19. desember 2024.

Frelsi mitt er mikilvægt.

Kristur talar um frelsi mannsins til að velja sjálfum og hafna hverju sem hann sjálfur vill sem og maðurinn gerir og um leið upplifir sig þá þessa frjálsu manneskju sem er á engan hátt neinum öðrum háð hvað til að mynda sínar eigin grunnþarfir áhrærir né vera neitt upp á annan komin með sitt. Og hvað annað er þarna mikilvægara en efnalegt sjálfstæði fólks? Hvað sem menn segja að þá spila peningar nú stóra rullu í lífi manneskja og sér maður ekki alveg í hendi sér hvernig þessu verði breytt. Sjálfur tel ég að svona löguðu breyti engin mannlegu máttur né geti með árangri kúvent mannlegu eðli fólks. Sumt er ekki gerlegt.

Guð þekkir eðli manneskju og vilja manneskju til að lifa sínu eigin prívat lífi og persónulega og ræðst ekkert gegn þessum þætti mannlegs eðlis. Hóphegðun er ekki Guðs, fyrir svo utan að vera með öllu óframkvæmanleg verk til lengdar og ekkert áhlaupsverk að gera. Og þurfum við ekki að horfa neitt lengra en til sjálfra okkar hvað allt þetta varðar. Lengi hefur verið reynt að setja á einhverskonar hóphegðun fólks.

Skoðum orðið.

Postulasagan  4.  34.

„Eigi var heldur neinn þurfandi meðal þeirra því að allir landeigendur og húseigendur seldu eign sína, komu með andvirðið og lögðu fyrir fætur postulanna. Og sérhverjum var úthlutað eftir því sem hann hafði þörf til.“- Á vissan hátt er þetta áhugaverður þanki og framkvæmd en að mínu áliti samt verulega vanhugsað ráð sem engin maður getur sagt um að hindri í engu sjálfstæði einstaklings og menn hver fyrir sig búnir að selja allar eignir sínar og setja í sameiginlegan pott og hafa kannski ekki til að byrja með alveg áttað sig á að hann/hún þarf eftirleiðis að biðja aðra um pening til eigin nota. Er þetta ekki bara álíka aðgerð og er menn höggva stórkostlega í mikilvægt frelsi mannsins? Og hverjum okkar til lengdar getur líkað við að afsalað sér fjárhagslegu sjálfstæði sínu og um leið þessum lykli frelsis fyrir sig sjálfan sem því fylgir að vera fjárhagslega sjálfstæður maður sem maður getur ekki haft eftir að hafa selt allt sitt dót og ekki um annað að ræða en að biðja annan aðila um pening. Já, til persónulegra nota sem er óhjákvæmilegt að gera undir svona kringumstæðum í eigin lífi og vali. Sjáum við ekki viss óþægindi af þessu verki hópsins? Þau tel ég liggja ljós fyrir, sem og að koma til annars eða þriðja aðila og nefna við hann og jafnvel útskýra í hvað þessi peningar eigi að fara. Útilokum ekkert af þessu og vitum að menn séu samir við sig.

Skoðum orðið.

Postulasagan  4. 36-37.

„Jósef, Levíti frá Kýpur, sem postularnir kölluðu Barnabas, það þýðir huggunarsonur, átti sáðland og seldi, kom með verðið og lagði fyrir fætur postulanna.“- Þarna er þessi hugsum postula frumkirkjunnar að yfirfærast í beina framkvæmd.

Hvað sem við reynum og kannski vildum megum við ekki gleyma að hér glíma menn við mannlegt eðli um á að fá að vera hann sjálfur. Allavega öðru hvoru og allir vita að til að þetta gerist þarf til visst sjálfstæði, sem að þessu leiti byggir á fárhagslegu persónulegu sjálfstæði. Á allt grunneðli manna og kvenna verður nú tel ég seint ráðist til neins sigurs og einstaklingur hann sem Drottinn mætir og gerir frjálsan í sér. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

16. desember 2024.

Hvalveiðarnar skulu virtar.

Merkilegra er mörgu öðru og vanhugsaðra mörgu öðru er sumt verkið og sést best þegar menn beinlínis fara á að menn, ráðamenn landsins, geri lögbrot og vegna einvörðungu eigin skoðana og hugsanna og hafa þá gleymt að landslög eru ákveðin grind utan um verk manna og vilja þeirra til að gera eitt og annað til að þeir haldi sig áfram innan ramma laganna sem samþykkt voru réttri stofnun lýðeldislanda og þar sem lögin eru samin, undirrituð. Lög landa gegna lykilstöðu í löndum. Líka í harðræðisríkjum. En þau búa til mörg ólög.

Grafalvarlegt mál þegar lög eru brotin og alvarlegra verður mál þegar ráðherrar eru þar að verki vegna eigin skoðana á málum og hafa þá gleymt að landslög vilja komast fram fyrir eigin skoðun fólks. Og bara þannig er það mál vaxið.

Menn vilja margt og ekki er alltaf neitt sérlega gott ráðið sem þeir hafa í eitt og annað skiptið en vilja samt stökkva á og gera strax. Og bingó. Eitthvað þarfaverk var stöðvað.

Hvalveiðarnar sem háttvirtur ráðherra stöðvaði í júní 2023 og daginn áður en þær skyldu hefjast er einsdæmi í sögu þessa lands og gert af ástæðu sem styður sig engum haldbærum né lagalegum rökum, og til er fjöldi skýrslna frá HAFRÓ, sem er virt stofnun, um ástand hvalstofnanna og er langt síðan í ljós kom að flestir hvalastofnar hér við land þola veiði upp að vissu marki.

Það er nákvæmlega þetta atriði sem verið er að tala um þegar menn tjá sig um nýtingu veiðistofna í hafinu. Engin ábyrg manneskja ljáir máls á að nýta veikburða stofn sem einhver vafi leikur á veiðum úr. Íslendingar eru komnir lengra í þessu, verum bara róleg. Þegar niðurstöður birtast hjá HAFRÓ og í ljós kemur úr mælingum skipa stofnunarinnar neikvæð niðurstaða er strax farið í aðgerðir, veiðar skipanna minnkaðar eða stöðvaðar. Og hver trúir því að Hafró sendi frá sér skýrslu til ráðuneytis með einhverjum fölskum tölum? Hver trúir því að svo virt stofnun leyfði sér líka ósvinnu til að þóknast ráðuneyti? Slíkt er algerlega útilokað og eru heldur ekki vinnubrögð sem viðhöfð eru heldur tölur sem lagðar eru saman með réttri útkomu eins og tvisvar sinnum tveir eru fjórir. Hjá öllum alvöru stofnunum með einhverja virðingu eru vinnubrögðin með þessum hætti.

Að vilja ekki að hvalur sé veiddur og hafa sem sína persónulegu skoðun mega menn vel en er ótækt sem einhvers konar rök fyrir allri stöðvun hvalveiða og að ganga í svig við gildandi landslög. Hverslags eiginlega meining er það að segja bara: „Þið getið ekki hafið veiðar. Farið heim?“ En það var nú samt gert og allt ráðið fólk á hvalavertíðinni 2023 sent heim og áhafnir hvalskipanna afmunstraðir í einum grænum hvelli og allt áður verið gert klárt og menn við að fara á sjó og skutla einn og tvo hvali og koma með að landi til vinnslu og fá þá þessi glötuðu skilaboð: „Þið getið ekki hafið veiðar“ - og loka þar með dyrum að slíkt verkslag eru engin rök heldur gróf valdbeiting ráðherra sem að stóð, með allri samt virðingu fyrir einstaklingnum.

Hvað eru veiðar? Hvað annað en dráp á dýri. Viljum við nýta og nota stofna hafs og lands er um bara eitt að ræða. Slátra dýri. Hvalur er veiddur með sprengiskutli, rétt er það en ég fullyrði þó að viðkomandi hvalaskytta reyni og vilji deyða skepnuna í einu skoti ef mögulegt er. Munum! Þetta eru veiðar og allar veiðar, hvar sem er, ganga út að fella skepnu sem dauð gefur arðinn og er fyrst í hendi arðsins en ekki hennar sem slapp og er hugsunin hvarvetna þar sem veiðar eru stundaðar. Rangt rétt hér fer eftir afstöðu fólks.

Veiði í hendi er það sem eftir er sóst og er því vel miðað. Margt er merkilegra annað og þegar menn, einhverjir menn, telja að þörf sé á hika þeir ekki við að brjóta gild lög til stuðnings sinni kröfu og skirrast því ekki við að brjóta landslög, þurfi það. Að slíkur málflutningur eigi sér hljómgrunn hér er að skaða og er engum gott fordæmi og vonandi víti sem menn framvegis ætla sér að varast.

11. desember 2024.

Um jól og kringum jól.

Uppskriftin að gleðilegum jólum er svo sem til í veruleika mannanna og snýst um góðan mat. Sumir hreint elska vel eldaðan mat lagðan á borð sitt á jólum. Jól snúast um gjafir, um samveru fjölskyldunnar, um svolítið frí frá vinnu án þess að missa frá sér nein laun.

Það við jólin sem maður sjálfur mat hvað mest á árum áður var þetta nokkra daga frí sem maður fékk á fullu kaupi. Og einnig auðvitað launauppbótin sem kom fyrsta desember í launaumslagið og birtist manni sem þá þessi umsamda desemberuppbót sem er föst tala sem gengur á línuna og miðaðist held ég við starfhlutfall og starfstíma hvers og eins starfsmanns sem var í starfi hjá fyrirtækinu í desember en ekki fólk sem hætti á árinu, og er sanngjarnt. Einnig eru laun sem greidd eru á helgidögum samningar á milli verkalýðs- og atvinnurekenda svo að sjá má að margt hefur áunnist. Vegna félaganna beggja vegna borðsins. Munum það og að allt svona er af völdum tals manna við oft langborð sem ljósmyndir birta þar sem þessi mál eru rædd. Og gangi allt upp, ganga menn frá samningum sem aðilar staðfesta með eigin undirritun og segja með henni að þeir muni halda téð samkomulag. Vitað er að þessi samkomulög öðlast gildi eftir að öll verkalýðsfélögin hafa samþykkt, og félög atvinnurekenda. Þegar tveir og fleiri semja er þetta leiðin. Og hverjum getum við þá endanlega þakkað niðurstöðuna? Vitaskuld báðum aðilum.

Annars er sá ljóður mikið á í dag að æ fátíðara sé að menn orðið þakki nokkurn skapaðan hlut og frekar rétti fram hendurnar og segi: „Gefðu mér.“ En svona lagað hefur þú nú aldrei heyrt og því síður upplifað. Saklaus eins og barnið sjálft. Besta mál.

Ágæt desemberuppbótin verður veruleiki í lífi íslenskra launamanna á áttunda áratug seinustu aldar sem þá var partur af samningum sem þá voru gerðir milli atvinnurekenda- og verkalýðsforustunnar. Þessi uppbót launanna er ekki komin gegnum sérstakar þvingunaraðgerðir verkalýðsfélaga þó að þær séu stundum í gangi í þessu landi en eru þó frekar sjaldgæfar hin síðari ár og mest einhverjar stuttar skærur og aðallega til að viðra og dusta ryk af mótmælaspjöldum í geymslum. „Vér mótmælum allir“ - virðist stundum vera málið. En merkilegt nokk. Aðeins örfáar gegnkaldar manneskjur eru þarna sem þó á mannamálinu heitir „Samstaða!“ Ekki fjöldans heldur fárra. En skítt með allt fátt, nú eða margt. Algenga afsökunin er klassísk fyrir að koma ekki. Þessi:

„Sko, sjáðu til. Ég hef ekki tíma núna. Konan er að fara að fæða barn. Bless.“ - Og hann er þotinn en áfram er talað um samstöðu. Hvar er hana nú að finna? Jah! Fræddu mig. Ég veit það ekki.

Förum aftur til upphafsins. Desemberuppbótin, eins og kom fram, er samningsbundin en er ekki sama og desemberuppbót heldur bein jólagjöf fyrirtækja sem æ meiri hefð hefur samt komist á. Jólagjöfin er oft þakklætisvottur fyrirtækja til starfsmanna vegna kannski velgengni fyrirtækisins á liðnu ári sem mér alltént fannst alltaf miklu vænna um en hina og vera svona persónulegri gjöf. Jólagjöf þessi kom kannski ekki um hver jól heldur miðast nokkuð við afkomu fyrirtækis og er sérstök ákvörðun stjórnenda. Um þessa jólagjöf munaði í desember og hvað sem menn segja um þetta breytir það ekki hinu að desembermánuður er einn mesti útgjaldamánuður fólks hvert ár og um leið uppgangstími, vertíð, verslunarinnar sem allt fólk veit af og þekkir. Að sérstök uppbót, sé hún í deiglu fyrirtækja, greiðist út í desember ætti því ekki að koma nokkurri manneskju neitt á óvart né vera fólki sérstakt undrunarefni. Munum! Fyrirtækjunum sjálfum er þetta á vald sett að víst er til umhyggja í þessu landi fyrir náunganum. Horfum bara upp og sjáum velvildina.

„Huhh. Ég sé nú enga velvild.“- Gleðileg jól. Alltaf gaman á jólum.

8. desember 2024.

Jesús snýst um trú.

Ef ég fylgi Kristi, sem ég geri, snýst hver dagur hjá mér um að trúa, vera vakandi í trú minni og læra í þessu samhengi að draga hring utan um mig sjálfan. Þetta er að eiga til persónulega trú. Hvert sem ég fer skal trú mín því gilda. Alltaf trú.

Ég, og við, verðum að trúa orðum og breytni herra okkar sem erum á þessari leið til að mikill árangur sé af starfi okkar og því starfi sem Kristur lagði upp í hendur okkar og treystir okkur til að sinna og vill að við gerum ævina til enda og mun tryggja árangur verksins okkar sem birtist einkum í að vera fullviss um að Guð standi að baki verkinu og trúum að hann ausi ekki vatni í botnlausa tunnu né ljái máls á að vera eitthvað að sóa kröftum síns fólks í einhver einskis nýtt verk. Sum okkar drögum samt upp efa, byrjum að hika og gefumst loks upp en höfum áður gefið út yfirlýsingu, í líklega votta viðurvist, að Guð hafi kallað okkur til verkefnisins. Við segjum þá satt og rétt frá og er engin spurning um það atriði en úthaldinu er áfátt.

Sjáum við ekki hér að köllun okkar getur ekki hafa verið til einskis né er heldur til einskis en krefst úthalds og þolinmæði á löngum vegi fram undan.

Það er af eljunni sem trúin vill halda utan um verkin. Þá líka förum við að merkja árangur erfiðis okkar. Sumir því miður missa af þessu og hættu án þess að Drottinn, sem kallaði þennan og þessa, hafi neitt um boðið né verið spurður álits en samt var hætt þó að til að byrja með hafi verið alveg viss um hver kallaði sig til verka. Geti Guð kallað fólk getur hann einnig lagt niður starf hins kallaða einstaklings og gerir með sama hætti og köllunin kom, sem sagt talað það út. Bæði gildir að ljóst er að starf sem hófst og kallaður einstaklingur viðurkennir að Guð talaði út hlýtur því að heyra rödd hans, að nú sé vilji Guðs að loka þessum dyrum og hverfa til annarra verka. Liggur þetta ekki annars kvitt og klárt fyrir? Ég tel svo vera og veit fyrir margt löngu. Við sjáum hversu stórhættulegt það er að byrja starf í Jesú nafni.

Skoðum orðið og fáum um leið vissan lykil.

Jóhannesarguðspjall 15. 1-4.

„Ég er hinn sanni vínviður og faðir minn er vínyrkinn. Hverja þá grein á mér sem ber ekki ávöxt sníður hann af og hverja þá sem ávöxt ber hreinsar hann svo að hún beri meiri ávöxt. Þér eruð þegar hrein vegna orðsins sem ég hef talað til yðar. Verið í mér, þá verð ég í yður. Greinin getur ekki borið ávöxt af sjálfri sér nema hún sé á vínviðnum. Eins getið þér ekki heldur borið ávöxt nema þér séuð í mér.“- Liggur ekki nokkuð ljóst fyrir hvernig þetta virkar í Jesús? Hafi Guð talað til manneskju sína köllum mun hann einnig segja frá því þegar kemur að endalokum starfs. Hver hefur heyrt slíkt tal frá Drottni sínum Jesú? Vel má efast um að þetta fólk sé eitthvert fjölmenni og frekar einsdæmi ef nokkurt?

En af hverju hverfur fólkið þá frá? Margar ástæður liggja að baki ákvörðuninni og helsta ástæðan er að fólk merkir engan árangur af verkum sínum. Slíkt getur ekkert annað gert en að lýja fólk. Fólkið skorti alltaf orðið „fullvissa“ á þessari vegferð sinni.

Manneskja sem veit um trúna ber árangur sem trúin staðfestir og segir við viðkomandi að án trúar séu verk fyrir fram dæmd til að mistakast en í trú endist þau líf manneskju og lengur, ef Guð vill. Það er töluvert betri leið en að bíða klapps fólks á öxl og einhvers hóls, sem líklega kemur aldrei. Trúin sjálf er eina alvöru svarið til manneskju hvað köllun sína varðar. Trúin nægir og hana þurfum við að eiga til, rækta og hlúa að sem um leið er staðfesting um að betra sé að leita fyrst ríkis Guðs og réttlætis til að okkur veitist allt þetta að auki. Og hvernig viljum við svo gera verkin öðruvísi en Jesús leggur til? Jesús lifir! Hann lifir! Amen.

6. desember 2024.

Verum vinir hvor annarra.

Jesús með lífi sínu á allri framkomu við lærisveina sína sýnir með órækum kennimerkjum hvers virði þeir séu honum. Og nú er hann ekki bara að tala um einhverja sérvalda menn af sinni hálfu heldur hópinn eins og hann leggur sig og birtir um leið að allir séu þeir fyrir sér, fólk sem Guð faðir hefur snert við og líka breytt. Að vera breytt manneskja í þessum skilningi merkir að hvert og eitt okkar getum eignast hugsun frelsara okkar frá A til Ö. Er ekki bara hroki að tala svona? Örugglega í eyrum einhverra en Orðið segir að Jesú sé fyrirmynd manna og af honum skulum við læra og vita að við erum honum lík og eigum allt í okkur sjálfum sem þarf til að gera eins og Jesú. Orðið kennir slíka kennslu.

Ekki má heldur gleyma mikilvægasta kafla málsins að Kristur er frelsari okkar, huggari okkar og hjálpari. Veltum við þessu einhvern tímann fyrir okkur hvaða merking sé á bak við þessi orð: að hann aðstoði okkur og styðji við bak okkar hverjar sem raunirnar eru og að þetta liggi í orðinu „frelsari.“ Svo margt sem alltaf vill einhvern veginn vera á reiki hjá okkur mannfólkinu sem bendir fyrst og fremst á allan þennan veikleika sem í hverju og einu okkar er og segir hverju og einu okkar þann sannleika að við vitum sjálf heilmargt og vandinn hversu verkunum á akri Guðs er áfátt. Að við sjáum að allt í okkur er til staðar til að gera og því ekki um að kenna að aðhafast ekki. Allt einstaklingsbundið og ákvörðun eins og sérhvers í hvaða farvegi trúarmál okkar séu og engra annarra. Sumt er svo einfalt en samt svo erfitt að koma auga á og/eða draga hring utan um sig sjálfan sem þá þennan mikilvæga framkvæmdaraðila. Aftur bendum við á svakalegan veikleika fólks og meðfædda og oft endurtekna frestunargirni.

Þessu megum við samt ekki gleyma að stundum keyrum við í axlirnar og förum af stað, að allt er þetta tiltækt í manneskju en framkvæmdin svo oft einhvern veginn bara á stangli og annað veifið framkvæmd. Slíkt háttalag er ekki alveg nógu gott. Til lengri tíma litið að minnsta kosti.

Vinir! Að vilja ekki notfæra sér þá allra bestu þjónustu sem völ er á að það bendir nú ekki til viskulegrar hugsunar. Aftur sjáum við að engin okkar hefur strangt til tekið nokkra afsökun fyrir því að gera ekki það sem er réttara.

Jóhannesarguðspjall 13. 1. Og: 4-5.

„Hátíð páskanna var að ganga í garð. Jesús vissi að stund hans var komin og að hann færi burt úr þessum heimi til föðurins. Hann hafði elskað sína, þá sem í heiminum voru. Hann elskaði þá uns yfir lauk.

Hann stóð upp frá máltíðinni, lagði af sér yfirhöfnina, tók líndúk og batt um sig. Síðan hellti hann vatni í sundlaug og tók að þvo fætur lærisveinanna og þerra með líndúknum sem hann hafði um sig.“-

Jóhannesarguðspjall 13. 14- 15. „Þér kallið mig meistara og Drottin og þér mælið rétt því það er ég. Fyrst ég, sem er herra og meistari, hef nú þvegið yður um fæturna, þá ber yður einnig að þvo hver annars fætur.“- Góð kennsla.

En hvað merkir hún? Og þetta með Jesú og fótavottinn? Hvað annað en viss beiðni hans um að við skulum hlúa dagsdaglega að hverjum öðrum og vera fyrir hvern annan og umfram annað sannir vinir hvers annars. Allt þetta eflist og viðhelst við að koma saman og ræða saman um málefni Biblíunnar sem þá hópur sem fær er um að halda utan um allt þetta góða sem Jesús hefur innleitt og fullgert á krossinum. Jesús lifir! Hann lifir! Amen.

3. desember 2024.

Kristur gerði allt tilbúið.

Þegar Jesú gekk hér um á meðal okkar og byrjaði að starfa að verkefni því sem hann kom til að fullgera og fara á nýjan leik til staðarins sem hann var sendur frá og við vitum að er á himnum. Á starfstíma sínum stuðaði hann oft fólk og gerði á köflum ofsareitt og hreint brjálað. En hvernig getur staðið á því að maður sem segir sannleika og ekkert nema sannleika veki slík viðbrögð venjulegs fólks á venjulegum degi og á venjulegri vegferð um sitt líf að það beinlínis umhverfist af því sem sagt er?

Þetta er vegna þess að lygin hefur um of fengið að leika hér lausum hala og fengið allt það rými fyrir sig sem hún telur sig þurfa til að fá viðhaldið lygi sinni sem við á endanum tökum við og gerum að hreinum sannleika fyrir okkur án þess að hugleiða neitt frekar að bein lygi geti aldrei umbreyst í einhvern sannleika og verði áfram andhverfa alls sannleika.

Mörg dæmi um þetta höfum við þegar í hendi og finnst nákvæmlega ekkert vera neitt athugavert við að halda fram og jafnvel berjast fyrir því sem Guð segir um „andstyggð“-og erum þá í raun og veru í sporum Pontíusar Pílatusar sem spurði Krist hvað væri sannleikur. Margt má lesa úr og vakið okkur margar spurningar eins og hana hvort Pontíusi þessum hafi ekki verið nákvæmlega sama um allan sannleikann og valið fyrir sig að halda fram sínum eigin sannleika og um leið eigin rétti og gera það á sínum eigin forsendum? Af hverju eru til að mynda fóstureyðingar heimilar og af hverju öðru en eigin réttlætiskennd fólks og hugsunina „Ég ræð mér sjálf/ur“-og grunnur þess hann að fólkið missi svo til öll rétt tengsl við upprisinn Drottin drottna Jesú Krist. Við sjáum á hvaða stað við erum komin á og skiljum sum hví svo margt hér er á skakk og skjön. Samt í gegnum þetta allt er Kristur hinn sami og hver sem kemur til hans mætir enn kærleika sem hann og hún hefur ekki áður kynnst eins og allir aðrir hafa gert frá því að Kristur reis upp frá dauðum og stofnaði kirkjuna.

Skoðum orðið.

Jóhannesarguðspjall 11. 23-27.

„Jesús segir við hana: „Bróðir þinn mun upp rísa.“ Marta segir: „Ég veit að hann rís upp í upprisunni á efsta degi.“

Jesús mælti: „Ég er upprisan og lífið. Sá sem trúir á mig mun lifa þótt hann deyi. Og hver sem lifir og trúir á mig mun aldrei að eilífu deyja. Trúir þú þessu?“

Hún segir við hann: „Já, Drottinn. Ég trúi að þú sért Kristur, Guðs sonur, sem koma skal í heiminn.“ -

Heimur og vegur Guðs eru tveir aðskildir leggir. Á þessum tveim mjög svo ólíku leggjum birtist svart hvít mynd af afstöðu fólks til mála og að ekki bara einhverju einu leyti heldur að öllu leyti. Heimurinn leyfir fóstureyðingar og vill flokka undir eina af mörgum réttlætisbaráttum sínum og keppist eftir að viðhalda þessum svokallaða rétti fólks á meðan fólk Krists kýs að verja, standa með og hlúa að öllu mannlegu lífi en við sum viljum ekki og berum oft við efnahagslegar aðstæður, sem allir vita að eru misjafnar hjá fólki en ættu ekki að koma þessu máli neitt við og það að fá að gerast sem þegar er komið af stað og burtséð frá kringumstæðum dagsins sem allir vita að geta breyst og líka breytast hvenær sem er og oft til batnaðar hjá þess vegna hverjum sem er. Er það ekki rétt? Jesús lifir! Hann lifir! Amen.

29. nóvember 2024.

Mikilvægi sannfæringarinnar.

Mikilvægt er að vita út í hvað maður er að fara og átta sig á að verkið geti verið strembið og þreytandi og muni krefjast úthalds og þolinmæði eigi það að vinnast til enda. Manneskja sem ekki hefur sannfæringu frá byrjunardegi getur ekki farið af stað og fari hún samt án sannfæringar mun hún einhvers staðar á leiðinni stoppa og leggja upp laupana og hætta. Þetta eru gömul og ný sannindi að margir hafa flykkst í verkefni og á eftir sprungið á limminu og fyrst og fremst vegna þess að gera sér ekki grein fyrir því hversu afskaplega jarðvegurinn er tyrfinn og erfiður yfirferðar.

Jesús fór fyrstur allra manna í leiðangur þennan og sýnir og sannar fyrir mönnum hvers sé að vænta, gefur eigin reynslu til komandi kynslóða sem sjálfur tileinkar sér sannleikann ásamt heilum hellingi af sannfæringu sem gekk hnarreist með honum allt til enda.

Öllu sem Jesú mætir á vegi þessum munum við sem fylgjum honum einnig mæta og af þeirri einu ástæðu að allar hindranir eru enn til staðar og hverfa ekki þaðan fyrr en manneskja sem þverskallast við hættir sinni þversköllun og tekur við boðskapnum sem, eins og skeði hjá okkur, kallar fram gleði og fögnuð hjá hinum. Af þá skilningnum einum saman sem kominn er og er allur frá Jesú sem vill gleðja og hvetja sinn verkamannahóp sem starfar með honum á akri Guðs gegnum heilagan anda sem ein og sérhver trúuð manneskja ber sem á annað borð fylgir Jesú og gerir af heilum hug. Og af hverju? Nú, Jesú er umhugað að sitt fólk gefist ekki upp og kemur annað veifið inn með uppörvandi hressingu til hans og/eða hennar sem er annaðhvort að kenna eða þá að boða fólki trú með beinum hætti á Jesú Krist krossfestan.

Jesús hefur þegar farið þennan veg og þekkir allar hindranirnar á veginum og lætur okkur hin sem eftir honum koma vita um þessar ójöfnur til að létta okkur byrðarnar af boðuninni og vitandi sem er að það sem hann sjálfur lenti í munum við einnig sjá og upplifa á eigin skinni og ekki er neitt verra að gera sjálfan sig sem allra best undirbúna í þetta tiltekna og mikilvæga verkefni og sjá alla þörf á að loka hringnum með orðunum „Sannleikur og staðfesta“-og halda í þetta á hverjum degi og í hvert sinn sem við boðum og kennum fólki að ganga veg trúar og eiga þá til þessa fullvissu um að á þessum vegi munum við mæta þrengingu, vanskilningi fólks, efa fólks, reiðilegum frammíköllum fólks ásamt öllu hinu sem vel mætti nefna og margsinnis verið nefnt og við þekkjum sum hver?

Lesið sögu Krists og allt þetta allt blasir við augum og við skynjum og skiljum að hann hefur þegar farið veginn og að við höfum beina kennslu um efniviðinn frá fyrstu hendi, sem er alltaf besta leiðsögnin með þá vissu að sá sem leiðina hefur farið og gerþekkir og segir okkur í ofanálag sannleikann og ekkert nema sannleikann og er þekktur fyrir sannleikselsku sína, að slíkum skal fylgja. Sjáum við ekki mikilvægi þess að trúa orði Guðs? Það tel ég liggja fyrir.

Við verðum að muna að Jesús gerði allt fullkomið á krossinum og vitnar í hann sem hann er sendur af, það er Föðurinn, og að við sem nú störfum erum kölluð og send af Jesú eingetnum syni Guðs, sem öndvert hefur kallað og sent mig og þig í dag og við lent í sama og við lesum að hann gerði.

Skilningurinn sem kemur er í raun og veru siguraflið á þessari leið sem og Drottinn mun sjálfur sjá um að fólk öðlist sem þegar er að boða hinn upprisna Jesú. Við sem þekkjum Jesú vitum að með þessum hætti er þetta og ekkert öðruvísi. Jesús lifir! Hann lifir! Amen.

22. nóvember 2024.

Ljóst er að Jesú þekkti sjálfur og fyrir fram alla þá menn sem hann ætlar sér að starfa með og velja sjálfur og eru mennirnir sem persónulega lærðu af honum og notast er við enn í dag og Jesú er sendur með og hrint úr vör hér á meðal okkar. Við þekkjum þetta starf sem kirkjan og vitum flest fyrir hvað henni er ætlað að standa vörð og einnig að varðstaðan snýst um að boða Krist krossfestan og upprisinn með áherslu á upprisuna sem allir munu komast undir sem trúa á Jesú og treysta boðskapnum sem hann í þeirra eyru leggur grunn að og þeir horfa á með eigin augum og reynslu hvernig virkar og munum margoft verða vitni að lömuðu fólki sem með orði frá honum nær fullum styrk í líkama sinn, blindum sem fá sjón og dauðum sem risu upp frá dauðum og allt fyrir augum sumra okkar og alveg eins og var hjá frumkvöðlum kirkjunnar.   Umfram allt annað að þá þurfum við trú.

Kirkjan í dag starfar eins og þá var og notast við sömu kennslu og Jesú kenndi lærisveinum sínum í öndverðu og við lesum um í Nýja testamentinu, sem áréttar um leið og undirstrikar fyrir okkur mönnum hvort Guð muni ekki sjálfur standa vörð um þetta orð sitt og kenna komandi kynslóðum sömu fræði og forverar allra lærisveina nutu beint af munni Jesú. Við vitum að kirkjan hefur einn tilgang: að boða Krist krossfestan og upprisinn með áherslu á upprisuna.

Við sögðum áðan að Jesús hafi þekkt sína menn og gert áður en þeir vissu neitt um tilvist hans eins og kemur fram er við hefjum að lesa orðin sjálf. Til að mynda þessi orð:

Jóhannesarguðspjall 1. 40-42.

„Annar þessara tveggja, sem heyrðu orð Jóhannesar og fóru á eftir Jesú, var Andrés, bróðir Símonar Péturs. Hann finnur fyrst bróður sinn, Símon, og segir við hann: „Við höfum fundið Messías!“ en Messías þýðir Kristur, Hinn smurði. Hann fór með hann til Jesú. Jesús horfði á hann og sagði: „Þú ert Símon Jóhannesson, þú skalt heita Kefas,“ en Kefas, Pétur, þýðir klettur.“

Hér kemur þetta berlega fram að Jesús veit hver hver og einn af okkur er og áður en manneskja ber nokkra einustu kennsl á hann og er hreinn leyndardómur Biblíunnar og eins og hver annar leyndardómur sem um leið er afskaplega áhugaverður og krefst nokkurrar pælingar að komast til botns í hvað merkir. Sjálfur tel ég þessi orð Jesú vera með allra fyrstu leyndardómum sem Nýja testamentið opinberar sínu fólki. Atburðurinn lætur samt ekki mikið yfir sér í svona fljótu bragði en innihaldið við frekari skoðun er talsverður að vöxtum og hrein opinberun um hver þessi Jesú raunverulega sé. Og hver af okkur ætlast til af annarri manneskju að hún gerþekki manneskju sem hann og hún er að sjá í fyrsta skipti? Engin auðvitað og er heldur ekki gerlegt né nokkur vinnandi vegur að gera né að krefjast af fólki. Aftur komumst við á þann stað að sjá að málið snúist um að trúa orði Jesú og hversu trúin sjálf sé svakalega nauðsynleg í daglegri tilveru allra manna og kvenna.

Einnig ber okkur að leggja stund á fræðin eftir að trúin er komin til skjalanna vegna alls sem fyrir er, segjum af völdum eigin hugsana og skoðana sem við erum haldin af og sumpart fjötruð af.

Jóhannesarguðspjall 1. 46-49.

„Natanael sagði: „Getur nokkuð gott komið frá Nasaret?“ Filippus svaraði: „Kom þú og sjá.“- Við sjáum hér afstöðu einstaklings sem enn skilur ekki að staðir séu hvorki góðir né vondir og er maður með kannski beiska reynslu sjálfur af Nasaret. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

16. nóvember 2024.

Frjáls í Jesú nafni.

Enginn maður þarf leyfi nokkurs manns til að kenna upp úr Biblíunni og enginn heldur kennir upp úr svo helgri bók nema á vissan hátt að hafa til þess leyfi en samt ekki frá nokkrum manni/mönnum heldur leyfi sjálfs dýrðlegs Jesú almáttugs. Hann gefur allt leyfi sem þarf til verksins og engin manneskja getur stöðvað þetta leyfi hans en reynir það svo sem, eins og mýmörg dæmin sanna. Menn eru oft ofur uppteknir við að slá á fingur hvers annars.

Lúkasarguðspjall 20. 1-8.

„Eitt sinn var Jesús að kenna fólkinu í helgidóminum og flutti fagnaðarerindið. Þá gengu æðstu prestarnir og fræðimennirnir ásamt öldungunum til hans og sögðu: „Seg þú okkur, með hvaða valdi gerir þú þetta? Hver hefur gefið þér þetta vald?“

Hann svaraði þeim: „Ég vil og leggja spurningu fyrir ykkur. Segið mér: Hver fól Jóhannesi að skíra, var það Guð eða voru það menn?“

Þeir ráðguðust hver við annan um þetta og sögðu: „Ef við svörum: Það var Guð, spyr hann: Hví trúðuð þið honum þá ekki? Ef við svörum: Það voru menn, mun allt fólkið grýta okkur því að menn eru sannfærðir um að Jóhannes sé spámaður.“ Þeir kváðust því ekki vita hver fól honum það.

Jesús sagði við þá: „Ég segi ykkur þá ekki heldur hver fól mér að gera þetta.“ -

Við sjáum að Jesú er að kenna og gerir alveg greinilega í algerri óþökk æðstu prestanna, öldunganna og fræðimannanna sem á þessum tíma eru valdastéttin í landinu sem menn bugta sig og beygja fyrir og gera það sem þeir segja. Væri út í það farið. Þeir eru valdið. Og hvað var Jesús þessi þá að vilja upp dekk og kenna fólkinu án þess að þeir hafi áður haft pata af tilteknu verki meistarans og hann samt þarna að tala til fjölda manna án þeirra sérstaka samþykkis? Spurning ágætra mannanna um Jesú ber þetta viðhorf með sér.

Einnig segir í ritningunni að fjöldi manna og kvenna hafi verið á staðnum gagngert til að hlusta á það sem Jesú hefur að segja og greinilegt er að hann er orðinn allvel þekktur maður víða í Ísrael og þangað sem hann var sendur til að boða Guðs útvaldri þjóð fyrst allra þjóða fagnaðarerindið sem Gyðingarnir hafna og fagnaðarerindið frá þeim degi átt á brattann að sækja og hvar sem fagnaðarerindið er flutt mætir það vissri mótspyrnu sem oft birtist sem algert sinnuleysi fólks og gerist vegna þess að til er synd. Allt byrjar þetta með synd.

Ritningin segir að allir þessir menn séu Gyðingar sem, eins og aðrir Gyðingar, vænta komu frelsara sem leysi þá. Að engum þeirra hvarflar að Jesú kunni að vera þetta sem og í ofanálag er sonur einhvers smiðræfils og móðir hans unglingsstúlka sem vart er af barnsaldri. Við vitum að mennirnir sem að honum komu þennan dag eru allir Gyðingar sem bera upp við hann sínar spurningar. Sem sagt. Jesú gefur sér sjálfum þetta leyfi án nokkurrar aðkomu valdstéttarinnar og það má bera gott fram úr góðum sjóði eigin hjarta á sama hátt og Jesús gerir. En honum mætir fyrirstaða og orðinu mætir oft fyrirstaða. Hér má benda á útkast orðs Guðs úr grunnskólanum þar sem Jesús sjálfur kemur fram sem ákveðið vald og ekkert annað.

Við, lærisveinar Jesú í dag, erum erindrekar Krists á jörðinni með allt vald í raun og veru frá honum og engum mönnum Við megum ræða trú okkar ef við sjálf viljum og mætum oft mótspyrnu. Oft frá kirkjudeildum. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

14. nóvember 2024.

Drottinn umskapar hjarta manns þegar sá raunveruleiki opinberast að maður er á sekúndubroti orðin trúuð manneskja öndvert við vantrúaða manneskju eins og gilti fyrir þetta merkilega og áður tiltekna sekúndubrot og var sannleikur manns áður en að hinu atvikinu kom. Þar urðu þessi merkilegu umskipti hjartans sem við enn búum að og heitir á máli trúarinnar „Að hafa endurfæðst“-á andartaki.

Vissulega leyndardómur sem erfitt er að útskýra og um leið sanna fyrir fólki og þar eina leiðin að leyfa verkum trúarinnar að tala sjálf með hvort sem er verkum eða orðum sem benda til trúar sem manneskjan segist eiga og menn mögulega sjá eftir að trúin kom til skjalanna og menn vakna og vita að trúin er komin og við orðin þetta umskorna fólk á hjarta sem við enn berum með okkur og allt til dagsins í dag, með hjálp Jesú Krists.

Eftir þetta athyglisverða sekúndubrot sem hvolfdist yfir okkur og gegnvætti trúna upp úr og niður úr gátum við ekki aftur orðið sama fólk heldur fólk sem fengið hefur nýjan anda og aðra sýn á allan veruleikann og margt hjá okkur farið í glatikistuna sem við fellum ekki eitt tár yfir en fögnum öllu þessu nýja og viljum framvegis varðveita eins og sjáaldur augna okkar, eins og gerðist hjá mér í október/nóvember 1989, er ég eignaðist trú á Jesús Krist og náði að rótfestast í minni trú og ekki vikið þaðan frá þessu merkilega sekúndubroti lífs míns sem enst hefur allt til dagsins í dag og hver dagur minnir mann á að gangan sé fram undan og verði jafn strembin og verið hefur og maður býst við svipaðri baráttu áfram og mikilvægi þess að halda vöku sinni og vita að henni lýkur ekki fyrr en seinasti andardráttur er tekinn. Mikilvægt er að deila eigin reynslu, allt frá lifandi Guði sem tekur því sem hann gerir alvarlega og sér ekki eftir nokkrum sköpuðum hlut sem hann gerir. Vegna þess að vera fullkominn í öllu sem hann framkvæmir, sem er merkilegt að skuli vera en er borðleggjandi dæmi um að allir menn skuli vita og um leið líka trúa. „Trúin er nauðsynleg“- segir orð Guðs. Sannarlega er trúin það.

Já, hið eilífa líf er gjöf Guðs án nokkurs atbeina nokkurs manns sem eignast. Gjöfin bara kom og hvolfdist yfir manneskjuna og hún upplifir sig eftir það frjálsa með öllum þeim fögnuði sem er meðfylgjandi þessu frelsi og byrjunarreiturinn alltaf þessi sami fögnuður sem vaknar þó að gangan komi með til fólks alls konar sem mun leitast við að stroka út allan fögnuð og/eða endurvekja á nýjan leik til að efla trú manneskjunnar og geri að verkum að enn erum við ekkert að fara og enn sem fyrr staðráðin í að not sé áfram fyrir gjöfina og áfram leitast við að boða fólki fagnaðarerindið um Jesú sem sendur var til jarðarinnar frá himni sem gerbreytir öllu sem hér er og að umbreyta svörtu yfir í hvítt og vondu yfir í gott og þakka krossfestum og upprisnum Jesú sem síðastur mun tala á þessari jörð og ryðja um koll heimskipulaginu sem nú ríkir og gerir fátt nema mistök og er fyrir margt löngu allt stagbætt og strangt til tekið handónýtt en samt enn verið að notast við vegna þess að hafa engin önnur ráð nema þessi.

Samt má sjá gott eitt fram undan í trúnni sem er ekkert undir þessu ömurlega heimsskipulagi og er um leið hvatning til mín og þín til áframhaldandi göngu á þeim vegi sem frelsisverkið kom okkur á og upplifðum og munum sum daginn og stundina sem þetta og frelsisverk Jesú Krists komst í hendi enn við veiklundað fólkið sem þekkjum enn ekki muninn á hægri hendi okkar frá þeirri vinstri en höfum enn haft vit á að halda í útrétta hönd frelsarans sem lifði um aldir og gerði allt beint sem synd og Satan gerði bogið og höfum blessunarlega lært mikilvægi þess af styrk Jesú í lífi okkar og vitum að þar hefur nákvæmlega ekkert breyst. Satan veit mátt trúar einstaklings og hversu gríðarleg áhrif af trú geta verð sem alltaf munu hindra vond verk hans og þau alltaf lúta lægra fyrir ægikrafti Jesú. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

10. nóvember 2024.

Jesús vill að við kunnum skil á því hvað sé Guðsríkið og áttum okkur á að Guðsríkið sé ekki einhver tiltekin borg í ákveðnu landi, á þessum og hinum staðnum. Guðsríkið er ekkert af þessu heldur innra með manneskju sem Jesú miskunnaði sig yfir og fyllti heilögum anda og gefur viðkomandi hlutdeild með sér og í sér. Heilagur andi er tengingin við Jesú á himnum og um leið þessi beina tenging við sjálft Guðsríkið. Leyndarómur sem Jesú einn mun gefa sínum mönnum fullan skilning á. Og bara með þessum hætti eru mál þessi vaxin.

Þetta er að hafa eignast Guðs ríkið og við skiljum betur hví þetta stöðuga samband er með beinum hætti á milli trúar fólks á Jesú og skiljum um leið þennan stöðuga aðgang að þessu ríki sem við skynjum innra með okkur og gildir um tilveru okkar hér og að Guðsríkið sem við nú tilheyrum sé eilíft ríki öndvert við jarðríkið sem við hverfum úr til að fá alfarið tilheyrt Guðsríkinu og þar sem eilífðin er. Orðið segir um að jarðríkinu verði dag einn sópað burt og látið hverfa af jörðinni en við aftur á móti sem tilheyrum Jesú förum til staðarins sem bíður okkar og við í dag lútum. En þó ekki fyrr en síðasti andardrátturinn hefur verið tekinn í þessum grátandi og sumpart harmandi veruleika sem við lifum nú við og höfum gert alla okkar ævi. Af þessu sjáum við hversu líf manns, einstaklings, er grafalvarlegt mál og trúin nauðsynleg sem gefur okkur vonina um annað sem er miklu betra jarðlífinu. Besta mál.

Sannleikurinn er að við ráðum engu en fáum öll kost á að velja þann sem okkur er færður upp í hendurnar og heitir Jesú. Drottinn megum við velja. Sumir velja líf með honum og eyða tíma sínum á jörðinni með honum. En bara sumt fólk og að sjá mikill minnihluti mannkyns. Og hvað ætla ég að gera í því? Harla fátt annað en að boða áfram trú á Jesú. Önnur ráð en þessi hef ég því miður engin. Fáir velta þessu fyrir sér og eru talsvert miklu meira upptekin af að bjarga heiminum en sál sinni. Orðið segir um heiminn að hann muni farast en sumt fólk hirðir þó ekkert um af því einu að þekkja ekki orð Guðs og er það vandi alls þessa máls.

Sjáum við ekki þetta svakalega mikla og breiða bil á afstöðu fólks til máls af þessum toga? Er það allt vegna vanþekkingar manna á orði Guðs, sem sumir gefa ekkert fyrir og taka engan séns á að fylgja einhverju orði Guðs? Og hví skyldu þeir gera það með hvort eð er enga þekkingu á þessu sama orði né mátt þess og megin? Sumt er því vel hægt að skilja.

Skoðum orðið.

Lúkasarguðspjall 17. 15-19.

„En einn þeirra sneri aftur, er hann sá að hann var heill orðinn, og lofaði Guð hárri raustu. Hann féll fram að fótum Jesú og þakkaði honum. En hann var Samverji. Jesús sagði: „Urðu ekki allir tíu hreinir? Hvar eru hinir níu? Urðu engir til þess að snúa aftur að gefa Guði dýrðina nema þessi útlendingur?“ Síðan mælti Jesús við hann: „Statt upp og far leiðar þinnar. Trú þín hefur bjargað þér.“-

Þetta er vandinn og um leið blindan sem herjar á mannheim allan svo fáir sjá getu Guðs. Þeir í annan stað sem átta sig er fólkið sem trúin knýr áfram og kemur með allt sitt þakklæti til Jesú og knúið áfram af eigin trú. Það er þarna sem hið sanna Guðsríki opinberast manneskju en getur ekki gerst nema fyrir trú einstaklings eins og Jesús segir sjálfur við holdsveika, læknaða manninn sem kom til hans fullur þakklætis „Trú þín hefur bjargað þér.“ Nákvæmlega. Okkur skortir bara eitt. Trú. Trú annars fólks fæðist af trú einstaklings sem gerir vilja frelsara síns og verkefnið áfram boðun Guðs orðs.

Jesús lifir! Hann lifir! Amen.

7. nóvember 2024.

Orð Guðs segir okkur allt sem við þurfum að vita til að geta gengið gönguna með allri þeirri reisn sem gangan bíður fólks að gera. Til að þetta megi ske byrjum við á grunnfræðslu.

Þarna má þó sjá fyrirstöðu og vissan Akkílesarhæl því sannleikurinn er að fólk frelsast við alls konar aðstæður og ekki við fyrir fram tilbúnar manngerðar aðstæður né alltaf í margra votta viðurvist. Svo er ekki og í kannski fæstum tilvikum því Jesús skimar jörðina og leitar að manneskju til að frelsa og skoðar hjarta einstaklings og veit þá hvort manneskjan sé tilbúin til að meðtaka frelsun sína eða hann verði að bíða ögn til viðbótar með sína gjöf. Um þetta veit ekkert okkar á meðan á henni stendur en við fáum fullvissu eftir að gjöfin er komin fram og opinberast okkur að til sé Guð. Frá þeirri stundu upplifa sumir sig sem þessa frjálsbornu manneskju og óbundnu af öllu nema vilja Guðs sem er mikil ákvörðun einstaklings.

Drottinn veit betur en menn hvaða grunn þarf til að fá byggt upp í manneskju. Þetta er mín reynsla sem sjálfur eftir einhverra tveggja ára göngu með Jesú og er án neins samfélags trúaðra fluttist út á land og var þar í sjö, átta ár og kom sjaldan inn í kirkju á öllum þessum tíma né hitti annað trúað fólk sem ég þó þráði til að fá deilt með minni reynslu og það sinni reynslu. Samt gat Jesú byggt upp þessa manneskju og gefið margvíslegar opinberanir og viðkomandi stúderar orð Guðs og lætur orðið leiða sig dag frá degi og sér ekki eftir á að hyggja að þetta tímabil hafi gert neitt nema byggt hann upp og aukið honum staðfestu í trú. Guð er alls staðar.

Það sem reynt er að benda á hér er að Guð fer sína eigin leið með hvert og eitt okkar og þjálfar til þeirrar þjónustu sem fram undan er: „Hann er allt í öllu“-segjum við og kennum þessa kennslu.

Hvernig fólki vegni í Guði er ekki svo mikið mitt og þitt áhyggjuefni því hvert og eitt okkar nægir eigin áhyggjur. Ekki gleyma að sjálfur Drottinn hefur læst hendi sinni í manneskju og gerir ekki að gamni sínu þar heldur í fyllstu alvöru. Hann mun sjá um einstaklinginn og er mín persónulega reynsla af minni trúargöngu. Segir enda að framar beri hlýða Guði en mönnum. Þetta, finnst manni, vilji stundum gleymast hjá fólki jafn mikilvægt og það er og ekkert erfiðasta verk að treysta orði Guðs eigi menn til sannfæringuna sem þarf. Hvort er merkilegra á trúargöngunni að fylgja Guði eða hanga utan í þér? Með allri virðingu.

Ég var án að mestu neins samfélags hinna kristnu í fyrstu, já, upp undir tíu ár trúargöngu minnar og dvaldi samt daglega og allar stundir með Jesú og fullyrði að var með þeim hætti og veit að Drottinn staðfestir þessi orð mín en þekki í dag gildi þess og mikilvægi að hafa samfélag við aðra trúaða og meira þá fyrir mig sem góðra vina sinna frekar en pabba manns eða mömmu manns sem vita allt og skilja allt betur mér. Við verðum að sjá hvernig trú virkar.

Samfélagið er af Guði gefið og er engin spurning um það. Að mínu áliti er samfélagið þó meira hugsað sem staður vináttu hinna trúuðu og að vera innan um kærleika þar á bæ sem uppörvar og hvetur aðra með sér og samfélagið er þetta og hef ég margoft séð þetta og hef af persónulegri reynslu af þessu og einnig að Jesú annast sitt fólk sjálfur og víkur ekki frá því. Einnig þessa reynslu á ég til: „Vanrækið ekki safnaðarsamkomur ykkar“- segir. Nákvæmlega. Samfélagið er fyrst og fremst staður vináttu, samblönduð músík og kennslu. Þó fer kennslan í guðsfræðunum að mestu fram heima og eftir að stundinni sleppir. Hvaða trú fær fólk lifað í sunnudagssamverunni einn saman? Ekki nokkur. Meira þarf til sem heimavinnan mætir sem menn og gera að áeggjan Jesús sem býr innra með fólki. Hvaða kennslu er þetta svo að flytja okkur: „Verum örugg. Treystum Jesú sérhvern dag. Hann lifir! Amen.“- Góður Guð.

2. nóvember 2024.

Drottinn frelsar fólk og gefur því skilyrðislausa vináttu sína. Hann stýrir og ferðinni og sendir á eftir fólk til fyrir fram valinna staða og notar enn þessa aðferðafræði. Frá fyrstu tíð hafa menn sem fylgja Jesú þurft að beygja sig fyrir þessu og orðið að viðurkenna hver ráði og hver sé húsbóndinn. Þessi skilgreining kemur strax að engum þarf raunverulega að koma það neitt sérstaklega á óvart og er eðlilegt, skoðað í því ljósi að Jesús hefur heildarmyndina en ég og þó bara brot hennar og oftast nær ekki neina. En ég get hlýtt og farið þangað sem Kristur er að senda mig og verið með og mætt á staðinn/staðina sem fyrirhugað er að koma til og athafnað mig í þessari og/eða hinni trúboðsferðinni. Þegar svona ferðir eru farnar heita þær trúboðs- eða kristniboðsferðir.

Skoðum orðið.

Lúkasarguðspjall 10. 1-3.

„Eftir þetta kvaddi Drottinn til aðra, sjötíu og tvo að tölu, og sendi þá á undan sér, tvo og tvo, í hverja þá borg og stað sem hann ætlaði sjálfur að koma til. Og hann sagði við þá: „Uppskeran er mikil en verkamenn fáir. Biðjið því Drottin uppskerunnar að senda verkamenn til uppskeru sinnar. Farið! Ég sendi yður eins og lömb meðal úlfa.“-

Kristur gefur sínu fólki loforð um árangur og mikinn árangur og hvetur fólkið til að sýna kænsku því ekki muni allt fólk sem hópurinn mætir vera honum neitt sérstaklega hlynnt og sumt vera afskaplega mótfallið komu fólksins og það einnig eiga margvíslegan stuðning vísan og bæði sjónarhornin vera í boði. Hvort sé meðvindur eða mótvindur kemur fólkinu ekkert við sem í stendur heldur Kristur. Komi það í sínu eigin nafni mætir því mögulega eintómir útbreiddir faðmar og orð eins og „Gaman að sjá þig“- og önnur álíka orð. Hef lent í þessu og veit því hvað ég segi.

En málið snýst ekkert um þetta heldur það sem Jesús er kominn til að gera. Það er Drottinn í eigin mætti sem leggur til atlögu við syndina og veit að eitt og sérhvert okkar dregst að synd og vill leika allskonar leiki með henni en veit ef til vill ekki að öll erum við án afsökunar því að Kristur kom til að upplýsa manneskjur um synd, réttlæti og dóm.

Að veita sannleikanum ekki viðtöku. Að hverjum er slíkt að kenna nema einstaklingi sem neitar að gefa orði Guðs nokkurn gaum og kemur fram sem andstæðingur Jesú og vera harla rogginn af. Miskunnarleysið mun víða mæta þar sem Kristur kemur, sem þó um síðir hrekur allan á flótta, og farið hefur fé betra. Allt er þetta þarna og veit Kristur af þessu og kemur með aðvarandi orð inn í þessa vinnuferð fólksins vegna þess að vera annt um sitt fólk. Allir sem játa Jesú og slást í för með honum er hans fólk. Heilmikill lærdómur er því fylgjandi að skilja hvað samfélag við Drottin drottnar raunverulega merkir. Og hver veit ekki akkinn í að hefja ferð sem menn vita að sé vel undirbúin og að góður undirbúningur hafi aldrei neitt skemmt fyrir og bætt töluvert gæðin?

Við sjáum af þessu að Kristur þekkir þrengingarnar sem boðun hans getur haft í för með sér. Syndin eftir að henni var fyrst hleypt inn fyrir dyrnar er stærsti vandi og eini vandinn sem mannkyn allt glímir við. Aftur sjáum við gæði Krists og gríðarlegan mátt hlýðninnar.

Átta menn sig á í alvöru að hefði Kristur ekki verið hlýðinn Föðurnum og klárað verk sitt væri hér engin kirkja og engin frelsun í boði fyrir nokkra manneskju og við eitt og sérhvert vonlaust fólk. Full ástæða er til að minna fólk og sig sjálfan á að auka þakklæti sitt um allan helming til Krists. Jesús lifir! Hann lifir! Amen.

31. október 2024.

Margt fylgir með hjá fólki sem tekur við Jesú. Það fær trú á eitthvað sér sjálfu æðra og skilning á hvað sé líf og hvernig lífi sé best lifað og skilur betur hvers vegna fólk er hér og hvernig lífinu sé best lifað. Með trú fylgir margt gagnlegt. En á þeim vettvangi er heimurinn geldur og hefur, strangt til tekið, nákvæmlega ekkert fram að færa né svör við nokkurri spurningu. Kennsla byggð á tómum blekkingum og burtskírir Guð, vilja lifandi Guðs og í stað þess að lofa Guð og trúa á eingetinn son hans Jesú, byggir allar ákvarðanir á blekkingum og getur ekki annað. Munum að röng útkoma byggir ekkert rétt upp og eru einföld sannindi.

Spyrja má hvað eiginlega sé ekki skakkt, snúið og skælt í þessum heimi? Og hvernig á annað að vera með þá staðreynd viðblasandi að rangt reiknaðar niðurstöður gefi engum manni nokkurn sannleika heldur arfavitlausar niðurstöður? Og hvernig getur þetta annað en gerst séu menn með upplýsingar í sínu farteski sem mest byggja á vindi? Með öðrum orðum engu? Ekki vera lengur neitt undrandi á slæmu ásigkomulagi svo margs hér hjá okkur. Að neita tilvist sannleika og fara fram á að annar sannleikur en sannleikurinn sé talaður í eyrum okkar að slíkt endar ekki vel. Pontíus Pílatus er ekki eina manneskjan á jarðríki sem sannleikurinn vefst fyrir og við sem þekkjum til orðsins vitum að hann spyr Jesú sem bendir á sig sjálfan sem sannleikann og Pílatus í raun og veru að yfirheyra Jesú, sem þá valdsmaður með vald til.

Þessi heimur sem við byggjum og lifum og hrærumst í byggir að mestu leyti á einskisverðum upplýsingum og aflar sér þekkingar á einhverju sem gerir í að sneiða fram hjá öllum sannleika. Afleiðingum sumra ákvarðana okkar gefum við nafnið „hamfarahlýnun“ sem margt fólk gín við og fyllist margt hvert af ótta og skelfingu. Allt vegna þess að það tekur ekki við orði Guðs:

1. Mósebók. 9. 11.

„Ég geri sáttmála minn við yður: Aldrei framar skal allt hold tortímast í vatnsflóði, og aldrei framar mun flóð koma og eyða jörðina.“ -

Við erum með fyrirheit lifandi Guðs inn í þetta mál og sett fram til að enginn okkar kvíði komandi tímum eins og svo margt hér hjá okkur er morandi af einni saman vantrú og beinni afneitun á Guði og leyfum öflum heldur betur ómannvænum að hertaka hjarta okkar og blinda huga okkar sem áfram mun því taka við blekkingum og útiloka með sér sjálfum alla von. Við vitum að heimurinn, heimur eins og merking orðsins er í munni trúar er annað orð yfir vantrú, sér hvergi neina ljósglætu sem og er skýringin á hversu sannleikanum gengur illa að festa rætur í svo mörgu fólki og verkum. Og það heldur áfram í sinni villu og jafnvel að mæra og hæla villu annars fólks. Þetta samanlagt hefur lagt svo margt hjá okkur á hliðina og útskýrir svo mikla lömun svo víða að mál er að linni.

Veröldin þarf Jesú og þarf að læra að lifa með honum og um leið að játa að vera hér einvörðungu um skamma stund og hverfa svo til annars veruleika sem við enn ekki þekkjum:

Lúkasarguðspjall 8. 10.

„Hann sagði: „Ykkur er gefið að þekkja leynda dóma Guðs ríkis, hinir fá þá í dæmisögum að sjáandi sjái þeir ekki og heyrandi skilji þeir ekki.“ - Allur akkur manns felst í Jesú

Jesús lifir!! Hann lifir! Amen.

29. október 2024.

Jesús segir margt sem í gegnum ár og aldir hafa menn mistúlkað og lagt ranglega út frá. Menn gleyma að Jesú á alltaf við hjarta mannsins og trú mannsins og ekkert annað.

Skoðum einn misskilning sem lengi hefur gengið og gildir sumpart enn í dag.

Lúkasarguðspjall 6. 20–22.

Þá hóf Jesús upp augun, leit á lærisveina sína og sagði: „Sælir eruð þér, fátækir, því að yðar er Guðs ríki. Sælir eruð þér sem nú hungrar því að þér munuð saddir verða. Sælir eruð þér sem nú grátið því að þér munuð hlæja.

Sælir eruð þér þá er menn hata yður, þá er þeir útskúfa yður og smána og bera út óhróður um yður vegna Mannssonarins.“-

Hvað er Jesús hér að tala um annað en beina trú mannsins en ekki peninga, skort á fæðu fyrir magann né almennt álit fólks á hverjum þú velur að aðhyllast og fylgja né neitt svoleiðis og segir þetta til að styrkja þig á göngunni með sér því mögulega, hugsanlega, munu menn koma gegn ýmsu af ofansögðu af þeirri einu ástæðu að ná ekki samhenginu? Hold mannsins er svo rosalega nálægt manneskju. Og af því að svoleiðis er í stakkinn búið mælir munnur hennar svo oft af holdsins meiði en ekki vilja lifandi Guðs. Það er mikið í þessu sem þetta ferðalag með Jesú liggur, að við föttum sjálf boðskapinn.

Hvert af okkur veit ekki að manneskja sem er fjárhaglega blönk er ekki sælasta manneskja allrar veraldarinnar né getur? Og hver af okkur verður sælasta manneskjan af að hafa ekkert til að bíta og brenna eins og gæti gerst eigi menn ekkert skotsilfrið til að kaupa sér fyrir í matinn og misskilja ritningaversið hér ofar og lesa það ekki með réttum hætti? Og hver veit að þetta gefur ekki einni manneskju minnstu gleði né hamingju? Á sumu þurfum við á að halda. Hvaða glóra er í að hengja hatt sinn á aðra manneskju og segja „Bjarga þú mér?“-

Drottinn getur því ekki verið neitt að benda á atriðið að rangt sé að eiga í fórum sínum peninga og jafnvel mikið af peningum sem munu aldrei, með réttri kennslu og rétt gerðri og stundaðri trú einstaklings, koma trúargöngu hans neitt við. Enda aðskilin dæmi og hugsun af öðrum toga en trú og að slíka hugsun megi taka út fyrir sviga og gera núna. Trú getur ekki snúist um einhver lítt grunduð skyndiáhlaup fólks á eitt og annað kring heldur að ráða yfir sér sjálfur og gera með viskunni. Manneskja sem vill gefa alla sína peninga og allar sínar eigur án þess að Drottinn hafi gefið fyrirmæli um er hrein ósvinna sem síðar mögulega gerir verkið að tómri heimsku og stórri yfirsjón og tjóni. Af þessu hefur maður komist að á sinni eigin trúargöngu og sumpart verkum. Til að mynda þegar maður gekk í að fleygja öllum sínum ljósmyndum vegna vondra tilfinninga sem sumar myndanna gáfu en maður lítur á í dag sem hreina ósvinnu og kemst að því að ljósmyndir eru hvorki góðar né vondar og að þar hafi ráðið öllu afstaða einstaklings til málsins. Í dag veit ég að hægt var að leysa málið með öðrum hætti en þessum og fá þó fullan sigur. Um þetta skal tala en fáir gera vegna kannski skömm sem býr í hjartanu. Að sigra er aldrei skömm og enginn fær tekið gert verk til baka og situr áfram uppi með en einnig sigrast á mörgu. Verum hyggnar manneskjur. Ekki heimskar.

Við sjáum að sumpart hefur kennsla kirkjunnar verið röng. Ekki þó af neinni illsku heldur af beinni vanþekkingu og skilningi fólks á orðinu. Hvernig bætum við þetta? Með heilshugar trú á Jesú. Hann gefur skilninginn og enginn annar. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

24. október 2024.

Við þurfum trú vegna þess að það sem Guð hefur sagt á sinn eigin sérstaka tíma sem engin þannig séð herðir neitt á né breytir með neinum hætti. Allavega þá sér maður að ekki neitt slíkt geti gerst. Þetta sjáum við um frelsarann sem Guð talaði fyrir margt löngu um að myndi koma til jarðarinnar og vinna sitt fyrirfram gefna verk og frelsa mannkyn undan áþján og eyðingu allrar syndar. Syndin er ein mesta byrði sem jarðarbúar hafa þolað og fengið yfir sig.  Og er enn svo.

Hve lengi þessi hugsun um frelsara gekk með Ísraelsmönnum veit ég ekki en þó er það langur tími. Ljóst er að Guð setur sjálfur öllum verkum sínum sinn tíma sem enginn mun geta hróflað neitt við né breytt með neinum einasta hætti. Og vegna þess að svo er í stakk búið gaf Guð okkur trú í hjarta sem sýnir okkur margt sem Guð gerir og hann gerir með öðrum hætti en mögulegt er að fljótfærni og hlaup út í buska fái gert.

Það er í róseminni sem öryggi trúarinnar vex hvað mest og hraðast fiskur um hrygg en getur ekki gert í, hvorki fljótfærni né endurteknum og ítrekuðum spretti, sem menn taka með þá hugsun á undan sér að nú liggi aldeilis mikið á að framkvæma og gera - og græja - til að spara. Spara hvað? Tími verksins eru um leið peningar sem við flest elskum að spara og komast sem allra ódýrast frá verkunum sem um leið teljum að ósköpin öll liggi á að fá tekin í notkun. Sumar byggingar sem reistar eru í dag eru bara eintómt drasl. En fljótir eru menn með þær. Og hvað gerist? Hvað annað en að enn ein hroðvirknisleg vinnubrögð séu framkvæmd af því að menn gefa verkum sjaldnast nægan undirbúningstíma og þeir horfa ekki til skipulags Guðs.

Að Guð hafi ekki þann hátt á undirstrikar áreiðanleika þess að er verkið loks er komið er það fullkomið. Orðið „fullkomið“ er stærra orð en flest okkar áttum okkur á og er alveg ljóst að okkur gengur erfiðlega að skilja hugsunina um að góður undirbúningur merki tíma, jafnvel langan tíma. Væri þetta viðmið alls skipulags byggjum við á margan hátt talsvert betur. Góður undirbúningur er á og lengri tími líður þangað til viðgerðarmaðurinn og með honum stagbætarinn koma sem yfirleitt er mjög fljótlega eftir að svokölluðu verki lýkur.

Við sjáum allt þetta af lestri orðs Guðs. Og einn daginn, oft mörgum öldum frá því að menn fyrst fengu boð um frelsara sem leysti lýðinn. Skoðum orðið:

Lúkasarguðspjall 1.

“ En í sjötta mánuði sendi Guð Gabríel engil til borgar í Galíleu, sem heitir Nasaret, til meyjar er var föstnuð manni, sem Jósef hét, af ætt Davíðs en mærin hét María. Og engillinn kom inn til hennar og sagði: „Heil vert þú sem nýtur náðar Guðs! Drottinn er með þér.“

En María varð hrædd við þessi orð og hugleiddi hvað þessi kveðja ætti að merkja. Og engillinn sagði við hana: „Óttast þú eigi, María, því að þú hefur fundið náð hjá Guði. Þú munt þunguð verða og son ala og þú skalt láta hann heita JESÚ.”-

Hvað líður langur tími frá því mannkyn heyrir um lausnara uns það skeður sem átti að ske? Árþúsundir og þarna sjáum við ekki nokkra fljótlega tilburði bara til að redda einu og öðru og hrinda af stað sem segir okkur að allt sem gert sé þurfi að fá sinn undirbúningstíma sem fráleitt hefur verið niðurstaðan í flestu því sem menn skipuleggja og framkvæma. Við í dag værum, svo dæmi sé tekið, ekki að tala um hamfarahlýnun og þess háttar atvik hefði slík hugsun um góðan og svo enn betri undirbúning ríkti hér og réði allri för. Við þurfum leiðsögn frelsara sem sendur var frá himni sem bæði fræðir fólk með réttri fræðslu og gefur alla von. Jesús lifir! Hann lifir! Amen.

19. október 2024.

Jesús hvetur sitt fólk til að trúa á sig hér og nú og alla daga og alltaf. Af hverju talar hann með þessum hætti? Ég tel ástæðuna vera nokkuð ljósa og sé vegna þess að ekkert okkar veit tímann né stundina um endurkomu Drottins. Gerist það í dag? Á morgun? Hvenær? Engum er gefið neitt meira að vita en trú sem hann heldur utan um og varðveitir í sínu hjarta. Trúin styður okkur á deginum ásamt því að halda henni vakandi og á mikilvægum verðinum og spyr sig því kannski reglulega hvenær að þessu komi, sem ég reyndar hugsa að fæst okkar nú geri og veit að enginn nema faðirinn einn veit tímann. Og það nægir alveg.

Trúin mun halda utan um allt sem hér þarf að standa vörð um. Hún segir mér blákalt og ítrekað og svo aftur að þá líka verði ég að standa mína plikt og vera vakandi í minni daglegu trú allan biðtímann. En geri ég það? Ég segist gera það já.

Hvað um það að þá segir trúin mér að að þessum tíma muni koma og er ég hér að tala um endurkomu hins upprisna Jesú til jarðarinnar sem heldur betur í gegnum tíðina er búið að þyrla upp ryki í kringum.

Þarna er trúin sjálf hvað hjálplegasta tækið sem völ er á og undirstrikar hversu mjög hún er nauðsynleg, þó svo oft séum við að slugsast með og vanrækja út í eitt og láta helst allt annað í lífinu hafa forgang? Er það ekki annars rétt og má ekki um leið spyrja hver okkar, að dæmi sé tekið, sleppi ferð sem viðkomandi áður var búinn að ákveða fyrir stuttu eða löngu en fékk svo skyndilega fregn af þriggja daga kristilegri og hressingu upp úr orði Guðs sem með einhverjum hætti hafði alveg farið fram hjá honum. Og hvað gerir hann? Mögulega, hugsanlega verða slagsmál innra með manneskjunni og að þar fari að togast á öfl sem annars vegar segja manneskjunni að halda sig við fyrri áætlun og hunsa Guðs verk. Trúin vill alltaf hafa sitt fólk þar sem Drottinn er. Þetta hef ég margsinnis reynt sjálfur og tek eitt dæmi.

Þannig var að fyrir hátt í þrjátíu árum efndi breska rokkhljómsveitin Rolling Stones til enn einnar tónleikaferðar sinnar. Og nú um Norðurlönd og Evrópu. Bjó ég þá enn í Neskaupstað og slæ til og vildi slást í hópinn frá Íslandi sem ætlaði á sömu tónleika þarna úti í Kaupmannahöfn og ég. Og byrjaði ég að borga inn á ferðina og gerði um hríð. Eða þangað til annað kom upp sem maður virkilega þurfti að glíma við og togast á um. En það var heimstrúboð stórpredikarans Billy Graham í gegnum gervihnetti árið 1996 og ég enn að borga inn á Stones-ferðina.

Fór svo að ég hætti við Rolling Stones-túrinn og fékk að hluta til fargjaldið endurgreitt og gekk í hitt verkefnið að tryggja veru mína í borginni sem verkalýðsfélagið í Neskaupstað reddaði. Félagið á íbúð í borginni í göngufæri við staðinn sem sjónvarpsútsendingin fór fram á. Á settum tíma flýg ég frá Egilsstöðum til Reykjavíkur, kem mér upp í íbúðina og mæti morguninn eftir í sal Biblíuskólans við Holtaveg. Hve við vorum mörg sem tókum þátt veit ég ekki en mig minnir að setið hafi verið við hvert borð í nokkuð stórum salnum sem allt fer fram í.

Aðra eins dýrðarstund og við Holtaveginn hef ég aldrei áður upplifað á mínum kristna ferli og ég 1996 baðaður dýrð Drottins alla þessa daga sem mótið stóð frá því minnir mig klukkan 09.00 til 17.00 hvern dag í þrjá daga sem endaði á sunnudagskvöldi í Valsheimilinu í Reykjavík. Þetta dýrðarbað mitt hélt svo áfram þar og ég man að ég steig fram til fyrirbænar sem kona á staðnum, fyrirbiðjandi, ætlaði að sinna og ég enn þarna á gólfinu í minni Guðs nærveru og konan enn að bíða og hnippir loks í mig með þeim orðum að það að standa svona sé svo asnalegt. Inngripin stoppuðu þessa sönnu og innilegu Guðs nærveru mína og ég finn til leiða.

Niðurstaðan er að Guð hefur allt fyrir okkur og býður fram sönn gæði. Jesús lifir! Amen.

16. október 2024.

Kosningar. Þær eru fram undan. Starfsstjórn eins og venjulega undir þessum kringumstæðum tekur við fram að kosningum. Einhver af málum fyrrverandi ríkisstjórnar Íslands verður lokið við og reikna með að sé fjárlagafrumvarpið fyrir næsta ár að það verði klárað og notast við árið 2025. Eitthvað aðeins var byrjað á þessu fjárlagafrumvarpi en öll sú vinna var stöðvuð með ákvörðun hæstvirts forsætisráðherra sem sté fram fyrir nokkrum dögum og sagði þetta búið að þessu sinni. Byrja þá undireins ásakanir og tal um svikabrigsl. Klassískt allt saman.

Alltaf skal það gerast að allt svona sé einhverjum öðrum að kenna hvernig fór og að sú áhugaverða staða komi upp á þann veg að allur hópurinn og hver fyrir sig gefi út yfirlýsingu um að hafa verið heill í þessu stjórnarsamstarfi en samt fór sem fór og gerir málið allt að einni flækju og raunverulegri klessu sem tekur spekingana með atvinnu af að kryfja öll svona mál, líklega nokkurn tíma, og alveg hellings vangaveltur og heilabrot saman við sveitt enni og skalla að leysa og greiða úr slíkum upplýsingum til að fá fengið séð einhvern raunveruleika í málinu handa okkur hinum að lesa og skilja. Hvað erum við án spekinga? Mikið verk er fram undan hjá þessum hópi með allar réttu útskýringarnar fyrir okkur hin til að við skiljum málið rétt.

Séu allir sem að komu þessir miklu drengskaparmenn og merktir heilindum alla daga liggur nokkuð klárt fyrir að svona lagað geti ekki gerst. Undrin og stórmerkin gerast því alveg greinilega enn og hið ómögulega einnig sem eins og hendi sé veifað geysist yfir landsins lýð og verður að staðreynd málsins. Og fólkið stendur eftir gapandi og missir stuðpúða til að lemja.

Versta er að mappan sem geymir allar förnu, sprungnu og fráfarandi íslensku ríkisstjórnirnar frá 1944 er að sligast undan þessum þunga og svo er komið að tiltekin möppuskömm er orðin svo þung og upp undir tveggja manna tak og komin á þann stað þyngdar að bak sumra manna mun brátt gefa sig og hafa þegar bilað bara við það að draga þennan hvimleiða möppuádám út úr sérstyrktri hillunni sem geymir hana og færasti mublusmiður landsins sá um að gera og vinna og ganga svo frá að héldi. Og líka hélt. Verra er með bakið sem gaf sig. En skítt með það og hvað er eitt bak á milli vina og launin fyrir að nenna aldrei að fara í ræktina og hugsa bara um málið en hætta enn einu sinni við. Sem og að taka inn bráðholt þorskalýsið á morgnana? Glatað mar. Menn geta sjálfum sér um kennt en gera ekki frekar en flestir aðrir landsmenn gera og benda á aðilann sem fékk viðkomandi til verksins. Við sjáum hér hversu einkar notalegt það er að vera einhvern veginn sjálfur, ávallt stikkfrí. Ég hreint elska stöðuna með alltaf einhvern annan til að benda á en tuða samt endalaust. Allir sjá skemmtunina af. Sér hana kannski enginn? 

Fólkið sem stendur mótmælandi við girðingu með áletrunina á spjöldum sínum „Burt með ríkisstjórnina“ getur nú slakað á um stund því ríkisstjórnin er farin frá. En slökum á. Ný ríkisstjórn mun koma fram og færa líf í mótmælin við girðingu og gefa þeim kost á að mótmæla og hafa á lofti spjöld með áletrun á borð við „Burt með ríkisstjórnina“. Það er hvergi hætt þó að ein ríkisstjórn hafi flogið burt. Nú einnig vitum við hvers vegna allar þessar girðingar eru hafðar uppi við. Hvernig væri vinnandi vegur að standa í hressilegum mótmælum og ekki vita neitt um hvar þau skuli fram fara né hvar sé best að standa við iðjuna? Mótmæli fyrir sannleikann. Það er: Eigin sannleika. En hann er ekki fyrir fram nokkur sannleikur og bara skoðun fólks.

Nei, vinir. Enginn þarf að vera neitt undrandi á að maður eins og ég kjósi frekar að fylgja Jesú og skipulagi hans og vera innan um kærleika hans, ást og elsku og að hafa snúið baki við glundroða heimsins sem segir eitt í dag og annað á morgun og hver með eigið réttlæti. Kæru vinir. Eigum góðar kosningar og munum að við fáum það sem við veljum. Veljum því vel og vitum af hverju við völdum frekar þennan stjórnmálaflokk en einhvern annan stjórnmálaflokk. Jesú lifir! Hann lifir! Vissulega.  Amen.

13. október 2024.

Forréttindi kristinna manna eru nokkur og liggja einkum í að Jesús talar sjálfur til þeirra og lætur vita hvað hann hyggist fyrir með sitt fólk. Sjálf trúin og bein köllun manna eru alfarið komin frá Kristi og er um það sem Kristur hefur þegar ákveðið að þessi einstaklingur skuli sinna í þágu Guðsríkisins á jörðinni. Harður skóli kannski en fráleitt neitt kvíðvænlegur fyrir neinn sem kallaður er af Drottni. Drottinn sjálfur mun stíga skrefin með köllun manns.

Jobsbók 1. 8-9.

Þá spurði Drottinn Satan: „Veittir þú athygli þjóni mínum, Job? Enginn maður á jörðinni er jafnráðvandur og réttlátur og hann. Hann óttast Guð og forðast illt.“ Satan svaraði Drottni og sagði: „Er Job guðhræddur að ástæðulausu? Hefur þú ekki verndað hann, hús hans og eignir á alla lund?“ - Hér sjáum við vel illskuna sem í Satani býr sem ómögulega getur þolað að Guð sé neitt að tala vel um mann né hæla honum á nokkurn hátt í eyru sín. Sjálfur vill Satan fá alla dýrð og að allir lúti sér eins og hann gerði alvarlega tilraun til hvað Jesú varðar. 

Lúkasarguðspjall 4. 6-8.

Og djöfullinn sagði við Jesú: „Þér mun ég gefa allt þetta veldi og dýrð þess, því að mér er það í hendur fengið og ég get gefið það hverjum sem ég vil. Ef þú fellur fram og tilbiður mig skal það allt verða þitt.“

Jesús svaraði honum: „Ritað er:

Drottin, Guð þinn, skalt þú tilbiðja og þjóna honum einum.“

Í eðli Guðs er að gefa sínu fólki góð meðmæli sem við sjáum að hann nýtur að gera og við merkjum af þessum orðum hans: „Veittir þú athygli þjóni mínum, Job? Enginn maður á jörðinni er jafnráðvandur og réttlátur og hann. Hann óttast Guð og forðast illt.“ Satan bregst raunverulega ókvæða við þessum orðum hans og vill ekki heyra þau né leggur sig neitt eftir um nokkra manneskju og varpar þess í stað fram ásökun í garð þessa góða þjóns Guðs, Job, með orðunum og spurningunni um hvort Job sé guðhræddur að ástæðulausu. Óvini allrar sköpunar Guðs finnst greinilega ekki mikið til þessara orða Guðs koma og bendir óbeint á falsið í Job sem sé nú ekki alveg svo hreinn og tær eins og Guð vill vera láta. Sjá má einstakling fullan öfundar. Sjáum við nokkuð hér hvaðan sum skoðun og álit manna eru komin? Ég tel svo vera og styð þá skoðun að sumir hafi nú efasemdir um Guð, einkum Guðsfólk.

Munum að Satan hefur endanlega verið rúið öllu trausti Guðs og verður ekki aftur snúið með það. Og vitiði hvað olli þessu? Satan fyllti sig hroka sem kom með til hans syndina. Að hann syndgi endalaust er hvað skýrasta merkið til manna og kvenna sem lifa í synd hverjum þetta fólk tilheyri. Að við blekkjum okkur ekki lengur þarna né heldur grípum til lélegustu mögulegu afsökunar á borð við þá að þú vitir ekkert í hverju ég hafi lent, sem einhvers konar svar við þessu ranga verki sem fólkið er að gera. Að gera rangt er og verður áfram ranglæti og er líka mynd af hvaðan illur orðrómur og hreinar lygar eru komnar og að við hvert og eitt okkar séum án afsökunar ef við berum út illan orðróm. Syndin þarf að víkja og öll hugsun um synd. Er það gerlegt? Allt er vinnandi vegur og hægt að sigrast á öllu í Jesú nafni. Ef við sjálf viljum.

Markúsarguðspjall 9. 23 .” Jesús sagði við hann: „Ef þú getur! Sá getur allt sem trúir.“ Hér leggur Drottinn alla áherslu á mína og þína trú sem einstaklinga sem gild afl í lífinu. Jesús lifir! Hann lifir. Amen.

10. október 2024.

Margt er merkilegt með Jesú og viðbrögð fólks við honum og verkum þeim sem hann vann í allra augsýn. Við lesum margar frásagnir af fólksmergð í kringum hann og hvar sem hann var staddur og ljóst að þessi manneskja átti auðvelt með að draga að sér mannfjöldann án þess að hann hafi þurft að segja neitt né setja upp eina einustu auglýsingu á hvorki skilti né vegg en dregur þó fólkið að. Fólkið dróst að Jesú eins og stál gerir í námunda við segulstál sem krafturinn frá sogar til sín. Götur og torg fyllast endanna á milli og aðdáunin skín sem ljós.

Í grúanum leynist líka annað viðhorf sem kemur fram að stafi af ódáminum öfund og bjó töluvert mikið með fólkinu sem taldist til valdastéttarinnar og réðu og ríktu yfir fólkinu og hafði embættin að leiða fólk um réttan veg en stóð sig ekki í verkinu að öllu leyti, alveg eins og gildir í dag um öll stjórnvöld sem til að mynda samþykkja að kenna ekki kristinfræði í grunnskólum landsins að allt er þetta enn í gangi og hefur ekkert þannig séð breyst. Þetta er vitaskuld mynd af Satan sem rændi hér völdum, er hér til að stela, slátra og eyða út öllu sem með einhverjum hætti er Guðs mynd í umhverfi og veruleika fólks. Með þeim hætti er það nú.

Væri Jesús staddur í óbyggðum þá skeður sama þar og við sjáum svo vel er við lesum sumar frásögur Nýja testamentisins: Hann, svo dæmi sé tekið, mettar fimm þúsundir karlmanna en vitað er að þarna innan um og saman við eru konur og börn sem ekki eru talin með á þessum tíma af ástæðu sem ég þekki ekki en veit að reglurnar voru með þessum hætti og að raunverulega enginn veit endanlega tölu um mannfjöldann sem yfirgaf staðinn pakksatt eftir þessa törn þarna í óbyggðum. Fullt er til af svona sögnum af Jesú í Nýja testamentinu og eru sjálfsagt töluvert fleiri sem hvergi er getið um né nokkrar frekari heimildir eru til um.

Eitt vekur athygli manns er fólkið hópaðist að Jesú að það oft var vegna veiks og lamaðs ættingja sem aðstandendur vildu sjá hann fá lækningu og fengu oft bæn sína uppfyllta að þessu leyti og aukreitis mörg önnur undur og stórmerki gerast í kringum þennan einstakling, Jesú, án þess kannski sjálft að leiða svo mjög hugann að eigin skinni og sínu eigin lífi og eigin sálarheill þó að hverri manneskju sé það ljóst að einn daginn þá ljúki þessu lífi og að líkami allra manneskja endi undir grænni torfu eftir að hafa verið lagður í gröf. Að sjá eru fæstir þangað komnir til að eignast sjálfir trú á Jesú og lifa lífi því sem Jesús boðar og þiggja sem gjöf fyrir sig sjálfan eilíft líf í ríkinu sem Jesú er kominn frá og mun hrinda á flot meðal síns fólks á jörðinni og gerir með því að gera öll sín kraftaverk til að fyrst og fremst benda á almáttugan Guð Faðir og getuleysi manna til alls konar svona verka sem þeir enn í dag standa ráðþrota gegn og hafa engin ráð við til að lækna en mæta með gervilimum, tálgaðri trélöpp, sem auðvitað er gagnleg en kemur aldrei í staðinn fyrir ekta hönd og fót eins og Jesú aftur og ítrekað gerði til að benda fólki fyrst og fremst á Faðirinn og eilífa lífið sem Faðirinn gefur fyrir trú fólks á þennan Jesú sem fólkið á staðnum dregst að en sér fæst um leið sinn eigin frelsara sem þó með verkum sínum, orðum og gerðum bendir beinlínis á kraft Guðs og segir með verkum sínum að Jesús, sem öll kraftaverk vann, sé lykillinn að hjarta Föðurins og að fólk þurfi ekki meira en þetta. Þetta eru skilaboð Jesú og ástæða allra kraftaverka hans að þau eru öll gerð og unnin til að sanna fyrir fólki alla þessa skilyrðislausu elsku Drottins til manna og kvenna á öllu jarðríki. En hversu erfitt hefur ekki í gegnum tíðina verið að koma nákvæmlega þessum skilaboðum til skila? 

Markúsarguðspjall  6.  41-42.

“Og Jesús tók brauðin fimm og fiskana tvo, leit upp til himins, þakkaði Guði, braut brauðin og gaf lærisveinunum til að bera fram fyrir mannfjöldann. Fiskunum tveim skipti hann og meðal allra. Og allir neyttu og urðu mettir.”- Þetta hreif fólk á staðnum hvað mest. Frítt að jeta.  Erfiðasta verk er að sjá sjálf/ur þörf fyrir liðsinni Drottins.  Svolítið svoleiðis?  Jesús lifir!  Hann lifir!  Amen.

Hér er staðfesting ofanritaðs.  

Jóhannesarguðspjall.  6. 25-27.  "Þeir fundu hann hinum megin við vatnið og spurðu hann: „Rabbí, nær komstu hingað?“

Jesús svaraði þeim: „Sannlega, sannlega segi ég yður: Þér leitið mín ekki af því að þér sáuð tákn, heldur af því að þér átuð af brauðunum og urðuð mettir.  Aflið yður eigi þeirrar fæðu sem eyðist heldur þeirrar fæðu sem varir til eilífs lífs og Mannssonurinn mun gefa yður. Því að faðirinn, sjálfur Guð, hefur veitt honum vald sitt.“- 

Við leikum ekki neitt á Guð.

8. október 2024.

Eitt af því sem menn læra og gera kannski fljótt með Jesú er þetta öryggi sem kviknar í hjartanu og jafnvel fullvissa um að mann muni ekkert skorta neitt í sínu lífi. Nokkuð er víst að margt breytist hjá fólki sem gengur Jesú á hönd og til eru óteljandi vitnisburðir manna og kvenna sem fara þennan Jesú veg um nákvæmlega þessi mikilvægu atriði í lífi einstaklinga. Allir sjá að ekkert léttvægt atriði er að eiga með sér sjálfum til fullvissu um að mann muni eftirleiðis ekkert skorta og hafa verið áður í heimi sem talar um fátt nema skort á öllu og engu.

En hver eru viðmiðin? Þau raunverulega eru engin því menn í allslausum heimi hafa engin alvöru viðmið til að miða sitt við. Þetta er vel hægt að skilja og einnig hugsunina um eigið varnarleysi með það fyrir augum að margt í kring sé nú svolítið varnarlaust.

Sannleikurinn er að margt fólk upplifir sig ekki öruggt og þarf ekki mikið að gerast til að ótti manna opinberist á meðal þeirra. Birtingarmyndin eru öll þessi þjófavarnarkerfi inni á heimilum fólks og hvatt til þeirra af fagmönnum. Allt af þessu öryggisleysi sem menn telja sig búa við og eru tilbúnir í alls konar aðgerðir sem tryggi heimili sitt, eignina og alla innanstokksmuni. Slíkt gera heimilismenn rólega og þeir upplifa mátt varnarinnar beint í tækjunum og búnaðinum og þjófavarnarkerfum hvers konar. Allt skiljanlegt í veröld sem ber ekki virðingu fyrir nokkrum hlut og virðir eignarrétt manna að vettugi sem kveikir í mönnum hugsun um að bæta og tryggja öryggi sitt sem þessum tækjum ber að sjá um. Viss faraldur gengur yfir byggðirnar af ótta.

Hér leita menn langt yfir skammt því þetta algera öryggi er til og heitir Jesús sem sífellt er komið gegn og gert með skipulegum hætti af andaverum vonskunnar í himingeimnum. 

Skoðum orð um ótta, öryggis- og ráðaleysi manna og lausnina:

Markúsarguðspjall 5. 35-41. 

“Að kvöldi sama dags sagði Jesús við þá: „Förum yfir um vatnið!“  Þeir skildu þá við mannfjöldann, fóru í bátinn þar sem Jesús var og sigldu burt. Aðrir bátar fylgdu þeim eftir.  Þá brast á stormhrina mikil og féllu öldurnar inn í bátinn svo við lá að hann fyllti.  Jesús var í skutnum og svaf á kodda. Þeir vöktu hann og sögðu við hann: „Meistari, hirðir þú ekki um að við förumst?“

Hann vaknaði, hastaði á vindinn og sagði við vatnið: „Þegi þú, haf hljótt um þig!“ Þá lægði vindinn og gerði stillilogn.  Og hann sagði við þá: „Hví eruð þið hræddir, hafið þið enn enga trú?“

En þeir urðu miklum ótta lostnir og sögðu hver við annan: „Hver er þessi? Jafnvel vindur og vatn hlýða honum.“- 

Þarna liggur vandinn: okkur skortir trú og vitum sum hver af þessari alvöru og ekta vörn en glímum samt svo oft við hinn vandann og gerum af beinni vantrú. Sagan í bátnum af röngum viðbrögðum strákanna birtir okkur nákvæmlega þetta sem þó bjuggu við öryggi Krists en koma hvergi auga á og eru engan veginn að meðtaka né neitt að sjá, bara háskann fram undan sem virk trú hefði getað komið inn í og breytt háskalegum aðstæðum í rósemd vegna þess að tilheyra einum ekta og alvöru frelsara með burði í sér sjálfum til að búa til þetta algera öryggi sem við köllum eftir. Og menn öðlast vissu um að komast heilir á leiðarenda. Þetta er öryggið og gæti vel orðið sagan okkar sem lifum með Kristi í dag? En sjáum við þetta svona? Allur gangur er á en gangan fram undan mun samt styrkja og við eflumst og reynslan að baki staðfesta af fullri staðfestu. Trúum. Trúin er til þess að trúa. Jesús lifir! Hann lifir! Amen.

6. október 2024.

Þegar menn lesa orð Guðs í Nýja testamentinu sjá þeir fljótt skipulagið og verkslagið sem á er og einnig að Jesús skipar sjálfur í allar mannaðar stöður í kirkjunni. Við vitum að þar innandyra eru verkefnin margvísleg og misjafnar stöðurnar en ráðið í þær allar af einum og sama aðila, Drottni Jesú Kristi. Mikilvægt er að festa sér þetta í minni og muna á sinni trúargöngu og átta sig á og gleyma ekki að Drottinn setur engan mann í neina stöðu hjá sér sem hann metur ekki sjálfur mikils og virðir fullkomlega. Í Jesú augum eru stöðurnar allar jafnar og sjálfur fer hann ekki í manngreinarálit og metur alla menn jafnt. En hann vill skipulag og skilyrðislausa við sitt skipulag. Af hverju? Segir ekki orðið sjálft að Kristur hafi gert allt fullkomið? Af hverju er svo erfitt fyrir sumt trúað fólk að kyngja þessu? En trúað fólk glímir stanslaust, segjum frekar, inn á milli við eigin vantrú á sinni trúargöngu. Vantrúin er hún birtist er sem fyrr trúuðu fólki þeirra eini Akkilesarhæll á þessari göngu. Við fengum orðið og erum hvött til að halda okkur við það því alls konar vill slæðast inn fyrir dyrnar sem orðið eitt getur og mun svæla aftur út. Ekki mannlega spekin þó að hún á sínum tíma og í annan stað hafi komist inn og upp með þetta um stund.

Skoðum orðið:

Markúsarguðspjall 3. 13-19.

“Síðan fór Jesús til fjalls og kallaði til sín þá er hann sjálfur kaus og þeir komu til hans.  Hann skipaði tólf er skyldu vera með honum og hann gæti sent út að prédika og gefið þeim vald til að reka út illa anda.

Jesús skipaði þá tólf: Símon, er hann gaf nafnið Pétur, Jakob Sebedeusson og Jóhannes bróður hans, en þeim gaf hann nafnið Boanerges, sem þýðir þrumusynir, og Andrés, Filippus og Bartólómeus, Matteus og Tómas, Jakob Alfeusson, Taddeus og Símon vandlætara og Júdas Ískaríot, þann er sveik hann.”- Allir sem þarna skulu vera eru komnir fram. Jesú gefur stöðurnar og valdi þetta fólk en hvorki klára karlinn mig, né enn klárari karlinn þig. Seinna fengum við þó stöðu hjá honum sem við kannski gegnum enn áratugum seinna.

Einnig vekur athygli að frá fyrstu tíð gegndu konur stöðu hjá honum. Af hverju? Konur eru líka menn og hafa eins og þeir heilmiklu hlutverki að gegna í ríki Guðs á jörðinni. Konur eins og við vitum bera barn undir belti og fæða manneskju í heiminn sem öndvert Kristur dó fyrir og sýnir umheimi öllum er hann reis upp frá dauðum og gefur fæddri manneskju sömu möguleika til eilífs lífs og hverri annarri fyrir mátt trúar. Allt í krafti heilags anda og er eins annað viðkomandi trúnni komið frá Jesú. Og var það ekki fyrir kraft heilags anda sem yfirskyggir Maríu að hún verður þunguð og fæðir son? Við sjáum að konan fær þegar í upphafi merkilegt hlutverk á vegferð kristninnar í heiminum og er ástæðan fyrir að atburðarins sé getið hafður þarna með og settur til höfuðs öllum þessum skoðunum og hugmyndum manna um hvernig eitt og annað skuli gert og hindrað allt eðlilegt framhald á svo mörgu hér hjá okkur hvað Jesú áhrærir.

Og munum! Jesú gerði allt fullkomið sem segir mér og þér að okkur er algerlega óhætt að fylgja leiðbeiningum Jesú út í ystu æsar á trúargöngunni. Hættum að glíma óþarfa glímu. Ráðumst heldur gegn eigin skoðunum um framkvæmd trúarinnar og fylgjum orðinu og gleymum öðru. Við þurfum ekki meira rugl heldur fulla einbeitingu á verkefnið fram undan og munum að öll erum við veikleika vafin og þurfum Jesú. Við sjáum að goggunarröðin sem gildir og blífir í veröld mannanna er hreint mannaverk og eins og alltaf áður þegar menn grípa inn í atburðarás af þessum toga kemur upp misklíð í einu og öðru formi. Og alls konar vesen byrjar. Konur eiga ekki að gera þetta og konur eiga ekki að gera hitt. Konur skulu klæða sig svona og konur skulu ekki klæða sig svona. Komið er nóg af öllum þessum þvættingi. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

4. október 2024.

Að trúa Guði er gjöf frá honum til mannanna. Kristur bendir ítrekað á mikilvægi þess að trúa boðskapnum sem Nýja testamentið hefur að geyma og dregur með orðum sínum hring utan um þessa bók sem áreiðanlegar upplýsingar og heimildir um trúargöngu einstaklings og hvernig best sé að gera verkið. Að trúa er gilt verk í augum lifandi Guðs. Heimurinn tekur ekki við neinum svona boðskap og kemur endalaust gegn vegna þess að eiga ekki til nokkra trú. Þessu er fólk almennt ekki sammála og um leið undirstrikar það mikilvægi þess að hinn trúaði varðveiti trú sína, trúi áfram fagnaðarerindinu og viti góð skil á því. Fram undan er sem sjá má mikið verkefni sem viðkomandi þarf að varðveita í eigin hjarta. Allt af ærinni ástæðu. Gangan er fram undan og á henni mun margt gerast sem byrjandinn veit ekki né áttar sig á að muni hvolfast yfir. Við sjáum að Kristur gerði allt fullkomið. Það er afskaplega áhugaverð nálgun.

Skoðum ritningarnar og um leið fyrsta alvarlega höggið sem kristnir verða fyrir.

Markúsarguðspjall 1. 14–15.

Þegar Jóhannes hafði verið tekinn höndum kom Jesús til Galíleu, prédikaði fagnaðarerindi Guðs og sagði: „Tíminn er fullnaður og Guðs ríki í nánd. Takið sinnaskiptum og trúið fagnaðarerindinu.“

Hér kemur fram að Heródes er búinn að láta handtaka Jóhannes skírara af afskaplega ómerkilegri og lítilli ástæðu sem er að Jóhannes sagði við valdsmann þennan að hann mætti ekki eiga konu bróður síns, og raunverulega kostar hann lífið. Enginn ætli að handtaka Jóhannesar hafi ekki spurst út á meðal manna og valdið alls konar hugsunum um hvað þetta í raun og veru sé sem hér væri verið að boða.

Kannski kemur Kristur að þessu máli með því að segja orð sín um að þeir skuli trúa fagnaðarerindinu. Að hik hafi komið á menn við handtöku og fangelsun Jóhannesar skírara við svona váfregn er eðlilegt og við verðum að muna að þó að Gyðingarnir hafi lengi átt fyrirheit um aðila sem kæmi fram og frelsaði Gyðingaþjóðina og þeir í langan tíma vænt frelsara og beðið eftir frelsara hafa þeir ekki grænan grun um það fyrir fram hvernig Jesú muni vinna og hvað gera. Þetta er áhugaverð nálgun. Við sjáum að fljótlega grípa menn til efa og hiks um aðferðir Jesú. Skoðum málið:

Lúkasarguðspjall 7. 18–23.

Lærisveinar Jóhannesar sögðu honum frá öllu þessu. Jóhannes kallaði þá til sín tvo lærisveina sína, sendi þá til Drottins og lét spyrja: „Ert þú sá sem koma skal eða eigum við að vænta annars?“

Mennirnir fóru til hans og sögðu: „Jóhannes skírari sendi okkur til þín og spyr: Ert þú sá sem koma skal eða eigum við að vænta annars?“

Á þeirri stundu læknaði hann marga af sjúkdómum, meinum og illum öndum og gaf mörgum blindum sýn. Og hann svaraði þeim: „Farið og kunngjörið Jóhannesi það sem þið hafið séð og heyrt: Blindir fá sýn, haltir ganga, líkþráir hreinsast, og daufir heyra, dauðir rísa upp og fátækum er flutt fagnaðarerindi. Og sæll er sá sem hafnar ekki því sem ég geri.“- Við sjáum að Jesús svarar ekki spurningu bræðranna með neinum beinum hætti og velur að verk sín svari þeim fyrir sig. Niðurstaðan er að fullkomlega er hægt að fara eftir boðskap fagnaðarerindisins og að það atriði hafi ekkert breyst í tímans rás og trúnni sé vel treystandi. Jesús lifir! Hann lifir! Amen.

1. október 2024

Margt er merkilegt eins og allar þessar áætlanagerðir sem menn gera og oft teygja sig langt inn í framtíðina svo manni kannski sundlar. Gerðar eru áratuga áætlanir og þykir alveg sjálfsagt mál að hvert og eitt okkar geri og sé jafnvel versta óhæfa að hafast ekkert að að þessu leyti. Samt er vitað að ekkert okkar veit hvað nákvæmlega muni gerast á allra næsta andartaki og hvað þá heldur meira og að allir viti og viðurkenni að vita nákvæmlega ekkert um hvað morgundagurinn muni bera í skauti sínu né hvort við verðum þátttakendur í morgundeginum eða verðum horfnir yfir móðuna miklu þá. Enginn veit sína ævi fyrr en öll er og það eina sem maðurinn veit er umhverfið sem hann hefur í kringum sig hér og nú. Flest annað í lífinu eru hreinar getgátur. Og hver svo sem veit ekki þetta?

Lífið allt er, eftir því sem við segjum, tómar tilviljanir og yfirleitt hlaðið alls konar óvæntum atvikum sem við segjum að séu tilviljanakennd atvik og óvænt sem engan okkar óraði fyrir að kæmi en hvolfdist svo yfir og gerbreytti öllu hjá okkur.

Hvað er það annað en gerbreyting á högum, ákvörðun manna og kvenna um að kvongast og giftast og stofna eigið heimili og eignast börn og buru? Svona ákvörðun er alvöru val og sumpart byltingarkennd í því ljósi að eftir að hjónabandið fer að virka og börn að koma að þá verður ekki aftur snúið með það að afkvæmin muni fylgja lífi foreldra sinna og dauðinn einn aðskilja fólkið hvort frá öðru. Hvað sem segja má um það sem og sjálft hjónabandið sem endist eða endist ekki. Ekki er samt svo að skilja að akkúrat þetta komi neinum í opna skjöldu vegna þess að hafa þetta dagsdaglega í kringum sig sem þó er ekki nóg því við sjálf, hvert og eitt okkar, verðum að velja að fara þessa leið til að hún verði þá okkar. Flestir ákveða að ganga í hjónaband þó að sumt fólk velji sér annan kost. Við köllum þá einhleypinga en hvorki geldinga né fólk af afgangsstærð heldur fólk sem ákvað sjálft og velur sjálft. Eftir að trúin kom hef ég óbundnar hendur hvað þetta varðar og get ef ég vil varið tíma mínum alfarið með mínum Jesú sem engin eftirsjá er í að gera.

Hjónaskilnaðir eru oftast nær af þeirri ástæðu að sambandið er ekki nógsamlega ræktað sem kólnandi kærleikur flestra manna orsakar og getur ekki annað en gerst með æ fleiri aðförum guðleysis að kirkju, sjálfum Guði. Trú fólks á Jesú er eitthvað sem vantrúin velur að hlæja að og koma gegn með oddi og egg af þeirri ástæðu að líta á trú fólks sem alvarlega hindrun í framförum og þurfi því að fara en ekki vera. Byrjunarstigið er ákvörðun skólayfirvalda að kasta allri beinni biblíukennslu út úr tímum grunnskólastofanna og gæta þess vandlega að gleyma ekki bænunum né Faðir Vorinu sem að sögn oft var farið með í byrjun hvers skóladags. Þó að ég muni ekki nákvæmlega þetta atriði á meðan ég gekk í grunnskólanám, og hygg að það hafi nokkuð farið eftir hverjum kennara fyrir sig. Ég er samt ekki alveg að marka það því margoft kom það fyrir er mamma mín blessunin kom að morgni dags með kunnuglegu orð sín „Skólinn kallar” að ég grútsyfjaður stundi upp orðunum „Veikur mamma”- sem hún blessunin tók við og ekkert varð úr neinum skóla þann daginn né vitað hvort farið hafi verið með bæn í kennslustofunni eða henni sleppt þann morgun. Kannski var betra draga strákinn inn til bæna.

Um hádegisbilið er venjulega komið nokkuð annað hljóð í strokk stráksins og hann tekinn til við alls konar leiki úti fyrir eins og enginn sé morgundagurinn. Þóttist hann kannski bara vera veikur? Fjölmargar stoðir mætti renna undir þá kenningu. Einn morguninn mætir strákurinn þó í sinn grunnskóla og segir þá skólafélagi hans honum frá því að herra ágætur skólastjórinn hafi í tímanum í gær talað út yfir bekkinn eftir að hafa fyrst lesið upp nafnaskrá bekksins og merkt við nemendur sem svöruðu með jái að hann talar yfir bekkinn þessi orð: „Kóngsgerðisbræður eru ekki mættir í dag“ og mér fannst fyndið. Húsið sem ég og mitt fólk bjó þá í í Hafnarfirði hét og heitir enn Kóngsgerði.

27. september 2024 (b)

Stundum er umræðan einkennileg og meira hin furðulegasta og reynir eftir megni að firra menn, einstaklinga, allri ábyrgð sem þeir skulu bera og gerir hverja tilraun af annarri til að varpa henni yfir á herðar manneskju sem kemur málinu í sjálfu sér lítt og ekkert við og skilur eftir manneskju sem er alveg saklaus, hrein og tær en þó í tómu klandri og allt öðrum að kenna.

Á umliðnum árum hefur mikill fjöldi erlendra verkamanna komið hingað til að vinna og er allt í góðu með það. Ég tel að þetta hafi byrjað á síldarvertíðinni eftir að erfiðlega gekk að ráða þangað fólk til að fullmanna stöðurnar. Lengi vel sinnir íslenskt farandverkafólk þessari vinnu með fastráðnum starfsmönnum uns sá róður þyngist. Nokkrar heiðarlegar tilraunir atvinnurekanda eru gerðar sem æ færri landar verða við. Ný staða er komin upp í þessu landi.

Víða á landsbyggðinni voru/eru tiltækar verbúðir fyrir farandverkamenn sem hættar voru að nýtast vegna þess að Íslendingar vildu ekki lengur koma þangað til að vinna um stund og er það líklega upphafið að því að atvinnurekendur leiti fanga út fyrir landsteinana.

Erlent vinnuafl byrjar að koma yfir til Íslands og reikna ég með að vinnslustöðvar sem mestan part ársins unnu bolfisk hafi verið hvað duglegastar þarna og flestar með tilbúna aðstöðu í verbúðum sínum heima sem ráðist var í að þrífa hátt og lágt fyrir komu fólksins, þó ekki væru þær nein hótel en samt ágætis vistaverur. Síldarvinnslusalurinn fylltist af íslensku og erlendu verkafólki eftir að síldarvertíðin hófst af krafti og salurinn allur fór að iða. Að handleggja síld í tunnu er ekki lengur gert en manneskju þarf við enda bandsins til að strá vissu magni salts yfir hvert síldarlag og setja nýja tunnu undir er hin fyllist. Sjálfsagt er þetta hvort tveggja vélvætt í dag. Að verka síld er tímabundin staða. Seinna kom kolmunninn og makríllinn. Hann er allur unninn í flök og fyrstur fyrir ágætispening, gagnstætt kolmunna sem er bræddur.

Þrátt fyrir vélvæðingu, til að mynda í vinnu síldar, sem fækkaði stöðunum í húsunum er samt talsverður fjöldi manneskja við þetta á haustin. Hvort þar gegni störfum einungis fastráðið starfsfólk fiskverkunarinnar eða partur þess sé erlent verkafólk veit ég ekki.

Sjálfur var ég nokkrar heilar síldarvertíðir hjá Síldarvinnslunni í Neskaupstað á meðan ég enn bjó þar og man vel eftir því er aðkomufólk mætti á svæðið er allt var að fara af stað í þessari síldarvinnu og hitti þá bæði íslenskt verkafólk og erlent verkafólk. Allt þetta aðkomna fólk hafði sér aðstöðu í bænum og flutti þangað inn og fékk lykil að bæði útidyrum og að eigin herbergi og hafði þar alla aðstöðu til að elda sér, þvo fötin sín og baða sig og í sjálfu sér ágætis aðstöðu.

Um allt svona áður fyrr sáu íslenskir atvinnurekendur alfarið sjálfir um. Að engum hvarflaði að notast við loftlaus kjallaraherbergi sem í sumum tilvikum er einvörðungu hægt að opna utan frá.

Að breyta með þessum hætti er bara glæpastarfsemi sem þarfnast engrar frekari umræðu og landslög styðja fullkomlega og þegar hægt að gera atlögu að svona ósóma án frekari umræðna né álits neinna sérfræðinga. Við höfum verkfærin til að setja ferlið af stað svo við gerum það.

Annan vanda sér maður hér sem er þessi endalausa viðleitni manna til að varpa ábyrgð af einstaklingi og yfir á herðar óskyldra manna, í þessu tilviki atvinnurekanda. Hvað gerir atvinnurekandi sem skortir vinnuafl? Leitar hann ekki í dag á náðir atvinnumiðlunar sem útvegar fólk til starfa og fær oft erlent fólk? En þarna sér maður einnig vanda sem liggur í að atvinnurekendur eru ekki allir með tilbúið eigið húsnæði sem er sinn skandall og krafa ætti að vera um að hafa í lagi. Að ráða fólk í vinnu en vera ekki með neitt tilbúið húsnæði er óhæfa sem bíður vissrar umræðu heim. Og hana höfum við haft undanfarin misseri og mislíkar

Mér vitanlega er atvinnuleysi um þessar mundir í algeru lágmarki á Íslandi. Af hverju þá fullyrða menn að sumir Íslendingar nenni ekki að vinna suma vinnu og þurfi útlendinga til að sinna þeim verkum fyrir sig? Er svarið ekki frekar það að verkefnin séu of mörg fyrir íslenskan vinnumarkað? Um manninn sem nennir ekki að vinna hefur svo sem löngum verið talað í þessu landi. Sjálfur þekki ég engan sem nennir ekki að vinna né mann sem tekur að sér hvað vinnu sem er.

25. september 2024.

Trúin er nauðsynleg og trúna þurfum við. Enginn sem til þekkir þrætir fyrir að allt sé fyrir trú.

Gegnum trú heyrir lifandi Guð bæn mína og leggur við eyrun er ég bið. Engin er bæn heitari öðrum. Ég bið í trú. Þú biður í trú. Bæði fá bænheyrslu frá sama Guði. Allt fyrir trú einstaklings. Í trú minni umbreytist bænin mín til Guðs í góðan ilm sem er honum geðþekkur. Bæn sem er beðin og engin trú er á bak við heyrir Guð ekki. Mikilvægt er að vita og átta sig á hvernig trúargangan virkar, að hún miðast við þekkingu á því sem Guðs er. Þarna lærir manneskjan að biðja bæn í trú. Trúin er ekki hégómabæn af því að hún er af trú sem þekkir til Guðs orðs, hann leggur línurnar og býr til bænina sem öndvert er Guði vel þóknanleg bæn og honum geðþekk. Við sem trúum viljum þetta og reynum ítrekað. Guð stendur við sitt sem hann segir og sjái hann trú standa við hlið bænarinnar stekkur hann til og lætur ekki bíða eftir sér. Heitir þá „Bænasvar.”

Jakobsbréf 4. 1-3.

“Af hverju koma stríð og af hverju sennur meðal ykkar? Af hverju öðru en girndum ykkar sem heyja stríð í limum ykkar? Þið girnist og fáið ekki, þið drepið og öfundið og getið þó ekki öðlast. Þið berjist og stríðið. Þið eigið ekki af því að þið biðjið ekki. Þið biðjið og öðlist ekki af því að þið biðjið illa, þið viljið sóa því í munaði.”-

“Þið biðjið og öðlist ekki af því að þið biðjið illa, þið viljið sóa því í munaði.” -

Nákvæmlega. En af hverju biðjum við illa? Eitt svar er til við spurningu sem er á þann veg að við þekkjum ekki vilja Guðs og erum því enn bara holdlegt fólk að kannski biðja um betri efnahag, biðja um fínni bifreið til eigin nota, biðja um betra húsnæði, biðja um betra frí, biðja um að komast oftar á sólarströnd, biðja um skárri vinnu og betur launað starf en við þegar höfum, og þar fram eftir götunum. Allt í raun hégóminn einn og borið fram til að svala eigin grindum. Við gleymum að eitt sinn skal hver deyja. Njótum lífsins. Guð mun skaffa okkur það sem við þurfum á að halda og líka gerir en óánægja mín hvorki meðtekur Guðs gæði né sættir sig við stöðuna og vill fá eitthvað annað sem er betra en þegar er. En hvað annað vil ég fá? Hver svarar svona spurningu af einhverri skynsemi? Allavega ekki ég sem hef lært að sætta mig við það sem er hjá mér núna. Og hvað er þessu betra og merkilegra? Ekkert. Þetta meira en flest annað í lífinu er að valda pirringi hjá svo mörgu fólki vegna þess að það metur ekki það sem það nú þegar hefur. Hvaða orð kemur upp í hugann? „Vangleði.“

Matteusarguðspjall 21. 18-22.

Árla morguns hélt Jesús aftur til borgarinnar og kenndi hungurs. Hann sá fíkjutré eitt við veginn og gekk að því en fann þar ekkert nema blöðin tóm. Hann segir við það: „Aldrei framar vaxi ávöxtur á þér að eilífu.“ Og fíkjutréð visnaði þegar í stað.

Lærisveinarnir sáu þetta, undruðust og sögðu: „Hvernig gat fíkjutréð visnað svo fljótt?“

Jesús svaraði þeim: „Sannlega segi ég ykkur: Ef þið eigið trú og efist ekki getið þið ekki aðeins gert slíkt sem fram kom við fíkjutréð. Þið gætuð enda sagt við fjall þetta: Lyft þér upp og steyp þér í hafið, og svo mundi fara. Ef þið trúið munuð þið öðlast allt sem þið biðjið.“-

Hér sjáum við hvernig bæn beðin í trú virkar. Jesú er farið að hungra og sér tré sem átti að gefa honum fæðu en það gerir ekki. Af hverju var trénu formælt? Til að sýna á óyggjandi hátt mátt trúar sem þekkir vilja Guðs gegnum orðið. Jesús lifir! Hann lifir! Amen.

20. september 2024.

Gegnum tíðina hefur fólki reynst erfitt að meðtaka sannleikann að þó að maður hverfi af jörðinni, sem sagt deyi, er maður enn til og verður til til eilífðar. Eilífðin er stórkostlegt en um leið grafalvarlegt mál fyrir hvert og eitt okkar og alveg greinilegt að um sumt verðum við að vita af. Hvað hvert og eitt okkar velur er einstaklingsbundið. Hver manneskja ræður sjálf lífi sínu og fer með hvert sem hún sjálf vill. Þessu mun enginn breyta vegna þess að svo er af Guði búið. Að þetta skuli vera er af engu nema kærleika Guðs Föður til sinnar sköpunar.

Þó að það, að geta valið allt sitt sjálfur, sé sumpart grafalvarlegt mál er gjöfin um leið hreint framúrskarandi því margar leiðir eru í boði og sannleikurinn er sá að bara ein leið liggi til eilífs lífs á himnum þar sem Faðirinn, Sonurinn og heilagur andi eru. Með öðrum orðum er til ein rétt leið. Svona fullyrðing hefur lengi vafist fyrir mönnum og hneykslað hóp af fólki en sannleikurinn er samt þessi. En af hverju hneyksli? Svarið er ekki flókið og ekki fjarri neinni manneskju og heitir „Lygi” sem er mjög vel skipulögð og markviss og er beitt á fólk jafn oft og þarf. Þetta er svarið við því af hverju allt þetta myrkur umlyki hjarta manneskju. Sá sem ræður hefur tekið sér sæti við stjórnstöðvarnar. Og þær eru í hjarta hvers manns. Sumir taka við boðskapnum, aðrir þverskallast áfram við honum, með fullu leyfi. Maðurinn er frjáls og verður áfram frjáls til að velja hvaða sem er. Mikið kærleiksverk frá Guði að svo skuli vera að hver einstaklingur ráði sjálfstætt hvert hann stefni sjálfum sér. Drottinn vill og krefst þess að hvert og eitt okkar beri eigin ábyrgð og lifi ábyrgðarfullu lífi frá því andartaki að yfirráð foreldranna sleppir og eru ekki lengur til staðar. Fullorðin manneskja yfirgefur foreldrahús og hefur sjálfstætt líf í ábyrgð.

Frá hjartanu koma manni hugsanir og frá hjartanu eru ákvarðanir teknar og ekki sama hver er við stjórnvölinn. Um tvo er að velja, þá Satan eða Jesú. Satan er myrkur, enginn sér neitt í myrkri. Jesú er ljósið sem baðar allt í kring birtu til að menn sjái glöggt allt í kringum sig. Á myrkri og ljósi er mikill munur, menn vita margt en fara samt ekki til liðs við Jesú sem sjálfur er ljósið sem lýsir manneskjunni.

“Maður er nú búinn að heyra þetta lengi”- segja menn án þess að átta sig á að enn hafi þeir ekki meðtekið boðskapinn, að ekki er nóg að heyra eitthvað þúsund og einu sinni, en skirrast áfram við að meðtaka og sumir alltaf jafn hneykslaðir er þeim berst hún til eyrna og finnst eigin athugasemd fullkomlega réttmæt gegn “slíku rugli.”- Á mörgum stöðum í Biblíunni sjáum við að dáið fólk er áfram til þó að farið sé úr heiminum.

Matteusarguðspjall 17. 1-5.

“Eftir sex daga tekur Jesús með sér þá Pétur, Jakob og Jóhannes, bróður hans, og fer með þá upp á hátt fjall að þeir væru einir saman.  Þar ummyndaðist hann fyrir augum þeirra, ásjóna hans skein sem sól og klæði hans urðu björt eins og ljós.  Og Móse og Elía birtust þeim og voru þeir á tali við Jesú.  Pétur tók til máls og sagði við Jesú: „Drottinn, gott er að við erum hér. Ef þú vilt skal ég gera hér þrjár tjaldbúðir, þér eina, Móse eina og Elía eina.“

Meðan Pétur var enn að tala skyggði yfir þá bjart ský og rödd úr skýinu sagði: „Þessi er minn elskaði sonur sem ég hef velþóknun á. Hlýðið á hann!”- Móse og Elía tilheyra öðrum veruleika.

Seinustu orð ritningaversins eru hin raunverulegu skilaboð textans. „Hlýðið á hann”- segir en kemst illa til skila vegna kraðaks upplýsinga og kennslu. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

18. september 2024.

Margt er það sem menn segja, benda á og á eftir fullyrða um mál sem aðra oft varðar. Páll hefur orð inn í þetta sem vert er að veita viðtöku og skoða hjá sér sjálfum og læra af og breyta um stíl og muna að enginn maður stenst andspænis Guði og geri hann það er það af hreinni miskunn hans, kærleika og náð og engu öðru fyrir nafn Jesú Krists. Við erum hólpin og á leið til eilífa lífsins á himnum vegna trúar okkar á upprisu Drottins Jesú Krists. Að við hreykjum okkur ekki hátt heldur viðurkennum réttilega að allt sé þetta fyrir náð og miskunn frelsarans sem tók á sig alla synd manna og gerði þá með verki sínu og eigin vali sínu hólpna í augum lifandi Guðs. Að gera svona er mikið verk og af mikilli fórnarlund unnið sem einvörðungu kærleikur Föðurins kemur til vegar sem með þessu opinbera elsku sína til allrar áttlausrar og vegvilltrar sköpunar sinnar sem svo oft veit ekki í hvorn fótinn skal stigið né hvoru megin vinstri eða hægri handleggurinn sé. Oft þarf ég að rifja þetta upp fyrir mér áður en ég kem með rétt svar sem menn máski hvá yfir en í öllum sljákkar með orðinu „Gaflari.“  Og allir skilja og allt fellur ljúfa löð. Reykvíkingurinn reynir ekki svona bragð. Enda ekki til neins fyrir hann og þetta var viljandi gert högg undir beltisstað höfundar. Afsakið. En áfram með hitt.  Skoðum Rómverjabréfið.

Rómverjabréfið 2.  21-24.

“En þú sem fræðir aðra, hví fræðir þú ekki sjálfan þig? Þú prédikar að ekki skuli stela og stelur þó.  Þú segir að ekki skuli drýgja hór og drýgir samt hór. Þú hefur andstyggð á skurðgoðum og rænir þó hof þeirra.  Þú hrósar þér af lögmálinu og óvirðir þó Guð með því að brjóta lögmálið.  Svo er sem ritað er: „Nafn Guðs er ykkar vegna lastað meðal heiðingja.“- 

Þetta er ekki gott og bein ábending til mín og þín um að gera það sem Drottinn biður að sé talað en ekki það eitt sem hjartað hvetur okkur stundum til að segja. Oft metum við aðra út frá sjálfum okkur og gerum vegna þess að við sjáum kannski ekki neitt athugavert við eigin hegðun í eina og aðra mynd né það sem við segjum og gerum og teljum okkur því í stakk búna að segja öðru fólki hvað sé rétt og röng breytni í Jesú nafni. Það er svo margt sem vert er að skoða og huga að til að vekja athygli. Einkum sjálfra sín:

Orðskviðirnir  5.  21-23. 

“Vegir hvers manns blasa við Drottni, hann gætir að öllum leiðum hans.

Misgjörðir hins óguðlega fanga hann, hann lætur fangast í snörur eigin synda.

Hann deyr vegna skorts á aga, heimskan stígur honum til höfuðs.”- Munum! Sannleikur Guðs.

Hvað er verið að segja hér nema það eitt að sérhvert okkar læri fyrst að horfa í eigin barm. Í ljós kemur að löngun okkar til að setja ofan í við annað fólk minnkar verulega og/eða hverfur og er góð leið að velja sér. Gerum það sem rétt er og lærum að fylgja ítarlega orði Guðs.  Farsælt.

Eins og einn sagði eitt sinn: „Syndir annarra manna og kvenna eru bara svo æpandi.“- Í auðvitað í gríni en samt nokkrum sannleika.

Í Rómverjabréfinu spyr Páll einstakling hví hann fræði ekki sjálfan sig úr því að hann telji sjálfan sig svo vel hæfan til að fræða annað fólk um hvernig verkin skuli gerð í Guði. Páll telur upp fullt af atriðum í fari mannsins sjálfs og hvetur hann til að byrja sína vinnu þar og koma svo og kenna öðru fólki réttu aðferðina. Menn verða að vera það sjálfir sem þeir kenna. Drottinn mun ekki horfa í gegnum fingur sér með neitt sem menn, sitt fólk, aðhefst rangt. Kannski að Páll hafi séð eitthvað í fari einstaklingsins sem orki tvímælis. Og syndin horfir þangað. Jesús lifir! Amen.

15. september 2024 (b)

Á tímum hesta, á meðan þeir voru enn notaðir sem helstu vinnudýr í þorpum, kauptúnum, borgum og til sveita, finnst flestum bændum lítt viðeigandi að borða hrossakjöt í því skjóli hversu mikilvægt vinnudýr hesturinn var þeim. Og kannski var sannleikurinn sá að menn sultu frekar en að sækja hest út í haga, slátra og borða. Hestar voru oftast útigangs og bara teknir á hús í aftakvetrarveðrum. Eins og nærri má geta, og menn svo sem vita, þá fékk myndast sérstakur vinskapur milli hests og manns vegna nálægðar vinnumanns og bónda við sinn tamda hest en vildi á hinn bóginn fæla menn frá öllu hrossakjötsáti sem ég tel að hafi aldrei teygt sig til allra Íslendinga. Mögulega er enn til roskið fólk á Íslandi sem aldrei bragðar hrossakjöt.

Að Íslendingar neyti ekki hrossakjöts teygir sig líklega aftur til ársins 1000 er kristni var innleidd og mönnum var umhugað að losa þjóðina við allt sem tengja má þessum heiðna sið sem ríkti hér lengi vel. Í íslenskri heiðni borða menn hrossakjöt og er það því talinn heiðinn siður.

Vitað er að sumar þjóðir neyta kjöts af dýrum sem margir Vesturlandabúar hafa hjá sér sem gæludýr og liggja við fætur og koma með í göngutúr og/eða kúra blíðlega í kjöltu fólks og/eða mala sællega við eyru liggjandi á öxlum fólks. Að engum Íslendingi hvarflar að slátra þessum dýrum og nota til matar en samt enn til siðs meðal fjölda þjóða sem beinlínis rækta þessi dýr til matar og til sölu matvara og ekkert rangt við þetta.

Herra Trump gat þessa í ræðu hjá sér og notaði, sé rétt farið með, gegn innflytjendum sem talsverður grúi er af þar vestra og vakti auðvitað viðbrögð og hörð mótmæli margra þeirra þó sannleikurinn sé að í mörgum þessara landa eru hundar og kettir og fleiri svokölluð gæludýr vestrænna manna etin. Og hvað er að þessu með það til hliðsjónar að sinn hvor siður ríki í löndunum og matarvenjur misjafnar á milli þjóðerna og dýrum er slátrað til að fólk fái mett sig. Og hvort er merkilegra kjöt, lambakjöt, nautakjöt eða hundakjöt, sé málið skoðað af einhverri sanngirni? Hann er ekki mikill og skepnunum er slátrað til matar. Og hvernig nálgumst við kjötvöruna nema fyrst að slátra dýri?

Mjög er sennilegt að þetta fólk þar vestra læði sér inn á milli í þjóðarétti heiman frá sér þó að ekki fari neitt sérlega hátt og þarf heldur ekki. Að borða katta- og hundakjöt bendir ekki til einhverrar sérstakrar villimennsku fólks heldur venjanna að heiman. Sjálfur segði ég hátt og skýrt „NEI, TAKK“- við katta- eða hundakjöti. En nautasteik. Nammi namm. Sjáum við þetta?

Sumir íslenskir Spánarfarar sem voru hér í eina tíð tóku með sér reykt lambalæri og saltfisk til að halda sinni íslensku matarhefð hjá sér. Verkið er þekkt og ekkert um það að segja.

Og hvað segir ritningin um þetta tiltekna mál?

Postulasagan 10. 10-16.

“Kenndi hann þá hungurs og vildi matast. En meðan verið var að matreiða fékk hann vitrun.  Hann sá himininn opinn og hlut nokkurn koma niður, líkan stórum dúki. Var hann látinn síga til jarðar á fjórum skautum.  Þar voru á alls kyns ferfætt dýr, skriðdýr jarðar, svo og fuglar himins. Og honum barst rödd: „Slátra nú, Pétur, og et!“

Pétur sagði: „Nei, Drottinn, engan veginn, aldrei hef ég etið neitt vanheilagt né óhreint.“

Aftur barst honum rödd: „Eigi skalt þú kalla það vanheilagt sem Guð hefur lýst hreint!“  Þetta gerðist þrem sinnum og jafnskjótt var hluturinn upp numinn til himins.”- Sjáum við mögulega hundinn hér og köttinn og aðrar skepnur sem við viljum ekki borða en Guð gefið heimildina?

14. september 2024.

Frá því að Kristur kom til jarðarinnar hefur mannkynið haft lausn fyrir sig sjálft. Lausnin felst í trúnni á hann sem sendur var hingað. Við vitum nafn hans og þekkjum sum hvert verk hans og vitum hvers hann sé megnugur fyrir trú okkar. Allt er fyrir trú sem og staðfestir um leið hversu trúin sé nauðsynleg. Enginn er þar undanskilinn. Allir menn hafa því von um að verða náðaðir inn í ríki Guðs og fái lifað með honum eilíflega. Ekki lítil fyrirheit þetta. En hver sér þau?

Syndin vefur eitt og hvert okkar sínum köldu örmum og heldur Kristi frá okkur þangað til náð Guðs og miskunn kemur. Þá líka sviptist burt hulan af þessu stórkostlega verki Guðs og það opinberast fyrir okkur hversu stórfenglegur Guð er og gjöf hans Jesú. Og við fyllumst þakklæti fyrir vonina sem nú hefur fengið að hreiðra um sig í hjarta okkar og ýta út því sem aldrei sá neinn Guð og gerði sjálfan sig að guði. Vá! Gerist guðinn aumari?

Við verkið fellur litla auma holdið okkar til jarðar og við rísum upp sem ný sköpun í Jesú, svo sá frasi sé endurtekinn. Þetta er bestu býtti hvers einstaklings sem eftirleiðis viðurkennir atburðinn og segir að ekkert betra en þetta hafi gerst í sínu lífi. Heimurinn skilur ekki svona og talar áfram um gagnsleysi trúar og telur hana fyrir alls konar „framförum“. Öllu má nafn gefa. Að eyða fóstri telst til vissra framfara um rétt einstaklings til að velja og hafna sjálfur þó að allt heilbrigt í okkur segi okkur að sumt eigi að hafa sinn eðlilega framgang. Svona nú höfum við fjarlægt okkur sannleikanum að við skirrumst ekki við að koma gegn fólki sem talar með öðrum hætti en rétttrúin fer fram á sem þó talar beinlínis með augljósu ranglæti og kennir hreina háspeki. Allt lygar Satan sem er bannað að bera fram nokkurn sannleika. Merkilegt. Já, í meira lagi en skýrist með orðunum um að hvað sannleikann áhrærir sé Guð sjálfur með allan einkarétt sínum megin. Munum! Guð hefur útilokað Satan frá öllu sem Guðs er og Jesú skjöldurinn þar. Þetta verk lifandi Guðs er aflið sem opinberar fólki tvö aðskilin ríki með skýrum og skilmerkilegum hætti og opinberast í trúnni á Jesús. Sem þá tekur við hjá því. Jafnvel það að sjá þetta með þessum hætti er verk Guðs sem birtir fólki sannleikann. Jesús er besta Guðs gjöf til mannanna. Allt í Biblíunni. 

Lúkasarguðspjall  12.  2-3.

“Ekkert er hulið sem eigi verður opinbert né leynt er eigi verður kunnugt.  Því mun allt það sem þér hafið talað í myrkri heyrast í birtu, og það sem þér hafið hvíslað í herbergjum mun kunngjört á þökum uppi.”-

Sumir menn þakka sjálfum sér alla gæfu sem yfir þá hefur komið og eru þá um leið að burtskýra algóðan Guð, sem er alþekkt verk á meðan vitundin um Guð er lítil og engin né rétt. Það er ekki fyrr en eftir að Jesús verður staðreynd að allt þakklæti færist frá sjálfinu og yfir til hans sem ber þetta þakklæti Jesú. Enginn maður ber mikið af þakklæti þó að viðkomandi þakki sjálfum sér alla velgengni sína og hætti öllu slíku þegar þekkingin á Guði og verkum hans fæðist fram í hjartanu. Og viðkomandi mun lofa Guð en ekki lengur sjálfum sér eða klára karlinn.

Viss djörfung manna fæðist fram er trúin fær að staðfesta sig og maðurinn hefur þegar viðurkennt tilvist Jesú sem bjargræði sitt, hjálpræði sitt og höfund alls góðs í sínu lífi og hefur lært að setja sjálfan sig neðar á listann og breytir eftirleiðis samkvæmt sannleikanum sem hann orðið veit nokkur skil á og gefur Jesú einum þakkirnar. Engir menn hafa lengur sama sess og Jesús. Væri listi gerður yfir skakkaföll einstaklings verður listinn langur. Um þetta veit Jesú manna best og hvetur sitt fólk til að horfa ekki í þetta heldur elska allt fólk og er ágætt upphaf til að þakka honum sem þakkir ber og byrja að keppa eftir því að færa Jesú þakkir fyrir velgjörðir og að lyfta upp nafninu Jesús. Og vissulega lifir Jesús! Hann lifir eilíflega! Amen.

12. september 2024.

Þegar maður les ritningarnar sér maður fljótt atriði sem segir manni að Jesús sé ekki bara einhver karl á ferðinni heldur eitthvað alveg sérstakt sem hvergi sé að finna nema í honum.

Hver svo dæmi sé tekið, veit hugsanir annarra manneskja og skynjar þær og les, má segja reiprennandi, nema Jesús?

Mattuesarguðspjall 9.  2-6.

“Þar færa menn honum lama mann sem lá í rekkju. Þegar Jesús sá trú þeirra sagði hann við lama manninn: „Vertu hughraustur, barnið mitt, syndir þínar eru fyrirgefnar.“

Nokkrir fræðimenn hugsuðu þá með sjálfum sér: „Hann guðlastar!“

En Jesús þekkti hugsanir þeirra og sagði: „Hví hugsið þið illt í hjörtum ykkar?  Hvort er auðveldara að segja: Syndir þínar eru fyrirgefnar, eða: Statt upp og gakk?  „En til þess að þið vitið að Mannssonurinn hefur vald á jörðu að fyrirgefa syndir þá segi ég þér,“ – og nú talar hann við lama manninn: „Statt upp, tak rekkju þína og far heim til þín!“-

Hér kemur vel fram að Jesús er enginn venjulegur maður heldur einstaklingur sendur frá Guði til jarðarinnar að vinna verk sem enginn maður hefur áður gert og eru opinberuð í þessum tiltekna einstaklingi og þessum orðum Jesú: „Hví hugsið þið illt í hjarta yðar?“ Áttum okkur á að mennirnir gáfu engum í kring neitt upp um hug sinn til orða Jesú. Einnig vitum við að ógerlegt er fyrir menn að fá greint pælingar manna nema þær komi fyrst út um munn þeirra. Og þetta veit allt fólk og þakkar líklega fyrir að svo sé. Hver okkar kærir sig um að heyra allar hugsanir annarra manna? Varla margir. Er okkur það enda ekki gefið.

Jesús sem sagt eftir komu sína til jarðarinnar þverbrýtur inn á milli allt sem við renndum áður ekki grun í en opinberast í Kristi að hann fær heyrt hugsanir fólks. Mikil opinberun og hjálpleg trúnni.

„Eru þá ekki öll sund lokuð fyrir okkur?“- má nú spyrja sig. Í raun og veru er svo og gert heyrum kunnugt þarna af Jesú. Að átta sig á þessu er gríðarlega trúarstyrkjandi og öflugt vopn fyrir hverja trúaða manneskju. Að vita að til að ná betri tökum á sér sjálfum á göngunni um lífsins veg þarf aukna vitneskju um eitt og annað. Og hvaða verk okkar hefst ekki fyrst sem hugsun í höfðinu? Það er því fullkomlega rökrétt að Jesú viti hugsanir manna til að bæði menn varpa óæskilegum út áður en hugsun verður verk og firra fólk vandræðum síðar meir af þessu verki sem hugurinn kveikti og engin nema einstaklingurinn veit um en sér núna að Jesú veit einnig allan svona þanka fólks. Í þessu er meira hjálpræði en margan grunar sem staðfestir að Kristur gerði allt fullkomið og lokaði um leið hring.

Nú skiljum við betur merkingu þessara ritningaversa?

1 Korintubréf  10.  4-5.

“því að vopnin, sem ég nota, eru ekki jarðnesk heldur máttug vopn Guðs til að brjóta niður vígi.  Ég brýt niður hugsmíðar og allt sem hreykir sér gegn þekkingunni á Guði og hertek hverja hugsun til hlýðni við Krist.” - Máski er þetta í fyrsta sinn sem nákvæmlega þessi kennsla um mátt hugans er sett fram í eyru fólks því að margir heyrðu orð Jesú sem hann beindi til þessara tilteknu einstaklinga. Þó að ekkert segi um það má gera ráð fyrir að mennirnir hafi lært nýja lexíu. Verum í liði með Drottni og höldum okkur þar.  Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

8. september 2024.

Að lesa Nýja testamentið gefur okkur réttan lærdóm um verk Jesú og við munum að Drottinn er aðilinn sem valdi okkur til að fylgja sér en við ekki hann. Þessu er mikilvægt að átta sig á. Fyrir svo utan það að vera sannleikur. Jesús er sannleikurinn og lífið.

Um þetta hefur lengi verið deilt og ljóst að ekki er allt fólk gefið honum. Af hverju? Eins og segir! Jesús velur fólk sjálfur inn í sitt hús og höfum við ekkert um það að segja hverjir koma og hverjir koma ekki. Ef við, ég og þú, getum sjálf valið fólk inn í söfnuðina, kirkjuna, er ljóst að þá erum við einnig aðilar með burði til að losa okkur aftur við fólk sem við sjálf vildum og teljum ekki æskilegt fólk þar inni. Við sjáum að þetta er ófær leið.

En Jesús fékk sína eldskírn áður en hann gerði nokkuð annað á veginum sem liggur til lífsins og lesum við um þessa eldskírn sem hann hlaut og sjáum til að mynda í Matteusarguðspjalli þar sem segir frá þessum samskiptum og við hvern Jesú er að glíma og vinnur úr henni.

Mattuesarguðspjall 4.  3-4.

“Þá kom djöfullinn og sagði við hann: „Ef þú ert sonur Guðs þá bjóð þú að steinar þessir verði að brauðum.“

Jesús svaraði: „Ritað er: Eigi lifir maðurinn á einu saman brauði heldur á hverju því orði sem fram gengur af Guðs munni.“-Væri ekki freistandi fyrir mann sem ekki hefur fengið matarbita í 40 daga að gera beiðni Satans? Alveg örugglega en ekki í tilviki Jesú sem og um leið er sönnun þess að í Jesú eigi Satan nákvæmlega ekkert. Það kemur strax fram að það er af viðbrögðum Drottins að ráða sem áfram velur að treysta Föðurnum fyrir sér og birtir mér eftirdæmi fyrir mig sjálfan að fara eftir. Hér kemur fram að Satan þekkir orð Guðs og reynir að freista son Guðs, Jesú, með Guðs orði en hefur samt allt annað en gott í hyggju. Sjá má að hægt er að nota orð Guðs í báðar áttir. Ég tel að allt sé þetta enn í gangi í mannheimum og að menn slái enn um sig með orði Guðs og geri í öðrum tilgangi en góðum og til að ná valdi yfir annarri manneskju eins og ljóst er að Satan reynir hvað Jesú varðar. Lærum af orði Guðs.

Viðbrögð Jesú eru eftirtektarverð og besta kennslan í hvernig við snúum óvininum af okkur og leysum hann af okkur. Og við gerum eins og við sjáum Jesú gera, sem beitir fyrir sig orði Guðs, gerir á réttan hátt en ekki snöru eins og vilji Satans er að gera. Nýja testamentið er sett fram til að við höfum okkar lærdóm af og hann algerlega réttan. Við megum ekki gleyma orðum Jesú á krossinum um að hann hafi gert allt fullkomið sem merkir að öruggt er fyrir okkur að fylgja ráðum hans, orðum og leiðsögn. Ég verð þá að vilja þetta og er líklega strembnasti partur trúargöngunnar og Akkilesarhæll að ég veit ekki nógu vel hvað orðið segir og hef tilhneigingu til að slukksast við að vinna heimaverkefni mín um orð Guðs. Allt af einni ástæðu. Veikleika mínum sem sér ekki alltaf gildar ástæður verkefnisins og bara endrum og sinnum.

Jesú er ekki þarna. Freistingarsaga Krists ber þetta berlega með sér. Hún gefur mér í skyn mikilvægi þess að vera sjálfur vel að mér í orðinu og nota orðið gegn Satani á sama hátt og ég sé Jesú gera. Og ég verð að muna að þeir kaflar komi upp að engin nema ég og Jesú erum tiltækir í aðstæðum sem komnar eru upp. Það er hér sem afl okkar opinberar Jesú í eigin lífi okkar og kemur hvað berlegast fram og segir okkur að hvern dag skuli nota til trúarvaxtar en ekki leik. Verkið styrkir í okkur mikilvæga og merkilega ábyrgðartilfinningu um okkar eigin þátt á trúargöngunni. Við getum ekki endalaust verið börn í trúnni og látið aðra mata okkur og fóðra. Kristur stóð einn og óstuddur á afskaplega erfiðri stund fyrir sig en er þó ekki einn. Faðirinn er með honum. Sama gildir um hvert og eitt okkar. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

5. september 2024.

Orð Guðs er til að brýna eitt og sérhvert okkar. Það hvetur mann til lesturs á hverjum degi. Trúin tekur undir þessa kröfu og vilji minn einnig. Stundum tekur val mitt fram í fyrir hendur lifandi Guðs og ég sinni ekki þessu verki. Ég er þá stund of upptekin við annað. Við erum snillingar í að grípa til afsakana því afsökun er þetta og ekkert annað. Drottinn mun sjálfur gefa mér svigrúm til að gera sín verk í friði. Val mitt sker úr um vilja Guðs eða ekki vilja Guðs. Þarna birtist góð mynd af aga. Af merkilegum aganum sem Guð leggur svo mikla áherslu á fæðist margt gott. Bæði fyrir hópinn og frjálsa einstaklinga sem velja af sjálfdáðum það sem fengist er við. Guð elskar frelsi mitt og styður frelsi mitt og tekur ekki fram í fyrir hendur mínar í þessu frelsi mínu. Einfaldlega að þá er Guð minn stórkostlegur Guð. Allt vinnur þetta því saman og með vilja orði Guðs ganga verkin upp en fara allavega án vilja Guðs. Vilji Guðs í verki er tryggingin mín.

Að gera vilja Guðs er ávallt ákvörðun mín og með tímanum fer ég að þekkja betur hver þessi vilji Guðs er af lestri orðsins sem ég nem trúarfræði mína af. Allt ákvörðun mín sem vill gera vilja Guðs og hafa hann áfram í fyrsta sæti lífs míns. Einstaklingur velur með þessum hætti og veit að Jesú dó til að einstaklingur fái lifað. Guð er ekki hópur heldur einblínir hann daginn út og daginn inn á einstaklinginn. Þetta er því ákvörðun um að velja einstakling. Þetta er merkilegt og um leið mikilvægt að átta sig á því að öll viljum við ná góðum tökum og góðum takti við trúna.

Orðið fræðir okkur. Það segir okkur sannleikann og hjálpar okkur við að beygja okkur daglega undir orð Guðs. Það trampar svolítið ofan á stráknum okkar. Og gott á hann.

Og orðið gerir meira en bara að stíga ofan á hroka minn og beygja stærilæti mitt til að ég gangi heilsteyptur maður í minni trú og komin með betri og réttari skilning á mörgu sem tengist orði Guðs. Og ég viðurkenni fyrstur manna hvers vegna orð Guðs sé svo nauðsynlegt fyrir líf mitt. Og ég hætti að vera þessi þrasari sem undireins gríp til þrassins hvenær sem mér finnst vegið að mér sem er ekkert annað en mín eigin gömlu varnarviðbrögð við uppkomnum aðstæðum. Ég kann enn enga málmiðlun né hlutverkið að lægja öldur sem rísa í kring. Þetta opnar á andstyggðina, þras sem yfirleitt tekst að ýta út af borðinu ávinningnum sem kom en þrasið fjarlægði af borðinu. Ég stend keikur á minni sannfæringu og geri hvernig sem viðrar og ver til hins ítrasta allt mitt en horfi ekki í kring og sé ekki eitt og annað sem hefur gliðnað og losnað og mun hrynja, haldi áfram sem horfir. Sumt verður að breytast.

Góða stund ber okkur að varðveita og vita að hana er einfalt að eyðileggja með hvers kyns þrasi og jafnvel rifrildi um keisarans skegg og hvort keisarinn væri í fötum eða án fata.

Svona lagað getur búið til rústir sökum þess hversu erfitt getur verið að beygja sig og viðurkenna að vera þessi þrasgjarna manneskja sem oft hleypir upp fundum og vera maður þrætunnar sem aldrei almennilega hef lært né kunnað neina málamiðlun, jafn nauðsynleg og hún er öllum mannlegum samskiptum, sem viðheldur friði öndvert við þrasið sem hvarvetna þar sem það birtist breytir ljúfleika kringumstæðna í andhverfu af því einu að enn kann ég ekki að gefa eftir og stend á mínu. Og allt í kring verður að rúst og árangur sem náðist allur meira og minna fokinn út í veður og vind af öllu þrasinu. Sjáum við ekki að nákvæmlega þarna starfar óvinurinn til að eyðileggja góð verk á undan? Lærum að loka hringum með friði og, ef betra þykir, að hafa með sér breitt teip til að líma fyrir munninn með.

Stolt manns er ægilegt. Það er bítandi. Það er slítandi og andhverfa gæða sem Guð gefur manneskju og skírði auðmýkt. Hana elskum við en böslumst við að fara til og læra af henni. Brjótum stoltið utan af okkur til að Guð geti gert okkur að sínu fólki eins og við viljum og verið vinir. Stolt skal losa sig við og læra út af hverju. Jesús lifir! Hann lifir! Amen.

3. september 2024.

Að fræðast um trú, halla höfði sínu að trú, lifa trú sína, vita meira um trú sína, og maður uppgötvar að líf fólks snýst alfarið um trú og um að fylgja eftir sannfæringu sinni og svara um leið spurningunni á hverju sannfæring sín byggi. Og þar, skal ég segja ykkur, er fjöldamargt í boði.  Margt segir við mig: „Fylgdu mér.“ Sá sterkasti í bekknum er valinn. Ekki Jesú.

Að Jesú skuli fullyrða að hann sjálfur sé vegurinn, sannleikurinn og lífið og að enginn komi til lífsins nema fyrir hann er til að hjálpa mér við að velja leið dagsins þegar leiðin fer að kvíslast og bjóða mér valkosti. Heitir líka freisting sem mætir mér.

Og ég veit, og líka viðurkenni, að þessi dagur er mér sá mikilvægasti til þessa í lífi mínu vegna þess helst að vera fyrir mér óskrifað blað. Gærdagurinn bar til mín allt sem hann vildi og hirti ég það úr honum sem ég vildi. En svo er kominn nýr dagur og ég sit uppi með skó sem eru of litlir á mig. Er einn afrakstur gærdagsins sem ég sat uppi með að kveldi dags? Var plan mitt að kaupa mér of litla skó? Við vitum svarið en staðreyndin er sú að þeir eru það. Ég sit uppi með ákvörðun sem ég einn tók og get ekki með nokkrum hætti varpað yfir á einhvern annan. 

Þetta er að vera maður að framkvæma eitthvað dag hvern sem hann telur sig skorta og taldi sig gera rétt en einu númeri of litlir skór útkoman. Enginn samt heimsendir en slæmt að lenda í fyrir einstakling og útgjöld sem munu ekkert gagnast honum og segir að dagurinn hafi ekki farið alveg eins og stofnað var til að morgni dags. „Þú skilar bara skónum maður“- eru ráðin.

Á hvað er þetta að benda? Eitt fremur öðru að ekki fer alltaf allt eins og við sjálf vildum og völdum. Já, völdum. Niðurstaða verksins gekk ekki alveg eins og til var stofnað. Við þurfum Jesú til að leiðsegja okkur. Svolítið langsótt fyrir störfum hlaðin Jesú? Eða hvað? Fyrir mér er svona lagað bara góð tilhugsun að mega tilheyra einstaklingi sem vill vera með manni í öllu sem maður tekur sér fyrir hendur yfir einn dag. Leiðsögn, kæri vinur. Leiðsögn er orð sem stoltur hatar og forðast. Ég enda sífellt í einhverju tjóni með mig sjálfan og í að kenna öðrum um. Fólk víst stóð ekki við sitt. En hvernig hljóðar samningurinn og hvað með undirritunina? Er ekki nafn mitt undirskrift samningsins og mín eigin rithönd? Og ég beygi mig. Alls konar gerum við og eigum samskipti við margt fólk. Við erum ábyrg okkar eigin gerða. Stingi ég mann hnífi er ég sekur. Ekki þú. Líka þó að ég reyni að flækja málið og benda á erfiðar eigin aðstæður.

Allir menn eru án afsökunar. Allir geta þekkt lifandi upprisinn Jesú og sönnunin er sú eini sem það gerir.

Jesús elskar að leiðbeina fólki um sannleikans veg og horfa á fólk gera í öllum verkum rétt. Og í dagslok situr enginn uppi með einu númeri af litla skó sem dró upp á andlitið sítrónusúran svip og grettu. Við vitum að allt þarf að vera rétt gert í dag. Verslun gærdagsins er að baki og henni verður ekki breytt, og alveg örugglega ekki eftir að skilafrestur vöru er ekki lengur fyrir hendi.

Við þurfum Jesú sem Biblían segir um að sé óumbreytanlegur, fastur fyrir, öruggur kennari og stálheiðarlegur. Honum megum við fylgja, þiggja ráðin hjá og öðlast af styrk í kroppinn. Og þetta munum við fá. Ef við viljum. Og við veljum að fylgja Jesú, taka við leiðsögn hans ásamt að viðurkenna að hann leiði okkur allan veg allsnægta, lífs og sannleika.

Bara eitt þarf ég til að fá fylgt þessu. Trú sem vaknaði með mér í morgun eins og alla aðra daga og sem vill, þráir, að taka þátt í trúargöngu minni. Hér sjáum við rútínu sem alltaf er eins. Við ættum því að vera búin að ná þessu en viðurkennum að svo er ekki. Ræður þar mestu veikleiki minn sem fer um mig í dag. Og ég aðgæti spor mín. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

30. ágúst 2024.

Allt sem telst stórt í lífi okkar mannanna veittum við athygli, könnuðum sumir okkar betur og gerðum jafnvel góð skil með einhverjum hætti sem aðrir jafnvel sáu, kynntu sér, tóku undir með okkur eða köstuðu frá sér með yfirlýsingu um að þetta væri ekki fyrir sig. Allt eðlilegt og myndin af að engar tvær manneskjur séu eins gerir vitaskuld lífið á jörðunni að mikilli breiðu alls konar fagurra blóma. Lífið í hnotskurn er fallegt vegna þess að einstaklingur gerir líf sitt fallegt fyrir sig og lærir að sumt verði maður að gera sjálfur.

Pælingin í dag snýst mikið um hvað þú getir gert fyrir mig og sama og ekkert um það hvað ég geti gert fyrir þig til að breyta einu og öðru mér í hag. Það sem er mér í hag má vel reikna með að margt annað fólk hagnist á sinn hátt einnig af. En hver veit það? Við flest erum ólíkt fólk. Þess vegna deilum við góðum og gagnlegum upplýsingum á milli okkar og menn taka við, fá ferskar hugmyndir eða gera ekkert meira með þetta.

Stundum finnst manni þetta vera með þeim hætti að menn blíni annað en til sín sjálfra er kemur að einni og annarri lausn og tel ég það varasama og sumpart hættulega þróun sem eigi sér stað því sumu verðum við að vera vakandi fyrir og vita að margt gott býr innra með hverju og einu okkar sem hver og einn þarf sjálfur að virkja og eiga við. Hópamyndunin er svo oft tóm blekking.

Eftir stendur spurningin um hvað ríkið hyggist gera til að mæta þessu, segjum, reiðum krökkum og unglingum sem hafast ekkert að og í stað þess að efla og styrkja vitund einstaklingsins um að hver og einn geti margt og þurfi raunverulega aldrei að standa iðjulaus og leiður. Erfitt er að hafa ekkert fyrir stafni. Næsta sem gerist er að ríkið bjóði fram aðstöðu og afdrep. Við þessu verður það oft. Eigið framtak er ekki fyrir hendi.

Fullt er til af vannýttri aðstöðu sem komið var upp að kröfum fólks og fór af stað og dagaði svo uppi af áhugaleysi þeirra sem aðstaðan var byggð fyrir. Fólkið lét aldrei sjá sig þar sem krafan um aðstöðu var í grunninn byggð á tómu röfli og undirliggjandi nöldri.

En af hverju? Sá sem getur svarað svona spurningu er maður sem ég tel vera töluvert greindari mér sem sjálfur telur og trúir að öll svona mál miðist við vilja einstaklings sem gerir stakk sinn passlegan á sig sjálfan. Hópamyndun er annað mál og er ekki alltaf til mikillar fyrirmyndar.

Enginn sinnir neinum alvöru ritstörfum nema að vera í einrúmi og í kyrrð allt í kring. Endalaus kliður, brandarar og inn á milli rosalegir hrossahlátrar eiga ekki við þar sem skáldskapur fer fram. Skáld bregst við þessu og fer á stað þar sem þetta viðgengst ekki og skáldar sína skáldsögu þar. Og ef efnin leyfa kaupir hann sér vistarveru á afviknum stað og býr sér heimili þar með sínu fólki. Samanber Gljúfrasteinn herra Halldórs Kiljans Laxness og fjölskyldu hans. Sem sagt. Að eignast Gljúfrastein leysir málið. Að vera starfandi skáld er ekkert hobbý heldur atvinna og tekjulind skáldsins fullgerð bók í sölu. Og hér erum við ekki að tala um tómstundir heldur beina atvinnustarfsemi.

Munum! Tómstundir stundum við þá stund sem sumt annað liggur í láginni og gefur okkur tíma og tækifæri til tómstunda. Tómstundir veljum við sjálf og þær koma raunverulega engum nema einstaklingi við. Laxveiðin þykir flott en fátt leiðinlegra geri ég en að standa úti í miðri á að veiða en hef samt mínar tómstundir og alveg út af fyrir mig. Eitt sinn voru þær hestamennska en eru í dag skrif margs konar. Nauðsynlegu aðstöðuna kom maður sér upp og gerði að eigin kostnaði. Þú mögulega botnar ekkert í að þetta skuli vera mín tómstund. En þú ert ekki ég og ég ekki þú. En við erum vinir. Sumu breytum við ekki. Tómstundir halda velli hvort sem ríkið er þar með eða ekki. Þú sjálfur setur reglur og býrð til ramma utan um þínar tómstundir. Ekki ríkið.

27. ágúst 2024.

“Tíminn er stuttur”-segir Biblían oft og vísar þar til ævi sérhvers manns sem er stutt. Menn eru stuttan tíma hér á jörðinni og flestir talsvert skemur en eina öld en eru svo horfnir. Einstaka manneskja nær nokkrum viðbótarárum eftir að aldarafmælið er að baki. Fæst af þessu fólki stekkur yfir hestinn eftir þann aldur eins og það ef til vill gerði svo léttilega í leikfimitímanum á eigin grunnskólaárum en getur ekki gert eftir að svo háum aldri hefur verið náð og það fyrir margt löngu búið að missa allan fyrri styrk í sínum líkama. Samkvæmt orði Guðs er jarðvistin mannsins til að afla sér velvildar lifandi Guðs og gera hans vilja í lífinu en ekki sinn eigin vilja. En af því að menn átta sig ekki á hvernig í þessu liggur fara þeir með líf sitt þangað sem hver og ein manneskja sjálf vill gera án þess máski að kynnast Guði né veita mikilvægri kennslu hans nokkra athygli. Ofan í þetta blandast svo góður skammtur af mannlegum hroka og í hrokanum telja menn sig geta allt, vita allt og vera býsna klárir strákar og stelpur. Og vissulega erum við snjöll og þetta erum við eitt og sérhvert en bara ef við festum okkur undir afl sem er gott afl en ekki vont afl sem um leið er í blóðugu stríði við Guð kristinna manna sem sjálfur segir að muni síðastur tala á þessari jörð-og því gott að taka fljótt við boðskapnum sem hvorki ég eða þú gefum fólki heldur Jesú einn sem útdeilir honum til þeirra sem hann sjálfur vill. Ég hef ekkert með þessa gjöf hans að gera. Þetta er fólkið sem talar gegn ýmsu sem á jörðinni gerist vegna þess að vera í nánum og beinum tengslum við höfund sköpunarinnar, keppir eftir að fræðast af orðinu og á eftir að ganga fram í sinni trú. Sem sagt! Þetta fólk er dáið heiminum og verkum hans og lifir það sem eftir er með Guði sínum og er alsælt með viturlega ákvörðun sína. 

Opinberunarbókin 14. 2-3.

“Og ég heyrði rödd af himni. Hún hljómaði sem niður margra vatna og sem mikill þrumugnýr og röddin, sem ég heyrði, var eins og hörpuhljómur harpara sem hörpur sínar slá.  Og þeir syngja nýjan söng frammi fyrir hásætinu og frammi fyrir verunum fjórum og öldungunum. Og enginn gat numið sönginn nema þær hundrað fjörutíu og fjórar þúsundir sem leystar hafa verið frá jörðunni.”- segir hér.

Þarna syngur fólk nýjan söng til lofs honum sem frelsaði það og leysti undan hæl og ánauð Satans sem gengur hér um síljúgandi, sísvíkjandi, sístelandi og gætir sín alveg sérlega vel á að standa ekki við nein sinna fyrirfram gefnu loforða. Það er þessi birtingarmynd sem við síknt og heilagt erum að horfa á allt í kringum okkur. Nákvæmlega þessum óskunda eru menn heimsins að fylgja en Drottinn í kærleika sínum, sannleika og miskunn hefur losað sum okkar frá og gefið okkur nýja sýn og annan söng á það sem koma skal sem við trúum á og lítum á sem sannan boðskap sem við stefnum lífi okkar til.

Opinberunarbókin 14. 13.

“Og ég heyrði rödd af himni sem sagði: „Rita þú: Sælir eru dánir, þeir sem í Drottni deyja upp frá þessu. Já, segir andinn, þeir skulu fá hvíld frá erfiði sínu því að verk þeirra fylgja þeim.“  

„Sælir eru dánir í Drottni,” segir hér. Þetta er ábending til mín um að eftir að ég hef svokallað geispað golunni og skilið líkama minn eftir fyrir þig til að greftra sé ég enn til og lifandi. Þetta er að treysta Jesú. Út á þessi fyrirheit mun ég ganga og láta reyna á í fyllingu tímans.

Öruggt er að einhverjum kann að finnast að hér sé einkennilega orðað og spyr sig jafnvel sjálfan hvernig einhver sæla geti fylgt dauða manneskju. Í Guði sérðu muninn og fyrir mátt trúarinnar á Jesú færð annað ljós á orðið dauði. Dauðinn hér er raunveruleg ný byrjun og nýr söngur til lifandi Guðs. Allt er til þess vinnandi að gera Jesú að haldreipi sínu. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

22. ágúst 2024.

Með því að eignast trú á Jesú kemur margs konar skilningur í kjölfarið sem ekki er bundinn meira við einn en annan. Allir sem gjöfina fá eiga sama rétt til að skilja og gera á við hvern annan. Það sem skilur á milli vanþekkingar og þekkingar er augljóst að vilji einstaklings til að takast á við sitt trúarverkefni er misjafn. Sömuleiðis er allur dugnaður við verkið misjafn en breytir ekki því að allir sem taka við Jesú fá sinn eiginn lykil. Til að mynda er kemur að þeim þætti trúargöngunnar að virkja sína eigin köllun. Allir fá sinn lykil en misjafnt hvað fólk gerir og hvort hann sé áfram á lyklakippunni og dinglandi þar eða menn gangi að þeim dyrum sem lykillinn gengur að og nota sem þar innandyra er. Hér sjáum við hvernig þetta allt er á okkar eigin valdi að sinna eða hafna. Maður sem er þarna segir Jesú að sé hálfvolgur. Sem sagt. Val manns og um leið aðgerðarleysi hans, leti, tölum þetta bara hreint út, er feikna góð aðferð við að gera mann hálfvolgan sem Drottinn segir sjálfur að muni spýta út um munn sinn.  Vond staða.

Eitt er nauðsynlegt, að eigi gjafir Guðs að nýtast þarf að virkja þær og er alfarið ákvörðun einstaklings. Okkur er gefið að geta orðið brennandi í trúnni og þar er ekki heldur verið að benda á einhvern einn mann fremur öðrum. Allir hafa sama rétt. Segir enda orðið að Guð fari ekki manngreinarálit, að hann hlýtur að vera með fullt jafnræði í öllum þessum málum. Við verðum að muna að Guð er ekki maður.

Hvaða maður veit ekki að tilhneiging manna sé að fara í hörku manngreinarálit, setja þennan og hinn á stall og gera í röðum en hafna algerlega öðrum. Í grunninn snýst málið sem fyrr hjá slíkum mönnum um völd og að ota að sínum tota. Til að mynda við að koma sínum manni að kjötkötlunum. Stundum, kæru vinir, erum við allt of nálægt því að apa upp eftir heiminum og verkum hans þó að við vitum að heimurinn sé kolfallinn og að honum verði ekki bjargað.

Guð hefur afskrifað núverandi heim og býr til annan sem ekki hefur neitt af þeirri illsku sem hér grasserar né alla þessa vaðandi synd.

Vegna þessa nýja sem er væntanlegt er koma Krists mikilvægasti hlekkurinn í þessari vegferð lifandi Guðs og skiptir sköpum er kemur að þessari stund sem allt verður endurnýjað á.

Við erum ekki hér að tala um neitt mannlegt skipulag og mannlega björgunarleiðangra til bjargar löndum heimsins sem hvort eð er er útilokað mál að geti gerst þegar Guð hefur þegar sagt eitthvað allt annað um mál. Og segist ekki orð Guðs hafa talað síðast á þessari jörð? Jú.  

Opinberunarbókin 10.  

“14 Og röddin sagði við sjötta engilinn sem hélt á básúnunni: „Leys þú englana fjóra sem bundnir eru við fljótið mikla, Efrat.“ 15 Og englarnir fjórir voru leystir. Þeim hafði verið haldið búnum til þessarar stundar, þessa dags, þessa mánaðar og þessa árs til þess að deyða þriðjung manna.”- Það er með þessum hætti sem orðið talar. Lestu sjálfur og skilningur kemur.

Við hvern talar Guð hér. Byrjar hann á útvalda manninum sem þú dróst fram fyrir alla aðra trúaða menn í kring og vildir sýna öðrum þitt útvalda af þér mikilmenni? Fer hann svona að? Af og frá. Guð, Jesú, kemur til manna eins og mig og þig og gefur sínar útskýringar. Hverra sinna manna sem er. Á þeirri stund mun trú mín bjarga mér og ég af henni fá skilið orð Guðs. „Náð mín nægir þér“-segir Drottinn. Og Jesú segir meira og að engir menn geti gert neitt án hans beina atbeina? En hvað merkir þetta. Nákvæmlega það sem orðin segja og er hvatning til mín og þín um að við skulum leggja okkur alla fram og skilja að Guð er ekki maður. Hann er Guð. Gott er að minna sig á staðreyndir því þær eru þarna fyrir mig. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

18. ágúst 2024.

Kristur verðlaunar sitt fólk. Ein verðlaunin eru skilningurinn á Guði og að allt hafi þetta orðið til með orði Guðs sem við höfum í kringum okkur. Þetta hefur syndin reynt að eyðileggja alveg frá þeim tíma sem henni var illu heilli fyrst hleypt að og við vitum að gerðist við skilningstré góðs og ills. Við sem eigum Jesú í hjarta okkar trúum að svona sé þetta og ekkert öðruvísi og að allt hafi þetta orðið til með hugviti og skipulagi og að engar tilviljanir ráði þar nokkurri för.

Þetta hafa sum vísindi frá upphafi ekki viðurkennt og sumpart unnið gegn slíkri kenningu og kennslu og leitast við að koma með „sannanir” sem þau telja réttar upplýsingar öndvert við upplýsingar orðsins sem þau sjá ekki að standist með beinum hætti og hafa fyrir margt löngu ýtt út af borðum sínum og hafnað. Í mínum augum stenst nú ekki allt sem þar er haldið fram né sker úr um rétt og réttlæti. Og mun ekki orð Guðs síðast tala. Það altént segir orðið og ég trúi orði Guðs og hafna auðvitað allri annarri kenningu sem talar öndvert við orð Guðs. Svona einföld er nú trú mín og verður áfram. Ef Guð lofar.

Jújú. Vissulega leita vísindin sannleikans en vandinn við þessa leit þeirra er að þau leita áfram í kistum, kössum og skúffum sem innihalda engan sannleika heldur alfarið þekkingu og niðurstöðu manna sem geta ekki komið auga á að Guð skapaði heiminn með orði sínu og allt varð til fyrir orð hans. Engar tilviljanir eru til hér frekar en þú, vinur minn, ert tilviljun að neinu leyti heldur plan Guðs í veruleika hans. Fyrsta skrefið þarna er að sjá þetta með augum sannleikans sem er ekki fyrir hendi fyrr en trúin kemur. Það er með innreið hennar sem sannleikurinn blasir við og þú segir og meinar. Víst er til Guð. Þessu alfarið hafna vísindin og heimurinn allur og þau gefa út á milli aðvaranir alls konar um þetta og hitt og verk strax til að annað verra hljótist ekki af. Þetta er tóntegundin.

„Þvingum liðið upp að vegg. Kannski að það læri þá að skammast sín fyrir að hafa mengað veröldina svona afskaplega mikið.“- Og bílaframleiðendur hoppa hæð sína af einskærri gleði og sjá fram undan sér heila hellings framleiðslu og vita að stórt verk er að framleiða bifreiðar, skipta út öllum bensíndruslum og setja inn í stað þeirra rafbíla og að fram undan sé að skipta allri blikkbelju út fyrir rafvædda blikkbelju en svo komið að aðeins maðurinn með peningana hefur ráð á að eignast slíka bifreið. Útkoman er hrúga rafmagnsbíla á bílaplönum bílaverksmiðja sem lagt hefur verið til hliðar vegna þess að seljast ekki af áhugaleysi fólks sem enn treystir sér ekki í svo mikla fjárfestingu. Líka þó að vísindin, með allri virðingu, hamist á nýyrði sem er „hamfarahlýnun.“ Undir þetta taka Íslendingar trauðla, undir að gildi hjá sér mitt í rigningarsumri, einu af mörgum gegnum tíðina, og gefa skít í umræðuna um alla hamfarahlýnun. Líklega, þó að eitthvað fari um, þá er umræðan hefst aftur og aftur hamrað á að gerum við ekkert muni öllu lífi á jörðinni verða grandað. „Er ekki best að bara gróðursetja tré?“ spyrja menn kæruleysislegir.

Og vísindin tönnlast endalaust á þessari fullyrðingu sinni vegna þess að þau eru sjálf sannfærð um réttmæti niðurstaðna sinna. Við Guðs fólkið höldum okkur við guðlega niðurstöðu. Bæði sjónarmiðin telja sig meta verkin rétt og nýta þekkingu úr eigin ranni en vandamálið er að þær sem vísindin notast við byggja ekki á sannleika þeim sem skapari himins og jarðar segir um mál og þau gefa því öllu saman fingurinn. Samt segir Guð að orð sitt muni síðast tala. Þú þarft trú til orðsins til að meta svona upplýsingar. Með trú fólks mun það margt vígið fella.

Sem sagt! Trúað fólk á Jesús lifir í sannleika Jesú Krists. Það um leið eru verðlaunin sem því er lofað fyrir heimsku trúar sinnar, eins og orðið segir og espar líklega atvinnugirðingarmótmælandann til dáða. Orð Guðs höfum við í hendi og lifum daglega í vegna gjafarinnar sem krossinn opinberar þegnum sínum og staðfestir að skari skapi. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

15. ágúst 2024.

Eins og menn vita sem til þekkja og ganga veg trúar leggur Drottinn mikla áherslu á náð og að friður ríki hjá trúuðum. Náð vegna þess að trúarvegferð hvers manns hefst á vitneskju um náð lifandi Guðs og einnig að Guð er Guð friðar, ekki ófriðar. Skýringin á að hér ríkir stanslaus ófriður er að óvini sköpunar Guðs tókst gegnum klæki sína og beinar lygar að sölsa völd. Fram að þeim tíma ríkti friður á milli þessara tveggja einstaklinga sem komnir eru á jörðina. Skaðræði hófst er fólkið illu heilli rennir hýru auga til óvinar sköpunar Guðs sem ber nafnið Satan.

Mósebók 3. 1-4.

“Höggormurinn var slóttugri en öll dýr merkurinnar sem Drottinn Guð hafði gert. Hann sagði við konuna: „Er það satt að Guð hafi sagt: Þið megið ekki eta af neinu tré í aldingarðinum?“

Konan svaraði höggorminum: „Við megum eta af ávöxtum trjánna í aldingarðinum en um ávöxt trésins, sem stendur í miðjum aldingarðinum, sagði Guð: Af honum megið þið ekki eta og ekki snerta hann, ella munuð þið deyja.“  Þá sagði höggormurinn við konuna: „Sannið til, þið munuð ekki deyja. “

Hér lesum við um fyrstu lygina sem manneskja í þessum heimi verður vitni að og gín við og hleypir að sér. Sem þó var ekki nóg því samferðarmaður þessarar tilteknu einu manneskju sem tók bitann á undan varð að gera eins og hin til að plott Satans heppnaðist. Verkið tókst.

Hér birtist merkilegur partur málsins því seinni helmingur þessa einkennilega máls varð ekki að veruleika gegnum beinar lygar Satans heldur vegna orða konunnar sem maðurinn var bundinn sem lét sannfærast af lyginni. Við vitum, Biblían greinir svo frá, að konan fékk manninn til að taka bita. Ekki Satan. Hann stóð hjá og beið þó að upphaflegt plott hans hafi heppnast fullkomlega.

Er þetta enn svona að maður fræði mann og bara sumir upp úr orði Guðs? Birtingarmynd alls guðleysis eru stríð hvers konar og hörmungar vegna orða og framkomu manna í hvers annars garðs. Veggurinn yfir til Guðs reis við skilningstréð og náði að stöðva allt Guðs orð og gerði með samþykki Evu og Adams, sem ekki voru verra fólk en ég og þú en hindrar afkomendur þessara manneskja alla sýn til Guðs til eilífðarnóns. En þó ekki. Guð stendur sína vakt.

Það er hér sem komin er ástæða fyrir Guð að hrinda af stað áætlun sem er fæðing Jesú, dauði Jesú á krossinum, verk hans og kennsla og boðun. Við sjáum að birtingarmyndin er hin sama og skeði hjá Evu blessuðri eftir að hún talaði. En því miður dauða inn í líf Adams sem í fyllingu tímans dó og þau bæði grafinn. Frá þessum einstaklingum er dauðinn kominn til allra manneskja því allir hafa syndgað og skortir Guðs dýrð. Aftur sjáum við hjálpræði Guðs í Kristi og hvernig fólk er notað af Guði sjálfum til að boða son Guðs krossfestan og upprisinn.

Eftir Krist og krossdauða hans og upprisu fæðist fólk inn í þessa von. Enginn sem fæðist er lengur vonlaus. Einnig þar er vilji Satans ógiltur. Guð sér sjálfur um að þetta viðhaldist og gerir með boðun kirkjunnar, samfélagi kristinna manna sem kemur saman til samkomuhalds.

Við megum ekki gleyma að heimurinn gekkst við lygi Satans en sér sannleikann af orði Guðs sem Guð sjálfur sér um að gefa. Rétt er það að maður tali en þá verðum við að muna að viðkomandi trúir Jesú og er fylltur heilögum anda og að andi Guðs er aðilinn sem talar en enginn lengur Eva sem sannfærði mann sinnar eigin sannfæringar. Þetta snýst ekkert um karl og konu. Kerfi Guðs er alltaf til mótvægis við allt þetta myrkur sem grúfir yfir heiminum og gerir hann frá andartakinu við skilningstré góðs og ills. Saga mannkyns rekur sig þangað. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

11. ágúst 2024.

Ástæða þess að menn eru sífellt hvattir til að vera vel að sér í orði Guðs hefur margþætta og gilda merkingu og einnig afskaplega merkilega merkingu. Það sem við lesum í orði Guðs er það sem getur gerst og hefur gerst hjá öllum undangengnum kynslóðum frá því að Nýja testamentið var fyrst skrifað og fyrst gefið út. Þetta gildir enn á okkar dögum. Af hverju? Kristur er hinn sami í dag og verður um aldir alda og fæst enn við nákvæmlega sama vanda í vorri kynslóð og hann glímdi við á þeirri kynslóð sem skrifaði og gaf út magnað Nýja testamentið á sínum tíma. Eðli mannsins tekur engum breytingum og er því fullkomlega óhætt að treysta því sem þessi tiltekna bók trúarinnar geymir. Þetta vill benda mér á að ekkert þarf að koma neinum í opna skjöldu sem gerist og gott að vita að bókin sú arna er fær um að benda okkur á allt sem gerist.

Í upphafi vegferðar kirkjunnar, alveg eins og núna, hurfu menn frá borði Drottins og aðrir nýir komu að þessu sama borði sem nýfrjálsir menn með eins og við öll Guðsglampa logandi í augum sér sem ýmist óx með degi hverjum, óx tímabundið, og/eða tekur að hallast ögn og svo örlítið betur. Allt af nákvæmlega sömu ástæðu og verið hefur sem eru þessar sveiflur í öllu fólki upp og niður og út og suður. Lítil festa er í svo mörgu hér hjá okkur og er um leið vandinn.

Skoðum orðið.

2 Jóhannesarbréf 1. 8-10.

“Hafið gætur á sjálfum ykkur að þið missið ekki það sem við höfum áunnið heldur megið fá full laun. Sérhver sem fer sínu fram og er ekki staðfastur í kenningu Krists á ekki Guð. Hinn sem er staðfastur í kenningunni á bæði föðurinn og soninn. Ef einhver kemur til ykkar og boðar aðra kenningu, þá takið hann ekki á heimili ykkar og bjóðið hann ekki velkominn.”-

Við höfum allar leiðbeiningar sem þarf í orði Guðs. En hvað veldur því að við höldumst oft svo illa þar og dveljum svo slitrótt í húsi Guðs og við þetta indæla orð Guðs?

Ástæður geta verið nokkrar og ein sem er alveg pottþétt ástæða eru allar þessar sveiflur okkar frá einum degi til annars dags sem gera að verkum að fólk hættir með tímanum og uggir ekki lengur að sér né hugar að næstu skrefum sínum. Allt vegna þess að trúin er flöktandi ferill með tilhneigingu til að fara í öfuga átt með fólk og vinna öndvert við það sem trú á Jesú er ætlað. Allt komið með neikvæð formerki hjá fólki sem aldeilis þurfti ekki að ske. Þetta er oftast nær hægfara ferli þar sem menn skyndilega uppgötva hjá sér sjálfum að vera komnir með stefnuna beint á slökkta trú. Alveg slökkt trú reyndar tel ég svolítið snúnara mál en viðurkenni að erfitt getur verið að dæma um hvenær neisti fólks slokknar alveg. Jesús einn dæmir um þetta atriði. Vitum við og að Drottinn sleppir ekki hönd sinni af nokkurri manneskju fyrr en allt er útséð. En þá líka sleppir hann og gerir í því ljósi að manneskjan sé frjáls og velji sjálf stefnu síns eigin lífs.

Allt eitthvað sem hvert og eitt okkar þarf að átta sig á og vita að geti trúarneisti eins af okkur slokknað gæti það einnig gerst í mínu trúarlífi. Við erum öll raunverulega á sama báti. Ekkert okkar er neitt öflugra fólk en öðru fólki og fer allt eftir því hvað við erum að velja á milli daga. Í raun og veru er trúargangan afskaplega einfalt mál og byggist á vali mínu frá einum degi til annars og sker úr um gleði og/eða endalaust af þrautum. Þetta er ekkert öðruvísi og með alltaf sömu birtingarmynd eins og þessa: að trúargangan tók að þreyta menn og taka frá þeim þróttinn. Vegferðin hins vegar byrjar á og endar á úthaldi. Fái það ekki rétt vaxtarskilyrði fara menn smám saman að draga sig frá heilnæmu borði Drottins og mæta þangað bæði seint og illa og að endingu sleppa þessu alveg. Hér veltur allt á þessu mikilvæga vali manna. Ástæða alls þess er af sama stofni og áður er þekkt og byggir á daglegri trú fólks. Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

9. ágúst 2024.

Af hverju leggjum við kristna fólk svo mikla áherslu á orð Guðs í daglegu lífi okkar, að það sé stundað og ræktað með hverri manneskju sem á til heilagan anda og að fólk sé sjálft vel að sér í orði Guðs? Í sjálfu sér eru ástæðurnar fyrir þessu margar og einkum allt þetta flökt sem svo oft er á okkur. Ekki endilega vegna efasemda um tilvist Guðs né sonar hans Jesú heldur erum við fljót til að grípa eitt og annað sem fram hjá fer og það fer að festa okkur við sig og við þar með höfum dreift athygli okkar í átt sem við erum ekki alveg viss um hver sé. Næsta skref í svona málum er þetta flökt sem hefur burði til að koma og dansa sinn dans með okkur og við okkur. Sem sagt rörsýni til Jesú sem leiðtoga okkar kristnu mannanna, ef svo má segja, einnig mynd af staðfestu trúarinnar, hefur nú fengið samkeppni um athygli. Og það kann aldrei góðri lukku að stýra. Sem sagt! Aðgætum hugsanir okkar og daglegar vangaveltur og skoðum hvort þær séu í réttum takti við orð Guðs. Látum og framvegis af að þreyta hvor aðra með tali okkar.

Skoðum orðið.

Jóhannesarbréf 4. 11-15.

“Þið elskuðu, fyrst Guð hefur elskað okkur svo mikið þá ber okkur einnig að elska hvert annað.  Enginn hefur nokkurn tíma séð Guð. Ef við elskum hvert annað þá er Guð í okkur og kærleikur hans er fullkomnaður í okkur.  Guð hefur gefið okkur anda sinn og þannig vitum við að við erum í honum og hann í okkur.  Við höfum séð og vitnum að faðirinn hefur sent soninn til að vera frelsari heimsins.  Hver sem játar að Jesús sé sonur Guðs, í honum er Guð stöðugur og hann í Guði.”- 

Hér færir orðið okkur lykil upp í hendurnar sem vel getur hindrað hans fólk í að vera að þreyta hvert annað með yfirlýsingum sínum og tali. Orðið segir sjálft að tal okkar sé ávallt til uppbyggingar en ekki til niðurrifs. Of margur maðurinn hefur gert sjálfan sig að sérfræðingi í allri útskíringu orðs Guðs, held ég megi segja og einnig að slíkt er rangt eigið mat.

Kólossubréfið 4.  5-6.

“Umgangist þá viturlega sem fyrir utan eru og notið hverja stund.  Mál ykkar sé ætíð ljúflegt en salti kryddað til þess að þið vitið hvernig þið eigið að svara hverjum manni.”- 

Hér að vísu er verið að tala um fólk sem talar við manneskjur sem enn þekkja ekki Krist. Orðið vísar einnig til þess að við getum talað við systkini í trúnni með öðrum hætti. Samt er rangt að haga máli sínu á þann veg þar að menn þreytist af ræðunni og sumir í salnum finni enn og aftur til gamalkunnugrar sektar og samviskubits vegna þess sem sagt var. Viljum við í alvöru hverfa aftur til tíma samviskubits til að endurvekja það sem farið er frá okkur? Spyrjum við spurningarinnar? Veit ekki en ég segi nei við pælingunni og tel gott að muna að þarna á milli sé örstutt leið. Trúið þessu. Hversu oft hefur maður ekki sjálfur séð og upplifað sektarkennd vegna ræðu? Og hvað gerist? Ræðan er flestum inni ónýt. Af hverju. Allt kristið fólk, þetta fullyrði ég, elskar orðið og vill sjálft vanda sig við verkið og telur sig sumt vera vandvirkt og er því ofurviðkvæmt sjálft gagnvart öllu tali sem heggur í þetta rann sitt. Það er svo auðvelt að kveikja hjá fólkinu samviskubit. Gætum okkur á að fara ekki aftur inn á þessa vafasömu braut samviskubit og sektarkennd. Full þörf er á áminningunni og jafnframt að vita að hún gildir fyrir einn og sérhvern í salnum.  Líka hann og hana sem flutti orðið.  

Séu menn með samviskubit af því sem þeir heyra er kennslan um leið algerlega handónýt.

En vissulega þarf líka að viðhafa erfiða kennslu og muna að enginn lemur annan mann til hlýðni.

5. ágúst 2024.
Sumt er merkilegra öðru og einkennilegt verkslag þegar heilt olíufélag lætur standa sig að tómum tanki við dælu á helsta álagstíma allrar umferðar í þessu landi sem er verslunarmannahelgin á Íslandi og búast má við að hver ökumaður sem fer út fyrir borgarmörk eða bæjarmörk sín komi við á bensínstöð og fylli á tankinn. Lenti ég í þessu laugardaginn var 4. ágúst, að ég aldrei þessu vant skrapp ég í Orkuna til að dæla bensíni á bílinn og stakk kortinu í með góðri aðstöðu manneskju sem gerði fyrir mig það sem ætlast er til undir svona kringumstæðum og gat ég þá stungið dæluendanum ofan í bensínrör bíltanksins.
Heyrðust þá allavega skruðningar og læti í dælunni sem leit út eins og hún væri að dæla bensíni en aldrei kom dropi af bensíni gegnum dælukerfið og hreint og tært loft kom í stað sterklyktandi bensíns. Þó að hreint loft sé gott þá ganga bílvélar ekki fyrir því. Enn sem komið er. Fékk ég þær upplýsingar í afgreiðslu sjoppunnar á staðnum að tómur bensíntankur væri ekkert óalgengur hjá Orkunni.
Að vísu sá ég er ég kíkti á yfirlitið í bankanum að 5000 kallinn sem í bensín átti að fara rann ekki út af kortinu en sannleikurinn er að maður fer á bensínstöð til að kaupa sér bensín í bílinn en ekki til að leika sér.
Slappari þessari þjónustu man ég ekki eftir að hafa upplifað á mínum sjötíu ára æviferli. Og ætli maður láti ekki þetta eina skipti duga hvað þetta olíusölufyrirtæki, Orkuna, varðar. Ég held það bara.

Og svo tekur blessað og saklaust afgreiðslufólkið á staðnum við öllum skömmunum frá óánægðum kúnnum óskylds fyrirtækis. Guði sé lof að sumu fólki sé gefið breiðara bak en öðru fólki. Víst er um það. Ódýrt bensín er eitt og ekkert bensín annað. Líka þó aðgerðin sé sú sama. 

Viðbætur.

Niðurstaða málsins er að öll trúarganga manna fer fram í hjarta manneskju og að þangað fer orðið sem við lærum. Hér sjáum við einkar vel hver áhersla okkar ætti að vera framar annarri. Höfum því hjartað fullt af orði Guðs. Orð Guðs matar og nærir trú okkar.Segir enda Kristur: Jóhannesarguðspjall, 6. kafli vers 65.

„Og hann bætti við: „Vegna þess sagði ég við yður: Enginn getur komið til mín nema faðirinn veiti honum það.“ 

Trú manneskju er vinna og hver manneskja sem gerir hana er að starfa við eitthvað.

Lærum að skilja rétt þessa göngu okkar með Jesú Kristi.

Heimurinn er þarna og elskar þann harðduglega sem sést samtímis við bæði fram- og afturmastur skips síns sökum hraðans á sér vegna dugnaðar síns og var eitt sinn sagt.
Verum ekki þar og leyfum heimunum að sprikla að vild sinni, verum heldur orðsins menn og konur. Jesús segir sjálfur að hann muni vel fyrir sjá. Gerum þessa reynslu að okkar eigin reynslu.
Þetta hef ég gert og lifað við í bráðum tuttugu ár og aldrei skort nokkurn skapaðan hlut.
Hættum hálfvelheggjunni og lærum að elska hvert annað.
Vantar eitthvað upp á elskuna hvorn í annars garð?
Alveg helling, segi ég en segi þó að fari nokkuð batnandi og að Drottin sé að vinna sitt verk í söfnuðinum.

1. ágúst 2024.

Þannig er þetta í Guði, að hver og einn einstaklingur hefur hlutverki að gegna. Enginn þannig séð er án verks í húsi Guðs sem hann og hún með einum og öðrum hætti þarf ekkert að sinna neitt. Allt sem gert er í söfnuði Krists er fyrir hendur safnaðarmeðlims. Mikilvægt er að menn og konur átti sig á skipulaginu sem ríkir í söfnuði Krists og séu til í að taka að sér aðkallandi verk. Enn og aftur er okkur beint inn á lendur orðs Guðs, þar sem allt þetta er sem við þurfum að vita og muna að orðunum sé beint til fyrst og fremst lesandans sjálfs.

Skoðum orðið.

1. Pétursbréf 5. 3-4.

“Verið hirðar þeirrar hjarðar sem Guð hefur falið ykkur. Gætið hennar ekki nauðugir heldur af fúsu geði eins og Guð vill, ekki af gróðafíkn heldur fúslega.  Þið skuluð ekki drottna yfir söfnuðunum heldur vera fyrirmynd hjarðarinnar.”

Hér höfum við hina prýðilegustu leiðsögn um ákveðið verk sem mikilvægt er að vita um og fara eftir. Til að geta þetta þarf ýmislegt fyrst að hafa byggst upp í hjarta einstaklings sem gerir honum fært að halda utan um það sem Drottins er. Munum! Guð treystir manneskju til að sinna verkefninu og hefur með sínum hætti undirbúið hana til sérstaks verkefnisins og lagt fólkinu til ýmsa biblíulega fræðslu. Og það getur framkvæmt verkið að öllu leyti samkvæmt vilja Guðs.

Hið fullkomna plan Guðs hefur þegar verið útbúið og við vitum að við getum kynnt okkur plan hans í þaula með því að kynna okkur orð Guðs. Og verkið sem við tökum að okkur verður engin nauðung né raun heldur gleðilegt, líflegt og farsælt vegna þess að hjarta mannsins gleðst í hvert sinn sem það horfist í augu við yndislegan meðbyrinn sem Drottinn gefur verkefninu og viðkomandi sem fæst til að sinna skyldu sinni sem um leið er kölluð manneskja af Guði sínum.  

Guð vill þó að við förum lengra með þetta en að einvörðungu sinna einhverju skilduverki sem okkur er fengið.  Hann vill einnig gefa okkur gleðina af framkvæmd verksins sem liggur fyrir að er skýr vilji Guðs sem hann treystir þér, já þér, til að gera. 

Lúkasarguðspjall 17.  10.

“Eins skuluð þér segja, þá er þér hafið gert allt sem yður var boðið: Ónýtir þjónar erum vér. Vér höfum gert það eitt sem oss bar að gera.“- Er þetta ekki svolítið svona að verkin sem við gerum séu bein skylduverk og oftast nær ekki mikið meira en þau? Sé þarna hrósunarefni liggja þau í sjálfum skylduverkunum sem þó eru unnin og við líka megum vel eiga.

Við sjáum að til að skilja þetta rétt þarf sjálf trúin að fá að vera með í allri för. En er það ekki sjálfgefið mál? Ég spyr þig og tel sjálfur að oft sé nákvæmlega þetta mannsins eini Akkilesarhæll á þeirri vegferð.

Komist trú eins og sérhvers okkar ekki að með beinum hætti vilja trúarverkin okkar með skjótum hætti umbreytast í tóma mæðu og sannleikurinn að ekki eru nærri allir í kring sem sjá verkið með sömu augum og Guð sér það. Aftur stöndum við andspænis orðunum “Trúin er nauðsynleg” og muna að á við um já mig. Í, já, dag.

Þar kemur trúin til skjalanna sem fullvissar mann um hver maður sé í Guði.

Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

30. júlí 2024.

Velti stundum fyrir mér nýjasta smellinum og æðinu sem er í gangi nú um stundir, sem eru allir þessir rafmagnsbílar bæði hér á Íslandi og í flestum öðrum löndum Evrópu og líklega einnig í Bandaríkjunum. Ekki hefur maður neitt orðið var við að unnið sé markvisst að uppsetningu tengivirkja til að hlaða þessa væntanlegu rafbíla til landsins né hef fengið nokkra einustu útleggingu á hvernig menn hyggist gera verkið né hvernig fyrirkomulag þessara mála verði og hvar tengivirkin eru staðsett sem þegar hefur verið komið upp. Verði ekkert raunverulegt aðhafst fara þessi mál þannig að einungis ríki karlinn og vellauðugi aki um á rafmagnsbíl með eigin aðstöðu heima fyrir sem hann kom sér upp sjálfur til að hlaða batterí rafbíls síns. Nema hitt sé gert getur rafbíllinn aldrei orðið nein almenningseign.

Er hugsunin og planið máski og meiningin að hver íbúi og um leið rafbílaeigandi í landinu stingi í samband heima í blokkaríbúð sinni og leggi eigin kapal út um glugga einhvers herbergis blokkar sinnar og nógu langan til að tengja bílinn sinn við rafmagn þarna á stæðinu? Sjá menn ekki að málið er þegar komið í öngþveiti en samt haldið áfram við þessi bílaskipti eins og ekkert hafi í skorist.

Hvernig ætla menn að gera þetta verk sem þeir sjálfir segja að sé svo afar brýnt en hvergi nokkur merki um að sé verið að gera? Svo fyrir utan það að nú þegar er skortur á rafmagni og erfitt um vik að virkja neitt meira, helst vegna andstöðu margra landsmanna við frekari vatnsaflsvirkjanir. En það verður ekki bæði haldið og sleppt í hvorki þessu máli né mörgum öðrum málum. Vindmyllur úti um allt eru kannski neyðarbrauðið sem ég tel samt ekki vera neinn raunhæfan kost.

Það sem hingað til hefur gerst í þessari einkennilegu rafbílaumræðu er eintómt tal og hellings bollaleggingar um eitt og annað kringum rafbílavæðinguna sem þegar er komin vel af stað og innflutningur rafbíla hefur staðið yfir nú um nokkra hríð en engin merki þess að verið sé að koma skipulega upp stöðvum þar sem menn hlaða rafbíla sína í með einhverjum venjulegum hætti.

Sjálfur er ég þeirrar skoðunar að menn sem fara fyrir og ráði og ríki um gang allra svona mála hafi ekki nokkra einustu hugmynd um það sjálfir hvernig best væri að útfæra þetta mál til enda og tel því að lausnin verði einhver skötulíkislausn eða eitthvað sem gleymist að leysa og að

 áfram verði haldið með hitt verkefnið, að skipta út bensín- og dísilolíutíkinni fyrir rafmagnstíkina, sem hver og einn íbúi leysi sjálfur og sjálfstætt hvernig og hvar sé hlaðinn.

Sjá menn ekki að á meðan hitt verkið er ekki gert og það leyst með einhverjum farsælum hætti er tómt mál að tala um einhverja allsherjar rafbílavæðingu í þessu landi. Best í stöðunni væri að setjast því stundarkorn á strákinn og hugsa málið örlítið betur. Til að mynda hver kostnaðurinn verði af verkinu að koma upp öllum þessum grúa og nauðsynlegu tengivirkjum hringinn í kringum landið. Og þar erum við að tala um risavaxnar upphæðir. Ein og ein hleðslustöð hér og hvar sem fæstir vita hvar sé staðsett nægir ekki.

Spyrja má hvað til séu margir einkabílar á Íslandi í dag og hvað þetta nýja hleðslukerfi komi til með að kosta út um allt land sem annar þörf rafbílavæðingarinnar. Munum!  Einkabíll er kominn til að vera.

Mörgum spurningum um þetta sérkennilega mál, rafbílavæðinguna, hefur enn ekki verið svarað. Svo mikið alltént veit ég.

24. júlí 2024.

Hebreabréfið 11.  6.

„Ekki var hann framar að finna af því að Guð hafði numið hann burt.“ Áður en hann var burt numinn hafði hann fengið þann vitnisburð „að hann hefði verið Guði þóknanlegur“. Ógerlegt er að þóknast Guði án trúar því að sá sem vill nálgast Guð verður að trúa því að hann sé til og að hann umbuni þeim er leita hans.”- 

Hér er bent á hver grunnur alvöru trúar okkar sé. Við sem sagt trúum því að Guð sé til og byrjum þar. En er það ekki annars merkilegt í sköpuðum heimi fullum af yndisleik og alls sem þarf til að líf geti þrifist, varðveist og dafnað og verið áfram líf sem leikur sér og hlær, að fyrsta skrefið að öllu þessu og öllum hinum skrefunum sem á eftir koma skuli vera þessi trú í hjartanu um að Guð sé raunveruleiki og það sem hann gerði og geri sé lykill að veru okkar eins og sérhvers og tilvist á meðan við enn drögum hér andann? Ætti þetta bara ekki að liggja fyrir hjá einum og sérhverjum okkar? Vissulega en gerir ekki vegna blekkinga meistara sem hér er að störfum til þess eins að blekkja fólk. Og hvernig er það hægt? Með einum hætti, sem sagt, algeru miskunnarleysi, grimmd og blindri hörku. Öðruvísi er hitt verkið ekki gerlegt.

Að svona skuli vera í stakk búið er ekkert annað en stórmerkilegt og bein vísbending um syndina og hversu grafalvarleg hún er og að henni sé stjórnað af öðru afli en því guðlega. Að þetta sé strangt til tekið fyrsta vísbendingin til okkar um að til sé bæði gott og illt sýnir þessa blindu mannkyns og skilningurinn vex á þessu atriði vegna þess að við vorum dregin undan allri lygaþvælunni og til satt og rétt og vinnum nú með þessu afli og sjáum lífið í réttu ljósi og lærum æ betur á hvað satt og rétt sé og vitum orðið að við megum söðla og eigum að söðla um í hugsun, hátterni og hegðun. Hugsun óguðlegra er eintómt tóm. Hún er allslaus, byggð á hégóma og ofan í hégómann á lygum.  

Allt vegna þess að markvisst og skipulegt verk syndarinnar er beinlínis að halda fólki fjarri sannleika Guðs og rær að því öllum árum að fólk finni ekki sannleika þessa máls með einni einustu leið og er því áfram undir afli lygasagna, svo sannfærandi, til að þetta gerist bara aldeilis ekki. Og lygin heldur sér þarna og er áfram gagnfrosin vegna eigin heiftar og haturs á öllu sem Guðs er. Og ekkert gerist fyrr en fingur Guðs bendir á þennan einstakling og annan einstakling með honum sem fær opinberun og segir, og er ekki einu sinni gáttaður á sinni opinberun: „Það er til Guð!“ og uppgötvar að hann var aldrei lengra frá honum en í þessari seilingarfjarlægð frá sér án þess að veita Guði nokkra athygli og engin hugsun kom upp sem beindi athygli hans þangað. Nema þá kannski eitt lítið örskot. 

Hebreabréfið 10.  5. 

“Því er það að Kristur segir þegar hann kemur í heiminn:  Fórn og gjafir hefur þú eigi viljað en líkama hefur þú búið mér.”-

Sjáum við ekki gang blekkingarinnar í málinu og hvernig hún reynir að leiða sig áfram skref fyrir skref til þess eins að viðhalda illu og mönnum áfram í myrkri og að reisa hulu um sannleikann? Sjáum við ekki hversu algerlega vonlaus maður er verandi mitt inni í svona kringumstæðum og algerlega fastur þar í farinu. Og hvað getur annað gerst hjá fólki sem lifir með blekkingunni og afneitar sannleikanum? 

Við sjáum að í afli syndarinnar býr ekkert gott og að það er sneitt öllum kærleika og er harðasti andstæðingur lífsins.  Okkur sem gefið er að sjá þetta erum Jesú afskaplega og óendanlega þakklát fyrir verkið á krossinum og upprisuna.  Jesú lifir! Hann lifir! Amen.

19. júlí 2024.

Umræðan um Joe Biden forseta Bandaríkjanna er einkennileg og sumpart ósanngjörn. Það verður maður nú bara að segja. Allir að sjá virðast hafa skoðun á aldri mannsins, heilsu hans, gleymsku og hvað hann segir og hvernig hann segir sín orð. Og eða hvað hann segir ekki. Þetta er ekkert annað en tómt röfl í fólki, sagt í því ljósi að hvert og eitt okkar hafi nóg með sig sjálft.

Fyrir mér er Joe Biden ósköp venjulegur geðþekkur maður sem ég í sjálfu sér hef ekki miklar skoðanir á og sé ekki annað en að hann hafi staðið sig ágætlega í tíð sinni sem forseti Bandaríkjanna og að ástandið þar vestra sé bara með svipuðum hætti og það hefur verið og áfram bara ágætt.  

Eru menn virkilega búnir að gleyma því að maður á níræðisaldri hefur ekki sömu líkamshreyfingar og tvítugur maður og fer hægar yfir en ungt fólk og jafnvel man ekki sumt vegna þess að skyndiminnið er ekki sama og áður var? Hvorki fær maður stokkið yfir hest í leikfimitíma þó að eitt sinn hafi slíkt verið hlutskipti hans né gert jafn léttilega og að drekka vatn. Margt mun breytast hjá fólki með aldrinum sem hver og einn mun sjálfur komast að með tíð og tíma. Ef Guð lofar. En það hefur maður í gegnum tíðina séð og veitt athygli að hár aldur manna hefur ekkert fyrir fram neitt með getu fólks að gera til að taka ábyrga afstöðu og koma með góða og skynsamlega tillögu í jafnvel flóknasta og erfiðasta máli.  Og hver metur ástand sitt betur en heilbrigður og skynsamur maður hvað allt svona áhrærir? Af hverju vilja menn endalaust vera að ráðast á sjálfstæða ákvarðanatöku, eins og ég sé í þessu máli? Hvað er svona lagað annað en bein stjórnsemi sem segir: „Hlýddu bara, farðu og þegiðu svo?“

Sjálfur segi ég og stend hiklaust við að það að eldast sé bara ekkert mál og að hafa áhyggjur af aldri fólks hreint og tómt tuð og bein inngrip inn í líf manneskja og afskiptasemi fólks af einhverju sem því varðar ekkert um. Allt vel gefið heilbrigt fólk veit takmörk sín og fer ekki lengra með sig sjálft en það treystir sér til. Af hverju vilja menn flækja um of sum mál fyrir sér af hverju öðru en að vera bara sjálfir röflarar með skoðanir á öllu nema sér sjálfum og hvað þeir sjálfir mundu aldrei gera? Það er að segja í andartakinu. Sem er í lagi með. En hvað veistu um framtíðina? Er ekki sannleikurinn sá að enginn einasti maður veit ævi sína fyrr en öll er og að mörg okkar höfum tekið U-beygju og þær máski nokkrar á okkar tíð og stöndum enn, takk fyrir, bara nokkuð keik? Og héldum við ekki áfram með líf okkar og erum þar sem við erum vegna ákvarðana okkar og starfs og verka?   Og hvað birtir þetta okkur? Tóm hrun, sums staðar já, tóm angist, tóma sorg? Kann að vera en sums staðar bara aldeilis ekki. Lífið hefur leikið við sum okkar. En við höfum þó þurft að taka nokkrar ákvarðanir. Sumar þeirra voru erfiðar.

Rétt er að aldurinn færist yfir og skyndiminnið er kannski ekki alveg eins og það var er best lét. Og hvað með það? Hver tíð hefur sín eigin úrlausnarefni sem við sumpart burðumst með. Og er þetta ekki hin hliðin á lífi manneskjunnar sem árin færðu henni? Jú, og ekkert öðruvísi. Og hvað með það? Erum við ekki enn stödd í margs konar spennandi verkefnum og úrlausnarefnum sem við glímum við og munum finna farsæla lausn á? Auðvitað, og ekkert öðruvísi.

Hver er þá vandinn? Hver annar er mitt eigið röfl um málefni sem aðra varðar. Sumir á sínum lífsferli fengu hlutskiptið að verða forseti Bandaríkjanna, sem ég er nokkuð viss um að ágætur Joe Biden leiddi ekki huga sinn að á sínum tvítugsaldri en varð nú samt hans hlutskipti er aldurinn færðist yfir og maðurinn á þeim aldri sem við sem segjum að sé réttur aldur til að koma sér fyrir í ruggustólnum með fá eða mörg afabörn í kringum sig og segja ærlegar og hressandi afsögur um öll afrek afa sem hann einsamall vann og allir farnir sem áttu að vera honum til halds og trausts. Áður en til þess kom urðu sumir einstaklingar forseti Bandaríkjanna. Besta mál. Höfum ekki um of áhyggjur af verkum annarra né af aldri fólks. Menn spjara sig.

16. júlí 2024.

Til að losna við alla frasaguðfræði, eins og ég kalla þetta, er mikilvægt fyrir manneskju að ná sjálf réttum takti við orð Guðs og að vita að þetta geti hún vel gert og sé til jafns við hvern sem er til verksins. Orð Guðs í Nýja testamentinu er ekki fyrir fram skrifað einhverjum sérfræðingi sem einn má útlista orð hans og er fær um þetta verk í hópnum hvað eitt og annað orð Guðs merkir. Sé sérfræðings þörf þá erum við, ég og þú, þá þessir sérfræðingar sem fyllt erum heilögum anda og göngum heilshugar með Jesú. Fylling andans er upphaf manns eigin trúargöngu. Manneskjan er verði keypt og Jesú gjaldið sem greitt var. Við sjáum hver er sérfræðingur sérfræðinganna og lykilmaður í öllu sem að Jesú snýr að er heilagur andi Guðs. Á honum hefst öll trúarganga manns. Samfélagið er annað. Við vitum að Drottinn leyfir okkur að velja samfélagið sjálf. Sumir biðja um leiðsögn hans í þessu vali sínu. Allt gott og gilt og er um leið áhugavert en breytir ekki hinu að sem fyrsta skref er það gjöf heilags Anda og hin fyrsta alvöru guðlega opinberunin sem einstaklingur öðlast. Aftur kemur fram að Jesú dó fyrir einstakling. Og Drottinn staðfestir sig strax fyrir manneskju. Af hverju? Nú hann gerði allt fullkomið. Mjög mikilvægt er að átta sig á þessu að frelsisverk Jesú væri enginn leikur.

Og hvaða staðfesting kom? Auðvitað sannfæring mín um tilvist Guðs og sonar hans Jesú. Ég er viss. Ég efast ekki. Fyrir mér er Guð til og er raunverulegur. Amen.

Við sjáum að trú á upprisinn Jesú er ekki flókið fyrirbæri heldur nokkuð sem hver og einn einstaklingur getur vel skilið, það er að segja. Eftir að trúin er til hans komin og skilyrði til að skilja veruleika Guðs almáttugs. Aftur fáum við að sjá nýja hlið orðanna „Trúin er nauðsynleg.”- Allt hefst þetta á trú og eftirleiðis sérhvert skref sem við tökum á trúargöngu okkar leiðir til sigurs. Alltaf trú. Hún er aflið. Ekki vantrú.  Hún megnar ekkert. Trú er mikill leyndardómur sem Drottinn einn opinberar fólki og ítrekar fyrir því og staðfestir í eigin persónu. Þeim sem trúa fylgja um leið forréttindi af Guði gefin. Allt vegna evans og hiksins og margra annarra þátta sem einkenna trúargöngu hverrar manneskju. Og aftur fáum við nýtt ljós á orð Jesú á krossinum: „Það er fullkomnað”-og eru sögð til að við höldumst áfram róleg. Einnig þau heimta af okkur trú.

Hebreabréfið 8. 7-10.

“Hefði hinn fyrri sáttmáli verið óaðfinnanlegur hefði ekki verið þörf fyrir annan. 8 En nú ávítar Guð þá og segir:

Sjá, dagar koma, segir Drottinn, þegar ég geri nýjan sáttmála við hús Ísraels og Júda.  Hann verður ekki eins og sáttmálinn sem ég gerði við feður þeirra á þeim degi þega ég tók í hönd þeirra og leiddi þá út úr Egyptalandi því að þeir rufu sáttmála minn og ég hirti eigi um þá, segir Drottinn.

Þannig er sáttmálinn sem ég mun gera við Ísraelsmenn þegar þessir dagar eru liðnir, segir Drottinn:

Ég mun leggja lög mín í hugskot þeirra og rita þau á hjörtu þeirra.

Ég mun vera Guð þeirra og þeir vera fólk mitt.

Enginn mun framar kenna landa sínum og bróður að segja: „Þekktu Drottin!“ Allir munu þekkja mig, bæði smáir og stórir.

Því að ég mun taka vægt á misgjörðum þeirra og mun ekki framar minnast synda þeirra.”-  Jesús lifir!  Hann lifir!  Amen.

10. júlí 2024.

Merkilegt er með sumt og hvernig sum umræða er. Matvælafyrirtækin Kjarnafæði og Norðlenska runnu saman í eitt fyrirtæki á dögunum og hefur hlotist af þessum samruna nokkur umræða. En þessi tvö fyrirtæki hafa sem vitað er myndað tvær helstu blokkirnar og leitt þennan kjötvörumarkað undanfarin ár og stýrt og stjórnað verðlagi og um leið kaupi þeirra sem framleiða þessa vöru, bændanna, sem Biblían segir um… Kíkjum í orðið:

  2 Tímóteusarbréf 2. 6.

“Bóndinn, sem erfiðar, á fyrstur að fá sinn hlut af uppskerunni.” - segir hér og er réttlætið sem Guð ber til okkar og vill að sé í hávegum haft í þessum málum framleiðenda matvæla en ég giska á að niðurstaðan og framkvæmdin sé alveg á skjön við hin heilnæmu, vitru og vel mæltu orð ritningarinnar og sennilegra að bóndinn fái síðastur allra manna greitt fyrir sína vinnu sem allt hitt þó hófst á og byrjaði með og að hringnum sé í raun og veru lokað með greiðslum til bóndans, gæti ég alltént giskað á og geri með því að horfa á þróun alls konar svona mála en viðurkenni að vita ekki vissu mína í nákvæmlega þessu máli né hvernig þeim hagar til. En þá á maður víst að halda bara kjafti og tala þegar maður hefur staðreyndir á takteinum, og það allt saman þvaður. Staðreyndir! Þær eru ein misskildustu orð dagsins og hitt einnig að mestallt sem sagt er er meira og minna gert að staðreynd en samt hvergi nokkurn enda hnýttan í fast.

En það er samruni Kjarnafæðis og Norðlenska sem margir hafa beyg af og fullyrða að þetta muni leiða til minni samkeppni og hækka verð til neytenda og eru orð sem neytandinn skilur ágætlega og hrýs auðvitað hugur yfir. Eitt er hér sem gleymist og er sannleikurinn að menn spyrja sig ekki hvar fyrirfinnist í kæliborðum matvöruverslunarinnar verðsamkeppni? Í minni bók eru verð óskaplega svipuð milli matvöruverslana, þó að um þessa samkeppni sé stundum talað. Og eru svona ummæli ekki bara staðreyndir og er ekki sannleikurinn sá að það hefur verið lítil sem engin samkeppni í þessu landi hvað málaflokk matvörunnar áhrærir?

Sjálfur er ég búinn að vera neytandi alla mína tíð og lengst af ævinnar reitt fram fé úr eigin vasa er kemur að greiðslu matvara og man aldeilis ekki eftir neinum alvöru verðmun milli matvöruverslunarinnar sem skipti mann neinum sköpum og munurinn kannski einhverjar krónur og aurar en engin þannig séð verð að maður kærði sig neitt sérstaklega um að söðla um og versla framvegis í þessari einu tilteknu verslun. Hefði maður einhverja alvöru möguleika til þess þarna? Sem maður reyndar hafði ekki í eina tíð er ég sjálfur bjó á landsbyggðinni sem hingað til hefur kunnað aðferðina að leggja á sína vöru og gera alla verðmun milli stór-Reykjavíkursvæðis og ágætrar landsbyggðar alveg hrópandi og er enn það sem gildir, trúi ég. 

Ein alvöru sprengingin sem maður hefur kynnst í matvöruverðlagi á Íslandi er innreið Bónusar í apríl 1989 inn á þennan markað. Maður fer fyrst að sjá og kynnast hvað alvöru verðlag matvara er sem akkur er í fyrir mann að versla og þetta svokallaða alvöru verðlag vara að blasa við manni og maður loks fær þá tilfinningu að verð nauðsynjavara séu allt því á spottprís.  

Við Bónusverslunina gekk fólk og þusti með buddur sínar og veski þangað og keyptu til nauðsynjanna og greiddu í fyrsta skipti á Íslandi gott verð fyrir sína nauðsynjavöru. Verðlækkunin sem þá kom er ekki með neinum hætti bundin framleiðslufyrirtæki heldur á þessum tíma afreki nokkurra ungra manna sem þarna sjá í hendi sér gróðaleið fyrir sig sem þeir smeygja sér inn um og bjóða neytanda verð sem engin önnur íslensk matvöruverslun hafði áður gert og hirtu fyrir vikið stærstan part matvöruverslunarinnar. Eðlilega. Eigendur Bónus stukku einfaldlega út í djúpu laugina og hrepptu sigurpálmann. Það var þetta sem olli hvað mestri verðlækkun matvara en ekki framkvæmd matvælafyrirtækja landsins, eins og nú er ýjað að. 

Viðbót.

Man og eftir öðru kringum upphaf Bónus að ég eitt sinn kom suður, líklega sumarið 1993, og hafði þá búið eitthvað tvö ár í Neskaupstað og unnið þar í fiski, kíkti í fyrsta skipti inn í Bónusverslun, man ekki hvaða Bónusverslun í Reykjavík, þeim hafði þá eitthvað fjölgað í höfuðborginni, að mig rekur í rogastans yfir verðunum þar og fannst ég vera staddur í erlendri verslun eins og oft skeði á meðan maður enn var í siglingunum hér í Den og þekkti vel og hugleiddi eitt andartak hvort ég virkilega væri staddur í matvöruverslun á Íslandi en ekki erlendri að manni lá næstum við að hnippa í næstu manneskju sér við hlið bara til að heyra hvaða mál hún talaði.

Þetta voru nú mín fyrstu viðbrögð er ég var staddur í einu sönnu lágvöruverslun í þessu landi sem virkilega nær að keyra niður matvöruverð annarra matvöruverslana á stór-Reykjavíkursvæðinu.

Illa var veist að þessum Bónusköppum, segi ég nú bara í dag.

6. júlí 2024 (b)

Myndin af þessum eina manni sem vinnur öll tilfallandi verk á vinnustað og aðra sjö til tíu feita karla með pípuhatta standa þar og horfa á þennan eina vinna er orðin klassísk mynd. Myndin af einni juðandi manneskju og hópi manna sem horfa á og án þess að hvarfli að nokkrum þeirra að rétta manninum hjálparhönd er röng mynd, meira en það reyndar, er fölsk mynd af vettvangi. Allt skynsamt fólk veit betur. Myndin hefur þó gengið áratugum saman og menn enn að jánka henni og sumpart taka undir hana með orðunum: „Já, svona er þetta.“ Samt er mynd þessi röng. 

Aldrei man ég sjálfur eftir neinum á allri minni starfsævi eða mönnunum sem gerðu aldrei neitt en veltu sér þó upp úr einhverjum ofurlaunum sem flestir menn ekki einu sinni hugleiða fyrir sér. Hvar sem ég var í vinnu leiðst engum manni nokkur haugaleti daginn út og inn og var látinn fara, tæki hann sér ekki tak.

Og hver og hvar er þessi maður sem aldrei gerir nokkurt handtak? Ekki spyrja mig. Ég þekki hann ekki en kynnst sérhlífni í fólki, sem er annað mál.

Það sem ég veit er að einstaklingur, letinginn, er eðlilega látinn fara og engin eftirgjöf hvað það varðar. Starfsmenn hver sem er eru á vinnustað sínum til að vinna og gegna verkum sem af þeim er krafist. Munum! Forstjórinn hefur líka visst verksvið, hverjar á eftir sem launagreiðslur til hans séu. Um þær einfaldlega varðar mig ekki og er sama.

Það hins vegar er rétt að störfin eru misjöfn og aldrei gegndi ég starfi sem ekkert var gert í heldur hitt að á köflum fannst manni vinnuálagið alveg vera nóg og aðeins meira en nóg. Hvar sem maður vann kom þessi staða upp. Og er það ekki einhvern veginn svona sem þessi mál öll liggja? Ætli ekki það.

Hitt er rétt að störfin eru margvísleg en samt störf sem ætlast er til að unnið sé við. Atvinnurekandinn er ekki maðurinn sem er alveg stikkfrí og eru heldur ekki allir af þeim að svíkja, stela og pretta og ég einn eftir með stimpilinn „Heiðarlegur maður.“ Með þessum hætti er samt oft talað og skopmyndirnar enn í dag vilja sýna og draga upp þessa röngu mynd.

Velti fyrir mér hvaðan þetta sé að grunni til komið og staldra við kommúnismann sem ríkti og réði austur í Sovétríkjunum sálugu er múgurinn þar var espaður upp gegn svokölluðum Kúlökkum, Kúlakkar voru stétt bænda sem höfðu efnast þarna í Sovétríkjunum af sínum bústörfum. Sumir Kúlakkar voru vellauðugt fólk.  

Múgurinn í skjóli valdhafa Sovétríkjanna geisti til sveitanna og var með í að drepa suma af þessum kúlökkum og fangelsa suma aðra. Margir Kúlakkar voru dæmdir til vistar í Síberíu og/eða Gúlaginu. Gúlakið skaffaði meðal annars sovéskum atvinnurekendum frítt vinnuafl. Þeir voru þrælar og unnu sem þrælar. Fæstir komu lifandi hvort sem var úr vistinni í Síberíu eða Gúlaginu. Þetta er ljót saga.

Þessi hugsun er enn til sem fjöldi skopmynda birta af feitum körlum sem horfa á einn vinna og láta sér vel líka. En af hverju? Svarið er eitt: Þetta! Að langmestu leyti hefur nákvæmlega ekkert hér hjá okkur breyst nokkurn skapaðan hlut.

4. júlí 2024.

Orð Guðs er alltaf mjög skýrt þegar það talar og sumt klippt og skorið sem menn gera samkvæmt vilja Guðs. En eftir honum, vilja lifandi Guðs, skal hver maður leita og á eftir fara. Og vitið þið af hverju? Svarið liggur fyrir. Það var Jesú sem gerði allt fullkomið. Ekki ég. Ekki þú. Hann heitir Jesú. Og fyrir hverja gerði hann allt fullkomið. Menn auðvitað til að þeir komist til Guðs fyrir trú sína á Jesú.

En er þetta gerlegt? Svarið er hiklaust nei, að þetta sé ekki gerlegt. Nema til komi eitt hundrað prósent vilji minn til að gera trú mína á Jesú. Í þá verki! Taktu eftir þessu að í trú eru verkin gerleg og með þeim einum hætti boðleg Guði.  

Trú mín á Jesús er eina leiðin fyrir mig að hjarta lifandi Guðs. Þessum sannleika mun allt trúað fólk þurfa að lúta að sínu leyti og gera alla sína trúargöngu og er langt síðan ég sá að svona var í stakk búið og ekkert öðruvísi.  

Við höfum engar hjáleiðir þó að máski einhverjir reyni að telja sjálfum sér trú um að Drottinn horfi í gegnum fingur sér með sumt sem við gerum og/eða viljum gera að þá er því svo til að svara að allt slíkt hjá Drottni er algerlega útilokað fyrir hann að verða við og mun heldur ekki gerast og sumt gott að vera með alveg á hreinu, fyrir sig sjálfan. Það eina sem Jesús setur fram er hrein og skilyrðislaus hlýðni við vilja sinn og annað ekki. Að vilja hans geta allir trúaðir menn farið. Ákvæði Jesú eru ekki svo ströng að ekki sé hægt að fylgja þeim. Segir hann enda að hann muni ekki leggja meiri byrðar á en menn geti borið. Að við samþykkjum engar hjáleiðir né förum þær í þeirri von að Drottinn horfi í gegnum fingur sér með sumt. Þannig er það ekki og mun heldur ekki verða. Gott að muna og einkar hjálpleg leið til að einfalda trú sína. Nógu mörg eru samt flækjustigin. Trú á Jesú er þó vegur og við eigum fyrirgefandi Guð ef og er við hrösum.

Eins og ofar segir er raunverulegt svar við spurningunni um trú sem vinnandi veg þvert nei. Þetta bendir á nauðsynlegu trúna. Trúin kallar eftir vilja Guðs. 

Takið eftir að hvorki ég né þú bara si svona hættum að vera við sjálf en getum samt vel viðurkennt að vera tvískipt og áfram tvískiptar manneskjur með eigin langanir. Og hvað er langþráða laxveiðiferðin þín annað en að vilja svala eigin löngun? Hvar sem við erum syndgum við ekki framar. Að syndga ögn er ekki til í orðabók Jesú og bara hrein og tær trú. 

Lífi okkar er á vissan hátt skipt í trú á Jesú Krist. Í verki fyrir hann erum við dáin sjálfum okkur. Þetta breytir ekki því að áfram verð ég með eigin skoðun á einu og öðru og hef annað veifið rétt fyrir mér. En ég sé í hendi minni að þessi leið er ótæk í verkefnum fyrir Drottin. Það er þar sem ég dey sjálfum mér og lifi vilja herra míns Jesú. Þetta í hnotskurn er leyndardómur trúarinnar á upprisinn Jesú og afskaplega mikilvægt að átta sig á. Hugmyndir mínar koma hvergi nálægt í verkum fyrir Drottinn minn. Með þeim hætti er þetta líka hjá þér, trúi ég.

Munum! Við erum þetta tvennt. Það er, við sjálf og þetta trúaða fólk sem þjónum og lútum vilja Guðs. Er þetta ruglingslegt? Það tel ég ekki vera en veit auðvitað ekkert hvað fólk les út úr svona skilaboðum og orðið nokkuð langt síðan maður áttaði sig á þessum, segjum, vanda. Misskilningurinn maður.

Orðið er skýrt um að framar beri að hlýða Guði en mönnum. Jesú sé því áfram mitt skipulag á verki á akri Guðs og ég áfram lúta Jesú. Sjálfur er ég ekki fullkominn og er dáinn sjálfum mér í starfi á vegum Drottins. Til að gera trú í verki gerum við vilja herra okkar og erum þá dáin sjálfinu. En við syndgum ekki.  Ekkert flókið sagt hér.  Jesú lifir!  Hann lifir!  Amen.

2. júlí 2024.

Af hverju er kristnu fólki það svo mikilvægt að þekkja vel orðið og af hverju öðru nema því að orðið segir fólki svo margt og kennir því svo margt um það hvers það megi vænta og hvað raunverulega sé að ganga veg Guðs? Mikilvægt er einstaklingi að átta sig skjótt á í hverju allt þetta kristna trúardæmi liggur. Ásamt því að gera sér grein fyrir að hreint gríðarleg þekking og enn meiri reynsla og kennsla eru þegar til og tiltæk sem þá rétt kennsluefni um mikilvægasta atriði í lífi hverrar manneskju sem er að ganga Guðs veg. Allt frá tíma atburðanna í Lofstofunni, er heilagur andi féll yfir fólkið á staðnum, hefur verið til reynsla og þekking og kennsla um hver Guðs vegur sé.  En samt og í ljósi hins stendur þessi þekking á núlli í veruleika fólks og ástæðan er ljós og er þessi grafalvarlega eyðandi synd sem hér er yfir öllu og helst þar við þangað til miskunn, náð og kærleikur lifandi Guðs mætir og hrindir syndinni um koll. Munum að synd er sjálfstætt og gríðarlega voldugt afl hér í heimi og að það er syndin í fólki sem hvetur það til að koma gegn vilja Guðs og er alltaf grafalvarlegt atriði sem bitnar á því sjálfu með einum og öðrum hætti. Margt er það, kæru vinir, sem við áttum okkur engan veginn á. Og þekkingin á Guði og verkum hans helst áfram á stað núllsins.

Og hvað kemur í ljós? Jú, sannleikurinn um að hula er fyrir skilningi fólks á raunveruleikanum allt frá fæðingu og til andartaksins að hulunni er svipt frá. Ég tel að þetta gerist hjá miklum minnihluta manna og merki að obbi fólks muni aldrei komast að hinu rétta í þessu máli og að þetta hafi ekkert með gáfur fólks að gera. Bifreiðin sem þú ekur um í daglega getur það vegna vélbúnaðarins í henni. Án hans ferðu ekki fet í bifreið. Og þetta veit hvert mannsbarn en bara örfáir um Guðs verkið og Guðs veginn og þörf á að skilja skilningarvit sem Guð sjálfur líkur upp. Þetta breytir þó ekki hinni fullyrðingunni um alla þessa gríðarmiklu reynslu sem til sé gegnum aldanna rásir og allra kynslóðanna að baki.

En af hverju stendur þá hver kynslóð á byrjunarreit eftir að trúin mætir einstaklingi þó að til sé svakalega mikið magn af kennslu og gríðarleg þekking á þessu efni? Ástæða þess er ein og einkum hún að ekkert sem neitt hald er í er gert til að mæta þessu.  

Allt sem snýr að Guði verður áfram algerlega hulið fólki og enginn stafkrókur birtur um sannleikann Guð. Allt skipulegt og viljandi gert. Af hverjum? Satani auðvitað. Hann er veruleiki, rétt eins og tvisvar sinnum tveir, er veruleiki sem við öll viðurkennum. Hverju sem við svo trúum.  

Lúkasarguðspjall 10.  17-20.

“Nú komu þeir sjötíu og tveir[ aftur með fögnuði og sögðu: „Drottinn, jafnvel illir andar hlýða okkur þegar við tölum í þínu nafni.“

-En Jesús mælti við þá: „Ég sá Satan hrapa af himni sem eldingu.  Ég hef gefið yður vald að stíga á höggorma og sporðdreka og yfir öllu óvinarins veldi. Alls ekkert mun gera yður mein.  Gleðjist samt ekki af því að illu andarnir hlýða yður, gleðjist öllu heldur af hinu að nöfn yðar eru skráð í himnunum.“- Nákvæmlega. Nafnið mitt er skráð á himnum en þó ekki frá því á fæðingardegi mínum í september árið 1953 heldur frá endurfæðingardegi mínum í október 1989, og er dagurinn sem ég varð á hólpinn. Mikill þakkardagur. Einnig sjáum við hversu rosalega illa sannleikurinn getur látið í eyrum okkar. Í eyrum syndarinnar frekar. Einnig skiljum við betur akkinn í fyrir syndinni að kveða öll svona ummæli í kútinn og fjarlægja út af borðinu.

Kirkjan ein er aflið sem kennir og fræðir um veg Guðs og opnar skilningarvit fólks. Taki fólk ekki við Kristi verða þessi skilningarvit áfram lokuð og maðurinn án nokkurs hjálpræðis. Jesú lifir! Hann lifir. Jesú er upprisinn! Syndin er sigruð! Amen.

29. júní 2024.

Í dag er dagur sem mun færa okkar eitt og annað. Það gæti verið sólskin, það gæti verið regn, vindur eða hvass vindur. Þetta vitum við er það blasir við okkur. Fyrir sumt verður ekki þrætt. Jafnvel versti þrætudólgur upplifir sig mát. Sumt í kring er alveg öruggt.  

Svona er trúin á Jesú og fyrir hana verður ekki þrætt. Trúin stendur fyrir það sem hennar er.  Hjarta manneskju er vettvangur Jesú. Sá sem þetta á á til að sínu leyti veit vissu.  Bæði hver viðkomandi er í sinni trú, hvað hann/hún vill með sína trú og fer leiðina fram undan samkvæmt trúnni. Mikilvægt er hverri manneskju að vera með eitthvað sem stenst. Trúin er trygg. Að draga hring utan um Jesú er bjarg viskunnar. Alltaf skal nafnið Jesú birtast og það eitt blífa. Guð í sjálfum mér!  Hvað merkir það?  Fyrir hendur trúaðra veit heimurinn hver Herra þeirra sé.  Og slíkt fólk fellur fram fyrir Jesú.  Enginn breyskur maður kemst þangað. Fyrirferð Jesú er meiri.

Líf og allt viðmið hins trúaða verður að vera orð, verk og eigin eftirfylgni við vilja Jesú. Það er þetta sem Drottinn mun æ betur opinbera á meðal sinna manna og kvenna og æ fleira fólk staðfesta og opinbera öðrum sína eigin trú með þessum hætti. Af þá verkum en ekki sjálfshóli. Munum! Orð okkar eru óþörf blasi verkin við. Það eru þau sem segja allt sem segja þarf.  Þau lyfta sjálfkrafa upp nafni Jesú.  Mikilvægt að muna.  Og trúaður lætur sér á sama standa hvort nafn sitt sé haft með eða er algerlega sleppt. Rétthafi verksins er Jesú og hann aðilinn sem við þjónum og lútum.  Hvert og eitt okkar erum verkfæri í hendi Jesú.

Það er svona þenkjandi fólk sem er æ meira að stíga fram til sinnar þjónustu við Jesú og kirkju Jesú. Þetta fólk hefur eitt hundrað prósent áttað sig sjálft á hvar það standi í sinni trú, hver herra sinn sé og hverjum það þjónar að er Jesú og Jesú einn. Birtingarmynd alls þessa er aukin staðfesta, meiri trúfesta við verk Krists sjálfs sem hann sjálfur hefur úthlutað manneskju.

Aðdragandi er að öllu svona og vitað að enginn verður hvorki besti bakari og/eða kokkur fyrr og síðar eftir að hafa lært í einn dag og/eða tvo daga. Þvert á móti nær hann sínum góða árangri gegnum runu fyrirstaða, mótbyrs og alls konar svona þátta sem reyna manninn, þjá manninn og ná upp í honum alls konar hugsunum. Sumar hugsananna komu á óvart. Það er á þessari leið sem eitthvað í honum rumskar og kannski glaðvaknar. Og skyndilega og í einni svipan horfist hann í augu við meistara meistaranna Jesú í kannski fyrsta sinn trúargöngu sinnar. Það er þarna sem mesti sigurinn vinnst. Ekki þekkja Krist af einni saman afspurn.

Allt undirbúningur að einhverju stórkostlegu. Sannmæli eru að enginn verði óbarinn biskup.

1 Pétursbréf 1. 7-9. 

“Það er til þess að trúfesti ykkar, langtum dýrmætari en forgengilegt gull, sem þó er reynt í eldi, geti orðið ykkur til lofs og dýrðar og heiðurs við opinberun Jesú Krists.  Þið hafið ekki séð hann en elskið hann þó. Þið hafið hann ekki nú fyrir augum ykkar en trúið samt á hann og fagnið með óumræðilegri og dýrlegri gleði þegar þið eruð að ná takmarki trúar ykkar, frelsun sálna ykkar.”-

Það er Jesús sem heiðrar sitt fólk og eða upphefur þann part fólksins sem hann sjálfur vill og opinberar stundum heiminum.  Það reyndar er aukaatriði. Allt skóli og stundum harður skóli og í þeim eina tilgangi gert að ná rótum trúarinnar dýpra ofan í moldina. Og trúin vex upp til höfuðsins sem er nauðsynlegt vegna atgangsins sem trúargangan bíður hverrar manneskju. Þessi staða mun senn koma. Hlökkum til hennar og verum með í henni og trúum og eignumst vaxandi trú á hinn upprisna Jesú. Jesús lifir! Hann lifir! Amen.

26. júní 2024.

Margt í lífinu hefur kennt okkur heilmargt um hvað við þurfum. Við þurfum hamingju, við þurfum gleði, við þurfum góða vini og fleira. En við þurfum líka trú á Jesú til að eiga traustan og tryggan aðgang að öllu hinu. Þetta sjá ekki allir og þar fór ég með það. Erindið byrjaði vel og er auðvelt að taka undir öll fyrstu atriðin sem nefnd eru en fráleitt það síðasta. Þar skilur á milli og fær menn til fara hvorn í sína átt. Samt er til lifandi Guð sem gaf niður upprisinn son sem menn áður höfðu deytt. Óafvitandi björguðu þeir lífi sínu vegna þess að Guð Faðir reisti son sinn upp frá dauðum og bauð að menn og konur jarðarinnar skyldu fara sömu leið með því skilyrði að trúa á Jesú og manninn sem þeir sjálfir deyddu. Og menn falla andvarpandi fram á ásjónu sína og segja: „Jesús! Guð minn“ og gerum sum hver hér og nú. Jesú er upprisinn og við þiggjum hjálpræði hans í dag og treystum á náð hans og miskunn sem okkur stendur til boða. 

En guð sumra heitir ekki Jesú heldur Lífeyrissjóðurinn minn, ódýrasta verslunin sem ég versla við og er aflið sem skaffar mér allt og gefur mér nægtir. Lífeyrissjóðurinn er trygging mín er aldurinn færist yfir mig. Í hann greiddi ég alla mína starfsævi hlut allra tekna minna en hætti eftir að ákveðnum aldri hafði verið náð. En þá kom líka annað til sögunnar og þessi orð ágæts atvinnurekanda: “Stopp. Hingað og ekki lengra. Þú, karlinn minn, ert nú orðinn of gamall fyrir okkur hér. Og hypjaðu þig nú.” Bang! Búið spil? Ekki alveg. Enn dreg ég undan og lifi hvern dag fyrir sig og áfram eins og verið hefur. Súrt og sætt mætir mér. Skrítið fyrir manni kominn á mínum aldri og mitt í hafsjó umræðu um aðhlynningu við gamla karlinn mig sem þó gerir allt sjálfur sem gert er og að mér snýr eða sé til þess að eitt og annað verkið sé unnið eins og verið hefur alla mína tíð og enga breytingu orðið á. Þjónusta við gamla karla hvað? Kanntu ekki einhvern annan betri frasa? 

Fram að þeim tíma hafði ég lögum samkvæmt safnað í sarpinn og greitt á ýmsa staði lífeyriskerfisins og fékk inn á milli uppörvun á borð við að svona greiðslur væru tilgangslausar því að allt lífeyrissjóðakerfið væri fyrir margt löngu hrunið áður en þú, karlinn minn, færð eyri úr nokkrum sjóði. Bölsýnis- og svartsýnisgæinn var líka þá. Merkilegt og ekki var allt betra í den.

Já, ég, „karlinn minn“ er orðin eitthvað sem atvinnumarkaðurinn þarfnast ekki lengur og hlær niður í eigin bringu er hann sér fæðingardag eiganda starfsumsóknarinnar. Þessi guð minn hefur sem sagt brugðist mér eftir allan þennan tíma okkar saman og hinn gamli guðinn minn, lífeyrissjóðurinn, er tekinn við af öllu hinu kerfinu og með honum þriðji guðinn minn, ellilaunakerfið. Báðir skera eins og hægt er niður við nögl greiðslurnar. Psst! Hugsið ykkur skellinn og bömmerinn af að skera niður við mig greiðslur sem þó byggði upp allt þetta land.  

Allir þessir guðir, guðirnir mínir heita, hétu, svo rétt sé sagt frá, mörgum nöfnum sem ég, með þér, samþykkti sjálfur en eru allir frekar nískir guðir og virðast elska að skera greiðslur til mín niður og bara til að gera mig að óhamingjusamari manneskju og allt slíkt væl. Þakka Guði það að þetta gildi ekki um mig sjálfan. Einkum af þeirri ástæðu að sjálfur rekst ég frekar illa í hópi og neita að telja mér trú um að allir aðrir viti allt betur og met það sjálfstætt að fylgja eða fjarlægjast álit annarra manna og kvenna. Með allri virðingu. Er ég enda smávegis óþekki strákurinn, afsakið! karlinn, í hópnum og fylgi engum vælukalli og eða vælukellingu að máli. Enda nokkuð skárri leið að lifa og treysta honum sem gefur sínu fólki fyrirheit um að vel fyrir sjá eins gildir hjá manni í dag og hér og nú. Og lái mér hver sem er að að velja að treysta Jesú betur.    

Að hverfa af atvinnumarkaðnum er enginn heimsendir. Að fá hvergi vinnu á hefðbundnum vinnumarkaði er ekki öll sagan hjá nokkurri manneskju og ekki heldur að leggjast í ferðalög, sem eru erfiðust allrar vinnu. Enginn hefur hafnað mér og ég heldur engum hafnað. Sjáum við ekki að dagurinn verður sérdeilis fagur og góður vegna Guðsins míns Jesú sem lifir eiliflega? Amen.  😊

22. júní 2024.

Mikilvægt er að ég og þú tökum okkur taki og spyrjum okkur hvað við viljum og lærum muninn á eigin skoðunum og vilja hans sem við elskum og viljum virkilega þjóna og að fara eftir. Líka komi upp ágreiningur í okkur sjálfum vegna, segjum, ruglings stjórnmálanna.  

Allir sem þekkja Jesú hafa orð hans til að fara eftir og leyfa því að leiða sig um daglegan veg og oft gefið yfirlýsingu sína um þetta. Meðfram hinni yfirlýsingunni um að orðið sé til að fara eftir.

Samt sumpart göngum við mörg fram í eigin skoðun í mörgum málum þó að orð Guðs taki af skarið og hafi þegar talað en við, undir vissum kringumstæðum, raunverulega hunsum og höfum þá viljandi gleymt að allt orð Guðs er til að hjálpa okkur við að velja frekar leið Guðs fyrir okkar líf en okkar eigin leið og eigin skoðun. Hver sem skoðun mín og þín annars er að þá skal orð Guðs standa en skoðun mín víkja. Þetta er trú sem er vel þóknanleg Guði.

Við megum ekki gleyma hvernig í öllu liggur að Orð Guðs er sett inn í lífið til að hjálpa okkur, mér og þér, til að velja og standa með okkar vali og vitandi sem er að orð Guðs standi á kletti aldanna. Og ekki bara að sumu leyti heldur að öllu leyti. Við erum með allt þetta hjá okkur.

Spyrja má, sem þekkjum Krist, hver af okkur hafi ekki sjálfur margoft gefið út yfirlýsingu um að Drottinn viti hvað hann segi og að kennsla hans sé örugg og standi á kletti aldanna. Þetta gildir um allt hans orð og ekki bara sum orða hans og svona eftir dyntinn og dantinn kerfinu og hverjar skoðanir mínar einn og annan daginn eru. Gengur ekki og kemur gegn trú okkar. Og slíkt getur ekki verið vilji nokkurs heiðarlegs kristins manns. Svo mikið veit ég að í vilja kristinna manna býr nokkuð skýr vilji til að gera vilja Guðs og einnig að við sumt þarna munu menn alltaf þurfa að glíma við í sér sjálfum.

Þó er engri manneskju bannað að hafa skoðanir og skoðanir munum við alltaf hafa á einu og öðru en sumir eru komnir það langt með sig sjálfan á trúargöngunni að styðja áfram orð orðsins. Líka þegar það kemur gegn virðulegri og alvitrri skoðun minni og/eða þinni. Að gera með þessum hætti er skýr stuðningsyfirlýsing við réttmæti orðsins og er ekkert nema trú í verki.

Trú og verk er Guði mjög svo þóknanleg leið. Hann veit það vel og betur öllum öðrum af baráttu manneskju sem þannig glímir við sitt eigið sjálf en stendur að lokum eftir með val um að fara frekar eftir orði Guðs, sem alltaf er spurningin um að gera eða gera ekki. Um þetta atriði og ekkert annað snýst trú manna. 

Munum eftir að hlýða orðinu. Skoðun manns breytir ekki orði Guðs. En hve oft höfum við ekki farið þá leið að gefa orðinu fingurinn. Orð Guðs styður sig sjálft. Það er þarna sem mönnum er svo oft mislagðar hendur með sinni endalausu skoðun um svo margt sem orðið vill vinsa úr en getur það ekki vegna þess að ég gef því ekki þá heimild sem það þarf og held mig áfram við skoðun mína. Hvað að dæmi sé tekið er að deyja sjálfum sér? Er það ekki að leggja sína eigin skoðun og vilja frá sér og taka upp vilja Guðs? Okkur ber í öllum atriðum að styðja orð Guðs. 

1 Tímóteusarbréf 2. 2-4.

“Biðjið fyrir konungum og öllum þeim sem hátt eru settir til þess að við fáum lifað friðsamlegu og rólegu lífi í guðsótta og siðprýði.  Þetta er gott og þóknanlegt Guði, frelsara vorum, sem vill að allir menn verði hólpnir og komist til þekkingar á sannleikanum.”- Á hvað annað en stjórnvöld er hér bent? Sumra siður er að koma gegn þeim þó að orðið segi af hverju við skulum biðja fyrir konungum. Til að fá lifað friðsamlegu lífi. Annaðhvort segir orðið okkur satt eða ósatt. Veljum.

18. júní 2024.

Margt liggur fyrir og margt er vitað og menn hafa margt kynnt sér. Og stundum alveg ofan í kjöl. Fólk gjörþekkir verkferla og veit upp á punkt og prik hvernig sumt gerist og verður til. Vita aðstæðurnar sem fyrst verða að koma upp til að einn og annar óhróðurinn virki og verki í kringum okkur og á meðal okkar. Þekkja hvernig aðstæður í samfélögum manna tekur að breytast og alls konar ólga fer af stað sem er undanfari einhvers sem er verra og enginn vildi fá yfir sig en situr mögulega uppi með og sér enga leið frá. Þrátt fyrir alla þessa borðleggjandi þekkingu og allt sem fólk veit betur fer vel þekkt atburðarás í gang sem einhverra hluta vegna nær að draga fólk með sér. Alltaf er nákvæmlega sami aðdragandinn að verkunum. Samt er svo að sjá að ekki nokkur manneskja kveiki á perunni.

 Við vitum vel hvernig einræðið komst á koppinn og svo á toppinn og hver afleiðing einræðis er og hvernig það leikur lönd og þjóðir. Þar hefur hver sorgarsagan á fætur annarri verið skrifuð. Hver með nokkrum alvöru rökum og/eða sönnunum þrætir fyrir þetta? Enginn líklega. Einræði er ekkert nema rústir. Ekki veit ég allt en samt að til er pottþétt uppskrift að einræði með afskaplega svipaða birtingarmynd og undanfarar einræðis eru sem þekkt eru og í dag eru keyrð áfram. Sum lönd drattast enn með sitt einræði.  

 Við vitum meira en þetta og töluvert mikið um það hvernig fólkið á götunni, skríllinn, tölum þetta bara beint út, er nýtt og notað til að koma einræðinu í kring. Einræði er yfirleitt komið á úti á götunum. Við vitum þetta og þekkjum ofbeldið, stundum morðin sem framin eru, gripdeildirnar, brotnar rúður verslana, brenndar byggingar, alla „hreinsunina“ sem fylgdi með og er talin þurfa til að koma hinu í kring. Þetta er allt enn í gangi og sumpart hér uppi á Íslandi og til þekking á verknaðinum og afleiðingum hans.

Ekkert nýtt er sagt og allt þetta vitum við en sáum ekki mitt í háreystinni og heimtum áfram breytingar sem okkur finnast hægar og verðum af óþolinmóð. Og þessu halda hrópin við. Hér er ekki verið að segja nokkurri manneskju neinar nýjar fréttir né niðurstöðu. Er það allt enda margsagt og blasa við gegnum söguskoðunina. Sagan sjálf er hér besti kennarinn og söguna getur allt fólk kynnt sér og kynnt sér rækilega. Sagan sem fyrr er besta sönnunargagnið sem hægt er að finna. Hún hefur margsinnis birt okkur niðurstöður og sagt við okkur: „Þetta er ófær leið.“ En við hlustum ekki, veitum þessu athygli en áttum okkur ekki á að sama uppskrift gerir sama bragð af köku. Endurtekningar eru því út í eitt og hún gengur niður kynslóðirnar.

Sumt, kæru vinir, er alveg einstaklega einfalt. Samt dugar einfaldleikinn ekki né heldur einfalda myndin. Sannleikur í málum og/eða staðfestur aðdragandi er ekki móttekinn.

En af hverju? Svarið er að maðurinn ráði engu er kemur að einu og öðru atriði. Nákvæmlega engu og gerir af allri þessari vaðandi synd sem gleypir þjóðirnar sem höfðingi syndar, Satan, stýrir af fullri heift og hatri. Markmið syndar er eitt. Að koma gegn öllu sem er Guðs. Þessi tvö öfl ráða og ríkja. Vilji Guðs er þó aflið sem síðast talar og gott að hafa í huga að það eru þessi tvö öfl sem stjórna hér og ríkja en ekki ég og þú. Sorrí.  Þessi öfl eru annars vegar ljós og hins vegar þreifandi myrkur. Eina sem ég get gert, við, er að velja sjálfur hvoru þessu afli ég fylgi.

Hana! Þar fór hann (ég) alveg með þetta og dregur Guð inn í umræðuna og einhverja synd. Nákvæmlega. Þetta er viljandi gert vegna þess að þetta er rétta myndin uppi við og einnig að til er hrein og klár uppskrift að einræði ríkja og aðdraganda tilveru þeirra og hvernig þau eru.  

Að tala hér um að við ráðum strangt til tekið engu útskýrir prýðilega hví einræðið komst ítrekað á koppinn. Og ég spyr. Hver vill einræði? Hver nema einræðisherrann sjálfur og allir í kringum hann. Og hverjar eru lyktir einræðisherrans? Hann er drepinn en þó áfram reynt að koma því á.

Psst.  Málfríði vinkonu mína þarf sýnist mér að kristna og fræða um kristni.  Hún virðist ekki skilja vel suma kristnesku.

14. júní 2024.

Merkilegt er blessað fagnaðarerindið og ljóst hvaðan er komið og sjá má af stundum viðbrögðunum og inn á milli heiftinni, stóru orðunum, runu fúkyrða og fussa og sveia og hneyksla sem það vekur upp þar sem það er talað og borið fram.  Af hverju?  Guðleysi auðvitað.

Þessi viðbrögð eru á því leiti til ágæt að þau opinbera vel þessar tvær gjörólíku hliðar málsins og hlið númer eitt sem talsvert áhugaverðari hlið en hlið tvö er.  Hlið númer eitt er hlið þakklætis sem kviknar í margra manna og kvenna hjörtum vegna fagnaðarerindsins sem barst til fólksins.  Sama verk.  Sömu orð en viðtökurnar gjörólíkar.  Svört hvít mynd birtist, af oft hala hálvelgjunnar.  Af hverju!  Vegna tímaleysis sumra trúaðra einstaklinga sem rænir þá trúariðkunn sinni sem þeir segjast vilja rækta betur en gera fátt sem breytir stöðunni.  Við sjáum að svona er hrein og tær afsökun og viðurkenning á að þekkja ekki frelsara sinn. Við erum á fullu daginn út og inn.  Stundum reynum við að finna okkur gildar afsakanir.  Eitthvað þarf að breytast og fær gerst með ögun.  Hún fær okkur út í góð verk sem okkur þó gengur illa að ánetjast vegna þess að byrja aldrei og af þeirri ástæðu að sjá ekki þungan burðinn af hálfvolgri trú.  Í stað leti og gamalgrónum letiköstum söðlum við um og reynum Drottinn og sjáum til hvort hann opni ekki flóðgáttir himinsins fyrir okkur.  Í stað verksins rekum við okkur sjálf af stað í björgunarleiðangra.  Hverjum björgum við?  Ætli upp staðið nokkrum? 

Aðskilnaðurinn sem orðið talar um má hvarvetna sjá.  Og aftur taka við endalausar áhyggjur af eldgosum, af jarðhræringunum, af dýrtíð sem allt hér vill drepa og árétta og undirstrika með áliti sérfræðings sem talar sig upp í hita og nefnir “Hamfarahlýnun.”  Strax veikin er ræst og hún sett efst.  Og ofan á allt hitt hvílir á landsmönnum skyldukvöðin að eiga til endalaust af samúð til Grindvíkinga.  Er til eitthvað dauð þreyttara fyrirbæri? 

Greinilegt er að maður með slíkan talanda er ekki kristin maður fyrir tíeyring.  Hann meira að segja dregur álit sérfræðings í efa og langskólagengin manninn sem inn á milli setur allt hjá okkur í uppnám með áliti sínu sem hungraðar fréttirnar, landsmenn, þeir ku víst vilja heyra þetta, krefja hann um.  Að segja ekkert er bannað með eitt stykki fréttamann andspænis sér, með framréttan hljóðnema.  Því hreint ægilega tæki.

Áfram með hitt!

Margri manneskjunni er heilmikill akkur í að heyra fagnaðarerndið flutt.  Fólk sem talar með þessum hætti er fólkið sem um leið elskar gjöfina sem það notar og nýtir trú sinni til framdráttar og er ekki fólkið sem strax á eftir fer til annarra manneskja til að rakka allt niður það sem sagt var en gæti vel gerst.  Ekki er trúin allra og trúlaus einstaklingur ekki sá elskasti að orði Guðs. 

Aftur sjáum við þessar algeru andstæður sem upp koma hvar sem fagnðarerindið er sett fram á meðal okkar manneskjanna.  Andstæðurnar eru hvarvetna er kemur að orði Guðs og dreifingu fagnaðarerindisins.  Hvort kristið fólk sjái þetta sjálft veit ég vitaskuld ekki með neinni vissu og tel allan gang vera á því.  Eru enda flest okkar dags daglega þetta afskaplega upptekna fólk sem eigum í basli við að stoppa og hugleiða í smá stund.  Einmitt vegna allra okkar miklu bresta höfum við fullt aðgengi að orði Guðs og erum daglega hvött til að nota það sem flest trúað fólk, trúi ég, nú geri.  Án þess þó að hafa um það nokkra hugmynd en slæ þessu samt fram. 

Hver annar en Jesú sjálfur ýtir oftast við okkur og drífur okkur á fætur sem etja okkur út í verkefnin framundan?  Jesú dó í okkar stað, og ekkert minna en það.  Fögnum flutningi fagnaðarerindisins og lærum að elska og styðja fólkið sem í stendur og vita að getur lent í hvimleiðum aðstæðum vegna einmitt fagnarerindisins.  Lesum orðið og munum að kirkjan sem þú tilheyrir er ekki eina kirkja veraldar sem fer rétt með orð Guðs.  Jesús lifir! Hann lifir!   Amen.

12. júní 2024 (b)

Gott verk hjá hæstvirtum Sjávarútvegsráðherra að heimila hvalveiðar íslendinga þó svolítið seint sé um árina tekið og óvíst hvort af nokkrum hvalveiðum verði veiðitímabil 2024.  En sjáum hvað setur og lengi má vona og muna að aftur kemur á sömu slóðir hvalur sumarið 2025, að íslendingar eru sem sjá má ekkert að hætta neinum hvalveiðum. 

Spurningin og spenningurinn nú, verði farið til veiða, snýst um hvort möguleiki skapist fyrir einhvern að hlekkja sig upp í tunnunum efst í mastri hvalbáta á meðan þeir enn eru við bryggju og kvarti úr henni heil ósköp yfir að fá ekki sent upp til sín vel eldaða steik í hvert mál.

Að vilja vera A við allt og alla og að kenna að öll dýrin í skóginum skuli vera vinir er kannski ágætt en gengur ekki sem nothæf aðferð fyrir þjóð sem þarf að afla sér tekna af sínum eigin auðlyndum.  Hvalastofn við þetta land er ein auðlinda þjóðarinnar og ekkert meira og heldur ekkert minna.  

Sem sagt!  Veiddur hvalur gefur hvalveiðþjóðum arð.  En það gerist bara sé nýtingunni gert kleift að starfa.  Skil ekki tilfinningasemina gagnvart hvalveiðum íslendinga þegar ljóst er að hvalastofninn sé ekki lengur í neinni útrýmingarhættu.  Hvar liggur þá vandinn í öðru en neikvæðri afstöðu manneskja til málsins.  

Nei vinir!  Gleðifregnin hér er að Íslensk þjóð lætur ekki af sínum hvalveiðum og ber skyldu til að nýta auðlindir sínar á hagkvæman hátt og skaffa með því atvinnu og fólki talsverðar tekjur á stuttum tíma.  Höfum engar áhyggjur og engin er hættan af hvalveiðunum.  Hagkvæmni hefur alllengi gilt um sjávarútveg Íslendinga.   Hvalveiðarnar eru undir þessari hagvæmni veiðanna.  

9. júní 2024.

Söfnuður Jesú eru að öllu leiti merkilegur.  Í honum er ekki aðeins fólk sem fylgir og elskar Jesús heldur fólk sem einnig þráir lexíuna sem hann kennir og vill gera að sinni leið í lífinu.   

Sem sagt!  Orð Guðs er kennari sem veit best allra hvað skuli kennt og hvernig og hvað skuli sagt og á hvað skuli hverju sinni sett áhersla til að söfnuðurinn fái áfram áttað sig á við hvað í raun og veru sé að eiga í hópi sem myndar þennan og hinn söfnuð Guðs og hvernig hann fái áfram haldist góður.  Og hér er verið að tala almennt um þessa söfnuði sem samkvæmt vilja Guðs á að geta veit öllu fólki sem þar kemur saman skjól og hvíld sem fólkið raunverulega kallar eftir og trúin í raun og veru gerir alla kröfu um og leggur á nokkra áherslu að sé veruleiki fólks sem mætir.  Þetta er vel hægt að skilja og allt svona kemur betur í ljós fari fólk bara ögn dýpra niður í hugsunina sem að baki býr.  Mögulega þá koma menn auga á mikinn stórfengleika.

Að vilja kanna þessar lendur er áhugaverð nálgun einstaklings.  Og eitt  kemur fljótt í ljós.  Sem er allur þessi veikleiki manna.  

Skoðum dæmi.

Filippibréfið 4.

“Þess vegna, mín elskuðu og þráðu systkin, gleði mín og kóróna, standið þá stöðug í Drottni.

Ég áminni Evodíu og Sýntýke að vera samlyndar vegna Drottins.  Já, ég bið einnig þig, trúlyndi samþjónn, hjálpa þú þeim því að þær börðust með mér við boðun fagnaðarerindisins ásamt Klemens og öðrum samverkamönnum mínum og standa nöfn þeirra í lífsins bók.

Verið ávallt glöð í Drottni. Ég segi aftur: Verið glöð.”- 

Trúin er verk og öllum gott að vita að trú er líka margt fleira.  Allt eru þetta mikilvæg grunnatriði.  

Eitt sem trúin er er góð hegðun fólks innan hópsins og gagnvart hvoru öðru.  Öll hegðun safnaðarmeðlima þarf að vera góð og hann/hún að temjast daglega við kurteisi og kurteisa hegðun.  Trúið því að vont skap fólks er hindrun á þessum vegi og átamin kurteisi fólks lykill í hendi að ákveðinni hurð.  Í þessu herbergi færðu aðgang að allri þekkingu og öllum skilning á hvað geri ástandið betra í hópnum.   Og hvaða safnaðarmeðlimur vill það ekki fremur en stirðleika og stífni.  Hann skiptir sköpum og best skorið úr hvort fólki líði vel í söfnuðinum eða ekki.  Móralska þættinum þarf líka að sinna til að gott ástand bæði viðhaldist og bætist.  

Páll nefnir mikilvægan þátt starfsins í orðunum um að hann áminni þær Evodíu og Sýntýke og hvetji til samlyndis vegna Drottins.  Hann biðlar einnig til trúlyndra samþjóna að þeir/þær hjálpa þeim við þetta verk og þær hætti að rífast og kítast hvor við aðra.  Sem kannski var vandi þeirra.

Trú er ekki bara að vera á einhverjum endalausum þeytingi útum hvipp og hvapp til hjálpar þessum og hinum og aðstoða aðra á hvern þann máta sem hann og hún þarfnast heldur líka að gera staðinn sem við komum saman á að ekki bara ásættanlegum stað fyrir okkur sjálf heldur að frábærum og góðum stað til að vera á.  Ég ræð miklu þar, sem og breytni hvers og eins í einum söfnuði.  Þurfum við ekki líka að vera vakandi gagnvart þessum þáttum og ýmsum öðrum þáttum safnaðarstarfsins sem við líklega og svona dags daglega gerum ekki en við nánari eftirgrenslan sjáum fljótt að er eitt lykilatriðanna til að fólki þar líði vel er það kemur saman?  Hvernig mætir söfnuðurinn okkur?  Oftast nær vel en er samt allur gangur á.  Páll sér ástæðu til að áminna þær Evodíu og Sýntýke og hvetja til að vera samlyndar. Jesús lifir!  Hann lifir!  Amen.

6. júní 2024.

Öllu fólki er það mikilvægt að þakka fyrir það sem það á og hefur nú þegar í hendi.  Sem er ýmislegt.  Það sem sem við trúum á er Jesú og hana, það er trú okkar, eigum við og göngum að vísri og opinberast okkur í einu og öðru kristilega samfélaginu sem Jesú með eigin hætti hefur komið upp og ætlar okkur.  Við þekkjum samfélag kristinna manna og kvenna og vitum og þekkjum með eigin hætti alla þá blessun sem þar ræður og ríkir.  Í þetta viljum við halda og njóta lengur og muna eftir þegar dagarnir að okkar áliti eru ekki alveg eins blessaðir og þeir eitt sinn voru.  Trúin á Krist hefur margoft sýnt okkur og sagt að allt fari í hringi.  Þetta merkir að aftur muni stytta upp og vindar hætta að blása. Hver okkur þekkir ekki þetta og veit að heimsendirinn kom ekki þar með?  

En erfitt var það.  Ósanngjarnt var það.  Sumpart hrein hrygðarmynd var það og við aldrei neitt spurð og lentum í einhverju sem við með engum hætti unnum neitt til né stuðlum neitt að en fengum samt yfir okkur.  Af hverju?  Orðið talar um vonda daga.  Orðið gefur okkur einfalt svar.  Mitt og þitt er að trúa orði Guðs.  En geri ég það?   

Hver af okkur er spurður um stöðu dagsins og er hún ekki svona og hinsegin?  Hvert okkar veit ævina fyrr en öll er?  Hvað merkir þetta?  Merkingin er áhugaverð.  Við, ég og þú, ráðum svo litlu og engu er kemur að sumum atriðum lífs okkar og þrátt fyrir að hafa gert verkin heiðarlega og heilum drengskap með samt enga tryggingu fyrir hvernig fari.  Og skyndilega, eins og hendi veifað, er allt umhverfið komið með annars konar birtingarmynd.  Hvað gerðum við rangt?  Hvar brást okkur viska?  Ekki er fyrirfram víst að neitt rangt hafi verið gert.  Um sumt er ekki spurt.  

Predikarinn. 10. 9-10.  

“Sá sem sprengir steina getur meitt sig á þeim, sá sem klýfur við getur stofnað sér í hættu.

Sé öxin orðin sljó og eggin ekki brýnd, þá verður maðurinn að neyta því meiri orku.

Það er ávinningur að undirbúa allt með hagsýni.”- Hér mælir Predikarinn visku sem vel má taka við og um sumt gott að vita.  Til að mynda það að garanteruð trygging fyrir verkum sé hvergi í boði.  Að læra af speki orðs Guðs getum við þó öll gert.  Slíkur lærdómur er gagnlegur fólki og opinberar hvað sé í fyrsta sæti í lífi okkar.  Er það Jesú?  Er það kolfallinn sjúkur heimur?

Filippíbréfið 1.  3-6. “Ég þakka Guði mínum í hvert skipti sem ég hugsa til ykkar og geri ávallt í öllum bænum mínum með gleði bæn fyrir ykkur öllum vegna samfélags ykkar um fagnaðarerindið frá því þið tókuð við því og allt til þessa.   Ég fulltreysti einmitt því að hann, sem byrjaði í ykkur góða verkið, muni fullkomna það allt til dags Jesú Krists.”- 

Hér sjáum við mann sem veit hvað hann á.  Páli er umhugað að rækta vináttu við fólk á sama stað og hann sjálfur er.  Fólk sem tignar og tilbiður raunverulegan frelsara og lausnara sem stendur með fólki í blíðu og stríðu.  Slíkrar vináttu þörfnumst við.  Jesús segist sjálfur eiga margt fólk í þessari borg.  Hver er meiningin á bak við þetta orð “Borg”?  Hún liggur fyrir og getur ekki verið neitt annað en nákvæmlega það byggðarlag sem ég og þú búum í í dag.  Við þetta á Kristur.  Í orðum Páls býr uppörvun og hvatning um að leggja áfram lag sitt við einkum Krist en ekki heim sem fallin er og býður hverju okkar upp á vonda daga?  Guð gefi að við öll sjáum í dag Jesú.  Borgin sem Jesú bendir á er nefnd og byggðarlagið sem ég og þú búum í staðurinn.   Ljóst er að Páll vill hughreysta menn og konur Jesú og er umhugað um að bæði ég og þú áttum okkur á þessu og keppum eftir samfélagi við annað kristið fólk.  Hvað annað sem við gerum að höfum hitt með.  Og við förum að fatta að við stöndum á sama kletti og Páll stóð á.  Fyrir þetta vill Páll umfram allt annað þakka og minna sig reglulega á að trúin á Jesú sé þegar í hendi.  Gerum hvert og eitt okkur allt far um að varðveita trú okkar.  Og ekkert sem gerist í heiminum mun koma okkur lengur á óvart.  Við nefnilega erum undirbúin.

4. júní 2024.

Gallinn við of rúmar kröfur til að afla sér stuðningsaðila fyrir eitt og annað opinbera embættið, til að mynda embætti forseta Íslands, verður til þess að kjörin forseti gæti hæglega fengið sitt umboð með langt innan við 40% atkvæða á bak við sig þegar nærri 50% atkvæða og þar af meira væri hið æskilega fyrir svo mikilvægt og virðulegt embætti en gerist þegar lögin um þröskuldinn sem fólk þarf fyrst að stíga yfir er hafður of lár.  Þröskuldurinn er settur þarna til að gera framboðunum erfiðara um vik að koma og að halda áfram og er um leið leiðin til að skammta fjöldann inn á svæði.  Megi segja svo.   

Því erfiðara sem fólki er gert verkið segir sig sjálft að færri leggi í þá miklu vinnu sem til þarf.  Svona framboð eru engu framboðanna ókeypis.  Hvert svona framboða kallar á nokkrar launaðar stöður, ásamt her sjálfboðaliða.  Að hafa þröskuld á er hin prýðilegasta leið.  Eina sem þarf er að vera með þröskuldinn af réttri stærð og menn átta sig á að allri svona mannumferð verður að stýra til að forða öngþveiti, eins og við sumpart sáum gerast í seinustu forsetakosningum sem um leið birti okkur heldur betur gríðarlegan galla kerfisins.  Vitaskuld nær það ekki nokkurri átt að á annan tugur manna og kvenna fái bjóðið sig fram til eins og sama embættis og geri að verkum að sitjandi forseti Íslands hreppi þetta mikilvæga embætti með töluvert innan við 40% atkvæðamagn landsmanna að baki sér.  En þetta gerist og getur vel gerst og líka varð niðurstaðan í seinustu forsetakosningum og skildi eftir sig spurninguna hvort ekki væri sniðug hugmynd að ramma inn allar þessar fallegu andlitsmyndir af forsetaframbjóðendunum 2024 og hengja upp á vegg á Bessastöðum í einum og sama ramma sem blasti við er kjörin forseti tekur við sínu embætti 1. ágúst 2024.  

Auðvitað sagt í gríni en samt ekki að öllu leiti í gríni því að þegar allur þessi fjöldi andlitsmynda blasti við augum manns lá við að manni sjálfum sundlaði við af fjöldanum sem þá blasti við augum að maður gat ekki staðist freistinguna af að spyrja hvort svona lagað væri hægt, herra Matthías?  Auðvita var spurningin óþörf með svarið viðblasandi.  Ætli fjöldi framboða 2024 fari bara ekki í sögubækur?  Það kæmi mér alltént ekkert svo mjög óvart.  Allt svo sem glæsilegasta fólk og sumt örugglega sómt sér vel í virðulegu embætti forseta Íslands.  Það er ekki málið.  

Sannleikurinn er að embætti forseta Íslands hefur frá byrjun aðeins verið ætlað einni manneskju sem niðurstöður forsetakosninganna hefur nú leitt fram fyrir landsmenn hver sé.  Sem við auðvitað heilshugar styðjum og íhugum ekkert annað.

Annað má gera athugasemd við.  En það eru allar þessar skoðanakannanir sem urðu til í aðdraganda forsetakosninganna.  Annan hvern dag vikum saman blasti við einhver skoðanakönnun sem vó og mat fylgi einstaklinga þessara.  Ekki er svo að skilja að þær hafi ekki komist nokkuð nærri sannleikanum en spurningin hins vegar sú til hvers þær eiginlega séu til hvers annars en að gera tilraun til að beina atkvæða straumnum í eina og aðra átt.  Og hver væri þá munurinn strangt til tekið á þessari aðferðafræði og að beinlínis hafa svindlað í kosningunum?  Hann væri ekki svo ýkja mikill, þegar allt yrði skoðað.  Margs ber að gæta.

Allskonar kom upp.  Eitt var, og þetta er staðreynd, hin furðulega ályktun sem svolítið bar á í nýafstöðnum kosningum að kjósa frekar þetta framboð en hitt framboðið bara til útiloka að eitthvað annað framboð komist að kjötkötlunum, forsetaembættinu.  Sjáið ekki hér hve stutt er orðið í allskonar óheiðarleika hjá fólki og pælinguna sem komin er upp í röðunum um að gera þetta til að eitthvað annað gerist ekki?  Og sjáið ekki að hér er gerð alvarleg tilraun til að höggva sjálfsagðan og eðlilegan rétt hvers einstaklings til að velja sjálfur og velja sjálfstætt hvað hann vill gera.  Og af hverju vill fólk hugsa fyrir aðra manneskju.  Í minni bók hefur hvert og eitt okkar nú alveg nóg með sig sjálfan.  Gætum okkur og göngum ekki of langt.  Nóg af þvælu er nú samt.

1. júní 2024.

Þegar lýðveldið komst í framkvæmt 17. júní árið 1944 á Þingvöllum ríkti mikil gleði í landinu og þustu menn og konur til Þingvalla og slógu upp tjöldum á grasvelli þar, og duttu í það.  Allir sem mættu, mikill fjöldi fólks, sagði svo sem ekki mikið frá því hvað nákvæmlega gerðist en mundu flestir hvernig viðraði á þá þarna við Lögberg á Þingvöllum og einkum úrhellis rigningarinnar sem gekk yfir svæðið þennan merkisdag árið 1944.  “Maður gegn blotnaði. Hikk. ”- sagði það.   

Í dag göngum við enn til forsetakosninga og kjósum okkur forseta til næstu fjögurra ára hið minnsta.  Núverandi forseti velur að láta af embætti eftir átta ára setu.  Heppilegur tími íslenska forsetans á valdastóli tel ég vera tólf ára setu.   Að kjósa of oft er leiðinda staða.

Fyrsti forseti Íslands herra Sveinn Björnsson var ekki kosinn beinni kosningu eins og aðrir sem gegnt hafa þessu embætti eftir hann heldur var herra Svein skipaður af Alþingi íslendinga til eins árs.  Ári síðar, 1945, skyldi efnt til kosninga.  En þar sem ekkert mótframboð kom var herra Sveinn Björnsson sjálfkjörin í virðulegt embættið og sat í því af sömu ástæðu til andláts dags 25. janúar 1952.  Herra Sveinn mótaði sjálfur embætti forseta nokkuð og lagði undirstöður þess sem enn á sinn hátt eru í heiðri hafðar.

Forsetatíð herra Sveins þótti stormasamt tímabil í íslenskum stjórnmálum.  Miklar deilur voru um hvort Ísland skildi vera aðili að Atlandshafsbandalaginu sem þá var verið að vinna að og hikaði Sveinn ekki við að hlutast til um stjórnmál og lét skoðanir sínar á ýmsum málum óhikað í ljós.  Til að mynda árið 1950 neitar herra Sveinn herra Ólafi Thors, þáverandi forsætisráðherra, sem fór fram á að forseti ryfi þing og efndi til kosninga.  Varð hann ekki við þeirri beiðni forsætisráðherra.  Finnst nú sumum þingmönnum og ráðherrum landsstjórnarinnar inngrip herra Sveins Björnssonar sem forseta Íslands vera orðnar full mikil sem líklega verður til þess að forsetaembættið er eftirleiðis betur skilgreint og það gert betur skiljanlegt hver raunverulegu völd embættisins skuli vera.  

Ég er sammála því að þetta embætti forseta Íslands sé aðgreint eins og verið hefur frá störfum rétt kjörinna yfirvalda hæstvirts Alþingis og tel of mikil inngrip þaðan óæskileg og of mikið gert úr embættinu sem einhverjum öryggisventli Íslensku þjóðarinnar og að Lýðveldið sjálft verndi hana.  

Af framkomu ágæts herra Sveins Björnssonar að ráða má sjá hversu stutt sé í einræðistilburði sem er nokkuð ljóst að menn vilja varast og girða fyrir að neitt slíkt verði tekið upp á Íslandi.  Munum einnig að er herra Svein Björnsson er skipaður í sitt forseta embætti 7. júní 1944 glímir mestöll Evrópa við gríðarlegt manngert vandamál af völdum einræðisafls sem efndi til stríðsins sem að lokum grandaði yfir fimmtíu milljónum mannslífa og lagði nánast alla Evrópu í rúst.  Á þessum tíma horfa menn á nokkra alræmda einræðisherra.  Má þar nefna skaðræðið Adolf Hitler leiðtoga nasista í Þýskalandi, Benito Mussolini einræðisherra Ítalíu, Jósef Stalín einræðisherra og leiðtoga kommúnista í Sovétríkjunum, Mao Zedong einræðisherra Kína, hann reyndar tók völd 1945, að ljóst er að nokkur reynsla er þegar komin á hvað gæti gerst og hvernig þessir menn, einræðisstjórn kerfin, geta leikið þjóðir.  Við þurfum ekki að auka völd forseta Íslands.  En ekki heldur draga úr þeim.  Völd embættisins eru nóg eins og þau nú líta út.  

Herra Ásgeir Ásgeirsson er fyrsti forseti íslands sem kosin er af fólkinu sjálfu.  Ásgeir var afskaplega vel látinn sem forseti Íslands og þótti virðulegur maður.  Tveir fyrstu forsetar landsins koma beint úr röðum stjórnmálamanna.  

Herra Ásgeir ásgeirsson sest í stól forseta Íslands 29. júní 1952 og gegnir embættinu til ársins 1968.  Ekki er annða að sjá en að herra Ásgeri sé sjálfkjörin í embættið og að hann hafi aldrei fengið neitt mótframboð gegn sér, sem eru viss meðmæli.  Herra Ásgeir lét af embætti 1968. 

28. maí 2014.  (b)

• Forsetinn er fallegur og einnig líka sætur.
• Forsetinn er allra manna og alveg hreint ágætur.
• Forsetinn talar máli þjóðar út í ystu æsar.
• Og allir, bæði menn og konur, eru áfram læsar.  (Haltu kjafti.)

Forsetakosningar eru á næsta leiti. Þær fara ekki framhjá nokkurri manneskju.  Að þessu sinni eru framboðin óvenju mörg og allskonar orð notuð af þessu fólki sem mörg hver benda til einræðistilburða og einræðishugsunnar og þá háskahugsun alla saman sem hvergi í veröldinni hefur lukkast.  En hana leynt og ljóst vilja margir, að sjá, fá hingað án þess að gera sér nokkra grein fyrir um hvað sé verið að biðja.  Komist einræði á má garentera það að engin muni losna frá því með neinum einföldum og auðveldum hætti og höfum við sannanirnar viðblasandi um það mál allt saman.  Hið fyrsta sem einræðið kemur sér upp er sérvalið lögreglulið og her sem sendur verður fram sé einhverjar líkur á að á þau verði ráðist.  Einræðisstjórnir eru ekkert lamb að leika sér við.  Íslendingar vilja ekki forseta inn á Bessastaði með slíkan þanka.  Engan veginn.  Nauðsýnlegur og svokallaður öryggisventill mun áfram tilheyra hæstvirtu Alþingi Íslendinga eins og verið hefur.  Líka þó sumir hafi enga trú á verkum og vinnu hæstvirtra Alþingismanna.  Af hverju þanki svo margra mæta íslendinga er með þessum hætti hef ég aldrei skilið.  En ég er víst einn um það.  Skilst mér.

Hver af okkur í raun og veru vill forseta á Bessastaði sem grípur frammí fyrir vilja Hæstvirts Alþingis Íslendinga sem samanstanda af tugum réttkjörina þingmanna í löglega framkvæmdum kosningum sem hrinti um koll verkum og vinnu fjölda manneskja sem ég og þú kusum.  Þó einhver segist vita betur en allt þetta vel meinandi fólk og hendir á eftir málinu beint í andlit þjóðarinnar sem greiðir um það atkvæði og að öllum líkindum samþykkir verkið eins og hæstvirt Alþingi lagði upp með.  Ekki útiloka þennan möguleika.  Og hvað eru umdeild mál?  Eru dómarar götunar og hrópin þaðan eina aflið í þessu landi sem fært er um að meta mál með réttum hætti?   Bara engan veginn og fráleit niðurstaða að ætla eitthvað slíkt. 

Stundum er talað um mikla andstöðu við eitt og annað málið í landinu.  Um þetta atriði er ég ekki viss um að sé rétt álit né á rökum reist og tel oftar en ekki vera tal örfárra háværra radda.  Þær mega svo sem vel vera þarna en samt gott að vita að þær frekar en ég og þú vita fráleitt allt né heldur neitt meira en ég um vilja einnar þjóðar.  Þó með þeim hætt sé stundum talað.  Þröngi klúbburinn þinn, eða minn, opinberar vilja hópsins eins, en ekki með neinum hætti vilja þjóðar.  Málið er svolítið flóknara þessu.  Hættum því öllu slíku tali og vitum og skiljum að mín og þín skoðun er bara mín og þín skoðun og hvorki meira né heldur neitt minna en þetta.  

Skýr vilji heillrar þjóðar er svolítið annað mál og stærra og erfiðara við að eiga en menn oft átta sig á.  Og það ríkir ekki ein hugsun í þessu landi fremur en neinu öðru landi.  Og skárra væri nú.  Þjóðarakvæðagreiðslu þarf að beita með mestu varfærni og af góðri og gildri ástæðu.  Samt skal haldið í rétt forsetaembættisins til að beita þessu ákvæði og er vald þetta þegar í hendi embættisins og málið sem fyrr að vanda valið um hver fái téð embætti.   Þjóðaratkvæðagreiðsla fari því aldrei fram nema brýn nauðsyn krefji og er menn fara eitthvað að hrófla við sjálfstæði landsins og bjargræði landsins.  Ekkert mál sem upp hefur komið hingað til hefur í sjálfu sér ekki haft réttinn til neinnar þjóðaratkvæðagreiðslu.  Sumt á að vera kyrrt í umsjá íslendinga og bæði fiskimið, landbúnaður og raforka og fleira.  Að fara veginn að selja rafmagn sem framleitt er í landinu til útlanda þarf fyrst tel ég ítarlega og vandlega skoðun.  Ég tel slika sölu ekki á nokkurn hátt, og aldrei, vera farsæla leið fyrir íslenska þjóð að fara.  Völd forseta Íslands séu því áfram svipuð og verið hefur. Jæja þá!  Núna fyrst erum við loks orðin klár í næstu forsetakosningar?   Áfram gakk, einn tveir, einn tveir.  (Æ.  Haltu aftur kjafti.)

25. maí 2024.

Á langri leið breytist margt.  Við bregðumst með öðrum hætti við uppkomnum kringumstæðum en við reiknuðum með.  Á þeim tíma þekkjum við okkur sjálf ekki rétt og gerum máski ekki enn.  Við settum hatt okkar á þessa og hina manneskjuna sem að okkar áliti er svo frábær og hrundum svo saman er manneskjan brást.  Allt vegna þess að við byggjum svo fátt sem við gerum á föstum punkti tilverunnar. Hjá sumu fólki er sannleikurinn ekkert svo mikilvægur, er allt kemur til alls og er meira svona í orði en nokkurn tímann á borði.  “Líttu þér nær” er máltæki. 

Á nýjabrum er viss háski á ferð.  Allt nýjabrum hefur tilhneigingu til að hleypa okkur upp vegna eldanna sem þá loga í hjarta tetri vegna eins og annars verkefnis sem við höfum fulla trú fyrir að muni nást fram.  Eldur áhuga heldur okkur föngnum og allar hugsanir snúast um það eitt að byggja ofan á eitt og annað sem þegar er komið.  Plön verða stór og svo stærri.  Allt keyrt áfram af þessum merkilega áhuga fólks sem að stendur og jafnvel einnig annarra manna og kvenna sem kynna sér hvað í gangi sé.  Sannleikurinn er að manna verk hafa nefnilega tilhneigingu til að hlaða utan á sig og stundum svo hratt að skynsemi og hyggindi urðu eftir.  Allt gömul saga og ný og með þessum hætti bara er þetta svo oft.  Þarf enda hvorki mikla né djúpa köfun til að komast að raun um þetta.  

Tímar líða.  Brestir byrja að koma samhliða deilum um hverjum beri hvað.  Mönnum finnst þeir sjálfir vera settir hjá þó að með öðrum hætti hafi verið talað mitt í hita elds og áhuga og í ljós kom að aðrir hafa verið fengnir til að sinna einu og öðru verki sem menn þó töldu sitt en fengu ekki.  Oft er þetta vegna þess að viðkomandi sýnir ekki af sér næga festu á byggingartíma og menn fara að efast um allt hæfi og úthald.  Sumir þurfa oft að skreppa aðeins. Og vitaskuld bregst viðkomandi ókvæða við.

Ókvæða við, er þessi gamli þekkti stíll okkar og er ástæða þess að Biblían talar um veikleika í mannkyni og gefur upp alls konar ráð til að mæta honum.  Einn er haldgóð þekking á orði Guðs. Önnur er dagleg ástundun trúar í verki sem orðið hvetur hiklaust til en bara sum okkar gera og ná árangri í að nota þó að öllum sé gefinn sami réttur og sama hæfni til slíkrar notkunar.  Til að halda enn betur utan um þetta varpar orðið fram þessum ægilega aga sem uppi reynist þó lykilverk.  Agi undirbyggir alla nauðsynlega trúfesti og maður, hver sem er, hættir að vera ótrúr og að segja, æ eitthvað.  Og eignar sér nýja háttsemi.  Nú eru menn orðnir trúfastir við flest verk sem þeir taka sér fyrir hendur.  Einn akkilesarhæll er þó eftir sem er lærdómurinn um að færast ekki of mikið í fang að menn hætti að ráða við eitt né neitt.  Og þarna er sumt fólk.  Fólk sem getur ekki sagt nei við beiðnum er illa statt fólk með alla sína ánægju frekar lágstemmda.  Útkoman af því að taka of mörg verkefni að sér býr til vissa óhæfni.  Engin er fær um að vera allt fyrir alla.  Sumir reyna.  Og mæðast mest allra manna.  Guð einn getur þetta.  Enginn maður.

Að vilja er sem sjá má ekki í öllum tilvikum nóg heldur að vera með járn í eldi hæfilega mörg til að fá sinnt öllum með tæmandi hætti.  Slík manneskja sýnir og sannar eigin hæfni og að hafa lært lexíu.  Sjáið að dæmi er tekið um kokk í litlu eða stóru mötuneyti sem tekur að sér of mörg verkefni í einu og reynir að sinna öllum verkum.  Maturinn hjá slíkum kokki er oft illa eldaður og matur hans oft óþarflega þurr í munni vegna þess að hafa verið of lengi inni í heitum steikaraofni.  Að læra um stöðu sína og taka við lærdómnum er öllum afskaplega þörf lexía.  Og þar höfum við tök á að fá þann besta kennara sem til er.  Kennarinn heitir Biblían. 

Það er af þessu sem trúfesti í verki næst fram.  Trúfesti með öllu nauðsynlegu úthaldi gefur öllum sinn sess í hverju verkferli fyrir sig. Þarna sýna margir sig afskaplega veiklundaða.  Það hefur maður líka séð að margur maðurinn, hver sem er, getur tekið sér taki, söðlað um í hugsun og orðið þetta trúfasta fólk.  Til að mynda í verkum fyrir kirkjuna sem oft er svo áfátt og óstapil.  Af auðvitað virðingarleysi fólks við herra kirkjunnar Herra Jesú Kristi.  Jesú lifir!  Amen.

22. maí 2024.

Heimurinn er sýnist manni æ úrræðalausari er kemur að því atriði að grípa til einhverra alvöru lausna í málum ríkjanna en segjast þó hafa vald til að gera.   Stutt er síðan að Alþjóðaglæpadómstóllinn í Haag ákærði þrjá þjóðarleiðtoga fyrir stríðsglæpi og voru það að þessu sinni Nethanjahú forsætisráðherra Ísrael og tveir af æðstu mönnum Hamas- samtakanna sem ég man ekki nöfnin á, sem gefnar hafa verið út ákærur gegn og um leið handtökuskipun.  Orð ku vera til alls fyrst en duga skammt eins og sér.  Og það er oft vandinn.

Er stríð Úkraínumanna og Rússa hófst fyrir hvað tveimur árum kom fljótlega fram ákæra frá þessum ágæta Alþjóðaglæpadómstóli í Haag um stríðsglæpi Pútíns Rússlandsforseta í landi Úkraínu og um leið, muni ég þetta rétt, handtökuskipun á forseta Rússlands undir eins og færi gefst á að handtaka manninn.  Frá þeim tíma hefur Pútin blessaður verið staddur stutt frá hnappnum sem setur kjarnorkusprengju Rússa af stað og ríkisstjórn Pútins segist vera tilbúinn að þrýsta á þennan hnapp strax og þjóðirnar reyni eitthvað í þessa átt.  Gerist slíkt er skollið á kjarnorkustríð.  Og hver lifir það af?  Svona mikil er nú þekking mannanna orðin.  Ekki viskulegt það en staðan samt þessi.  

(Psst!  Er hann ekki rauður þessi hnappur sem ræsir kjarnorkuflaugar Rússa og annarra þjóða með kjarnorkuvopn? Allavega er/var síminn talinn vera rauður sem menn grípa til til að gefa út slíka skipun.  Kannski er búið að breyta litnum á bæði ógurlega hnappnum sem allavega eitt sinn bar rauðan lit og símanum sem nota skal fyrir skipun af þessum toga.  Ótrúlegt hreint.  

“Ring. " Riiing."  Stjórnstöð, góðan dag.  Góðan dag.  Þrýstið á hnappinn, herrar mínir.  Skal gert skip… Yfirmaður minn.  Stoltur starfsmaður gengur að hnappnum sem við hér segjum vera rauðan og ýtir honum niður með stoltum svip á andlitinu.  “Allt er einhvern veginn svo leikandi létt.”-  hugsar hann.  Hvæs.  "Bang."  Búið spil.  Að sprengja kjarnorkusprengju.  Ekkert mál.)

"Sem sagt!"  Menn gefa út svona og aðrar yfirlýsingar og tala með þeim hætti til að byrja með, að minnsta kosti ég ætla að einhver meining standi að baki þessum orðum dómstólsins en vandinn áfram er sá að nákvæmlega ekkert skeður né neitt í þá átt að menn ætli að taka á honum stóra sínum og framkvæma verkið sem gildir skipunina sem þegar er komin.  Og eru ekki skipanir af þessum toga gefnar út til að framkvæma eða er þetta allt í gamni?  Í minni gamaldags bók er svo en stundum minna um efndir.  Hvað vilja menn gera í að þreyta þjóðir og fólk sömu þjóða með alls konar yfirlýsingum sem ekkert meira gerist svo í?  

Að vísu er skammur tími liðinn frá því æðsti maður Ísraels og þessir tveir Hamas- liðar fengu sínar ákærur og handtökuskipun Alþjóðaglæpastólsins í Haag en miðað við fyrri yfirlýsingar frá dómstólnum er ekki mikils af þessum skipunum að vænta.  Ekki er samt svo að skilja að ég sé að bíða eftir handtöku þessara manna en spyr þó hvort Glæpadómstóllinn í Haag sé ekki bara enn ein handónýta stofnunin með völd en hafi enga alvöru getu til að framkvæma sínar áður útgefnu handtökuskipanir á hendur æðstu mönnum annarra ríkja.  

Og svo er annað sem vert er að ígrunda að þessi ríki munu öll verja sína æðstu menn að allt svona tal er raunverulega tómt mál, mitt í hita leiks.  Eftir á og þegar ný ríkisstjórn og jafnvel nýtt stjórnmálalegt umhverfi er komið á má hugsanlega og mögulega athuga betur með öll svona atriði en fráleitt mitt í hita leiks með alla vitglóru horfna manneskjum/valdhöfum/sem segjast gera þetta og hitt.  Ríkin verja sig sjálf og gera einkum til varnar þeim kerfum sem stjórna ríkinu og stjórnmálamenn komu á og byggðu að öllu leyti upp en eru eins og önnur mannanna verk stórlega gölluð kerfi.  Ríki Guðs eitt stenst öll viðmiðin.  Fólk sem tilheyrir því skipar mikinn minnihluta að ærið verk sé fram undan við boðun fagnaðarerindisins og að benda á hann sem er öflugri öllum kjarnorkuvopnum veraldar og heitir Jesú og flytur boðskap um að elska allt fólk. 

19. maí 2024.

Af og til þarf að gera verk sem enginn vildi þurfa að gera en gerist vegna þess að tillit annarra manna er ekki alltaf fyrir hendi hvað sum verk áhrærir og þeir stunda að brjóta af sér og gera oft viljandi en ættu að hafa lært með tímanum að með áframhaldandi óbreyttu framferði sínu neyðast menn, aðrir í hópnum, til að gera eitthvað bitastætt í málum sem setur endahnútinn á það og framkvæma verk sem lýkur ferlinum, af hvaða toga sem það er.  Að gera svona er að firra blásaklaust fólk frá að vinna skítverk sem allt bendir til að hægt sé.  Best væri auðvitað að brotlegur viðurkenni  brot sitt og annaðhvort láti af því og eða sjái sóma sinn í að yfirgefa svæðið, treysti hann/hún sér ekki í hitt verkefnið.  Um leið fríar þetta fólk annað fólk í að gera leiðindaverk sem enginn raunverulega vill þurfa að takast á við og ætti líka að getað sloppið við.  Að halda áfram fyrri brotlegri iðju er ekkert annað en að að búa til ofbeldi handa annarri manneskju, manneskjum, sem að endingu tekur að sér nauðsynlegt verkið til að eðlileg hreinsun geti átt sér stað og lendir fyrir vikið mitt í þessum ófögnuði án þess að eiga einn einasta þátt í verkinu en gerir það vegna þess að um neitt annað var að ræða.  

Aðilinn sem hér er beittur ofbeldi er hann og hún sem gekk í verkið sem brotlegur hefði vel getað afstýrt sjálfur með því að láta kyrrt liggja eða fara.  Það er sjaldnast gert en væri þó rétta leiðin.  

Þegar mál komast á þennan stað sjáum við vel hver er að beita hvern ofbeldi og hver saklausi aðilinn í málinu er.  Þetta breytir ekki því að sum verk verður að vinna og verður óhjákvæmilegra eftir að ljóst er að viðkomandi sér ekkert athugavert sjálfur við sinn lífsmáta.  Stundum, oft reyndar, er blinda fólks alger á eigin verk. 

Skoðum orðið.

2 Korintubréf 13. 1-2-5

“1 Þetta er nú í þriðja sinn sem ég kem til ykkar því að „aðeins skal framburður gilda að tvö eða þrjú vitni beri“. 2 Það sem ég sagði ykkur við aðra komu mína, það segi ég ykkur nú aftur fjarstaddur, bæði þeim sem brotleg hafa orðið og öðrum: Næsta sinn sem ég kem mun ég ekki hlífa neinum.”  Og.

“5 Rannsakið hvort trú ykkar kemur fram í breytni ykkar, prófið ykkur sjálf. Gerið þið ykkur ekki grein fyrir að Jesús Kristur lifir í ykkur? Það skyldi vera að þið stæðust ekki prófið.”- 

Hér bendir Páll á mikilvægan þátt.  Hann vill að menn sjái sjálfir að sér til að hann verði ekki neyddur til að gera verk sem hann ætti ekki að þurfa að gera.  Og Páll varpar boltanum aftur yfir til fólksins. Páll segist vera þangað kominn í þriðja skipti og að vitnisburður þriggja sé gildur.  

Sem sagt, í hin tvö skiptin sem hann var þarna varð hann var óhreins mjöls í pokahorni sem hann er ákveðinn í að takast á við næst er hann kemur en vonar að fólkið taki ábendingu hans og láti af brotlegri iðju sinni.  Engum líkar að þurfa að takast á við eitthvað svona en er samt út um allt sem kirkjan sjálf gegnum tíðina hefur ekki farið varhluta af og oftsinnis glímt við innan vébanda sinna.   Tökum því tillit til annarra í kring og látum af rangri breytni sem hvert og eitt okkar sjálft ræður öllu um hvort hætti eða haldi áfram.  Það ágæta ráð að velja fyrir sig að hreinlega yfirgefa hóp, vegna eigin gjörða, stangast þær á við reglurnar, fríar aðra við leiðindaverk sem ekkert okkar ætti neitt að þurfa að eiga við.  En hversu oft hefur slíkt ekki gerst?  

Suma breytni fólks er einfaldlega ekki hægt að líða og menn vita að á allri rangsleitni verði fyrr eða síðar tekið.  Gerum því hreint fyrir okkar eigin dyrum til að annað færist líka í lag.  Amen.

17. maí 2024.

Hver er ástæða þess að kristnir menn hvetji aðra kristna bræður og systur til að fræðast af orði Guðs og vera vel að sér í þessu sama orði Guðs?  Ástæðan liggur reyndar fyrir.  Orð Guðs segir fólki allt sem segja þarf um hvað geti mætt því á vegferðinni með Jesú og við hverju megi búast.  Allt afskaplega mikilvæg þekking.  Svona kennslu þarf líka að kenna fólki.  Við vitum að kristinni trú er ekki sama og að vilja tjalda til einnar nætur.  Áratugum seinna mun margur enn vera við þetta.  Barnalega myndin er fyrir margt löngu horfin.  Við sem höfum reynsluna sjáum akkinn í að fá fljótt skilning á hvað mætti og hvernig þetta umhverfi raunverulega sé sem við nú erum inn í og hvað sé framundan.  Öll munum við horfast í augu við alls konar og líka bara við sumt. 

Munum að svona kennsla og seinna meir skilningur mun styrkja grunninn og við skiljum betur hvað Kristur á við er hann bendir á mikilvægi þess að elska hvern annan og gera fyrir okkur prívat.  Kristur bendir á mikilvægi þess að kristnir eigi sér gott skjól inni í herbúðunum.  Það með tímanum lærist og við sjáum mun á að að vera fyrir innan og eða utan þetta verndaða svæði.  Söfnuður Guðs býr við vernd sem trú eins og sérhvers, og stillingu, ekki gleyma henni, sér um að viðhalda.  Að vera hálfvolgur í trú sinni merkir “Handónýtur.”  Í þessa áratugi sem ég hef umgengist kristið fólk ber ég það lof á það að eiga til þessa stillingu og að þola alls kyns hnjask og utanaðkomandi pústra. Sumir hafa brugðist vegna þessa hnjasks á sig.   Rétt er það.  En bara sumir.  Munum í hvernig í málum liggur og að standa með því sem er rétt.

Skoðum orðið.

2 Korintubréf 11.  24-28.

“Af Gyðingum hef ég fimm sinnum fengið höggin þrjátíu og níu, þrisvar verið húðstrýktur, einu sinni verið grýttur, þrisvar beðið skipbrot, verið sólarhring í sjó. Ég hef verið á sífelldum ferðalögum, komist í hann krappan í ám, lent í háska af völdum ræningja, í háska af völdum samlanda og af völdum útlendinga. Ég hef lent í háska í borgum og í óbyggðum, á sjó og meðal falsbræðra.  Ég hef stritað og erfiðað, átt margar svefnlausar nætur, verið hungraður og þyrstur og iðulega fastað og ég hef verið kaldur og klæðlaus.  Og ofan á allt annað bætist það sem mæðir á mér hvern dag, áhyggjan fyrir öllum söfnuðunum.”

Að taka trú, viðhalda trú, ganga fram í trú sjáum við að er engum manni neinn leikur og fyllsta alvara.  Séð með þeim augum að hafi Páll þurft að þola þetta hví þá ekki ég og þú sem glímum í sama hring og Páll þó að tvö þúsund ár aðskilji okkur.  Páll lendir í því sem hann henti af trú sinni á Jesú.  Fólk sem þekkir sögu Páls og veit og viðurkennir að var margvíslegt vegna trúar Páls.  Af hverju ætti ég þá sem trúaður maður í dag að sigla eintóman lygnan sjó?  Og hver okkar fær státað af eingöngu lygnum sjó?  Engin og er undirstrikun þess að endanleg staða sé enn ekki uppi og að orðið kenni rétta og gagnlega kennslu.  Ef við veljum að þrauka þennan dag og vitum að ekkert okkar muni sigla tóman sléttan sjó á þessari ferð okkar með Jesú? 

Hvaða kristinn maður veit ekki þetta án þess kannski að setja sjálfan sig beint í spor Páls en væri algerlega rökrétt að gera.  Orð Guðs er þarna til að undirbúa gönguna og við því án nokkurrar afsökunar bregðumst við ranglega við kringumstæðum og erum þeim óundirbúin.  Biblían undirbýr eitt og sérhvert okkar inn í, já, þennan dag.  Vegna trúar okkar á Jesús, sem réttlætir sérhvert okkar í augum lifandi Guðs.  Að vera réttlættur Guðs megin er málið.

Og hvað annað en trúin á Jesú kemur þessu til leiðar og sagt hér í því ljósi að nákvæmlega ekkert hafi breyst og orð Guðs séu enn fyllilega gild kennsla í boðun sannleikans.  Samt gerist margt sem  óra veldur í mannhafinu og stundum uppnámi í röðum trúar.  Jesús lifir!  Amen. 

15. maí 2024.

Mikilvægt er öllu fólki að vera vakandi yfir því sem því er treyst fyrir.  Eitt sem gott er að vaka yfir eru bræður manns og systur í bæn.  Enginn veit í hverju systkini vor í trúnni lenda né hver pæling þeirra sé í eitt og annað skipti.  Ekki heldur gleyma að Guð er alsjáandi og alvitur Guð með hvern einstakling fyrir framan sig og veit pælingar hjartans á nákvæmlega þessu og hinu andartaki og er eitthvað sem ekkert okkar ber neitt skynbragð á.  En eitt vitum við.  Hvernig okkur sjálfum er innanbrjósts.  Þar er Drottinn einnig og veit líðan einstaklings.  Mikilvægt er að reyna að skilja og átta sig á hvernig sumt virki í Jesú nafni og hvers vegna hann segir okkur að elska hver aðra.  Jesú nafn krefur mann um nokkra pælingu.  Margt er það sem við veitum ekki athygli en væri samt svo gott að gera.  "Já, systkini!"  Hver er þessi Jesús?  Jesú hefur allt vald á himni og jörð.  En hvað merkir það?  Gott væri að leggja á sig vinnuna til að komast að.  

Að vera vakandi yfir einhverju, til að mynda í Guði, er einkar athyglisverð hugsun og komin af mesta áhuga sem menn rækta með sér sjálfir og drífur þá töluvert langt áfram.  Og þarna er trúin sjálf helsti drifkrafturinn.  Missi menn áhugann hefur tiltekið verkefni raunverulega dáið fyrir mönnum.   Ekki er samt svo að skilja að það fyrir fram sé vont en breytir ekki því að verkið hættir að vera þetta áhugaverða þó að um stund grípi menn alla.  Dæmi um þetta eru allar þessar dellur sem menn fá og gefa sig alla í og verja í öllum aukatíma sínum en eru svo lagðar til hliðar og gleymast.  Þetta getur einnig gerst um trú manna á hinn upprisna Drottinn Jesú.  Ef við lesum bréf sem Páll skrifar sjáum við þessa hugsun víða koma frá hjá honum.  Skoðum þetta. 

2. Korintubréf. 9.  5-6.

“Ég taldi því nauðsynlegt að biðja bræðurna að fara á undan til ykkar og undirbúa þá gjöf ykkar sem heitin var áður svo að hún mætti vera á reiðum höndum eins og blessun en ekki eins og dregin undan nöglum ykkar.

En þetta segi ég: Sá sem sáir sparlega mun og sparlega uppskera og sá sem sáir ríflega mun og ríflega uppskera.”-  Þarna er dregin upp mynd af áhuga og um leið væntumþykju bróður í Kristi, Páls, fyrir trúsystkinum.  Af orðum hans í bréfinu kemur fram að hann sé ekki alveg viss um nákvæmlega stöðuna að þessu leyti og telur því rétt að senda menn á undan sér til að þeir séu örugglega búnir að taka sig til í andlitinu er hann kemur þangað með gesti sína.  Hann hafði sagt margt gott um þennan tiltekna söfnuð við aðra trúaða í Makadóníu.  En kannski sá hann þar eitthvað sem gæti hafa breytt stöðunni sem hann þyrfti eftir á að bera kinnroða fyrir.  Vegna þá alls hólsins á undan um þennan tiltekna söfnuð.  Greinilegt er að Páll veit hvers sá söfnuður sé megnugur en greinir þar kannski eitthvað sem síðar meir gæti hafa vakið hjá þessum mönnum sundurlyndi, þó að verkin er hann var þar væru flott og til hreinnar fyrirmyndar.  

Þetta sem Páll sýnir er góð mynd fyrir okkur af manni sem er vakandi og fylgist með.  Á löngum tíma gerist margt og samheldni hóps gliðnað.  Munum að á þessum tíma leið oft langur tími hjá fólki milli heimsókna.  Páll nefnir þennan söfnuð við vini sína í Makedóníu eins og hann sjálfur hafði upplifað hann er hann var hjá þeim.  Og þar logaði greinilega eldur trúar og kærleika.  En var kærleikseldurinn enn skíðlogandi?  Páll er ekki viss um þetta atriði.  Skoðum ritninguna.

2. Korintubréf  9.  1-3.

“Um hjálpina til hinna heilögu er sem sé óþarft fyrir mig að skrifa ykkur því að ég þekki góðan vilja ykkar og hrósa mér af ykkur meðal Makedóna og segi að Akkea hefur verið reiðubúin síðan í fyrra. Áhugi ykkar hefur verið hvatning fyrir fjöldamarga.  En bræðurna hef ég sent til þess að hrós okkar um ykkur skyldi ekki reynast fánýtt í þessu efni. Ég sagði að þið væruð tilbúin.”

10. maí 2024.

Hvernig gerum við kristna trú okkar?  Hver er aðferðin við verkið?  Auðvelt er að komast að því.  Ég og þú tökum fram bók að nafni Nýja testamentið og lesum sjálf fræðin.  Sama Nýja testamenti finnum við líka í Biblíunni.  Við sjáum að heimatökin eru hæg hvað alla menntun í kristnum fræðum áhrærir.  Enginn þarf að villast.  

Ekkert af þessu gerist þó án fyrsta skrefsins.  Og hvaða fyrsta skref er hér verið að tala um?  "Sjáðu til!"  Það er gjöf Heilags anda sem allir fá sem tilheyra Jesús.  Það er heilagur andi í manneskju sem fyrst og fremst lýkur upp fyrir henni að Guð sé til og að Guð búi í hjarta fólks fyrir þennan sama kraft sem heilagur andi er.  Afskaplega mikilvægt er fyrir einstakling að skilja alla þessa þætti.  Hvert og eitt okkar hefur sama möguleika til skilnings og hver sem er annar.  Magnað atriði til að skilja.  

Nú kannski viltu segja við mig.  “Jamm. Það er bara svona.”  Jamm þitt er merkið til mín sem spurði um að enn sé startarinn ekki kominn.  Sé hann ekki tiltækur vantar enn leiðslurnar að honum sem gefa afl og sneri hann og setur allt hitt af stað og í gang.  Manneskja með heilagan anda í sér veit strax sumt og til að mynda að nú sé hún fyllt heilögum anda.  Enginn vafi.  Fyrr en allt hefur verið tengt og þrætt og virkjað getur engin gangsetning farið fram né skilningur komið.  Sem sagt.  Skilningur fólks er til að byrja með lítill og enginn réttara sagt, en eykst furðu hratt með vinnunni sem lögð er í fræðin.  Og hún algerlega markast af áhuga, elju og dugnaði trúaðs einstaklings.  Og aftur erum við komin að beinum þætti sjálfs manneskju.  

Það litla sem ég skil í fræðum Biblíunnar hefur að mestu komið beint af lestri mínum og þegar ég og Jesús erum bara tveir saman.  Mikilvægasta kennslan er að hvetja fólk til að bera sjálft ábyrgð á eigin trú.  Samfélagið er annað.  Samfélagið er hrein guðsgjöf og engin spurning um að svo sé er einstaklingurinn áfram einstaklingur og einstaklingur þarf sem einstaklingur að vaxa upp til höfuðsins og halda sér þar.  Alltaf Jesú.  Þetta, sem sagt, er ábyrgðin sem lögð er á herðar hvers trúaðs manns.  

Að hengja sig á aðra manneskju hvað trú sína varðar og gera í því ljósi að hún skilji allt svo vel í Biblíunni er engum góð aðferð sem virkilega þráir að haldast við í Guði sínum.  Hvar, svo dæmi sé tekið, stendur þú, minn kæri, ef vitrar manneskjunnar nýtur ekki lengur?  Þá ertu líklega komin í vond mál.  Dýrkunin sem einkenndi um tíma suma frjálsa söfnuði á Íslandi, og sjálfsagt einnig í öðrum löndum, hefur um margt reynst illa en vonandi samt á færri stöðum en fleiri.  Því auðvitað vil ég trúa en veit af hinu sem og öllu sem getur gerst.  Hvarvetna er og birtingarmynd söm og hreint óskapleg.  Bein upplausn kom fram sem mögulega leggur blómlegt starf að velli.  Eina fólkið sem þá stendur eftir, keikt en eðlilega nokkuð lemstrað, er fólkið sem fór ekki þessa leið með sig sjálft og las áfram sitt Guðs orð og fylgdi daglegum upprisnum Jesú, bað sem fyrr, rækti sínar safnaðarsamkomur sem fyrr, studdi fólk sem leiddi söfnuði á meðan fært var en gerði Jesú áfram að herra sinnar eigin trúar.  Hvernig sem fer þarf sumt hjá okkur áfram að vera óbreytt og við að gera verkin í kirkjunni rétt.  Og hvað er þetta annað en ábending til trúaðs fólks um að vera með réttan skilning á orði Guðs, sem allir vitaskuld geta en allir verða þá að vilja og vita að engin trúuð manneskja muni sleppa við að hafa fyrir sinni trú.  Höfum eitt á hreinu.  Mér þykir vænt um forstöðu kirknanna og tala almennt um þessi mál en ekki eitt afmarkað svið.

Orðið í fyrsta sæti fólks er rétt merking orðsins.  Það er á þessum stað sem fólkinu verður ekki haggað tommu hvernig sem vindar blása og hvernig sem jörðin skekkst til og hreyfist undir fótum þeirra.  Skilyrðislaus dagleg árvekni heldur fólki réttu megin.  Allan tímann horfir það á Jesú.  Jesú reis upp.  Jesú vann fullnaðarsigur á dauðanum.  Jesú gefur heilagan anda og andinn allan skilning.  Allir eru jafnir andspænis anda Guðs.  Jesús lifir!  Hann lifir!  Amen

7. maí 2024.

Alls konar umræða er á meðal okkar um menn og málefni.  Samfélag kristinna manna og kvenna glímir við þess konar ástand, vanda, ætli megi ekki kalla þetta það, hjá sér.  Við sjáum ekki alltaf menn rétt, skiljum ekki orð þeirra alltaf rétt.   Okkur finnst lítt til sumra koma og metum fólk ekki alltaf rétt.  Hér er á ferð þekktur vandi sem við er að eiga og menn kljást við kannski oftar en þeir sjálfir vilja.  Ekki er alltaf spurt að þessu.    

Skoðum orðið.

2 Korintubréf 3.  1-4.

“Er ég nú aftur tekinn að mæla með sjálfum mér? Eða mundi ég þurfa, eins og sumir, meðmælabréf til ykkar eða frá ykkur?  Þið eruð meðmælabréf mitt, ritað á hjarta mitt, allir menn geta séð það og lesið.  Þið sýnið ljóslega að Kristur hefur ritað þetta bréf og sent það með mér: Það er ekki skrifað með bleki heldur með anda lifanda Guðs, ekki á steinspjöld heldur á hjartaspjöld manna.

Það er vegna Krists sem ég er svo öruggur frammi fyrir Guði.”-  Ofanrituð ritningavers benda með skýrum hætti á þennan vanda, segjum frekar veikleika, og að þetta sé oftast við að eiga í söfnuðum Guðs almáttugs.  Einnig eru þau merkið til mín um mikilvægi þess að vita hver maður sjálfur sé og hvar maður stendur í Jesú nafni.  Jesú nafn verður að vera manni einhvers virði.  Allt afskaplega mikilvægt fyrir sig sjálfan.  Málið að endingu snýst um mitt eilífa líf í Jesú og þitt eilífa líf í Jesús. Trúargangan snýst um þetta og fátt annað.  Dagurinn í dag vill opinbera okkur þetta mikilvæga atriði sem við svo oft lítum léttvægt á og finnst ekki skipta svo miklu máli í hinu daglega en eru kannski grunnatriði trúargöngu einstaklings sem hann þarf að hafa á hreinu.  Við verðum að skilja hvað eigi við kristna trú og hvað eigi ekki við í kristinni trú.  Við vitum ósköp vel að fólk heimsins dundar sér við að bulla sig í kaf, öndvert við okkur kristna fólkið sem vitum skil á sannleika lifandi Guðs og að við eigum að sýna trú okkar út á við.  Við kristna fólkið erum strangt til tekið “rétta skeiðin” sem fólk heimsins þarfnast.  Við vitum að réttskeið er notuð til að ná fram beinni láréttri línu sem hindrar að fram komi halli eftir að verkefni fara í gang.  

Páll spyr fólkið hvort hann þurfi sérstakt meðmælabréf frá þeim sem hann þá er staddur hjá en bendir einnig á að sumir, þar sem hann er staddur, þurfi það vissulega.  Ég veit um hvað málið snýst.  Að fara rétt með orð Guðs eða fara ekki rétt með orð Guðs.  Sérhvert okkar sem vill sinna þjónustu sinni flytur orð Guðs rétt og keppir sjálfur eftir að vera vel að sér í þessu sama orði Guðs og að gera Guðs verk.   Þetta er ekkert annað en bein vinna einstaklings sem þarf að gera en ekki bara hugsa um að gera og gera svo aldrei.  Það er með þeim hætti sem lúmskur hallinn byrjar að myndast.  Til að byrja með er hann lítill.  Uggi menn ekki að sér eykst hallinn og geri enginn neitt kemur að þeirri stund að ekki verður lengur við neitt ráðið og verkefnið er búið spil.  

Kristið fólk á ekkert í sínu fari annað en orð Guðs og trú á Jesú í hjartanu.  Höldum vöku okkar og skiljum hvað sé í gangi, hvað sé rétt og hvað sé rangt.  Þetta er nokkuð sem vel má byggja upp í sjálfum sér og notast við byggingarefni sem heitir Sannleikur talaður til sjálfsins í mér.  Með þessum hætti kemst ég á sama klett og Páll stóð á og margir aðrir lærisveinar Jesú gegnum tíðina gerðu einnig og þarfnast einskis meðmælabréfs frá nokkrum manni í þeirri fullvissu að Jesús muni staðfesta orðin alveg eins og hann gerði hjá Páli og Páll var viss um og gekk því óttalaus að ræðupúltinu.  Verum sjálf viss hver við séum.  Alveg er greinilegt að alls konar var talað í söfnuði þessum sem Pál varð áskynja en fullvissa hans um hver hann sé stóð með sínum manni.  Orð Páls eru ekkert annað en skýr skilaboð til mín og þín í dag um að vera á sama stað og Páll.  Um sumt verðum við einfaldlega  að vera viss.  Jesú lifir!  Hann lifir!  Amen. 

3. maí 2024.

Að taka samskot er orð fyrir í orði Guðs.  Öllum má ljóst vera að samskot eru skýr vilji Guðs þó sumum hrjósi hugur yfir. Ekki er allt fólk sem skilur tilgang samskota að þau séu til að greiða eitt og annað sem aðstaðan kallar eftir.  Og stundum heyrir maður að ekki sé við hæfi að vera að tala um peninga inni í söfnuðunum og að ekki mælist nú mikil trú í slíku tali. Djöfulleg afstaða. 

Fátt er rangara í tali fólks og verkum en að fara sjálft í slag við samskotshugsunina.  Og hvaða manneskja veit ekki með hvaða hætti peningar skipta um stað og það gerist með þeim hætti að einn líkur upp veski sínu, tekur úr því vissa upphæð og leggur í baukinn sem vanalega gengur eftir sætaröðinni og gefur hverjum og einum færi á að leggja fram upphæð sem hann sjálfur ákveður.  Eina krónu eða eitthundrað þúsund kall ákveður viðkomandi sjálfur.  En báðir gefa með glöðu geði af efnum sínum.  Engin þvingun og enginn í sal að fylgjast með hvað hver og einn lét í baukinn.  Enda öðru fólki óviðkomandi.  Er hver maður sjálfur fjár síns ráðandi.  

Yfirleitt er uppskera samskotanna rýr og menn svolítið skilningslausir um þau þó að allir heilvita menn ættu að vita og skilja markmið samskotanna að hvaðeina sem greiða þarf eða kaupa inn fyrir söfnuð gerist fyrir mátt peninga, rétt eins og allur kostnaður er greiddur með.  

Flestir söfnuðir berjast í bökkum.  Oftast nær er ástæðan að einhvern veginn hefur tekist að ræna frá fólkinu hvernig þetta gangi fyrir sig og að það sé í engu neitt öðruvísi hjá kirkju, safnaðarstarfi, en annars staðar í samfélaginu gildir.  Málið er algerlega augljóst en erfitt um vik vegna blindu sem menn eru svo oft haldnir hvað þetta atriði varðar.  Auðvitað er á þetta gerð árás eins og allt annað er lýtur að starfi Guðs.  Söfnuður er hreint Guðs verk og hreinn Guðs vilji að starfi. 

Fæstir söfnuðir framleiða söluvarning til að selja sjálfum sér til tekna.  Tekjuöflunarleiðirnar eru ég og þú.  Aðferðin heitir “samskot.”  “Oj bara og  ekki skal talað um peninga í kirkju.”  Og menn leggja engan eyri í baukinn er hann er handlangaður fram hjá þeim í sætunum sem gerir að verkum að leiðtogar söfnuða lenda í vandræðum með greiðslur sínar og að standa í skilum hvað söfnuðinn varðar.  Rukkunarbréf læðist um lúgu forstöðumanns jafn hvimleið og mér.  Engum er neitt sérstakt gleðiefni að greiða rafmagn og hita reikning annarra úr eigin vasa.  Allt vegna beinnar nísku safnaðarins sem segir sér sjálfum að hafa ekki efni á neinu peningaútláti með sjálfan Guð yfir sem þráir að fá lokið upp gnægtum himinsins fyrir því.  Guð beinlínis bíður eftir þessu skrefi sinna manna.  Fæst okkar skiljum merkinguna.  Af hverju?  Má vera að söfnuður Guðs sé ekkert sérlega vel að sér í orði Guðs?  Slæmt, ef rétt er.    Einskis safnaðar bíður himnekt regn sem fyllir peningakassa hans peningum.  Rétt er að gangandi lægðir eru margar.  Engin þeirra ber þó til okkar peningasekki ætluðum einum og öðrum söfnuði Guðs.  Leiðirnar eru samt ljósar og eru það ég og þó og okkar eigin veski sem við ljúkum upp.  Einfalt.  Virkar vel.   

1 Korintubréf 16.  2.

“Hvern fyrsta dag vikunnar skal hvert ykkar leggja í sjóð heima hjá sér það sem efni leyfa til þess að ekki verði þá fyrst farið að efna til samskota þegar ég kem. 

Losum okkur við hvimleiðan fátæktarandann og lærum frekar að treysta Guði og orði hans.  Fátæktarandi er pabbi nískunnar og ástæðan fyrir því að fæstir söfnuðir eigi til hnífs og skeiðar og gera þrátt fyrir að allir, langflestir, það má fullyrða, viti vilja Guðs hvað samskot varðar.  Viljandi ná þeir þessu þó ekki og upplifa því aldrei, allavega sjaldan, vilja Guðs og yfirflæði Guðs inn í sitt eigið líf.  Að öllu leyti er Guð góður.  Hann er með skipulag hjá sér sem virkar inn í mitt og þitt líf.   Nöldur okkar er oft Þrándurinn í götu sem stíflar flæði Guðs til okkar.  Nöldur segir við mig að mér líði ekki vel í dag.  En það ráði ekki lengur allri för minni.  Jesús lifir!  Hann lifir!

1. maí 2024.

1 Korintubréf 14. 1.

“Keppið eftir kærleikanum.  Sækist eftir gáfum andans en einkum eftir spámannlegri gáfu.  Því að sá sem talar tungum talar ekki við menn heldur við Guð.  Enginn skilur hann, í anda talar hann leyndardóma.”- Þetta er magnað.

Kærleikur!  Hvaða kristin manneskja elskar ekki kærleikann og viðurkennir ekki kærleikann fyrir sér sjálfri sem mest allra afla í lífinu og sem best færi á að réði og ríkti í öllu samfélagi okkar?  En gerir hann það?  Hver svari spurningunni sjálfur fyrir sig.  Ómögulegt er að meta hvað hverri og einni manneskju finnist um kærleika.  Í verki.   Já, í verki.  Kærleikur er beint verk sem trúuðum er gefið og einnig skilningur á hvað kærleikur sé.  En hafa þeir skilninginn?  Aftur vísar maður svarinu yfir til hvers og eins og að þar liggi svar við spurningunni.   Að svara svona löguðu sjálfur, um sig, er algerlega út í bláinn að ætlast til. Sjálfur birtist mér oft kærleikur þinn og ég skil æ betur hvað raunverulegur kærleikur er.  Besti fáanlegi lærdómur sem við finnum er að lesa orð Guðs.  Til að mynda þessi

Mattuesarguðspjall 23.  15.

“Vei yður, fræðimenn og farísear, hræsnarar! Þér farið um láð og lög til að snúa einum til yðar trúar og þegar það tekst gerið þér hann hálfu verra vítisbarn en þér sjálfir eruð.”

Ekki sjáum við nú sérlega mikinn kærleika hér.  En gæti það verið?  Til að sjá þarf að skoða nánar.   Og við skiljum hvað rekur Jesús til að tala yfir hausamótum þessara manna sem flytja fólki ranga kenningu.  Við sjáum hreinan kærleika Krists á staðnum sem kemur gegn villu.  Elska hans til þessara þverbrotnu manna er ljós en ekki villan sem þeir flytja til að komast sjálfir að með eigin skoðanir sem mest liggja í orðum á borð við þú mátt ekki, þú skalt ekki.  Sjáum við ekki kærleika Krists opinberast hér?   Mögulega sjá þetta einhverjir.  Þó veit maður aldrei. 

Við vitum sem til þekkjum að fræðimenn og farísear þess tíma töldu sjálfa sig vera í harla góðum málum.  Jesú bendir á svolítið annað.  Kærleikur Krists gefur okkur að sjá réttu myndina.  Kærleikur í verki mínu undir þessum kringumstæðum er ekki alltaf til neinna vinsælda fallinn en er samt kærleikur sem mögulega mun opinberast mönnum síðar.  Og hvað vitum við hve margir á staðnum snertust síðar í hjarta þó að í andartakinu hafi orð Jesú virkað sem hrein og tær svipuhögg?  Þetta er kærleikur sem við getum öll játað að sé fáumst við til að staldra við orðin og velta þeim betur fyrir okkur.  Skyndilega er komið á nýtt ljós.  Og orðið Vá brýst fram. 

Ekki er bara kærleikur að strjúka fólk blíðlega um kinn og segja.  “Aumingja þú.  Afskaplega eru allir vondir við þig.”  Það er fyrst og fremst röng fullyrðing og hið sanna að engin manneskja býr svo illa að allir í kring séu vondir við hana.  Það sem við erum að upplifa er oft annað.  Ekki hafa allir augu sem sjá né eyru sem heyra.  Nema eigið vol. 

Sjálfur tel ég kærleikann á meðal okkar oft í heiðri hafðan en vandann að betur fari á að einhver annar en ég hefji þessa kærleiks vegferð.  Er ekki vandinn oftast þar?

Mörgum spurningum má velta upp er kemur að hugsuninni um kærleika Jesú.  Ein spurningin gæti mögulega hljómað á þann veg að hverju menn leiti hvað kærleika áhrærir.  Hvaða svara væntum við af kærleikanum og eftir hvaða svörum leitum við um hann?  Sumt hjá okkur er einhvern veginn svo óljóst.  En af hverju?  Getur svarið legið í að svo mörg okkar höfum ekki afskaplega góða þekkingu á orði Guðs og grípum því oftar en þarf til bendandi fingurs og eða skeytingarleysis um málið?  Fingur manns hefur tilhneigingu til að ávallt benda frá sér og sjaldnar að sér er kemur að mörgum svona málum.  Jesús lifir!  Hann lifir!  Amen.

27. apríl 2024. (b)

Eftir seinni heimsstyrjöld hurfu mörg af “stórmennum” nasista undir yfirborðið og flúðu til annarra landa.  Er hér er komið eru mennirnir ekki lengur nein  “stórmenni” sem ráða yfir lífi og dauða borgara borganna.  Lífsvilji fólks er sterkt afl.   

Kaþólska kirkjan hefur oft legið undir ámæli fyrir að hafa á sínum tíma aðstoðað marga af þessum gömlu nasistum sem komust undan.  Vitað er að fjölmargir þeirra hurfu og komu fram í öðru landi og margir fyrir atbeina kaþólsku kirkjunnar.

Umfjöllunin um kaþólsku kirkjuna frá þessum tíma byggir ekki á sanngirni heldur beinni vanþekkingu á einkum verklagi Krists sem beinlínis hvetur hana, alla kirkju sína hvar sem er í veröldinni, til að sýna fólki miskunn og vægð.  Það er ekki verk kirkju að leggja dóm á hvað menn hafa aðhafst.  Komi menn þangað þeirra erinda að leita sér hjálpar ber kirkjunni skylda til að veita hjálp.  Að taka undir ill verk fólks er annað.  Gerði hún það væri hún um leið dómari fólks.  Réttlæti Krists er annað en réttlæti manna.  Í dyrum kirkjunnar er venjuleg manneskja af holdi og blóði að biðja sér hjálpar.  Skylda kirkjunnar, og um leið skýr vilji Jesús, er að bregðast við hjálparbeiðni.  Um þessa hugsun getum við fundið heilmörg dæmi í ritningunni og munum eftir hórseku konunni sem beinlínis er staðin að verki við sinn hórdóm sem menn komu með til Krists til vita hvað hann segði.  Og hvað sagði Jesús?  Það er áhugavert að skoða og skilja betur tilgang kirkjunnar. 

Jóhannesarguðspjall 8. 

“Og þegar þeir héldu áfram að spyrja hann rétti hann sig upp og sagði við þá: „Sá ykkar sem syndlaus er kasti fyrstur steini á hana.“  Og aftur laut hann niður og skrifaði á jörðina.  Þegar þeir heyrðu þetta fóru þeir burt, einn af öðrum, öldungarnir fyrstir. Jesús var einn eftir og konan stóð í sömu sporum.

Hann rétti sig upp og sagði við hana: „Kona, hvað varð af þeim? Sakfelldi enginn þig?“

En hún sagði: „Enginn, Drottinn.“

Jesús mælti: „Ég sakfelli þig ekki heldur. Far þú. Syndga ekki framar.”  

Orð Jesú eru skýr um að dæma engan og að sýna fólki miskunn.  Hverju sem er.  Orðin „Ég sakfelli þig ekki heldur. Far þú. Syndga ekki framar”- er grunnur kristinnar kirkju.  Af orðum hans má þó ráða að hann taki ekki undir verk hennar.  Það er honum heimilt en er samt annað mál.  Aðalatriði var að konunni stóð til boða hjálp og stuðningur.  Sá yðar sem syndlaus er, og svo framvegis.  Þetta er ástæða þess að kaþólska kirkjan hjálpaði fjölda sekra nasista.   Fólkið kom allt þangað að fyrra bragði. Kirkjan er ekki dómsvald.  Hlutverk kirkju er annað en að dæma manneskjur.  Gegnum kirkjuna frelsast manneskjur.  Munum!  Allir hafa syndgað og skortir Guðs dýrð.  Líka einn og annar froðufellandi “réttlætishafur” sem telur sjálfan sig fullkominn.    

Skoðum ritninguna.

Lúkasarguðspjall 13.  1-5.

“Í sama mund komu einhverjir til Jesú og sögðu honum frá Galíleumönnunum sem Pílatus lét drepa er þeir færðu fórnir sínar svo að blóð þeirra blandaðist fórnarblóðinu.  Jesús mælti við þá: „Haldið þér að þessir Galíleumenn hafi verið meiri syndarar en allir aðrir Galíleumenn fyrst þeir urðu að þola þetta?  Nei, segi ég yður, en ef þér takið ekki sinnaskiptum munuð þér allir farast á sama hátt.  Eða þeir átján sem turninn féll yfir í Sílóam og varð að bana, haldið þér að þeir hafi verið sekari en allir þeir menn sem í Jerúsalem búa?  Nei, segi ég yður, en ef þér takið ekki sinnaskiptum munuð þér allir farast á sama hátt.“

Ekki er hlutverk kirkjunnar að dæma nokkurn mann né koma upp um nokkra manneskju.  Refsivöndur yfirvalda er þarna.  En hann er ekki kirkja né lausn kirkju. Kaþólska kirkjan samkvæmt orði Guðs bregst rétt við og má vel eiga það.  Amen.   

25. apríl 2024.

Sumarið.  Það er komið og merkir.  Veturinn er að baki.  Um stund.  Hringrás sem engin stöðvar.

Sumir eru fólk sem láta veðrið hafa áhrif á sig.  Öðru fólki er slétt sama um það.  Ég er einn af þessu fólki sem spáir ekkert í veðrið né læt veður dagsins hafa áhrif á skapferli mitt.  Maður heldur í sitt vonda skap hvernig sem viðrar.   Grrrr alla daga.  Grín.   

Fuglar eru orpnir og liggja á eggjum í hreiðrum sem þeir sjálfir fundu stað fyrir og gerðu með eigin goggi og flugi milli staða.  Mávurinn er kominn á rétt við gluggann minn og lætur með reglulegum hætti vita af sér með ægilega háværu gargi.  Nálgist aðrir fuglar um of hreiðurstæðið gerist þetta.  Fögur eru hljóðin nú ekki.  

Er líða tekur á sumarið má venju samkvæmt vænta hnípins, aumingjalegs og þróttlauss mávsunga á þakinu sem veit ekki hvort hann er að koma eða fara né hvert hann sjálfur er að horfa og er að sjá banhungraður og greyið frekar slappt og líflaust.   En bara um stund því einn daginn blasir við mávur með venjulegt vænghaf fullvaxins mávs eða krumma sem flýgur léttilega um í loftinu og sest við ruslatunnu sem stendur opin og rífur og tætir í henni.  Eftir komu þessara fuglategunda blasir við versti sóðaskapur.  Enda eru hrafn og mávur sóðar og báðar tegundirnar inn á milli háværar með afbrigðum og erfitt að meta hvor fuglsröddin hljómi verr í mannseyrum.

Þessu má þá sumpart verjast og gera með frekar einfaldri að gerð og henni að fylgjast betur með lokum tunnanna sem eiga til að opnast af afli vindhviða sem við réttar veðurfarslegar aðstæður fara yfir svæði.  Allt þekkt og engin manneskja því að heyra um þetta fyrsta skipti en gæti samt vel beðið stundarkorn með að tína dralsið upp í von um að einhver annar íbúi á staðnum en ÉG, endurtek ÉG, geri verkið.  Klassísk hugsun margra manna og kvenna.  Hvort þessi fiðurfénaður mæti þangað eða ekki ráðum við fólkið nokkru um.  Samt ske slysin og við að morgni dags sjáum ummerki heimsóknar sem við viljum ekki en fengum og getum ekki alveg tryggt okkur gegn.  Hvimleitt auðvitað.  En bara ef við mannfólkið stöndum ekki okkar plikt og höllum lokinu aftur sem vindur í hviðum lýkur upp og fylgjumst með stöðunni.  Enn er hluti máva bara ungar í eggi og þroskast þar og ná vexti með mömmu gömlu ofan á sem gargar ósköpin öll og lætur vita af vænghafinu sem nálgast sem kemur fullnærri lofthelgi hreiðursstæðisins.  Nokkrum vikum eftir verpinguna er unginn í egginu orðinn of stór fyrir stærð eggsins að skurnin utan um gefur sig og eitt stykki ungi bröltir burt til að taka pláss í hreiðri.    

Svona er lífið.  Það er alls staðar.  

Talandi um framkvæmdarleysi manneskja má minna á söguna sem sum okkar þekkjum af stóra steininum á miðri götu sem hindraði umferð bifreiða um hana.  Flestir bifreiðastjórar á ferð eftir þessari götu fussa og sveia yfir slóðaskapnum og leti hinna og gæta sín vandlega á að vera nú alvarlega hneykslaðir yfir steininum sem ekki er fjarlægður.  Bar þá að þennan eina, alltaf hann, sem vatt sér út úr bifreiðinni og leggur til atlögu við steinhnullinginn og tekst að hnikra honum út í vegakant.  Málið er dautt.  Oft er stutt í kvörtunina hjá fólki og að halda að sér höndum af þeirri skoðun að verkið sé annarra og ekki sitt mál.  En stundum er þetta með þeim hætti.  Hvað gerum og hvernig við bregðumst sjálf við er spurningin.  Mikið er um framkvæmdarleysi í dag og til menn og konur sem skauta fram hjá verkefnum og bíða eftir að aðrir geri verkin.  Mikið af svona nú um stundir.  En af hverju er þetta með þessum hætti? Þetta er auðvitað arfavond spurning og gæti ég svarað henni væri ég gáfaðasti maður alls heimsins. Þetta vekur upp aðra spurningu um hvern langar í þetta og um leið verstu hugsanlegu refsingu.  Ykkur að segja að þá veit ég það ekki og bara að með þessum hætti sé þetta og að samviskubit vakni með mörgum manninum sem viti, en geri ekki.  Svolítið er til af svona löguðu.  Og þennan þekkjum við og erum stundum ofur latt og framtakslaust fólk.  Morgundagurinn bíður.  Og komi hann. 

23. apríl 2024.

Lausung kemur af því að guðleysi fólks eykst.  Aðhald orðs Guðs hefur ekki lengur sama vægi í lífi einstaklinga og það á sínum tíma gerði.  Þessa mynd má hvarvetna sjá í kringum sig.  Menn með ýmsum hætti fara í að friða eigin samvisku og breyta að lokum hverjir eftir öðrum og ákveðið verk hefur tilhneigingu til að verða að jafnvel umhugsunarlausum vana í lífi fólks.  Sjáið til að mynda tíðni skilnaða og giftinga hjá kristnu fólki.  Sumt þar kemur beinlínis gegn orði Guðs.  En erum við sammála þessu?  Miðað við það sem maður sér eru áhöld um að svo sé.  

Í raun og veru er það afskaplega ósanngjörn aðferð hjá fólki sem leitar eftir ráðum annarra.  Með öðrum orðum og strangt til tekið leitar það eftir samþykki hins aðilans en setur hann um leið í einkar erfiða aðstöðu sem þarf að skera úr í svona málum sem Biblían talar skýru máli inn í og setur nokkrar hindranir í hjá en fólk vill skauta fram hjá.  Og leitar því til annarra með málið.  Horfið þessu til staðfestingar á skilnaði og giftingar innan kirkjunnar.   Svo er komið, liggur manni við að segja, að karl sé orðið heiðraður fyrir það eitt að vera giftur einni og sömu konu alla sína ævi og kona heiðruð fyrir það eitt að vera gift einum og sama manninum alla sína ævi.  En af hverju?  Jú, menn vilja skauta fram hjá orðum Biblíunnar sem talar um þessi mál.  Það á ekki að vera neitt einfalt mál að taka ákvörðun um að skilja við makann.  Og slíku fólki er á vissan hátt gert erfitt um vik.  Orðið bannar ekki skilnað en setur varnagli við að fólk giftist aftur.  Orðið býður fólki að sættast og taka aftur saman.  Að sættast?  Hvaða brauðtegund er það nú?

1 Korintubréf 6.  1-7. 

“En svo að ég minnist á það sem þið hafið ritað, þá er það gott fyrir mann að vera ekki við konu kenndur.  En til þess að forðast saurlífi hafi hver karlmaður sína eiginkonu og hver kona sinn eiginmann.  Karlmaðurinn gæti skyldu sinnar gagnvart konunni og sömuleiðis konan gagnvart karlmanninum.  Ekki hefur konan vald yfir eigin líkama heldur karlmaðurinn. Sömuleiðis hefur og karlmaðurinn ekki heldur vald yfir eigin líkama heldur konan.  Haldið ykkur eigi hvort frá öðru nema þá eftir samkomulagi um stundarsakir til þess að þið getið haft næði til bænahalds og takið svo saman aftur til þess að Satan freisti ykkar ekki vegna ístöðuleysis ykkar.  Þetta er ekki neitt valdboð heldur ábending.  En þess óska ég að allir menn væru eins og ég er sjálfur en hver hefur sína náðargjöf frá Guði, einn þessa og annar hina.”- 

Við sjáum að ófær leið er að horfa bara til vana og venja kirkjunnar fólks er kemur að ákvörðunum í svona málum.  Venjum okkur á að leita fyrst til orðsins sem hvort eð er verður dæmt eftir, er allt er gert upp.  Ekki lengur segja við okkur sjálf að dómur Guðs skipti engu máli.  Við vitum hversu léttur leikur það er að bara herða hjarta sitt og horfa fram hjá öllu svona.  Orð Guðs mun síðast tala og dæma.  Þetta er staðföst ákvörðun lifandi Guðs.  Eftir hverju dæmir það?  Við vitum að það dæmir eftir bókstafnum og að orðið er ekki tvísaga um eitt einasta atriði.  Orð Guðs eitt skeri því sjálft úr í slíkum málum en ekki mitt og þitt prívat álit. 

Ef við horfum á málið kviknar smávegis von um að sjá hversu ósanngjarnt það er að leita ráða annarra manneskja sem við það kemst líklega í feikna mikil vandræði.  Við vitum að oft er fólk að þessu til að fá samþykki trúaðra einstaklinga um réttmæti eigin ákvörðunar sinnar.  Allt vegna þess að skýrt og skorinort orð Guðs nýtur ekki lengur álits fólks sem þess í stað velur að horfa til vana og venja manneskja.  Og það segir.  “Ég má þá líka”- en veit vel að bókstafnum verði ekki hnikað neitt til.  Allt vegna fráhvarfs fólks frá vilja Guðs og orði hans í Biblíunni. 

Maður er án afsökunar og allir geta kynnt sér orðið.  Þetta gera sumir en leita þó ráða hjá öðrum.  Og fólk fær í hendur óþægilega og ósanngjarna aðstöðu til að vinna með.  Gott er að muna að orðið að endingu dæmir mann og konu og hvaða ráð sem menn annars þáðu og gerðu að sínu til að létta samviskuna.  Við getum ekki horft til álits annars fólks.  Orð Guðs er stærra.

Viðbót.

Munum. Hér er ekki vegið að neinum Skyldan segir að okkur beri að setja fram málefni. Líka óþægilegu málefnin. Eigi eitthvað að lagast og breytast til guðlegs vegar verður fyrst að tala eitt og annað út.

19. apríl 2024.

Lífið er núna og blasir með þeim hætti við hverju og einu okkar.  Hver þrætir?  Engin auðvitað og getur heldur ekki.  Bara sumt ráðum við við og verðum að taka við fjölmörgu sem kom bara.  Um sumt erum við einfaldlega ekki spurð.  Þetta er hreint svakalegt.  

Á meðan við vorum enn ung veltum við ýmsu fyrir okkur og til að mynda því hvað við munum gera með líf okkar.  En vissulega var framtíðin óljós og fátt á hreinu.  Samt var eitt alltaf á tæru.  Við hvert og eitt erum lifandi manneskjur.  

Ég til að mynda var alltaf viss um hvað mig sjálfan áhrærði.  Sjómennska skyldi það vera.  Henni gegndi ég í sextán ár.  En þá fór ég í land og draumurinn um sjómennsku komst að baki.  Þessa breyttu stöðu sá æska mín ekki.  Lok sjómennskunnar blasti við og hún lögð til hliðar.  Upp er komin ný staða sem sjórinn og fjaran og bryggjuveiðin fengu að byggja upp í mér en vissu ekki að entust mér bara í sextán ár.  Ég er þá á 34. aldursári og enn ungur maður.  

Að sitja á skólabekk með námsbækur fyrir framan mig heillaði mig ekki.  Man ég enn síðasta prófið í Flensborgarskóla í Hafnarfirði og gönguna heim og er ég gekk eftir Brekkugötu og þeirri hugsun laust í huga minn að aldrei aftur myndi ég setjast á skólabekk.  Sem og skeði.

Hve margt fólkið var sem spurði mig hvað ég ætlaði að læra man ég ekki en man samt að allt var það á einu máli um að það að ganga ekki veg mennta myndi ég sjá eftir alla mína ævi.  Og enn verð ég að hryggja ágæta fólkið um að dagur eftir sjávar er enn ekki runninn upp og gerir líklega ekki úr þessu.  En hvað veit maður?  

Hrakspár ágæta fólksins um hrikalegar afleiðingar menntaleysisins komu aldrei til mín.  Mennta- og prófskírteini á ég því fá til í minni sögu og sé ekki neitt annað en að manni þrátt fyrir þetta hafi bara vegnað ágætlega í sínu lífi og að maður sé enn í dag bara þokkalega hamingjusöm manneskja.  Ég væli ekki né harma hlut minn né leyfi fólki að væla á minni öxl.   Enda öxlin mín.  Aðrir hafi þetta eins og þeir sjálfir kjósa og mega mín vegna sætta sig við sínar kannski tvær vælandi manneskjur á sitt hvorri öxl sinni.  Svo kristinn vil ég nú ekki vera og verð víst aldrei.  Segir enda orðið að hver maður verði að bera sína eigin byrði.

Varðandi námsbekkinn get ég þó nefnt eitt.  Það eru þessar þrjár vikur og ákvörðun vinnustaðarins um að senda okkur nokkur árið 1995 á þriggja vikna námskeið sem að því loknu gaf okkur réttindin “Sérhæfður fiskvinnslumaður” og tíu prósenta kauphækkun ofan á gildandi kauptaxta og er líklega eina launahækkunin sem ég hef fengið aukreitis ofan á gildandi launataxta minn alla mína starfsævi.  

Að semja um mín eigin laun við atvinnurekendur var aldrei mín leið og kæmi spurning um slíkt frá verðandi vinnuveitanda var svar mitt á þá leið að ég sætti mig alveg við gildandi taxta og þau áunnu réttindi sem árin að baki í starfi færðu mér.  Að maður lenti á réttum stað hvað laun sín áhrærir og áunninn rétt að ekki fór maður með nýju starfi á nein byrjendalaun.  Einu og öðru hefur Verkalýðshreyfingin áorkað gegnum sitt ágæta og áratugalanga starf á Íslandi.  Eigin laun hafa aldrei verið mér neitt feimnismál og sé ég spurður um þau fær viðkomandi svar.  Vitir þú hve há ellilaunin á Íslandi eru, veistu líka hvað ég ber úr býtum fyrsta dag hvers mánaðar?  

Hvað gefur starfsvettvangurinn manni í aðra hönd?  Framfærslu vitaskuld.  Eftir á vaknar spurningin um til hvers allt streð manns sé og hverju áorkað?  Engu.  Þetta er skiljanlegt í veröld sem er fallin og bíður þess eins að vera sópað burt.  Guð setti á hana atvinnurekanda til að starta atvinnurekstri og ráða til sín fólk og greiða því sín laun.  Allt er í réttri röð.  Vettvangur atvinnurekandans er að búa til atvinnu.  Væri enginn atvinnurekandi væri enginn til að greiða fólki nein laun.  Atvinnurekandi er því ekki arðræningi og þú ekki á neinn hátt fórnarlamb hans.

14. apríl 2024.

Spyrja má eftir hverju trúað fólk taki er það kemur til starfandi safnaðar til að vera þar á stund með honum?  Sér það vináttu, stöðugleika, kærleika í garð hvors annars eða fólk hvert í sínu horni og á hver sínum stað og máski smávegis afundið hvort út í annað?  Og svo er það hin spurningin.   Þetta er reyndar talsvert krefjandi.  Hvers væntum við af söfnuðinum er við komum inn?   Faðmlag, athygli, vinaleg orð frá safnaðarmönnum eða kannski ekkert af þessu?  Er tilgangurinn hann einn að vera þarna vegna þess að elska Jesú og fá kennslu um Jesú?  Engin spurning er að slíkur þegn sé neitt annað en á góðum stað með sig sjálfan og sína trú.  Hvar erum við stödd?

Svona spurningum er ekki ætlað að vera hnýsnar en geta virkað nokkuð áleitnar fyrir fólk.  Þær vilja fara svolítið inn á við og til staðarins í hjartanu sem öll þessi ólga býr og allar þessar hugsanir dvelja sem fara svo víða og aðhafast svo margt og eru fæstar neitt sérlega guðlegar.  Með þessum hætti er staðan og krefur manninn um stöðuga árvekni fyrir sig sjálfan.  Slík varðstaða fyrir sinni eigin trú forðar mönnum frá mörgum hörmulegum slysum á sinni vegferð um trú sína.  Og þar mætti margt nefna.  Til að mynda hugsunina um hversu frábærlega maður hafi staðið sig í trúnni.  En hvaða sönnun hefur þú aðra en þín eigin orð?  Hættan sem getur skapast hjá fólki með sig sjálft á þessum stað er að það mögulega gleymir Guði.  Við sjáum að trúarganga mín er mér raunverulega ómöguleg og óframkvæmanleg.  Nema vilji upprisna Jesú taki mig yfir og er leið sem öllum trúuðum er gefin að fara.  Númer eitt, tvö og þrjú er þessi hvatning um að halda árvekni sinni og skilja rétt innihald orðsins.  Það er árveknin ein sem heldur okkur kyrrum á stað í trúnni.  Hún áréttar mikilvægi þess að fylgja leiðbeiningum orðs Guðs.  Og mér er við engri hrösun hætt.  Að við leikum okkur ekkert með trú okkar.

Orðið hefur allt inn í mikillæti okkar og hroka.  Okkur líkar ekki við þetta orð en það er samt við dyrnar. Hér er gott að muna að allar varnir séu tilbúnar.  Til varnar get ég gripið.  Með tímanum læri ég að koma mér á þessa staði til að þeir geti veitt mér nauðsynlegan styrk. Og hvað meira sjáum við?  Val, minn kæri.  Val mitt sker úr um heilsu manns eða sorglegt slys manns.  

Rómverjabréfið 16. 17-20.

“Ég minni ykkur, systkin,[ á að hafa gát á þeim sem vekja sundurþykki og tæla frá þeirri kenningu sem þið hafið numið. Sneiðið hjá þeim.  Slíkir menn þjóna ekki Drottni vorum Kristi heldur eigin maga, og með blíðmælum og fagurgala blekkja þeir hjörtu hrekklausra manna. En hlýðni ykkar er alkunn orðin. Því er ég glaður yfir ykkur og vil að þið séuð vitur í því sem gott er en fákunnandi í því sem illt er.  Guð friðarins mun bráðlega sundurmola Satan undir fótum ykkar.”- Ef við munum eftir kennslu orðsins munum við haldast upprétt og gera með hjálp trúarinnar.  Ef við lærum af orðinu og meðtökum boðskap orðsins gefur það okkur nægilegan daglegan styrk til áframhaldandi göngu.  Ef við viðurkennum að allir þessir þættir séu okkur mikilvægir fyrir árvekni okkar dagsdaglega verður gangan léttari.  Lítil atriði hætta að vera fyrir okkur þessu litlu atriði og verða samanlagt stór.  Það er með þessum hætti sem við notum ritninguna og upplifum gagnsemi orðsins og skiljum betur heildarmyndina.  Hún er persónubundin og ætluð einstaklingi.  Sem þá þessi heildarmynd.  

16. kafli Rómverjabréfsins lætur ekki mikið yfir sér en ef við sjáum heildarmyndina sem hann vill birta okkur byrja allir þessir litlu bitar að búa til eitthvað stórt og heillandi.  Orðið er heillandi.  

Þetta er að lifa lifandi trúarlífi.  Ég er án afsökunar álpist ég til að fara einhverja af þessum leiðum sem fá viðvörunarbjöllu til að hringja.  Núna sjáum við mikilvægi stöðugrar árvekni og að leyfa orðinu að draga upp fyrir okkur heildarmynd.  Það raðar öllu þessu smám saman að úr verður eitthvað stórt.  En stundum förum við öfugt að þessu öllu.  Jesús lifir!

12. apríl 2024.

Mikilvægt er að trúaðir átti sig á frelsinu sem því fylgir að eiga til trú á Jesú.  Trúin ein og sér er meira en allt annað afl.  Mundu því þessi orð “Mín trú á Jesú gerir þetta fyrir mig.”  Ekkert sem þú gerir, ekkert sem þú fæst við, ekkert sem þú telur að þú verðir og þurfir að gera færir þér sama í fang og bein trú á upprisinn frelsarann.  Að ganga í þessu gerum við af trú. 

Orðið talar um Farísea.  Hversu oft varar Jesús fólk sitt við kenningum Faríseanna sem oftar en ekki nota þær sem svipu á fólk sem batt það og færði í fjötra?  -Ég má þetta ekki og get því ekki gert eitt og annað verk.  Sem sagt á hvíldardegi.- Þetta er uppskera rangrar fræðslu.  Munum að trú mín á Jesú er um leið frelsi mitt.  Trú mín snúist því um eigið val mitt en ekki boð og bönn misviturra manna sem segja eitt og annað sem bara leggur á mig byrðar og setur yfir mig fjötra. Sé svo að hvar er þá þetta frelsi sem Jesú boðar?  Er það þá bundið við álit manna sem um leið ógilda orð Guðs?  Stundum mætti ætla að svo sé.  Hvaða gagn er þá af trúnni á Jesú og beinni kennslu hans geti skoðanir manna hrint allri þeirri kennslu um koll?  Og af hverju gefa trúaðir Guði alla dýrð?  Af hverju öðru en trú sinni á Jesús.  Farísear nútímans hneppa menn í varðhald rétt eins og skeði á tímum Jesú með ótal boðum og bönnum sem Jesú hefur aldrei beðið um né ætlast til?  Aðför Faríseanna að trúnni var hrikaleg.  

Hvar liggur þá vandinn?  Ætli ekki í eigin hugsunum um eitt og annað sem má eða má ekki gera inni í söfnuðinum.  Kenning Faríseanna er ekki með öllu útdauð.  Orðið fer ekki með staðleysu.

Rómverjabréfið 14. 2-4.

-Takið á móti trúarveikum án þess að dæma skoðanir þeirra.  Einn er þeirrar trúar að alls megi neyta, annar er veikur í trúnni og neytir einungis jurtafæðu.  Sá sem neytir skal ekki fyrirlíta hinn sem neytir ekki og sá sem neytir ekki skal ekki dæma þann sem neytir því að Guð hefur tekið á móti honum.  Hvað átt þú með að dæma þjón annars manns? Hann stendur og fellur herra sínum. Og hann mun standa því að megnugur er Drottinn þess að láta hann standa.”- Nákvæmlega og hvað er málið?-  Er það ekki afstaða sumra systkina í trúnni sem enn hafa ekki náð góðum takti við boðskapinn og fyrir vikið umbreyst í farísea nútímans sem Jesú á sínum tíma þreyttist ekki á að koma í gegn vegna rangrar kennslu og smurðri eigin skoðun, af mest valdafíkn?  Farísear lögðu þungar byrðar á fólk.  Faríesar dagsins gera eins.  

Farísear nútímans eru á nákvæmlega sama stað.  Þeir setja á fjötra og orð um að eitt og annað megi ekki þó að Jesú boði fólki sínu algert frelsi og gefi því kennslu sem kennir fólki vilja Guðs. Það er af henni sem allt þakklæti fæðist og viljinn til að gefa Guði allan heiður. 

 Mattuesarguðspjall 6. 31-34.  

“Segið því ekki áhyggjufull: Hvað eigum vér að eta? Hvað eigum vér að drekka? Hverju eigum vér að klæðast?  Allt þetta stunda heiðingjarnir og yðar himneski faðir veit að þér þarfnist alls þessa.  En leitið fyrst ríkis hans og réttlætis, þá mun allt þetta veitast yður að auki.  Hafið því ekki áhyggjur af morgundeginum. Morgundagurinn mun hafa sínar áhyggjur. Hverjum degi nægir sín þjáning.” Við gerum þakkir og losnum við margs konar byrðar og upplifum frelsi. 

En af hverju áhyggjur?  Eru þær ekki komnar beint af rangri kennslu og áherslu?   Þó að menn hlusti stundum á The Beatles, Rolling Stones, Pink Floyd og aðra meistara tónlistarinnar er ekki þar með sagt að menn gefi ekki Guði dýrð af verkum sínum.  Af þá trú á Jesú.  Bendið mér nú á muninn á aðfinnslu um þetta og orðum Faríseanna. Þú mátt ekki bera rekkju þína á hvíldardegi-  við fyrrum lamaðan mann sem Jesú gaf styrk í fæturna?  Þó að svona fari ekki saman við kenningar og skilning einstakra einstaklinga er fátt við það að gera.  Munum!  Hrein trú á Jesú gefur Guði ávallt allan heiður.  Vandinn liggur í kennslu farísea dagsins.  Faríseinn fór aldrei.

10. apríl 2024. (b)

Rómverjabréfið 13. 1-7.

“Hver maður hlýði þeim yfirvöldum sem eru yfir hann sett. Því engin væru yfirvöld ef Guð gæfi þau ekki. Þau sem eru til hefur Guð skipað.  Sá sem veitir yfirvöldum mótstöðu veitir skipan Guðs mótstöðu og hlýtur að fá sinn dóm.  Sá sem vinnur góð verk þarf ekki að óttast valdhafa heldur sá sem vinnur vond verk. Viljir þú eigi þurfa að óttast yfirvöld skaltu gera það sem gott er og þá færðu þeirra lof, því að þau þjóna Guði þér til góðs. En ef þú gerir það sem illt er þá máttu óttast. Yfirvöldin bera ekki sverð sitt ófyrirsynju. Þau þjóna Guði og er skylt að refsa þeim sem illt fremja. Því er nauðsyn að hlýðnast, ekki aðeins af ótta við hegningu heldur og vegna samvisku sinnar.

Enda er það þess vegna sem þið gjaldið skatta, að valdhafar eru þjónar Guðs í því sem þeir eiga að annast.  Gjaldið öllum það sem skylt er: Þeim skatt sem skattur ber, þeim virðingu sem virðing ber, þeim heiður sem heiður ber.” 

Ekki reyna að telja mér trú um að þessi klásúla í orði Guðs gildi ekki lengur.  Væri svo að hvar er þá áreiðanleiki orðs Guðs sem segjum um og trúum að gangi sér aldrei til húðar og virki eins og það er fram sett til eilífðar?  Miðað við oft tal kristinna manna og margra annarra manna er einnig svo að heyra.  Stenst ekki.  Orðið segir skýrum stöfum hver hann sé sem skipi stjórnvöld, ríkisstjórnir, og er ástæðan fyrir því að ég vil beygja mig undir ríkjandi stjórnvöld sem íslenskur þegn á Íslandi hlýða þeim.  Þú gerir hvað sem þú vilt.  

Það er af þessu sem við sjáum að stjórnvöld geta ekki lotið afli hins illa.  Slíkt er útilokað og röng kennsla að kenna þetta, sé það gert, sem ég vil nú efast um.  Ég veit jafn vel og allt annað fólk gerir að alls konar stjórnvöld hafa ríkt og ráðið og í sumum ríkjum leikið þegna sína afskaplega grátt og verið hreint hræðilegar, hvar sem litið er á verk þeirra.  Nasistar eru ekki þeir einu og  ekki heldur kommúnistar.  

Þrátt fyrir það allt verðum við að muna hvað ritningin sjálf segir um stjórnvöld og hver skipi öll stjórnvöld veraldarinnar og halda okkur þeim megin línunnar og minna okkur á Jesús.  Sannleikurinn er að annaðhvort fylgjum við orði Guðs eða við fylgjum ekki orði Guðs.   Enginn millivegur er til.  

Gerum því upp hug okkar og veljum hverjum við viljum fylgja og þjóna.  Valið ætti að vera frekar einfalt.  Það er að segja séum við áfram sannfærð um að orð Guðs flytji okkur sannleika og bara sannleika.  Sé svo verður val okkar einkar auðvelt.  

Mín kenning er að fólk fái stjórnvöld sem það sjálft vilji.  Eftir á eftirsjá er of seint í rassinn gripið.  Guð er núna.  Allt orð hans virkar núna og stenst að öllu leyti núna.  Að segja annað er hreinn útúrsnúningur og bein vantrú.  Berum það eitt á borð sem er rétt og fjarlægjum hitt.  Guð er að krefja sitt fólk um skýra, tæra og löngu tímabæra afstöðu til sín.  Hann þarf á þér að halda.  

Meðtek ég svona skilaboð.  Fyrir mig er svarið “Já. Það geri ég.”

Það sem við er að eiga og er vandi þessa máls og allra annarra mála er að í heiminum þrífst og grasserar synd.  Allri synd er illa við að beygja sig undir neitt nema sjálfa sig og sínar eigin reglur og lög.  Hold og andi munu alltaf rekast hvort á annað.  Við sjáum sem til þekkjum að valið er einfalt og að eftir stendur eitt nafn Jesús.  Ásamt öllum orðum hans. Verum landinu blessun og trúum öllum orðum Jesú.  Jesú Kristur.  Hann er málið.  Jesú lifir!  Amen.

7. apríl 2024.

Allt í Guði er fyrir náð hans og miskunn.  Verkin mín breyta engu um hvernig ég er til hans komin og hví ég var tekin í náðaðra manna tölu og ekki einhver annar.  Niðurstaðan er að ég er í lifandi manna tölu í ranni Guðs.  Erfiði mitt og streð hafði aldrei neitt um málið að segja.  Væri svo byggist trú mín ekki lengur á náð og miskunn lifandi Guðs, eins og hún þó gerir, heldur að nokkru leyti mínu eigin framlagi.  Slíkt stenst ekki út frá orði lifandi Guðs, sem er allt í öllu.  Væri minn partur einhver hef ég útilokað náðarverk Jesú.  Og hvílík reginvilla væri það ekki?  Þá byggi náð Guðs að einhverju leyti á hvernig ég bæri mig að og hvað ég sjálfur hafi gert.  Ekkert svoleiðis skeði og ég er í verkinu eitt hundrað prósent þiggjandi sem fæ að nota leiðsögn Jesú og geri án allra fyrirfram unninna verka.  Þetta skeði að kvöldi ákveðins dags í október 1989 er allt þetta blasti við mér og gerði mig að nýrri sköpun í lifandi Guði.  Í þessu á ég nákvæmlega ekkert og get hér og nú strikað yfir allar slíkar mælingar af minni hálfu.  Bæn mín og verk eru því í Guði jafn rétthá og bæn og verk hverrar manneskju sem er.  Trúin mín segir það og Jesús sjálfur staðfestir það.  Hér má sjá bæði axlabönd og belti. Útilokað er að brók mín falli niður á tærnar á stund sem ekki væri góð fyrir mig að skeði.   Með öðrum orðum.  Ég hef lært að gera verkin rétt í Guði.  Er það nú hægt?  Allt er hægt fyrir náð og miskunn Jesú. 

Þarna hafa samt menn viljað búa til að einhverju leyti goggunarröð og gera með tali sínu um bænhita vissra einstaklinga og umfram annað trúað fólk. Orðið kennir þetta og segir skýrum stöfum að bæn trúarinnar, réttláts manns, megni mikið og að slík bæn berist upp til Guðs.  Guð mun aldrei heyra nokkra hégómabæn.  Ekki heldur mína.  Hégómi minn er ekki af trú.  Sem sagt.  Ég vinn út frá eigin trú og engu öðru.  Alls konar vangaveltur eru til í kringum þetta og mönnum og konum eru sendar bænir vegna svokallaðs “bænhita” fólksins.  Kjaftæði.  Einlæg trú frá hjarta sem elskar Jesús berst upp til himins.  Og svar kemur.  Hér sjáum við mynd af einfaldleika manneskju sem trúir á Jesús.  Þarna vil ég halda mér.  Enda best til árangurs.   

Sálmarnir 62. 8-10.

“Hjá Guði er hjálpræði mitt og vegsemd, minn örugga klett og athvarf mitt hef ég í Guði. Þjóð, treyst honum ávallt, úthell hjarta þínu fyrir honum. Guð er oss athvarf. (Sela)

Hégóminn einn eru mennirnir, tál eru mannanna börn, á metaskálunum lyftast þeir upp, einber hégómi eru þeir allir saman.”  Sjáum við bænheitan einstakling hér?  Bara engin spurning.  

Maður sem hættur er við synd er í bestum málum.  Orð eins og öll syndgum við margvíslega eru vissulega orð sem Biblían geymir en orð sem oft er gripið til sjálfum sér til afsökunar.  Og slíkt er ekki gott.  Losum okkur því við syndina.  Enda vinnandi vegur. 

Skoðum meira úr orðinu.

Rómverjabréfið 10. 9-13.

“Ef þú játar með munni þínum: Jesús er Drottinn, og trúir í hjarta þínu að Guð hafi upp vakið hann frá dauðum verður þú hólpinn.  Með hjartanu er trúað til réttlætis, með munninum játað til hjálpræðis.  Ritningin segir: Hver sem á hann trúir verður aldrei til vansæmdar.  Í þessu er enginn munur á Gyðingum og Grikkjum. Hinn sami er Drottinn allra, fullríkur fyrir alla sem ákalla hann því að „hver sem ákallar nafn Drottins verður hólpinn“.  Skýrt.  Skorinort sem erfitt er að misskilja.  En þó veit maður aldrei.  Þar eru sumt fólk mestir snillinga.  Og ætli maður sjálfur hafi ekki einhvern tímann staðið á þeim stað?  Það er ekki alveg útilokað mál alltént.  

Niðurstaða.  “Berjumst trúarinnar góðu baráttu með skilningi.  Hann fáum við úr orðinu.  Á mínar og þínar herðar er lagt að nema það og á eftir lifa samkvæmt því.  Það er skýr vilji Guðs.  Amen.

3. mars 2024 (b)

Bítlarnir sögðu sjálfir, að minnsta kosti heiðursmaðurinn  George Harrison, að þeir, The Beatles, hafi lítið komist frá á tónleikaferðum sínum og að mestu leyti hýrst upp á hótelherbergjum á þessum yfirferðum sínum um heiminn.  Samt var þeim kennt um margt sem skeði og þeir sagðir hafa haft vond á áhrif á unga kynslóð þess tíma. 

Rétt er það að margt fólk ánetjast vímuefnum og að nokkur lausung var í gangi á sjöunda áratug seinustu aldar.  En þá skal haft í huga að hver einstaklingur velur sjálfur hvert hann stefnir með líf sitt og of mikið er oft gert úr mætti tíðaranda hvers tíma.  Áhrif hvers tíðaranda eru vissulega til staðar en gleypa fráleitt hvert mannsbarn. Menn halda áfram, flestir menn, sinni heilbrigðu hugsun og sönsum.  Og hvernig er það í dag?  

Ekki kenna öðru um hvernig fer.  Einstaklingur mun ávallt bera ábyrgðina þó að hann beri fyrir sig einu og öðru sem réttlætir slæmt líf hans síðar.  Að breyta með þeim hætti hefur alla tíð verið lenska sem fyrir vikið gerir mig stikkfrí með mitt og margar af mínum arfaslöku ákvörðunum, vegna þess að ég lét sogast með af einhverri snúanlegri hringekju.  Þetta er hreint kjaftæði.  

Í ljósi sögunnar og því sem síðan hefur skeð er ekki að sjá að margt af fólkinu hafi horft á allt þetta Bítlaæði með réttum augum né haft á réttu að standa í þessu áliti sínu um slæmt fordæmisgildi.  Hið sanna er að unga kynslóðin komst sæmilega frá öllu þessu Bítlaæði og gekk frá sæmilega hresst og kátt fólk, svona annars er sjokkið hvarf. 

Í þá daga var ég barn og unglingur en er í dag orðinn roskinn maður í aldurslegu tilliti og enn þokkalega hress til anda sálar og líkama og nokkuð sáttur við eigið sjálf þó að ég hafi lifað Bítlaæðið frá upphafi til enda.  

Að þetta skuli enn lifa jafn góðu lífi sextíu árum frá lokum veislunnar gæti nú kennt einhverjum lexíu.  Segir það enda nokkuð um áhrifin.  

Sjálfur dæmi ég ekki þessa sögu og er hún mér enn jafn heillandi og verið hefur og skammast mín ekkert fyrir að tala með þessum hætti.   Fólk sem vill fara vegna svona tals má vel fara og ég ég segi við það.  Bless og takk fyrir samfylgdina.

30. mars 2024. (b)

Eilífð.  Hver skilur eilífðina.  Ég veit það ekki.  Allavega að þá skil ég hana ekki en viðurkenni að hún sé þarna og að Jesús kom þaðan og hvarf þangað á nýjan leik eftir að hafa skilað af sér hlutverkinu sem frelsara heimsins var ætlað að vinna og er algerlega skipulag samkvæmt vilja Guðs föður að hleypa í framkvæmd og að fullu og öllu virkja.  Guð sjálfur stjórnaði verkinu frá upphafi.  Og er svo enn í dag.  Jesús valdi að fara að öllu leyti eftir skipulagi föðurins.  

Jóhannesarguðspjall 8.  25-27.

“Fólkið spurði hann þá: „Hver ert þú?“ Jesús svaraði því: „Sá sem ég hef sagt yður frá upphafi. Margt hef ég um yður að tala og fyrir margt að dæma. En sá sem sendi mig er sannorður og það sem ég heyrði hjá honum, það tala ég til heimsins.“

Fólkið skildi ekki að hann var að tala við þá um föðurinn.”- Hér má sjá skýra mynd af þörfinni á kennslu í Guði og að hún verði að ganga út til manna og kvenna.  Ég spyr.  Hefur þetta breyst?

Jóhannesarguðspjall 8.  48-51.

“Þeir svöruðu honum: „Er það ekki rétt sem við segjum að þú sért Samverji og hafir illan anda?“

Jesús ansaði: „Ekki hef ég illan anda. Ég heiðra föður minn en þér smánið mig.  Ég leita ekki míns heiðurs. Sá er til sem leitar hans og dæmir.  Sannlega, sannlega segi ég yður: Sá sem varðveitir mitt orð skal aldrei að eilífu deyja.“

Jesús segist ekki leita eigin heiðurs heldur framkvæma það eitt sem faðirinn vill láta hann gera.  Og af hverju?  Til að forðast öll mistök í ferli verkefnisins.  Klúður á einum stað hefði ónýtt áætlun lifandi Guðs.  Og þá væri herra Konni í Kóngsgerði ekki að gera svona pistil né neitt þessu líkt því trúin á Krist hefði þá aldrei komist til hans né hér verið stofnuð kirkja sem heldur utan um trú manna og kvenna og uppi sú hörmulega staða að hvergi væri neina trú að finna og fyrir margt löngu væri búið að útrýma þjóð Guðs.  Guði sé lof.  Það skeði ekki.  

Hér sjáum við að hið eina sem Guð faðir getur gert er að senda sinn eigin son í verkið og hefur ferlið með því að senda Heilaga Anda til ungrar stúlku af gyðingaættum sem yfirskyggir hana og gerir þungaða og aðskilur sinn mann strax frá annarra manna börnum.  Svona talar ritningin.  Einnig áttum við okkur á að Jesús er ósköp venjuleg manneskja er hann fæðist sem þó algerlega áttar sig á að verði í einu og öllu að lúta orðum föðurins til að mögulegt sé að verkið sem honum er fengið að vinna heppnist.  Og til að fullgera þetta velur Jesús að deyja sjálfum sér og einvörðungu gera það sem hann heyrir föðurinn segja.  Afstaða Jesú er áhugaverð.  

Með öðrum orðum að þá dó Jesús sjálfum sér og tryggir með þeirri ákvörðun sinni að allur vilji Guðs náist skilyrðislaust fram.  Og það líka skeði.  Máttur heljar mun hvergi fá unnið á kirkju Krists.  Við sjáum styrk verksins og í hverju hann felst.  

Munum!  Frelsisverkið var, er, verkefni sem fyrst þurfti að gera tilbúið og koma fyrir á sínum stað.  Á hvaða stað, spyrð þú?  Í hjörtum fólks sem útvalið er til eignast trú og að fyllast heilögum anda.  Þetta er verkefnið sem Jesús er fengið og vinnur til loka og tók það um þrjú ár.  Að því verki loknu, ekki fyrr, gat hann aftur drifið sig heim til föðurins en verður fyrst að deyja, alveg eins og hvert og eitt okkar munum gera.  Biblían segir að Jesús hafi risið upp frá dauðum.  Jesús sýnir okkur allt um hvernig þetta er að við sem trúum rísum upp og komum okkur fyrir á staðnum sem Jesús er nú á.  Allt fyrir trú mína í dag og hér og nú  "Jesús lifir!  Hann lifir!  Amen.

28. mars 2024.

“Daglega komu menn saman með einum huga í helgidóminum, brutu brauð í heimahúsum, neyttu fæðu saman í fögnuði og einlægni hjartans.

Postulasagan 2:46”-

Merkilegt og áhugavert er hvernig menn frumkirkjunnar gerðu verkin.

Eins og hér segir komu þeir daglega saman í heimahúsum til að eiga sameiginlegt borðhald hvorir með öðrum, biðja saman, þakka Jesús velgjörðir hans og lofsyngja.   

Bæn.

"Drottinn!  Gefðu okkur þetta til baka.  Amen."

Hvernig er málum háttað í dag?  Alls konar.  Hið merkilega við allt þetta er að viljinn til að gera betur er til staðar í hjörtum flestra okkar.  Það eitt tel ég afskaplega áhugaverða niðurstöðu sem fær mig til að gera ekki neitt lítið úr hvatningu sem þegar er til staðar.  Hvað vantar þá upp á?  

Yfirleitt er þetta skortur á úthaldi einstaklinga en ekki einlæga og alltumlykjandi hvatningu frá bræðrum og systrum og söfnuðinum.  Þetta tel ég miklu frekar vandann en ekki ónóga hvatningu í söfnuði Guðs.  Oft fæ ég sjálfur fullt af hvatningu frá fólki í kring en á minni könnu að taka við henni.  Sem allur gangur hefur verið á.  

Allt þetta snýst um einstakling.  Einstaklingur þraukar.  Einstaklingur gerir köllun sína og útvalningu vissa.  Einstaklingur stígur fram í sinni köllun og vinnur með kölluninni verk lifandi Guðs.  Hvernig sem vindar blása skal viðkomandi halda áfram.

Trú er að gera.  Trú er að framkvæma vilja Guðs. 

Það er trúin á upprisinn Jesú Krist sem gefur manneskju mikilvægt úthald.  Frelsi okkar til að velja og hafna hverju því sem að okkur er stungið verður aldrei frá neinu okkar tekið.  Ef ég, segjum það,  "Æ nenni ekki." "Nú þá, Æ, nenni ég ekki."  Ekki núna.  Og punktur á eftir.  Allt orð sem gengur fram af mínum munni eru allt orð sem ég einn ákveð hvort fari af stað eða verði um kyrrt í hjartatetri mínu.  Sáið þið ekki hvernig trúin snýst um einstakling?  Okkur ber að tala til okkar sjálfra sem hvatning.  Við tölum trú eða við tölum vantrú.  Já, til okkar sjálfra.  Stundum þurfum við enga utanaðkomandi hjálp við allt niðurrifstal og einn fær um.   Lærum að hvetja okkur sjálf til meiri og betri verka í Jesús nafni. 

Að vænta og gera ráð fyrir hvatningu annarra og stökkva í fýlu komi hún ekki er sama og að hafa hengt hatt sinn á eitthvað rangt og kannski skurðgoð.  Sumt má vel hverfa úr eigin orðasafni og frá okkur.  Við þjónum góðum Guði sem stendur við allt sem hann hefur sagt .  Þetta er merkilegur lærdómur sem er vert að skoða og reyna betur að fatta.  Á sumt, kæru vinir, verðum við að minna okkur.  

Munum samt að hvatning safnaðarins til góðra verka er til staðar og að við söfnuðinn er ekki að sakast.  Hversu oft hefur maður ekki sjálfur heyrt hreina einlæga hvatningu fólks í kring á sinni trúargöngu?  Drottinn mun standa við sitt og gera okkur ókleift um að hengja hönk upp á bak hans.  Við sjáum að hvatning lifir í ranni Guðs.   

Sjálfur hef ég upplifað vakningu á bænastundum og séð er fjöldanum er skipt upp í fjórar fimm grúbbur.  Hélst þetta svo í nokkrar vikur en lognaðist þá út af.  Hvatningu er ekki áfátt heldur úthaldi einstaklings.  Sem svolítið skortir á að virki rétt.  Sjáum þetta réttum augum. 

25. mars 2024.

Ef við skoðum orð Guðs með augum trúar sjáum við fljótt bæði hversu nákvæmt orðið er og hitt hvernig Drottinn sjálfur hagræðir málum og það sem hann býður verður raunveruleiki.  Það eina sem þarf er að læra að treysta Jesús og trúa að hann viti betur en ég hvað framtíðina áhrærir.  Ég reyndar er algerlega strand þar og framtíðin mér lokuð bók.  Um hana alla saman veit hvorki ég né þú nokkurn skaðan hlut.  Og vegna  þessa annmarka fengum við það svar til okkar að Jesús sé fortíðin, nútíðin og einnig framtíðin og að allt sé í hans hendi og að hann geti sveigt allt og beygt á sveif með sér.  Trúin kennir mér að Jesús sé alvaldur og að engar kringumstæður séu honum ofviða.  Merkilegt?  "Já."  Heldur betur.  

Við sjáum að til að taka við slíkum boðskap mun slíkt aldrei gerast nema fyrir trú.   Aftur sjáum við mikilvægi þess að eignast þessa merkilegu trú og að trú sé fólki nauðsynleg.  Sé hún ekki til staðar hjá hverjum sem er, sjá allir að enginn munur er á trúuðum þegni og trúlausir manneskju sem jafnvel ber sér á brjóst og hrósar sjálfri sér af sínu trúleysi og telur sjálfan sig heppna manneskju af að vera þeim megin veggjar.  Þarna sjáum við mynd af afvegaleiddri manneskju.  Slík treystir á eigin mátt til að redda málum.  Vissulega munum við aldrei sleppa við og stíga sjálf inn í eigin kringumstæður en ég segi að talsverður munur sé á að gera þetta með Jesús sem sitt vopn og sín verja.  Í trúnni er sigurinn vís og svona gerir trúin fyrir fólk sem þekkir mikilvægi hennar.  Óteljandi sögur eru til um nákvæmlega þetta sem heimurinn þó hlustar ekki á og er heldur ekki gefin slík hlustun.  Þar að baki er afl afvegaleiðanda að nafni Satan.  

Eigi maður ekki til meira afl en eigið vöðvaafl og eða eigin hyggindi munu ströndin verða nokkur og óhöpp víða sem mæta.  Með sínum ósigrum.   Að lúta hinum sigraða leiðir engan til sigurs.  Biblían segir að Satan sé sigraður og að Jesús hafi sigrað allt þetta illa afl.  Það er trúin sem hressir og örvar mannskapinn.  Vantrúin er með enga burði til nokkurrar hressingar þegar alvaran blasir við mönnum og bætir gráu ofan í svart.  

Skoðum orðið.

Postulasagan 27.  21-26.

“Nú höfðu menn lengi einskis matar neytt. Þá stóð Páll upp meðal þeirra og mælti: „Góðir menn, þið hefðuð átt að hlíta mínu ráði og leggja ekki út frá Krít. Þá hefðuð þið komist hjá hrakningum þessum og tjóni.  En nú hvet ég ykkur til að vera vonglaðir því enginn ykkar mun lífi týna en skipið mun farast.  Því að á þessari nóttu stóð hjá mér engill þess Guðs sem ég heyri til og þjóna og mælti:  Óttast þú eigi, Páll, fyrir keisarann átt þú að koma. Guð hefur gefið þér alla þá sem þér eru samskipa.  Verið því vonglaðir, góðir menn. Ég treysti Guði, að svo muni fara sem við mig hefur verið mælt.  Okkur mun bera upp á einhverja eyju.“- 

Hér birtir orðið okkur trúaðan mann sem setur alla von sína á Jesús og er sjálfur algerlega sannfærður um að hann komist til keisarans og þangað sem Páll hafði skotið máli sínu.  Við þekkjum söguna.  Guð ætlar Páli að fara til Rómar og til Rómar komst Páll.  Gerum hana að okkar sögu og trúum og treystum Jesús.  

Að vísu er tiltekin ferð farin gegnum ónauðsynlegar hrakningar sem Páll hafði áður aðvarað hundraðshöfðingjann um.  En hann betur treyst orðum skipstjóra og eiganda skipsins en orðum guðsmannsins Páls.  Sem reyndist hafði lög að mæla.  Öndvert við hundraðshöfðingjann sem betur treystir hyggjuviti manna og reynslu.  Uppskeran fer eftir því.  Þetta er eitt atriðið sem trúin reynir ítrekað að sannfæra sitt fólk um og um það snýst boðunin að menn læri að treysta orðum Guðs.  Ekki manna.  Þeir sjá ekki lengra eigin nefi.  Páll varð ekki fyrir neinum vonbrigðum og komst með Guðs hjálp alla leið.  Gegnum þó ónauðsynlega erfiðleika.

22. mars 2024.

Eldgosið á suðvesturhorni landsins heldur áfram og rennur í þá átt sem því sjálfu hugnast.  Menn rembast við að reisa varnargarða í kring ef vera mætti að þeir beindu glóandi hrauninu í rétta átt.  Sem sagt, frá byggðinni og/eða meðfram byggð.  Þeir gera sitt til að minnka hættuna á að glóandi hrauneðjan fari yfir byggðinni og eyði henni.  Gerist þetta er ekki að sökum að spyrja að tjón á eignum manna verður gríðarlegt.  Í svona hamförum má alltaf búast við þessu.  Smár er maðurinn og smá þekkingin er kemur að ógnarkrafti þeim sem nú kemur upp úr jörðinni.  

Auðvitað er virðingarvert að sjá menn að minnsta kosti reyna og gera allt sem þeim hugnast í kringumstæðunum þó að ljóst sé að enginn viti fyrir fram hvort gagn verði af aðgerðum og að þær heppnist eða öll hin mikla vinna sem unnin er á svæðinu lukkist eða sé unnin fyrir gíg.   Þetta væri auðvitað arfaslök útkoma og sú versta af öllum slæmum niðurstöðum ef allt spilast á versta veg og af myndum að ráða allt stefnir í bæði hvað byggðina áhrærir og Svartsengismannvirkjunum sem þarna risu og þjóna enn vissulega hlutverki fyrir byggðirnar í kring.   Nú hefur þessu öllu verið stefnt í háska og eftir því sem gosið lengist aukast möguleikarnir á að allt þetta muni enda undir hrauni.  Þetta er ekki glæsileg staða og það eina sem hægt er að gera er að bíða og sjá til.  

Auðvitað væri hægt að grípa í bænastrenginn upp til lifandi Guðs sem heyrir bænakvak biðjandi manneskju/manneskja.  Raunverulega er Guð að bíða eftir bænakalli frá þjóðinni en frekar litlar líkur á að það gerist hjá þjóð sem að mestu leyti er guð- og trúlaus þjóð sem heldur betur hefur verið upptekin við að koma gegn öllum vilja Guðs síns en að keppast eftir að ganga með honum og vera í takt við hann sérhvern dag.  

Guð einn byrjar eldgos og líkur eldgosi, ver byggðir og eignir.  Að við sem eigum til trú í hjarta okkar gerum vilja Guðs okkar og biðjum fyrir endalokum eldgossins þarna á Suðurnesjum.  

Stundum er gott að eiga til sína barnalegu og einföldu trú á Jesús og vera eins og barnið sem bar til prestsins þar skammt frá, lamb sem fæddist frekar líflaust og myndi ekki lifa af.  Barnið bað prestinn um að biðja fyrir litla lambinu sínu sem prestur varð við og horfir næsta dag á út um eldhúsglugga prestsetursins og sér þá lambið hlaupa um á túnblettinum við bæinn með öllum hinum lömbunum sem fæðst höfðu þar þetta vor og er algerlega heilbrigt og fullt af lífi.  Allt af völdum lítils barns sem átti til trú á Jesús í sínu hjarta og uppskar bænasvar er presturinn lagði beiðni þess fram fyrir Guð sinn og hlaut að launum gleðilega og ánægjulega uppskeru í lífinu í gegnum eldhúsglugga prestsetursins og horfði á með eigin augum á þetta litla og sprelllifandi lambi þarna á túninu.  Nokkuð sem vantrúin vill rífa af barninu og loka dyrunum fyrir þeim að þessari leið þó að til sé einföld lítil saga af barnslegri trú lítils barns sem í einlægni hjarta síns þekkir Jesús sem raunverulega bænheyrði og gaf barninu að sjá litla lambið fullfrískt leika sér.  Og á eftir.  “Leika við sig.”-  

Lífgi Drottinn við afkvæmi fullorðinnar skepnu vegna beiðni frá fólki, í þessu tilviki barni, mun hann einnig bjarga fólki og persónulegum eignum fólks út úr hverjum ómögulegu aðstæðum sem upp kunna að koma eins og við nú í nokkra mánuði höfum séð ítrekað gerast og gert í beinni útsendingu tækninnar í grennd við Grindavík og Svartsengi.   Leið bænarinnar vill obbi þessarar þjóðar ekki ekki fara vegna þess að einfaldlega að hafa enga trú fyrir slíkri aðferð. 

Og enn hefur kirkjan ekki blásið til neinnar sérstakrar sóknar hringinn í kringum landið og kallað fólk saman til bænahalds í kirkjunum á hverjum stað þó að slíkt í dag sé léttur leikur og án teljandi fyrirstöðu gegnum alla þessa samfélagsmiðla sem aftur og ítrekað eru nýttir til svona lagaðs og af stundum léttvægari tilefni.  Samt sér kirkjan enn ekki nokkra þörf fyrir þessu þó að hún eins og landsmenn allir horfi upp á jafnvel aleyðingu heils kaupstaðar með öllu sínu tjóni.

19. mars 2024.

Alls konar vangaveltur í gúrkutíð.

Frá fyrstu tíð hefur sjósókn við Íslandsstrendur boðið ókost óvissunnar.  Þetta hefur ekkert breyst þó bæði fiskiskip og tækjabúnaður allur um borð taki stakkaskiptum og einnig þekking og kunnátta skipstjórnarmanna á að nota tækin.  Fáu er saman að jafna og því sem gilti og viðgekkst segjum um aldamótin 1900 og engin enn til radarinn.  

Eitt er sem ekki breytist.   Öll óvissan um hvar fiskurinn haldi sig í sjónum. Afli fiski báta er ekki vís og menn sem stunda sjóinn mæta daglega óvissu sem hver róður er.  Engin um borð getur fyrir fram vitað hvort fiskurinn gefi sig á tilteknu svæði eða láti leita að sér.  Íslenskir togarar hafa löngum siglt landshorna á milli í einum og sama túr til að leita uppi fiskinn.  Þarna er reynsla sjómannsins hjálpleg.  Hann þekkir sum veiðisvæði og reiknar með þessum og hinum afla á einum og öðrum miðum sem hann stímir til á ýmsum árstíma og dýfir veiðarfæri sínu.  Samt er ekkert í hendi fyrr en aflinn liggur spriklandi á dekki eða í móttöku.  Þá fyrst blasir sannleikurinn við íslenska sjómanninum sem veiðir við Íslandsstrendur.  Að reikna með og búast við er ekki sama.  Svona er lífið á sjó að engin veit nákvæmlega hver launin eru fyrr en í vertíðarlok og er uppgjörsnótan blasir við.   

Sumir sjómenn fara vel með peningana og ávaxta hluta af þeim í Sparisjóðnum og má sjá slóð eftir þá liggja frá dyrum kontórsins til Sparisjóðsins.  Sparisjóðir voru í svo til hverju byggðu bóli hringinn í kringum Íslands enn eru það ekki lengur.  Netbankinn yfirtók gamla Sparisjóðinn.  Og öll almenn bankaviðskipti einnig.  

Held að ekki sé til nema einn Sparisjóður í dag, Sparisjóður Neskaupstaðar.  Hef stundum hugleitt að færa öll mín bankaviðskipti til Sparisjóðs Neskaupstaðar vegna þess að þykja eilítið vænt um þessa merku stofnun Sparisjóðurinn.  Fjármálaleg umsvif mín eru svo sem ekki mikil og mest ellilaunin (sniff) og grátur allur saman af píningunni við eldri borgara Íslands.  En þeir víst hafa einir byggt upp allt í þessu landi, og sú þvæla öll sem haldið er fram og er bara móðgun við nútímann sem tekur að fullu þátt í uppbyggingu og viðhaldi samfélagsins.  Sjá má að engin skuldar neinum neitt þarna og ekki veit ég heldur hvert þessi umræða rekur ættir sínar sem talar um og trúir á einhverja skuld.  Hverra þá?  Ekki svo að skilja ellilaun megi ekki hækka en verður þá að vera á réttum forsendum en ekki “rökunum” að einhver skuldar einhverjum.  Ég skulda ekkert.  Kynslóðin sem nú starfar er tekin við.  Engin gráti lengur krókódílstárum.  Að gráta Krókódílstárum merkir tár með enga raunverulegri samúð með sér og eru smá fölsk tár.

Já.  Ég er sjötugur.  Gamall kall, hefur einhver einhvern tímann sagt.   Samt hef ég sömu virðingu eins og fyrr og er enn beðin um að gera ýmis viðvik og ekki verið neitt útskúffaður.  Að vísu fengi ég ekki lengur pláss á sjó vegna aldurs og færi heldur ekki fram á neitt slíkt vegna þess í fyrsta lagi að hafa ekki lengur nokkurn áhuga á sjómennsku í verki eða með neinum beinum hætti og í öðru lagi treystir maður sér ekki í neitt svoleiðis lengur.  Ekki vegna heilsubrests, hef alltaf státað af heilsuhreysti, frekar vegna aldurs sem gerir volkið og veltinginn ekki að neinum spennandi kosti.  Og maður lærir að sníða sér stakk eftir vexti og alveg eins og verið hefur.  Eitt sinni ungur en núna gamall karl “fuskur”- bætir einhver við glottandi og er það heimilt.  En hvort er betra gamall eða ungur?  Bæði er jafn gott og ég bara Konni úr Hafnarfirði.  Og núna sjötugur.  Aldur er afstæður og dagurinn jafn góður og karlfauskurinn gerir hann.  

“Engin talar við mig”- segja menn og er um leið bara hreint væl.  Engin þarf neitt að tala við mig sem ekki vill það sjálfur og stundum tala ég ekki við alla menn og hef fullt leyfi til.  Allt fólk hefur sinn eigin rétt til að gera hvað sem það sjálft vill á meðan það brýtur ekki gegn friðhelgi annarra manneskja.  Friðarsinni er oft versti ófriðarsinni sem alveg gæti grátið krókódílstárum.

16. mars 2024.

Kirkjan fylgir mannlífinu og kirkjan var ekki stofnuð í gær heldur kom hún fullsköpuð til jarðarinnar og mögulega árið 33, eða á því róli.  33 ára er aldurinn sem Jesús er talin hafa náð í sínu lífi áður en landar hans, eigin menn, drápu hann.  Að ekki ætti það að vera neitt langt úr vegi að telja að stofndagur kirkjunnar sé eitthvað á þessu árabili og birtingarmynd atburðarins kraftaverkið sem skeði í Loftstofunni þar sem á milli eitt hundrað og fjörutíu og eitt hundrað og fimmtíu manneskjur fá á sama andartaki að upplifa kraftaverkið einstaka og fyllast hvert um sig heilögum anda og að verða frá og með þeim tíma þessi kirkja.  Hugtakið kirkja hefur svolítið brenglast hjá okkur.  Kirkjan nefnilega er andans fyllt fólk.  

Eftirleiðis mundi boðskapur himinsins búa sér stað í hjarta manneskju og fara þaðan gegnum munn til manns og konu í gegnum einstakling.  Munum að Satan vinnur með sama hætti og notar eins og Jesús einstakling.  Sem um leið er þá hans manneskja.  Til er svart og hvítt.  

Það sem Satans fólk hins vegar gerir er að koma markvisst gegn orði Guðs, svívirða verk hans og að telja sig með þeim hætti vinna gott verk.  Samt er auðvelt að greina þarna á milli og tryggingin besta að þekkja skil á orði Guðs.  En það verk allt saman er á ábyrgð einstaklings.  Sem sagt, mín og þín ábyrgð.  

Það er í gegnum trú manneskju, einstaklings, sem dýrð Drottins birtist og þetta svakalega flotta himneska skipulag kirkjan opinberast sem menn svolítið hafa afvegaleitt og gert með því að fá aðra til að horfa með sér á stein- og eða trékumbalda og nefnt kirkju en getur aldrei verið neitt nema bygging til jafns við hvaða aðra byggingu okkar mannanna sem er.  Þær allar lúta samþykki sérfræðinga á sínu sviði.  Öndvert við einstaklings trúna sem sjálft himnaríki styður og gerir með til að mynda þessum orðum.

Lúkasarguðspjall 6. 20-21.  

“Þá hóf Jesús upp augun, leit á lærisveina sína og sagði:  „Sælir eruð þér, fátækir, því að yðar er Guðs ríki.  Sælir eruð þér sem nú hungrar því að þér munuð saddir verða.  Sælir eruð þér sem nú grátið því að þér munuð hlæja.”- Þarna er talað um sæla fátæka menn en þó ekki verið að tala neitt um peningaleg auðæfi eða neitt slíkt heldur hungur einstaklings, aftur kemur einstaklingurinn fram, eftir að eignast meira af Guði.  Kristur nefnir þennan þátt, hin raunverulegu auðæfi manns.  Einnig þessi hugsun hefur með tímanum verið afskræmd. 

Kirkjubyggingin rétt eins og einbýlishúsið okkar, þarf sitt sérstaka samþykki og sérstöku lóð sem bæjaryfirvöld sveitarfélags hafa fyrst samþykkt.  Kirkjan, eins og Drottinn setti hana fram og birtir þarna í Loftstofunni í öllum þessum einstaklingum sem fylltust heilögum anda, en segir ekki stafkrók um að hafi fyrst þurft samþykki bæjarfélags, bæjarstjórnar eða nokkurs skipulags bæjarfélags, þó líklegt sé að salurinn sem verknaðurinn gerðist í lúti mannlegu skipulagi.  Enn það er annað mál.  Blöndum ekki ólíku saman.  Kristur veit hvers við þörfnumst og útvegar hentugt húsnæði.   Ætli hann viti ekki um það allt saman þó ekki breyti það neinu um að kirkjan sé neitt annað en trú mín og trú þín, í persónulegu verki á akri Guðs.  Munum að Jesús lifir í dag og er með okkur í öllu sem við gerum og hverju sem við tökum okkur fyrir hendur, í trú.

Í kirkjunni eru til allmörg embætti sem þarf að sinna og vinna.  Sum embættanna eru launaðar stöður og fram undan Biskupskosning í þjóðkirkjunni.  Verum þátttakendur í biskups umræðunni.  Enda talsvert betra en vera bara sama og vera áfram í fýlu út í Þjóðkirkjuna.  Hættum því öllu við þetta Hvítasunnufólk, ágætis fólk, og lítum á hana sem verðugan samstarfsaðila.  Hún er það.   Þjóðkirkju menn geri slíkt hið sama.  Séu hvítasunnumenn sekir þarna eru Þjóðkirkju menn einnig sekir.  Hér er ekki farið fram á að kirkjudeildir eigi sæti í stjórn hjá hverri annarri.

14. mars 2024.

Mikilvægt er að flytja boðskap sem við sjálf höfum valið að styðja og höfum sannfæringu fyrir að sé réttur boðskapur.  Í öllu svona er ábyrgðin okkar einna og við höfum engan annan til að styðjast við nema okkur sjálf.  Hver annar en einstaklingur tekur ákvörðun um að segja skilið við stjórnlausa brennivínsdrykkju sína og eða fíkniefnanotkun?  Við vitum svarið og hann einnig sem tók ákvörðun og veit um réttmæti sinnar ákvörðunnar og viðurkennir um leið að hafa beðið í lægri hlut fyrir sér sterkara afli.  Val manneskjunnar er rétt.  Sigur felst í að læra að tala sannleikann við sig sjálfan.  Þetta hefur maður aftur og ítrekað séð og þreifað á með eigin hætti sem staðfestir sannleiksgildið.  Það er þarna sem sigur hverrar manneskju liggur.  Að viðurkenna staðreynd liggur í gríðarlegt afl.  En þarna ströggla margir og lemja höfði við stein.  

Rómverjabréfið 2. 17-21:  “En nú kallar þú þig Gyðing, treystir á lögmálið og ert hreykinn af Guði þínum.  Þú þekkir vilja hans og kannt að meta rétt það sem máli skiptir þar eð lögmálið fræðir þig.  Þú treystir sjálfum þér til að vera leiðtogi blindra, ljós þeirra sem eru í myrkri, kennari fávísra, fræðari óvita þar sem þú hafir þekkinguna og sannleikann skýrum stöfum í lögmálinu.  En þú sem fræðir aðra, hví fræðir þú ekki sjálfan þig? Þú prédikar að ekki skuli stela og stelur þó.” - 

Hversu mörg okkar erum ekki nákvæmlega þarna að við sjáum flís í auga náungans og ekkert vera að hjá okkur sjálfum?  Og er það ekki akkúrat á þetta atriði sem Páll bendir þessum mönnum?

Lúkasarguðspjall 6.  39-42.   “Þá sagði Jesús þeim og líkingu: „Hvort fær blindur leitt blindan? Munu ekki báðir falla í gryfju?  Ekki er lærisveinn meistaranum fremri en hver sem er fullnuma verður eins og meistari hans.  Hví sérð þú flísina í auga bróður þíns en tekur ekki eftir bjálkanum í auga þínu?  Hvernig færð þú sagt við bróður þinn: Bróðir, lát mig draga flísina úr auga þér, en sérð ekki bjálkann í þínu auga? Hræsnari, drag fyrst bjálkann úr auga þér og þá sérðu glöggt til að draga flísina úr auga bróður þíns.”- 

En hvað er hann að meina og hvaða kennslu að kenna?  Fyrir mér er hún einföld.  Þessi:  “Hættið að bulla þetta með heiminum og hættið öllum bendingum á eigin bræður og systur og jafnvel að væna þau um svik og undirróður af einhverju tægi sem engin fótur er fyrir.  Sé svo, að skellið þá fram áþreifanlegum sönnunum.”-  Slíka hugsun er að finna í orði Guðs sem vill umfram annað að merkileg eining viðhaldist hjá sínu fólki en gerir ekki á öllum tímum vegna einkum aðfinnslu í röðunum.  Inn í þetta hefur orðið svar sem mun leysa málið og ýta út af borðinu og afgreiða frá sér en getur oft á tíðum ekki gert vegna þess að aðstoðar orðsins er sjaldnast leitað og áfram stuðst við eigið álit. 

Mattuesarguðspjall. 5.  25-26.  “Vertu skjótur til sátta við andstæðing þinn meðan þú ert enn á vegi með honum til þess að hann selji þig ekki dómaranum í hendur og dómarinn þjóninum og þér verði varpað í fangelsi.  Sannlega segi ég þér:  Eigi munt þú komast út þaðan fyrr en þú hefur borgað síðasta eyri.”- 

Sjáum við ekki hvernig lausnin við allskonar vitleysu sem menn, ég og þú, ítrekað glíma við í sínu lífi liggur í að fylgja orði Guðs.  Og sjá menn ekki hyggindi í að velja þá leið frekar en neita þó að leita sátta?  Leið sátta er möguleg í hverju máli fyrir sig en okkar, hvers og eins, að nota hana til að enda ekki fyrir framan dómara sem dæmir og er verk hvers dómara að gera og hans eiginlega starf og skylda að afgreiða frá sér mál með dómsniðurstöðu.  Með þeim hætti gerir dómari verk sitt og afgreiðir mál sem honum berst, ásamt dómsúrskurði.  Niðurstaða dómsvalds er um leið gilt svar.  Og vist í fangaklefa blasir við.   Fangelsisvist er engum manni þægileg.  Samt segja menn:  “Hótel þetta og hitt”-  Ekki langar mig til að gista á slíku “hóteli.”- 

11. mars 2024.

Velti stundum fyrir mér gæðum og hver séu gæðin mestu í lífi einstaklinga.  Svarið liggur fyrir að það er Jesús sem gaf líf sitt á krossi fyrir syndir fólks.  Jesús er hápunktur allra gæða.   

Færi ég mig hins vegar nær í tímanum og til minnar eigin ævi og skoða annars konar gæði sem ég hef lifað kemur tvennt upp í hugann.  Frelsisverkið og trú mína á Krist sem ég eignast 1989 og hitt atvikið sem skeði tuttugu og fimm árum fyrr, 1964, og er atvik sem trónir nokkuð hátt hvað mitt líf áhrærir í minni prívat lífssögu.  

Atvikið sem hér er imprað á skeði fyrir neðan Sundhöll Hafnarfjarðar um sumarið 1964 í mögulega júlímánuði, og í logni því sem þá lék um okkur félaganna.  Þá segir þessi vinur minn mér frá hljómsveit austur í Bretlandi sem hann mundi reyndar ekki nafnið á í andartakinu en vildi svo til að hafði í fórum sínum lítið batterísútvarp í eigu föður síns og stillti tækið á Kanaútvarpið, sem þá er enn við lýði á Íslandi.  

Og viti menn.  Annað eða þriðja lag sem berst út um hátalara litlu græjunnar er lag með sömu hljómsveit og hann nokkru fyrr hafði heyrt í og orðið heillaður af. Lagið Twist and shout í flutningi hljómsveitarinnar The Beatles sem hvorugur vissi haus né sporð á en líkaði söngurinn.  

Eins og félagann greip söngurinn mig föstum tökum og man ég að ég fann eitthvað ósýnilegt fara um í loftinu þarna í kringum mig og ég skynja innra með mér að eitthvað rosalega stórt var að gerast í kringum þessa bresku rokkhljómsveit.  Og ég velti þessu svo sem ekkert fyrir mér og bara man eins og gerst hafi í gær.  Einhver myndi eflaust tala um “Að vera næmur”- en ég geri það ekki vegna þess að slíkt tal hef ég aldrei almennilega skilið hvaða merki og auk þess að nenna ekki að vera eitthvað "ofurandlegur"-

Bítlaæðið kom í kjölfarið með öllu sínu svingi og fjöri og gleypti hvert ungviði landanna eftir annað, uns allur heimur er undir.  Ekki síst er það sannleikur málsins í kringum The Beatles.  

Samt er merkilegt til þess að hugsa að meint Bítlaæði varir í eitthvað sex ár áður en því lauk er Bítlarnir velja að stíga af sviðinu til að sinna öðrum verkefnum og gera hver í sínu lagi.  Samt lauk þessu ekki þar með.  Bara aldeilis ekki.  

Hvernig má svona vera?  Það er einfalt.  Fólkið sem aðhyllist og naut þessara tíma lítur á hann sem hrein gæði fyrir sig og sækist eftir eigin endurminningum sem enn lifa ágætis lífi með mörgum af þessum manneskjum og þrátt fyrir að hálf öld sé að baki og svo til ekkert nýtt efni hafi frá Bítlunum komið í yfir hálfa öld. 

Söngvar sem birst hafa eru söngvar eftir John Lennon sem hann samdi en notaði ekki á eigin sólóplötur.  Löngu síðar, 1995-1996, taka þeir nokkra söngva félaga síns og vinna í studíói og gera að Bítlalögum.  Bítlaæðið hélt nefnilega alltaf velli og þiggur næringu úr einkum söngvunum sem gefnir voru út með Bítlunum á árunum 1963 til 1970.  Þeir eru aflið sem næra og fóðra allt þetta húllumhæ sem gekk yfir löndin og á litla Íslandi einnig.  

Að þetta skuli ekki vilja gleymast er af engu en gæðum.  Þau fæða allar frábæru minningarnar í hjörtum þessa fólks.  Gæði Bítlaáranna vilja ekki gleymast.  Og er heldur engin ástæða til.  Kynslóðin sem upplifði Bítlaæðið á eigin skinni er hreinn forréttindahópur.  Bítlaárin eru í sögu þeirrar kynslóðar sem bjó til fyrir hana þessi hreinu og tæru gæði sem fleiri en ég viðurkenna fyrir sig að séu.  Hvað annað en gæði fá lifað áratugum saman hjá fólki og vakið ítrekað gleðitilfinningu í hjarta?   Það er í annan stað rétt að margt misjafnt skeði.  En það hélt ekki velli í sal minninganna og hvarf.  Ekki gleyma að betra lifir af en hitt vill hverfa.  Og hvað er rangt við að vilja halda í það sem betra er?   Geri það ekki lífið að svolitlu ljósi hjá fólki?

7. mars 2024.

Ljóst er að þegar eitthvað fer af stað gerist slíkt oftast nær af einhverjum áður undangengnum atburði.  Og þeir geta verið margvíslegir.  Atburðarásina má oft rekja til undangenginna atburða.  Þetta vill segja manni að ávallt séu til menn sem kunni að grípa gæsina þegar hún gefst. Með öðrum orðum er hver atburður fyrir sig af einhverju gefnu tilefni sem menn veittu athygli og hófust handa um að virkja betur.  Málið er að nýta hitann á meðan hann er enn.  Við vitum að með tímanum kólna kolin.  Að nota og nýta sér uppkomnar kringumstæður er í grunninn hugsað til að  fullgera verk:  “Klára málið”- eins og segir.  Menn eru enn að klára málið.

Aftur er okkur bent á að nákvæmlega ekkert nýtt sé undir sólinni og þar eintómar endurtekningar í gangi.  Svona, frá grundvelli heims, hafa málin verið. Horfið bara upp og skoðið í kringum ykkur.  Og þetta blasir við augum.  Sem sagt.  Engin breyting.  Svona mikið hefur mannkynið nú lært.  Ítrekaðar endurtekningar og hiti leiks er nýttur.  Nýtt vín er látið í gamlan belg til þess eins að springa og láta innihald fara til spillis.  Viskulegt.  Eða hitt þá heldur.  

Skoðum orðið:

Postulasagan. 11. 19-21.

“Þeir sem dreifst höfðu vegna ofsóknarinnar sem varð út af Stefáni fóru allt til Fönikíu, Kýpur og Antíokkíu. En Gyðingum einum fluttu þeir orðið.  Nokkrir þeirra voru frá Kýpur og Kýrene og er þeir komu til Antíokkíu tóku þeir einnig að tala til Grikkja og boða þeim fagnaðarerindið um Drottin Jesú.  Og hönd Drottins var með þeim og mikill fjöldi tók trú og sneri sér til Drottins.”- 

Hér sjáum við hvernig menn vilja oft nýta sér uppkomnar aðstæður sjálfum sér og/eða málstað sínum í hag án þess kannski að neitt gott hljótist af.  Allt fyrir þær sakir að menn hafa engin ráð að grípa til.  Að vera með samfélag allt meira og minna í uppnámi vegna atburða liðinna daga getur ekki verið góð staða fyrir nokkurt samfélag að búa við séð í því ljósi að upplausn sem kemur sé óskrifað blað sem engin leið er að segja neitt til um í hvaða átt fer og eða hvort af hljótist mannfall og eyðilegging mannvirkja.  Við sjáum að ábyrgð manna sem ætla að nýta sér svona lagað er veruleg og einnig að Biblían er rosalega flott kennslubók þó að grunnskólinn á Íslandi hafi valið fyrir sig að fleygja Biblíunni út úr sínum kennslustofum.  Ekki er alltaf viskunni fyrir að fara í veröld okkar mannanna.  Við getum víst svo miklu meira í dag en var áður en öll áhöld um hvort rétt sé með farið gerandi enn samskonar glappaskot sem aldrei á neinum tíma hafa leitt til neins góðs.

Um atburðarásina í kringum morðið á Stefáni, lærisveini Jesús, og atburðunum í kjölfarið má segja að verkið hafi leitt til góðs að því leyti til að það hafi þjappað trúuðu fólki aftur saman og það á nýjan leik hugleitt stöðu sína og í alvöru farið að sinna verkum þeim sem Drottinn hafði áður fyrr búið og ætlaði sínu fólki að sinna.  

Allt sem sjá má hefur sinn eigin tilgang og birtingarmyndirnar af þessum atburði eru tvær og er annars vegar glundroði heimsins og hróp og köll sem fýsir að eina ferðin sé enn að ganga til bols og höfuðs á þessum kristnu mönnum (ekki í fyrsta skipti.)  

Ef við skoðum hina birtingarmyndina sem blasir við sjáum við og heyrum anda Jesús hvetja sitt fólk að boða trú á Jesús og vinna með þeim hætti gott verk sem hefur kross Krist og krikju hans í öndvegi allra góðra  verka í þágu hvort sem er eigin samfélags, safnaðarins, og samfélagsins sem fólk lifir saman í og því svo mikilvægt að þar lifi og ríki friður og kyrrð.  En í þetta hefur alltaf og ítrekað verið höggvið því manni er enginn friður búinn nema undir verndarvæng Jesú Krists, hinum krossfesta og upprisna Drottins drottna.  Líka þess vegna heldur boðunin velli og áfram þangað til lúðurinn gellur og burthrifningin á sér stað.

4. mars 2024.

Biblían hefur áhrif á allt fólk.  Hvernig sem menn reyna að hlaupa í burt frá henni og láta sem hún sé ekki til.  En verkið að segja fólki sannleikann hefur mistekist.  Í allavega þetta sinn.   Guð er stærri en svo og elska hans til mannanna meiri að hann þar með snúi baki í menn.  Slík breytni er ekki inni.  Hann kemur því aftur, knýr á og bíður eftir að fyrir sér sé opnað. Komi einhver til dyra og biður honum við dyrnar inn fyrir þiggur hann boðið.  Og samskipti geta átt sér stað milli fólksins.  Sumir standa upp frá þessu borði sem frjálsbornir menn Jesús Krists.  Aðrir þurfa  lengri tíma til að ákveða sig.  Alltaf gera einhverjir gys að.  Alls konar er í gangi er kemur að boðun Orðs Guðs.  Það þekkjum við og ekkert nýtt borið fram hér.   

Eitt af verkum óvinarins við skilningstré góðs og ills um árið var að hann dró upp fyrir augum mannsins, reyndar er átt við skilningarvit manneskja, dul sem byrgir þeim sýn til mikilvægs sannleikans og yfir duluna og til mannsins töluð lygi.  Hljómar svo sem ágætlega og fer ekki í öllum tilvikum neitt illa í eyrum fólks en er samt haugalygi og að auki háskaleg lygi.  Og svo samdauna verður maðurinn þessari lygi andstyggð að að það sem er sannleikur á hann í slíkum kringumstæðum í mesta basli við að koma að með.  Margt er nefnilega einkennilegra öðru sem hér skeður.  Þegar ljóst er að hægt væri að hoppa frekar hæð sína af gleði yfir að fá til sín sannleika þá bregðast menn þveröfugt við.  Að elska sannleika er manneskju samt eðlilegt.  Að vera undir afli lygir er hlutskipti of margra í veröldinni en er fólkinu samt aldrei neitt eðlilegt ástand.  Svona leikur gegndarlaus lygi til langs tíma manneskju sem engan veginn veit orðið hvað er rétt og satt og þarf því að fara með sig sjálfa allmörg skref til baka til að komast aftur fyrir allt þetta lygarugl sem hún heyrir og hefur verið undir lunga lífs síns og til staðarins sem sannleikurinn rennur upp.  Nú sér hún loks eilíft líf og sjálfa sig þar inni vegna Krists.  Afl sannleikans er gríðarlegt og háski lyginnar mikill. 

Staðurinn sem manneskjan er nú komin á er hann sem Kristur dró hana til.  Allur sannleikur Krists er til staðar af þeirri ástæðu að þar er Kristur að vinna sína vinnu og fólk sem þar er statt, að meðtaka beint orð hans og um leið sannleika hans vegna þess að hafa þá stund verið á staðnum.  Hefði fólk ekki gefið sér tíma til verksins hefðu orð hans, blessun og uppbygging öll meira og minna farið fram hjá og verið til harla lítils gagns.  Hér sjáum við skýra mynd af vali og hvað við erum að velja og hvað við teljum að eigi að hafa allan forgang í kringum okkar líf.  Með ástundundun okkar náum við betra haldi á verki Guðs. Og við þráum æ oftar að dvelja í fangi hans og faðmi og að nema þá fræðslu sem hann hefur.  

Eitt sem sagt er alveg öruggt að kennsla Krists byggir alltaf á sannleika og aldrei nokkurri lygi.  Sannleikur Krists mælir til okkar tæpitungulaust.  Getur svo sem höggið í eyrun.  Og verður þá bara að hafa það. 

Að tala af kletti sannleikans, fræðast af kletti sannleikans er okkur mögulegt sem eigum aðgang að Jesús með fullu leyfi tans til að vinna út frá þessum kletti sannleikans og lærum betur inn á hversu gagnleg slík vinna er.  Til að mynda kennsluefnið sem við notum.  

Einfaldlega að þá er sannleikurinn magnaður og hvernig sem við lítum á hann stendur hann fyrir sínu og ég þarf á honum að halda og hann ekki svo mikið mér.  Nema þá sem verkamaður á Akri Guðs.  

Þetta er eitt af þessu sem við lærum og metum betur og réttar eftir því sem lengra líður á gönguna með Jesús þar sem Kristur vinnur sín verk og ekkert rúm er lengur til fyrir nokkra lygi.  Að vera allur inni í slíku umhverfi er hverri manneskju eftirsóknarvert hlutskipti.  Enda þar af algerlega fúsum og frjálsum vilja og á engan hátt þvingaðir að þessu borði né dæmdir þangað með nokkrum hætti heldur erum þar sem að öllu leyti frjálsborið fólk og í vilja Guðs.

29. febrúar 2024.

Eitt af merkjum virkrar trúar á Jesús Krist er einn hugur, eitt hjarta og ein sál.  Alger eining og er í sjálfu sér gríðarlegt undur að skuli gerast með það á bak við sig að hvert og eitt okkar er gjörólíkt fólk sem reynt hefur sitt hvað af sínu eigin lífi og gert að því fólki sem blasir við hér og nú.  Hér og nú er alltaf.  Um öll mál gildir viss niðurstaða og hvort sem verk eru hálfköruð, komin aðeins lengra eða þau blasa fullgerð við.  Í öllum ferlum er ein og önnur niðurstaða.  

Bakgrunnur okkar gerir okkur að því sem við erum og ýmis merki koma fram í hópnum um fólk sem lærði að vinna rétt úr eigin kringumstæðum sem við, ef við viljum, getum lært margt af og líka unnið rétt úr fyrir okkur sjálf sem auðveldar líf okkar umtalsvert.  Sjáum við ekki í hendi mikilvægi þess að taka rétt á í eigin málaflokkum og að vinna rétt úr aðstæðum hverjum sem þær eru og hvort sem þær eru ógnvænlegar eða ögn mildari á manninn?   Sjáum við ekki mikilvægi þess að sigra?  Og í stað sigurs leyfum við uppkomnum kringumstæðum að reka okkur kinnhest, hræða okkur að okkur féllust hendur og samþykktum hvert með öðru að láta tímann þjóta hjá aðgerðarlausan.  Vitum við ekki að í tíma og andartaki býr öll von og sjáum við ekki hversu mjög við sjálf ráðum för en höfum aldrei lært að nota hvert andartak fyrir sig vegna þess að alla einingu skortir og fór forgörðum og gerði með fullu samþykki okkar?  Já, hvers og eins. Áttum við okkur ekki á að í hverju andartaki sem þýtur hjá býr grúi lausna og ný færi á að gera betur og að allt þetta er á okkar valdi, hvers einstaklings, að nota þó ekki væri nema í eitt skipti.  Þá allavega gaf lausn í einhvers konar formi.   

Sjáum við mikla einingu í dag?  Ég held ekki og ef hún er sýnileg er það oftar en ekki utan um eitthvað rugl eins og fóstureyðingar, kynvillu, rétt hinsegin fólks, heitir það víst í dag og alls konar svona lagað.  Margt annað í kring er tvist og bast með meira og minna ekkert fast í hendi.  Þekkjum við lengur hugtakið einingu? Um það má stórlega efast. Og og af hverju? Spyrja mætti á móti hvar sameingartákn sé.  Fólk þarf sitt sameiningartákn sem hvert á eftir öðru er rifið burt og orð sérfræðingsins oft látin gilda.  Hafa menn persónulega og raunverulega kynnst alvöru einingu í sínum hóp.  Getur það átt við vinnustað?  Ég veit það ekki enn og ef marka má klögumálin í gangi bendir fátt til einingar.  Það að minnsta kosti hef ég í nokkur skipti upplifað á minni starfsævi bæði til sjós og lands að hafa verið undir afli einingar og starfað með henni. Einingin  kom og fór.  Af hverju?  Ætli menn hafi nokkuð áttað sig á að það sem þeir bjuggu þá við heitir “Eining.”  Allavega sá maður okkur ekki umvafða einhverri einingu á þessu tímabili og man ég og áttaði mig ekki á þessu fyrr en mörgum árum síðar og sá þá veruleikann sjálfan.   Og af hverju hvarf þessi magnaða eining hópsins?  Hún var ekki varðveitt vegna þess að ég sá hana ekki og mundi bara góðan móral hjá hópnum.  Af hverju er er bara öðru hvoru góður mórall?  Af hverju öðru en einingu sem kemur og fer og sker úr um samstöðu um borð. Merkilega einingin hvarf og varði annað veifið og bjó til bestu stundir lífsins fyrir sama hóp manna.  Allt fyrir þær sakir hversu sjaldan við erum fólk andartaksins og leyfum því að þjóta hjá en lesum ekki rétt úr þeim;  

Í Postulasögunni. 4. 34-37.  “Eigi var heldur neinn þurfandi meðal þeirra því að allir landeigendur og húseigendur seldu eign sína, komu með andvirðið  og lögðu fyrir fætur postulanna. Og sérhverjum var úthlutað eftir því sem hann hafði þörf til.

Jósef, Levíti frá Kýpur, sem postularnir kölluðu Barnabas, það þýðir huggunarsonur, átti sáðland og seldi, kom með verðið og lagði fyrir fætur postulanna.” -Hér sé ég hvergi stafkrók um að Drottinn fari fram á þetta við sitt fólk og veit að menn munu aldrei sætta sig við til lengdar aðstæður undir einni flatsæng á stóru gólfi með grúa sítalandi karla og kerlinga liðlangan daginn í kring.  Kerfi fólksins hrundi endanlega með framkomu Ananíasar og Safaría sem skiluðu af sér aðeins hluta andvirði eignar sinnar í sameiginlega pottinn.  Mammon er guð fleiri en við ætlum.  Og munum!  Guð bað aldrei um þetta og ætlaði fólkinu aðra leið.

24. febrúar 2024.

Hvað er mál málanna?  Um hvað skal líf mitt snúast?  Stórt er spurt og er einnig spurning sem að líkindum oftsinnis hefur verið borin fram og af öllum lifandi mönnum og menn velt henni fyrir sér og gert af mismunandi alvöruþunga.  Þetta er eðlilegt því lífið er bara og við eitt og sérhvert mitt inni í þessu lífi okkar.  

Margt er það sem gæti leitt huga manna og kvenna örlítið lengra og áfram inn í þetta mikilvæga mál því mikilvægt hlýtur að teljast fyrir hvern einstakling að velta fyrir sér og ígrunda og fá einhvern botn í og hugsa málið upp á nýtt með spurningu á borð við:  Til hvers er ég í þessu lífi mínu?  Ég streða.  Ég þéna.  Ég kaupi.  Ég eignast.  Ég ferðast.  Ég elda og borða.  Ég legg til hliðar af laununum. Hef stundum áhyggjur.  Leiðist stundum.  Finn til reiði.  Finn til ótta.  Finn til kvíða rétt eins og allir menn gera.  Ég burðast oftar með þetta en ég sjálfur kæri mig um á ferð minni um þetta ágæta líf mitt.

Ég hef séð menn leggja til hliðar og gera sér sjóð til elliára og spara, sem er gott, séð þá byggja yfir höfuð sitt og fjárfesta í steinsteypu og fylgjast með hvernig eignin stendur sig á fjármagnsmarkaðnum og verða af slíkri uppgötvun kot roskna.  Ég hef horft á menn eignast nýjan bíl úr kassanum, eins og þetta var kallað hér í eina tíð, og svo sem stolta aka um á sínum nýja bíl og láta aðra vita muninn á nýjum bíl og einhverri notaðri bíldruslu.

Ég hef líka séð fólk á besta aldri veikjast, missa eðlilegan kraft í líkamanum til að sinna daglegum verkefnum með þeirri reisn sem krafist er og á endanum falla frá langt fyrir aldur fram vegna sinna langvarandi veikinda með samt alla sína útlimi heila en þó bæklaða vegna sjúkleikans í líkamanum sem hindraði fólk þetta árum saman að gera allar hreyfingar sem heilbrigðum mannslíkama er ætlað og fer létt með, væri ástand hans eðlilegt og allt í sínum eðlilega farvegi. 

Ég hef fylgst með mönnum gegnum bækur, myndbönd og með öðrum hætti sem börðust um á hæl og hnakka og veit að þetta fólk náði töluverðum árangri og fór hátt á segjum sviði stjórnmála og komst í stöðu alræðisins í landi sínu.  Ég fræðist um þá og sé þessa menn fara mikinn og orð frá þeim umbreytast í lög í sínu landi og allt á eftir hrynja eins og spilaborg og þá sjálfa falla í valinn og umheimurinn keppist við að gleyma verkum þessara manna.  Einnig hef ég séð þvæluna halda áfram og menn og konur höggva í sama knérunn í von um aðra niðurstöðu en hana sem þá fékkst.  En hvernig á slíkt að geta gerst með beitingu nákvæmlega sömu aðferða?  Stemmir ekki.  

Allt svona og meira til höfum við fyrir framan augu okkar án þess kannski að veita svo mikla athygli því hvert og eitt lifir lífinu sem hver og ein manneskja velur fyrir sig sjálf að lifa. 

Vandinn er að fólk sér ekki alltaf sinn raunverulegan tilgang með fæðingu sinni og lífi.  Sér ekki að fæðingin er til að lúta vilja lifandi Guðs frá vöggu til grafar og eignast miskunn og náð Jesús. 

Fólk svo sem gerir plön um að gera þetta og hitt í lífinu.  Sumir láta drauma sína rætast og uppskera fræðslu af ferðalögum sem þeir stefndu á og ná marki.  Fólk sem víða hefur farið eignast fullt af reynslu en ekki eilífa lífið sem Kristur einn gefur.   Hvernig sem líf okkar er og hefur verið munum við öll standa andspænis einu.  Dauðanum.  Dauðinn hirðir alla og hvort sem er ríkan og/eða fátækan, hinn eignamesta og manneskjuna sem á aðeins fötin sem hún klæðist.  Öllu fólki er úthlutað sömu stærð af skika í kirkjugarðinum með ekkert með sér.  Allur gróði lífsins er skilinn eftir fyrir aðra manneskjur að nýta og nota.

 Og hvað segir ekki Davíð konungur?  Postulasagan. 2. 25 (a). “Því Davíð segir um hann:  Alltaf hafði ég Drottinn fyrir augum mér.”-  Jesús er málið.  Hann er viskan.  Amen.

22. febrúar 2024. (b)

Ef áhrifamestu einstaklingar tuttugustu aldar eru dregnir fram blasir við að afskaplega erfitt væri fyrir slíka samantekt að undanskilja fjórmenningana frá Liverpool, þá John, Paul, George og Ringo frá slíkri samantekt.  En þessir menn eins og vitað er skipa hljómsveitina The Beatles sem starfaði í um tíu ár og á árinu frá 1960 til ársins 1970 og gaf út hvað tólf hljóðvershljómplötur sem ekki bara heilluðu ungan mann og unga stúlku hvar sem þetta fólk bjó í veröldinni heldur spannst kringum sveitina bylgja sem reis hærra öðrum bylgjum sem stigið hafa hér í heimi en er að því leyti ólík öllum öðrum bylgjum sem risið hafa, og þær eru líklega óteljandi.  

Bylgjan sem reis af veru Bítlanna hefur frá þessum tíma verið mismunandi ágeng og alltaf inn á milli náð að vekja á sér athygli og það hefur hún gert nokkuð reglulega gegnum tíð og tíma og sagt við gamla og nýja aðdáendur:  

“Hæ fólk.  Hér erum við og þið, kæru aðdáendur, eruð enn á ykkar stað.”

Maður spyr sig og aðra hvort einhver okkar muni annað eins á sinni ævi?  Ég tel mig vita svarið og að svarið sé:  

“Nei, svo er ekki.  Þetta er einstakt í allri heimssögunni”- 

Tími The Beatles var fyrir þá sem þá aðhylltust tími má segja eintómrar skemmtunar og eftirvæntingar og spennings og hver hljómplata sem þeir gáfu út eftirvænting og áhugavert innlegg inn í tilveruna sem þá gilti í degi flestra sem þá voru ungt fólk og enn ofuráhrifagjarnt eins og oft einkennir viðbrögð ungs fólks. 

Mörg hundruð bækur hafa verið gefnar út um þessa stráka og verk þeirra sem tónlistarmanna.  Menn flokkuðu hljómsveitina niður og mátu stöður þeirra misjafnlega háar en voru þó allir sem einn sammála um að enginn þeirra mætti yfirgefa sinn stað í sveitinni og ef það gerðist að þá væru þetta ekki lengur Bítlarnir og eitthvað allt annað.  Með þessum hætti var nú mórallinn í kringum þá blessaða.  

Að starfa undir slíkri áþján er engum gott  og eina leiðin til að losna undan kvöðinni að leggja bandið hreinlega niður.  Sem og var gert í 11. apríl 1970 og birtist í Morgunblaðinu á síðu tvö í blaðinu þann dag.  Skoðum það: 

„McCartney hættir með Bítlunum London 10. apríl. AP - NTB.

Bítillinn Paul McCartney tilkynnti í dag, að hann hefði ákveðið að hætta í bráð og lengd öllu samstarfi við Bítlanna, en vissi ekki nema hann endurskoðaði þessa afstöðu sína.“

Fréttin lét ekki mikið yfir sér í blaði dagsins.  Áhrif hennar sumpart og niðurstaða eru enn í dag.

Enn berast fregnir um að menn vilji gera þessari margsögðu sögu The Beatles skil og birtist þetta í frétt í Mbl. 22. febrúar 2024 þar sem segir að verið sé að gera fjórar kvikmyndir um ævi einstaklinganna sem skipuðu þessa frægustu sveit veraldarsögunnar.  Sem sagt.  Ein kvikmynd verður tekin upp um hvern og einn einstakling The Beatles.  Af hverju menn fari út í verk hvað varðar sögu sem gengið hefur í áratugi og hverju sé við hana að bæta má vitaskuld spyrja sig en breytir ekki því að enn hefur fólk yndi af þessu efni og nægur markaður fyrir það.  

18. febrúar 2024.

Mynd af samfélagi hinna kristnu finnum við í ritningunni.  Og enn og aftur staðfestir hún fyrir okkur áreiðanleika orðsins og hversu mjög það er nákvæmt er kemur að öllum lýsingum á því hvernig kristnir menn og konur eigi að stunda sitt trúarlíf í Jesús nafni og hvað það merkir að taka sig frá hvort sem er til bæna eða út úr amstri hversdagsins til að eiga samfélag við annað trúað fólk.  Jesú er sjálfur með þessa aðferð.  Bæði fyrir sig sjálfan og sitt fólk.  Ekkert hefur breyst.   

Jesús þurfti jafn mikið á því að halda fyrir sig að vera innan um aðra trúaða og spjalla við þá um sín hugðarefni alveg eins og hver annar og ég og þú.  Við megum ekki gleyma því hver Jesús er.  Hann var að öllu leyti maður allan tíma sinn hér á jörðinni og þurfti á öðrum mönnum að halda sem styrkti hann sjálfan í trúnni, sem ég reikna með að hafi að mestu leyti falist í verkinu að sjá aðra menn taka við boðskap sínum og að hann hafi uppörvast og fagnað mest yfir þessu atriði.  Fyrir mér lítur málið alltént út með þeim hætti.  Og maður, hver manneskja sem trúir, þarf samfélag við annað trúað fólk og það með reglulegu millibili.  

Kæru vinir!  Kristur var með stað fyrir sig og sitt fólk rétt eins og við eigum okkur okkar stað í dag sem kristni hópurinn hittist á.  Við köllum staðinn kirkju en það er strangt til tekið staðurinn sem guðsþjónustan fer fram í og við, hvert fyrir sig, veljum að sækja.   Á dögum Jesús er annað nafn á staðnum sem hópur Jesú þekkti og vissi að til að komast þangað yrðu þeir fyrst að fara yfir læk að nafni Kedron.  Skammt frá læknum Kedron er grasagarður sem Jesús og menn hans gengu inn í og áttu sína sérstöku stund saman.  Eitthvað segir mér að garður þessi hafi verið afgirt svæði og merkt allan hringinn af girðingu og býst við því að þetta svæði sé þekkt í dag.   Hér er ég einvörðungu að hugsa upphátt  en veit að margur kristni maðurinn og konan hafa gert sér ferð til Ísraels gagngert til að skoða með eigin augum staðina sem Kristur gekk um á og kenndi sín guðlegu fræði.

Nokkuð er ljóst að engir nema þeir sem í kringum Jesús voru þekktu þetta svæði með þessum hætti.  Grasagarðurinn er ekkert annað en þeirra staður til að hittast á og uppbyggjast í sinni kristnu trú.  Að staðurinn hafi verið leyndur öðru fólki segir okkur mikilvægi þess að hvert og eitt okkar fái nægan frið til að rækja sitt samfélag og vita að Kristur sjái sjálfur til þess að þetta náist fram.  En Jesús tekur ekki valfrelsið frá neinu okkar og er ástæðan fyrir því að við “Æ, nennum ekki á stund í dag.”  En þetta tel ég samt vera ástæðuna fyrir að engir nema Jesús og fólkið í kringum hann vissi um þennan hittingarstað þarna við lækinn Kedron.  Heimurinn þá alveg eins og í dag vill ræna frá okkur okkar kærustu helgistundum, samkomunum, og vegna þess að það skilur ekki sjálft mikilvægi slíkra samverustunda.   

Í hóp Jesús er einn “úlfur í sauðagæru.”  Illur maður sem fékk greiðslu fyrir, einhverja smáaura sem þó nægðu til að fá sér í glas fyrir og kíkja á portkonurnar í hverfinu, sem þó skeði ekki.  Júdas iðraðist verk sitt, fleygði frá sér silfrinu og hengdi sig.  Þannig fór nú fyrir honum.  

En Júdas veit hvar hópurinn heldur sig og hvenær tíminn sem þeir eru þar væri.  Er að stundinni kemur drífur hann sig af stað ásamt flokki hermanna og varðmanna frá æðstu prestunum og faríseunum til að handtaka Jesús.  Líklegt er að handsama ætti allan hópinn.  Maðurinn er nefndur Júdas Ískaríot sem við vitum að fylgdi lærisveinahóp Krists frá upphafi.  

Jóhannesarguðspjall. 18. 7-9.  “Þá spurði hann þá aftur: „Að hverjum leitið þið?“

Þeir svöruðu: „Að Jesú frá Nasaret.“ Jesús mælti: „Ég sagði ykkur að ég væri hann. Ef þið leitið mín þá lofið þessum að fara.“   Þannig rættist orð hans er hann hafði mælt: „Engum glataði ég af þeim sem þú gafst mér.“  Aflið sem þarna stormar inn er sundrungarafl sem enn lifir góðu lífi.

15. febrúar 2024.

Fljótlega eftir að Jesús byrjar starf sitt við að undirbúa kirkju sína undir það sem koma skal kemur hann inn með grunnatriðin og þau eru afskaplega áhugaverð til skoðunar og lærdóms en flækjustigið er hátt þegar kemur að því að reyna að skilja betur hvað raunverulega er átt við.  Manneskja sem segir:  “Hér er ekki verandi vegna kærleiksleysis”, og fer, skilur ekki réttan kærleiksboðskap Jesús.  Boðskapur elskunnar er kennsla í hvernig við höldum friði okkar á milli.  Já, skilyrðislaust.  Ekki sjálfsagt að það gerist og ljóst að full ástæða er til fyrir Jesús, hann lagði grunn kirkjunnar, að draga þetta mikilvæga kennsluefni fram og láta ganga með kynslóðunum.  Kynslóðirnar koma og fara og hver kynslóð fyrir sig þarf að nema nákvæmlega sömu fræði og menn frumkirkjunnar námu og draga hring utan um mig sjálfan hvað alla elsku áhrærir og garð fólks.  Enginn sem vill ná fullkomleika sleppur.  Hvað sem menn segja er markmið hvers kristins manns/konu fullkomleikinn.  Allir menn vita þó að þangað muni samt engin ná en markmiðið samt göfugt.  Munum!  Margir hafa fikrað sig nær kærleika Krists og hvað sem við öndvert sjáum.   

Alveg er ljóst og liggur fyrir að ég þarf að tileinka mér sömu takta og Jesú talar um og kennir.  Og lifir vitaskuld sjálfur eftir.  Hann er grunnur alls og veit því vel stöðu sína.  Hann er foringinn sem lagði líf sitt í sölurnar fyrir einstakling.   Hópur kristinna manna og kvenna er svolítið önnur hugsun.  Þarna þarf að vera til skýr greining hjá  fólki.  Margir, einstaklingar, saman.  Og til verður hópur kristinna manna og kvenna.  Það er ekkert flókið.  

Jóhannesarguðspjall. 14. 9-12.  

“Jesús svaraði:  „Ég hef verið með yður allan þennan tíma og þú þekkir mig ekki, Filippus? Sá sem hefur séð mig hefur séð föðurinn. Hvernig segir þú þá: Sýn þú oss föðurinn?  Trúir þú ekki að ég er í föðurnum og faðirinn í mér?  Það sem ég segi við yður eru ekki mín orð.  Faðirinn, sem í mér er, vinnur sín verk.  Trúið mér að ég er í föðurnum og faðirinn í mér.  Ef þér trúið ekki orðum mínum trúið þá vegna sjálfra verkanna.”- 

Gott byrjunaratriði hvers kristins manns fyrir sig er að skoða þennan tiltekna texta með sjálfan sig í huga og engan annan.  Í áratugi hef ég gengið með Jesús.  Spurningin Jesús gildir enn fyrir mig.  Og þekki ég hann?  Já, það tel ég mig gera og líka veit mikilvægi þess að þekkja hann vel og skilja vel hvað búa að baki orðum hans.  Sjáum við ekki hvernig við drögum hring utan um einstakling?  Trúin á Krist er hringur utan um mig sjálfan.  Vilji ég vera fyrirmynd, (er sjálfur í nöp við orðið fyrirmynd og spyr mig hvaða fyrirmynd maður sé?)  Ég vinn svona og alveg eins og Kristur gerði og viðurkenni að hann sé mín fyrirmynd og enginn maður en það breytir ekki því að ég met verk sums fólks.  Ekki samt allra.   

Jóhannesarguðspjall. 14. 15-18.  

“Ef þér elskið mig munuð þér halda boðorð mín.  Ég mun biðja föðurinn og hann mun gefa yður annan hjálpara sem verður hjá yður að eilífu, anda sannleikans. Heimurinn getur ekki tekið á móti honum því hann sér hann ekki né þekkir. Þér þekkið hann því hann er hjá yður og verður í yður.  Ekki mun ég skilja yður eftir munaðarlaus. Ég kem til yðar.”-

Við sjáum að Kristur með kennslu sinni leggur pottþéttan grunn að verkum framtíðarinnar innan vébanda kirkju framtíðarinnar og allt til okkar daga.  Fólk sem gengst við boðskapinn og lifir boðskapinn er við engri hrösun hætt og hefur skilið hvað Jesús er að segja, það er hringur skilnings utan um sig sjálft af orði Guðs og getur án frekari umhugsunar svarað spurningunni játandi öndvert við Filipus.  Svar hans raunverulega er:  “Nei, herra!  Eiginlega þekki ég yður ekki.  Flærðarlaus elska er allt sem Jesús miðar við í kennslu sinni um kirkjuna.  Eignumst hana.

10. febrúar 2024.

Kristur talar allt sem þarf að tala til að trú mín fái varðveist í hjartanu.  Fræðslan gengur fram af munni Krists sem er sannorður. Þetta staðfestir trú mína og ég veit um réttmæti þess að fylgja að öllu leyti orðum Jesús.  Margt styður þetta.  Orð ritningarinnar tala um mikilvægi þess að deyja sjálfum sér.  Þarna er engin skipun sett fram né orð á borð við við  "Þú skalt." Þú verður, og þau öll orð.  Af þessu er heimurinn fullur.  Og meira.  Hann er fullur af bindingum og hvers kyns fjötrum á fólk.  Við sjáum útkomuna.  Hver mistökin elta önnur þó að í öllum tilvikum hafi verkin átt að leiða til góðs.  Sumt ofbeldi sem beitt er er til að leiða fram gott.  Ekki satt?  Allt er sett á haus.  Sem einnig er skiljanlegt.  Það er að segja, viti menn hvað á bak við býr.  

Ráð manna duga skammt öndvert við ráð Jesús sem koma fólki alla leið.  Þetta er engin furða því að Orð Guðs er ráðandi afl í þessum heimi.  Allt að endingu mun víkja sem reynir að koma fyrir orðið.  

Í orðinu býr allur kraftur, allur sannleikur vegna þess að orðin sem töluð eru koma út af munni skapara himins og jarðar og eru orð sem ganga aldrei á grunn. Þau verða aldrei dregin til baka.  Svona virkar afl sannleikans og við sjáum að engin ástæða er til að draga hann neitt til baka.  Sannleikurinn heldur velli og getur ekki annað.  En hve oft hafa menn ekki reynt að henda svona ummælum út í buskann og tekið sér í munn orð Pontíusar Pílatusar sem spurði Krist: “Hvað er sannleikur”, og gekk burt.  

Allt viti borið fólk veit að sannleikurinn á undir högg að sækja og gerir aldrei sem nú og kemur fram í umhverfingu sumra verka manna að mann sjálfan rekur í rogastans yfir gerðum verkum eða pælingunum sem í gangi eru.  Og hver er útkoman?  Oftar en ekki óskiljanleg verk.  Slæmt er ef grunnskólinn er orðinn með fremstu stofnunum í þessu landi til að framkvæma óskiljanleg verk.  Engum komi þetta samt á óvart heldur skal vita að lögleysingin sem greint er frá í orði Guðs starfar orðið víða í voru samfélagi.  Engan skal heldur undra þó kvisist út um óskiljanlegt verk sem verið sé að hrinda úr vör grunnskóla eða um verk sem þegar eru komin þar á flot og byrjuð að virka í kerfi grunnskólanna.  Lygin er út um allt.  Ekki er neitt óskiljanlegt með þann sannleika yfir að andaverur vonskunnar vaði um vegna oftast lítillar mótstöðu fólks.  

Skoðum orðið.

Jóhannesarguðspjall.  12.  20-28.  “Meðal þeirra sem fóru upp eftir til að biðjast fyrir á hátíðinni voru nokkrir Grikkir.  Þeir komu til Filippusar, sem var frá Betsaídu í Galíleu, báðu hann og sögðu: „Herra, okkur langar að sjá Jesú.“

Filippus fór og sagði Andrési það og síðan fóru þeir báðir og sögðu Jesú.  Jesús svaraði þeim: „Stundin er komin að dýrð Mannssonarins verði opinber.  Sannlega, sannlega segi ég yður: Ef hveitikornið fellur ekki í jörðina og deyr verður það áfram eitt. En ef það deyr ber það mikinn ávöxt.  Sá sem elskar líf sitt glatar því en sá sem hatar líf sitt í þessum heimi mun varðveita það til eilífs lífs.  Sá sem þjónar mér fylgi mér eftir og hvar sem ég er, þar mun og þjónn minn vera. Þann sem þjónar mér mun faðirinn heiðra.

 Nú er sál mín skelfd og hvað á ég að gera, á ég að segja: Faðir, frelsa mig frá þessari stundu? Nei, ég er kominn til þess að mæta þessari stundu:  Faðir, ger nafn þitt dýrlegt!“

Þá kom rödd af himni: „Ég hef gert það dýrlegt og mun enn gera það dýrlegt.“- Nokkra menn ber að sem vilja sjá Jesús.  Og þeir koma beint til Jesús.  Athyglisvert.  Aðkomumenn sjá ekki bara Jesús heldur heyra orð beint af vörum hans og á eftir orð frá himni um dýrðina yfir nafninu Jesús.  Stórkostlegt.  Hvað á eftir sem þessir menn gera með það sem þeir sjá og heyra.  Eitt er að heyra og annað að trúa.  Að sjá, taka við og lifa sína trú er tilgangurinn.  Förum því alla leið.

8. febrúar 2024.
Grindavík. Eldgos. Samúð, áhyggjur með þeim. Skilningur með þeim. Grindavík. Eldgos. Brottflutningur Grindvíkinga. Eldgos. Hraun sem rennur. Eldgos. Kvikuflæði neðanjarðar. Uppsöfnun kviku neðan jarðar. Göng undir jarðskorpunni djúpt niðri myndast sem glóandi hraunkvika rennur um. Eldgos. Hvaða Grindvíkingar koma aftur til baka og hverjir hverfa alfarið frá kaupstaðnum er í deiglunni en ekki samt hjá hinum almenna manni sem heldur áfram með sitt venjubundna líf heldur fréttamiðlum. Þeir segja okkur víst fréttir. Allt eru þó tómar og endurteknar tuggur og enginn friður fyrir. Hvar sem menn eru blasir þetta við. En hví ekki að láta Almannavarnir um allar áhyggjur? Geti þær ekkert gert er í flest skjól fokið?
Alls staðar þar sem fréttamiðill er starfræktur á suðvesturhorni Íslands skal þess getið sem er að gerast á Reykjanesskaga og þessar “Engar fréttir lengur” sagðar eins og enginn sé morgundagurinn. Og meira! Éta upp hverjir af öðrum um að þeir hafi samúð með þessu fólki og segja frá að allar dyr standi Grindvíkingum opnar. Gott samt að hafa samúð með fólki.
Auðvitað miðar maður við sjálfan sig í svona málum og viðurkennir hér með að hafa svo sem ekki miklar áhyggjur af þessu ástandinu í því ljósi að hafa hvort eð er ekkert um málið að segja né neitt einasta ráð um hvernig best sé að gera þetta. Og hverju ræður maður þarna í iðrum jarðar? Byggðin fer eða byggðin heldur velli og svæðið verður fólki óbyggilegt eða ekki. Bæði til í dæminu. Og hverju breyta mínar áhyggjur og/eða mínar væntingar og mínar hugmyndir og vonir þar um? Auðvitað engu því það kemur það sem koma skal. Seinna fáum við að vita allt um hversu tjónið varð mikið af völdum þessara jarðhræringa og hraunrennslis syðra.
Tjónið sem þegar er orðið og eða mun verða er og verður áfram byrði fyrir ríkissjóð að bera og um leið allra skattgreiðenda í þessu landi. Ríkissjóður hvort eð er mun að endingu bera kostnaðinn og ég einnig, að því leyti til að vera einn skattgreiðandi þessa lands sem hefur valið fyrir sig sjálfan að halda áfram sínu daglega og venjubundna lífi hvað sem öllum atburðum þarna úti á Reykjanesskaga líður. Og get ég gert nokkuð annað? "Ég held ekki." Nema að nenna að standa í einhverri hundleiðinlegri meðvirkni sem ég geri ekki lengur né er nokkur þátttakandi í og hef valið fyrir mig að stunda áfram mitt venjubundna og daglega líf. Það get ég vel gert en fátt annað í stöðunni. En menn hafi þetta eins og þeir sjálfir vilja og velja og geri hver fyrir sig.
Skoðum nokkur af orðum Biblíunnar:
“5 Mósebók 8. 17-18. Þú skalt ekki hugsa með þér: „Ég hef aflað þessara auðæfa með eigin afli og styrk handar minnar.“ Minnstu heldur Drottins, Guðs þíns, því að það var hann sem gaf þér styrk til að afla auðs til þess að standa við sáttmálann sem hann sór feðrum þínum eins og hann gerir enn í dag.”-
“Mattuesarguðspjall. 6. 24-31. Enginn getur þjónað tveimur herrum. Annaðhvort hatar hann annan og elskar hinn eða þýðist annan og afrækir hinn. Þér getið ekki þjónað Guði og mammón.
Því segi ég yður: Verið ekki áhyggjufull um líf yðar, hvað þér eigið að eta eða drekka né heldur um líkama yðar, hverju þér eigið að klæðast. Er lífið ekki meira en fæðan og líkaminn meira en klæðin? Lítið til fugla himinsins. Hvorki sá þeir né uppskera né safna í hlöður og faðir yðar himneskur fæðir þá. Eruð þér ekki miklu fremri þeim? Og hver yðar getur með áhyggjum aukið einni spönn við aldur sinn?
Og hví eruð þér áhyggjufull um klæðnað? Hyggið að liljum vallarins, hversu þær vaxa. Hvorki vinna þær né spinna. En ég segi yður: Jafnvel Salómon í allri sinni dýrð var ekki svo búinn sem ein þeirra. Fyrst Guð skrýðir svo gras vallarins sem í dag stendur en á morgun verður í ofn kastað, skyldi hann þá ekki miklu fremur klæða yður, þér trúlítil!”- Trúin er það besta sem hver maður fær eignast. Trúin heldur betur utan um fólk þegar ekkert annað að sjá er um það fært.

4. febrúar 2024.
Blinda. Hver vill hana? Blinda er myrkur, er hamlandi öllu fólki. Til er tvenns konar blinda. Blinda sem blindur maður upplifir sem hefur auga en augun gefa honum engar myndir eins og mannsaugum er ætlað. Hin blindan hefur ekkert af þessu. Augu þessara blindu sýna allt sem er í kring án þess að koma auga á eitt og annað mikilvægt sem er að ske í kring. Blint auga skilur með engum réttum hætti. Annars væri það ekki blint. Og þar eru allir menn en samt munur á og sumir fljótari að sjá hið rétta en gengur yfirleitt svakalega erfiðlega að fá aðra með sér í lið og færa yfir í lið sjáandi. Við sjáum að lífið er merkilegt og manneskjan haldin alls konar hætti sem hindrar hana í að gera svo margt. Ætli þetta, þessi blinda okkar á svo margt, átt við það, sé ekki aflið sem gefur okkur hverju og einu skoðun á, sem við sum höldum svo fast í og eigum hvert fyrir sig? Og hver sér lífið án peninga? Sumir gera þá að eigin guði. Blindan veldur.
Hvar eigum við að byrja í samantekt sem fjallar um blindu í því ljósi að af svo ótal mörgu er að taka sem afvegaleiðir þjóðir og dregur upp fyrir þeim dýrðarljóma út af engi. Eins og síðar kom í ljós. Og hve oft hafa menn ekki sagt við aðra eða sjálfa sig þessi orð “Í þá daga mokuðum við upp seðlum og peningarnir drupu á hverju strái.”- Allt vegna þess að guðinn okkar er ekki lifandi Guð heldur dauður guð og með enga getu til neins. Segið mér hvað steinn í sjálfu sér geri? Ástæðan fyrir að fæti er brugðið fyrir manngerðan “uppgang”- er að einhver æðri öllu öðru fylgist með og greip í tauma og gerði áður en liðið steypir sjálfu sér fram af og með bundið fyrir augu sín og eru þá komnir til staðarins sem allur uppgangur er að baki á og fram undan vinna við að greiða úr því sem hægt er. Fólk lendir ítrekað á byrjunarreit og vinnur svo gott sem út frá núllinu en eru þá komið með vissa þekkingu sem um leið er viss svipa. Segjum frekar “Strangan kennara með agann að vopni í kennslunni. "Neinn aga þolum við ekki og allt í okkur öskrar gegn aga. Samt er aginn leiðandi fyrirbæri og nauðsynlegur sem til framtíðar litið byggir hyggni fólks. Sumt fólk lærir af því sem það reynir og neitar að endurtaka ósvinnu. Enda fullreynd leið. Viðblasandi eru rústir.
"Já." Sumt fólk leitast við að læra af gerðum verkum. Aðrir binda sömu dulu fyrir augu sín staðráðnir í að endurtaka ekki sömu vitleysu en gera þá bara einhverja aðra vitleysu í stað einnar. Og að þeim tíma dregur að allt heila klabbið hangir á bláþræði og gæti allt eins rúllað yfir um. Svo tæpt er þetta orðið.
Nú veit enginn lengur í hvora átt verkið ætlar að fara. Saga guðlauss heims er öll í þessum dúr. Farið er af stað með stundum kol ómögulegt fólk með sér, eins og fram kom síðar í ferlinu, og eru brestir farnir að myndast en eru ekki vilji Guðs að neinu leyti. Segir hann enda:
“Mattuesarguðspjall. 6. 33-34. En leitið fyrst ríkis hans og réttlætis, þá mun allt þetta veitast yður að auki. Hafið því ekki áhyggjur af morgundeginum. Morgundagurinn mun hafa sínar áhyggjur. Hverjum degi nægir sín þjáning.”- Klassík sem blint auga sér ekki.
Hringrás vitleysunnar lætur ekki að sér hæða og er erfiðari en margur hyggur og svarið inn í spurninguna að allt vilji leita í sama farveg. Sem er eðlilegt með sömu grunnstoð og verið hefur og enga nýja hugsun uppi. Vald peninga. Við flest kunnum ekkert annað en þeirra leið og að leita til peningamálaoffiséra til að leiðbeina okkur fyrir hendur þeirra og þeirra lendur. Við sjáum ekkert annað sem dugar betur peningunum okkar vegna þess að við neitum tilvist lifandi Guðs. Svo er allt horfið af blindu sem alsjáandi fólk er haldið. Flest hjá okkur fer aftur á sama byrjunarreit.
Merkilegt? Vissulega en eðlileg afleiðing allrar blindu. Menn neita góða lærdómnum, missa niður samstarfsvilja, hafna lifandi Guði og frelsisverki Jesús. Ítrekaður byrjunarreiturinn er lendingin. Að þessu komumst við. En eftir á. Allt vegna þess að jörðin og allt sem á henni er lýtur skapara sem gerði og setti fram kirkju sem stendur. Guð okkar sumra heitir Jesús.

2. febrúar 2024. 

Að segjast þekkja eitthvað og einhvern er ekki í öllum tilvikum það sama og að þekkja eitthvað og/eða einhvern með réttum hætti.  Og aftur stöldrum við við kennsluna.  Að sjá og sjá þó ekki er algengara en margur okkar hyggur.  Réttur boðskapur bendir á mikilvægi þess að meta rétt það sem augun bera til okkar.  En vegna þess að svona er ekki í stakkinn búið vill verða til þessi andstyggð sem ber nafnið “Misskilningur”- sem svo oft tröllríður húsum okkar og stekkur óundirbúin fram og til verður andstyggðin misskilningur af alls konar toga.  Misskilningur er öflugt fyrirbrigði og hingað til ekki verið afla færast til að leysa mál né koma skikki í mál.  

Herrar mínir og frúr!   Allur misskilningur er lúmskt fyrirbrigði sem þvælist fyrir.  Að endingu tekst mönnum yfirleitt að fæla hann burt með aðeins aðstoð eins afls.  Og þetta afl vitum við að ber eigið nafn sem er “Sannleikur.”  Hann er opinberandi aðili og hlaðinn staðreyndum sem enginn fær vikið sér undan en hefur margoft reynt það.  Ekkert hefur breyst og allt í gangi sem verið hefur og sagan segir frá.  Heimurinn er fallinn og sumir skilja betur en aðrir hvað átt sé við og af hvers völdum hann féll.  Rétt samband við Guð fór forgörðum og samfélag myndað um svik, lygar þar sem margs konar heilindum er vikið til hliðar og bullið sett fram hins vegar í hans stað og gildir meðal stórs hóps manna og kvenna.  Og þetta sjáum við víða.  

Hið ranga þarna er þessi almenna sátt sem tókst að búa til í kringum þetta verk og hitt verkið sem flest vel meinandi fólk hryllir sem betur fer enn við.  Háskalegast af öllu háskalegu er þegar breiðfylking myndast um raunverulega hræðileg verk þar sem allt ábyrgðarleysi fólks er dregið fram og hafið upp til skýja og margir menn gerast reiðir í hvert sinn sem bent er á.  Svona lagað fær bara gerst í föllnum guðlausum heimi sem bíður þess eins að verða fjarlægður og rutt úr vegi fyrir nýjan veruleika og nýju guðlegu skipulagi sem tekur allt og umvefur sínu guðlega og góða skipulagi sem eins og fyrr setur manneskju á sinn stað í þessu öllu saman.  Sem sagt í öndvegi, þar sem hún skal vera og um leið Guð í öndvegi sem beitir réttvísinni sem vopni.  

Með þeim hætti verður þetta og tíminn núna til að taka við og vera með. Að þeim tíma dregur að dyrum verði lokað.  Og það skulu allir menn vita að eftir að þeim hefur verið lokað verður þeim aldrei aftur lokið upp.  Tíminn til að velja er sem sjá má núna.  Frestarinn hætti því að fresta verkum sínum og mikilvægu ákvörðunum og viti sjálfur hvað hann vilji.  

Guðsríkið er ætlað velferð manneskju sem eftirleiðis mun byggja sitt á vilja lifandi Guðs og gerir í fullri sátt við sjálfan sig og sinn Guð.  Manneskja einfaldlega sér sjálf að það sé einfaldast fyrir sig að gera með þessum hætti og sér sjálf mun á eigin vilja og traustum vilja Guðs.  Þarna mun enginn vera þvingaður en þetta samt nást fram, er allt hefur verið endurnýjað og gert nýtt.  

Nú er tíminn til að láta segjast og vera með þar.  Þessu til staðfestingar blasir við að kirkjan hefur sama hlutverk og verið hefur.  Þar fáum við fræðslu um allan vilja Guðs en blekking, blinda og eitt og annað afvegaleiðandi aflið hindra eftir bestu getu og endalaust hrærir í og lögeysingin (hann er byrjaður að starfa og er á götunum að styðja þar óhæfu) hamast við að koma gegn.  

Með þessum hætti talar orð Guðs.  Öll viðblasandi þvæla er í grunninn til komin af beinu ábyrgðarleysi fólks sem það oft er alið upp við.  “Lifa og leika sér”- mottóið er og verður áfram blekking.  Drögum hér fram fóstureyðingar.  Hvað skeði þar annað en að réttu sambandi við Guð var mokað upp með fægiskóflu og fleygt í ruslið og eða sett í “Skammarkrók?”  Af eigin vali og frumkvæði manneskju skeði það mál nú.  Enginn hafnar Guði né syni hans Jesús og gengur hlæjandi frá.  Að svona sé málum komið berum við ein á alla ábyrgð.  Að skilja rétt það sem skilja ber er mikilvægara en margur maðurinn hyggur.  Hér sjáum við að öfl í kringum okkur eru af margs konar toga og að sum af þeim fari hamförum hvað lygar varðar.  Að gera lítið úr öllu svona er ekki merkt visku og málið borðleggjandi.  Amen.

30. janúar 2024.

Til kosta telst þegar hvort sem er ég eða þá tölum skýrt, skorinort og vel skiljanlegt mál.  Og þarna oft á tíðum eru mönnum svolítið mislagðar hendur.  Og úr verður misskilningur sem getur tekið þó nokkurn tíma að leysa úr.  En slíkt gerist og verður víst seint hægt að koma í veg fyrir þetta.

Þegar Jesús er kominn í heiminn og byrjaður þá vinnu sem hann var sendur til að gera talaði hann, tel ég, skýrt, en samt ekki.  Margt sem hann sagði orkar tvímælis hjá fólki, mér og þér, sem skilst betur skoðað í því ljósi að Kristur talar andlega en ekki svo mikið á veraldlegum nótum sem við hvert og eitt erum inni í og skiljum ágætlega en minna og ekki er kemur að andlegum þætti, sem er okkur að mestu hulinn og enginn vilji til að vera svo mikið að útskýra hann fyrir fólki, af skiljanlegri ástæðu.  Kristur kom til að gera nýtt og hrifsa hið stolna af þjófnum.  Þjófurinn í þessu tilviki eru andaverur vonskunnar í himingeimnum.  Þær eru hér til að gagngert tala lygar um til að mynda hvernig í öllu liggi og að ekkert taki við, að þessu lífi loknu.  Orð á borð við:  “Er það rétt að Guð hafi sagt…”- heyrast og önnur hinum lík. Endalausum lygum er haldið fram.  

Hið rétta er að Guð sagði ákveðin orð við tvær manneskjur þeim til varnaðar sem þær í sjálfu sér gera ekkert með og hleypa fyrir vikið inn fyrir dyr sínar ódám sem næst einfaldlega flytur inn og fer eftirleiðis hvergi.   Þetta gerði blessað fólkið án þess að átta sig á með neinum hætti og of seint í rassinn gripið að gera neitt þá.  Skaðinn er skeður og sá óboðni kominn til langtímadvalar.  Hugsið ykkur að þurfa að sitja uppi með slíkt og að það sé staðan.  Og meira!  Þeir vita ekki sjálfir hvað í gangi sé og telja allt hjá sér vera í himnalagi.  Sannleikurinn er að ekki er í neinu einasta himnalagi að deyja og dauðinn annað og meira en líkami sem slökkt er á.  Þetta veit kristið fólk með Jesú í sínu hjarta en leikur sér þó oft með þetta fjöregg sitt og tekur, að sjá, of oft, sýnist manni, rosalega sénsa með það.  Trú er gjöf en á oft erfitt með ræturnar.

Eins og Orð Guðs útskýra dauðann sjáum við hversu hræðilegur hann er og hversu hægt er að koma í veg fyrir hann.  Jesús er sannleikur málsins og svar spurningarinnar.   Það sem verra er er að ódáminn verjum við með oddi og egg og gerum eins og hann væri lífið sjálft.  Svo langt er mannkyn allt afvegaleitt.  Menn vita ekki, réttara sagt, trúa ekki að líf án Krists sé endapunktur allrar tilveru sem alls ekki þarf að ske og trúboð og kristniboð af þeirri ástæðu stöðugt haldið á lofti og þagnar ekki.  Kirkjan hefur ekki leyfi til að þegja er kemur að þessum máli og mun heldur ekki þegja.  En stór er orðinn hópurinn sem í gegnum tíðina hefur goldið fyrir trúboð sitt með lífi sínu.  Umburðarlyndi og vináttu er áfátt og upphrópanir þessi í stað viðhafðar og satt og rétt ekki haft efst á blaðinu. Skoðið þessu til staðfestingar orðræðuna sem dæmir hér og dæmir þar og engra sannana er leitað    “Ha!  Sannanir?  Hver þarf þær?  Sá sem sagði mér frá er með þeim áreiðanlegri”- Blekking og hún þrífst hvarvetna og gerir með hreint ágætum:

“Jóhannesarguðspjall. 5.  37-40.    Faðirinn sem sendi mig hefur sjálfur vitnað um mig. Þér hafið aldrei heyrt rödd hans né séð ásýnd hans.  Og orð hans býr ekki í yður því að þér trúið ekki þeim sem hann sendi.  Þér rannsakið ritningarnar því í þeim hyggist þér eiga eilíft líf. Og það eru þær sem vitna um mig en þér viljið ekki koma til mín og öðlast lífið.”-

Það er hér sem kemur að þætti lifandi Guðs sem einn færir allt á nýjan leik í lag.  Og meira:  Í gott lag.  En það allt saman skeði dálítið mikið lengra síðar.  Enn belgir Satan sig út en veit vel af Kristi og að undir eins og Kristur birtist er rænd eignin honum horfin.  Enginn semur við þjóf og þarf heldur ekki.   Annað er að segjast sjálfur eiga eitt og annað.  Alls konar er í gangi.  

Í heiminum í dag ríkja tvö ríki og bara tvö.  Annað ríkið, megi svo segja, er kirkjan og hitt ríkið veldi Satans.  Mörkin eru alveg skýr og munurinn á þeim hreint gríðarlegur.   Hið sanna er að Kristur lifir í dag og við lifum í honum til allrar eilífðar.  En hvað viljum við?  Lifum.  Amen.

27 janúar 2024 (b)

Um þessar mundir er Ísrael á milli tanna manna.  Að Ísrael sé í þessari stöðu er ekkert nýtt.  Svo hefur alla tíð verið og heimurinn alltaf notað þá til að sparka í.  Af hvaða ástæðu veit ég ekki nema þá að þar fæddist mannekjan Jesús sem Biblían segir um að sé getin af Heilögum Anda og að karlmaður hafi þar aldrei nærri komið.  Þessi yfirlýsing hefur valdið mörgum andmælum vegna þess að hún er verulega á skjön við allt sem við þekkjum.  Margt annað gerði þessi eingetni einstaklingur sem algerlega stútar allri rökhugsun okkar mannanna.  

Mér kunnuglega hefur engum læknavísindum enn tekist að lækna lömun fólks og gera allt heilbrigt en til eru nokkrar frásagnir um slíkar lækningar á fólki í Biblíunni og af til fréttir af svona lækningum í kringum kristilegt starf víða um heim.  Allt hefur þetta vakið deilur og mikið hneyksli og er vel hægt að skilja þetta í því ljósi að sumt er útilokað að geti gerst og kemur gegn öllu sem við teljum mögulegt en til allmargir vitnisburðir um að hafi skeð og þá einvörðungu fyrir trú á Jesús.  Orðið kennir að Jesús sé allt í öllu.   Að fólk læknist af veikindum og krankleika sem í dag engin lyf né lækning er til við en til margar sagnir af lækningum sem tengja má beint við upprisinn Jesús.  Jesús hefur ekkert breyst.  

Að sjá málið ekki svona er eðlilegt skoðað með þeim augum að Jesús í eigin persónu gefur fólki trú á sig.  Enn og aftur erum við komin að þrætuepli sem hvorki gengur né rekur með og bein staðfesting um að trúin sé ekki allra.  Ekkert hefur breyst?  

Frá A til Ö getur ein þjóð aldrei verið kristin en þar þó búið kristinn einstaklingur.  Hvort sem er fáir eða margir.  Oft lofar maður Drottinn og þakkar honum fyrir hversu margar þjóðir og mörg þjóðarbrot hafa hjá sér kristna einstaklinga sem fullyrða má að séu til friðs og hafa meðtekið orð Krists og slíðra sverð sín og grípa ekki til vopna.  Fái þeir einhverju um ráðið. Samt er allt vaðandi í vopnaburði og eyðandi sprengjum sem springa til að afmá byggingar og fólk.  

Allt  vegna þess að svo fáir þekkja Krist og boðskap hans né fylgja honum því ekki heldur eigin rökum.  Notast Gyðingar, að dæmi sé tekið, enn við boðskap lögmálsins “Auga fyrir auga og tönn fyrir tönn”- þrátt fyrir að Kristur segi skýrum orðum að maður skuli elska óvin sinn og biðja fyrir fólki sem ofsækir mann en er ekki virt í Ísrael né flestum öðrum löndum vegna þess að Ísraelar, og mörg önnur ríki veraldar einnig, einstaklingar, munum það, flagga engu kristnu flaggi né þekkja Krist persónulega.  Þetta fólk er samt þarna inn á milli og kristnir einstaklingar hvarvetna.

Við verðum að muna í hverju málin liggja og einnig að Ísraelsríki er ekki kristið ríki heldur bundið lögmáli gyðinga.  Lögmál gyðinga bjóða dálítið annað en Kristur boðar en afnema í sér.  

Frá þessu ríki er Kristur kominn og ég í dag trúi á frelsisverkið sem Jesús vann á krossinum og fullgerði og opnar mér leið til sín þar sem hann er í dag við hægri hönd föðurins á himnum.   Að menn sjá ekki Krist í þessu stríði þarna í Ísrael er rétt því Kristur með engum hætti stendur að því og ítrekar orð sín og sömu orð og hann segir við lærisveininn sem til sverðsins greip er hermenn komu til að til að handtaka Jesús. Lærisveinn þessi greip til eina ráðsins sem hann kunni í stöðunni sem komin er upp og Jesús í raun ávítar hann fyrir með orðunum:  

“Matt. 26. „Slíðra sverð þitt! Allir sem sverði bregða munu fyrir sverði falla.” - Ég hygg, trúi reyndar, að þessi sem til sverðsins greip hafi aldrei eftir þennan atburð gripið til vopna gegn annarri manneskju, það sem eftir var ævi sinnar.

Sjáum næst ástæðu allrar þessarar vonsku sem heimurinn er fullur af og ekkert lát er á:  

“Efesusbréfið 6. 12.  Því að baráttan sem við eigum í er ekki við menn af holdi og blóði heldur við tignirnar og völdin, við heimsdrottna þessa myrkurs, við andaverur vonskunnar í himingeimnum."- Kristur er með engum hætti ábyrgur nokkurra stríðsátaka.

26. janúar 2024.  

Að sjá enn sjá þó ekki er einn vandinn sem herjar á menni.  Við sjáum en áttum okkur oft ekki á mikilvægi þess sem við sjáum að er kannski stórmerkilegt, sögulegt, heimssögulegt.   Allt vegna þess hversu andartakið sem við erum í, munum, andartak er alltaf, segir fæstum ekki nokkurn skapaðan hlut er kemur að allskonar málefnum sem bera fyrir augun og eða við heyrum um utan að okkur eða er talað beint til okkar.  Sumir fatta og lesa rétt út úr atvikum.  En bara sumir draga upp rétta mynd.  Annað er kannski að hrífast með.  En þarna náði blekkingin sínu taki.  Bæði rétt og rangt er til í dæminu er andartakið ber fyrir augun. Hér má taka óteljandi dæmi.  Byrjum á öllum þessum Ismum sem annað veifið koma upp og menn telja vera akk í að fá inn í samfélagið.  Og þeir segja um þá:  “Loksins eitthvað bitastætt”- og stuðla að því með verkum að innleiða.  Eftir á fór sumt af þessu fólki með veggjum er í ljós kom hvað það hafði stutt.   Allt þetta er enn í gangi og birtingarmynd svipuð en nöfn önnur.  Með öðrum orðum að okkur líst oft harla vel á þennan og hinn sem við fussum og sveium síðar yfir.  Hvorugt er þó fyrir fram neinn stóri sannleikur.  Og stundum ratast kjöftugum satt orð á munn.  Tíminn framundan sker úr um og ber okkur rétt svar og við segjum:  “Hér er það”- Birtingarmynd er allskonar.  Rústir og glæsileikinn sjálfur.  Tíminn svíkur engan og birtir sáðkornið sem sáð var.  Vont sæði ber til okkar vond skilaboð.  Þessi:  “Ekki liggur svarið nú hér eins og við töldum.  Og meira.  Vorum handviss um.”-  Dómgreind manna er oft bágborin.  Önnur orð eru til yfir þetta.  Orðin.  “Veikleiki minn.”- Vissulega hræðileg en sannleikur.

Skoðum dæmi um augu sem sáu en sáu þó ekki:

“Lúkasarguðspjall.  24.  15-18.  Þá bar svo við, er þeir voru að tala saman og ræða þetta, að Jesús sjálfur nálgaðist þá og slóst í för með þeim.  Augu þeirra voru svo blinduð að þeir þekktu hann ekki.  Og hann sagði við þá: „Hvað er það sem þið ræðið svo mjög á göngu ykkar?“

Þeir námu staðar, daprir í bragði, og annar þeirra, Kleófas að nafni, sagði við hann: „Þú ert víst sá eini aðkomumaður í Jerúsalem sem veit ekki hvað þar hefur gerst þessa dagana.“- Hér lásum við um sjáandi menn haldnir blindu á háu stigi.  Mennirnir eru ég og þú, að við hlæjum ekki hátt né hneykslumst upp úr skóm af lestrinum.  Ef við höldum annað mun Drottinn sjálfur sýna okkur hið rétta.  Trúið þessu.  

Fátt er erfiðara en að fatta og meðtaka er allt í okkur öskrar gegn einu og öðru sem fyrir augun ber og eitthvað sem gerist í kring sem að okkar áliti á ekki að geta gerst.  Og halló!  Menn rísa ekki upp frá dauðum?  Af sumu gætum við heillast, fagnað eins og himinn höndum tekið en útkoman samt tál.  Allt af því að sjá ekki og vera takmörkuð manneskja og blind á kringumstæður.  Það er hér sem við skiljum máske ögn betur hvað orðið trú raunverulega merkir.  Að gefa manneskju trú, nokkuð sem Guð gefur einstaklingi sjálfur, er rosalega öflugt og sniðuglega útfært vopn frá Guði.  Það er í trú sem við fylgjum, jafnvel því sem við skiljum ekki.  Aftur getum við endurtekið orð Biblíunnar um að “trúin sé nauðsynleg.”-  Að skilja þessi orð er af engu nema opinberun frá Jesús.  Um veikleika fólks má víða lesa í orði Guðs:

“Rómverjabréfið 7. 14-16.  Vitað er að lögmálið er andlegt en ég er jarðneskt hold, í greipum syndarinnar.  Ég skil ekki hvað ég aðhefst. Það sem ég vil geri ég ekki, hitt sem ég hata, það geri ég.  Fyrst ég geri það sem ég vil ekki er ég samþykkur lögmálinu, að það sé gott.”- Hér má sjá skýra mynd af hvað trú sé.  Með öðrum orðum þá trúi ég en skil ekki alltaf af hverju ég trúi en held henni samt áfram.  Þetta eru klókindin í hnotskurn sem Guð gaf sínu fólki sem fær það aftur og ítrekað til að stíga áfram skref sín - í trú.  Að trúa, auðvitað Guði, ekki hverju sem er, fylgir hreint rosalegur friður sem er öflugur og svo máttugur að gefa manneskju frið með sér sjálfri og fær hana til að hætta að velta einu og öðru fyrir sér.  Vitandi sem er, í sinni trú, að sé það vilji Guðs komi hvort eð er skilningur.  Manneskja er róleg.  Af trú sinni varð hún róleg.

13. janúar 2024.

Þegar fólk betur áttar sig á til hvers Jesús var sendur í heiminn kemur nýr flötur á verkefni hans.  Sýn manna eykst stórum og verður víðáttumeiri en var á meðan þröngsýnin ein átti mann og annan.  Hégómlegt tal gegnsýrir umræðuna sem ríður hér húsum með sinni birtingarmynd sem er þröngsýni sem vani liðinna ára og alda hefur búið til og einnig haldið við og gengur lítið breytt með kynslóðunum.   Allt birtist þetta svo í þessari þröngsýni sem merkir sér margt og um leið eignar sér margt hér hjá okkur.  Það er og þessi þröngsýni sem býr til þessa takmörkun og hina takmörkunina og til verða setningar á borð við:  “Þú mátt ekki, þú skalt ekki,”- og þær allar.  Allt þetta er einkar hjálplegt við að hindra menn í að greina rétt frá röngu.  Haldist það í horfinu verða menn mögulega ófærir um að greina rétt frá röngu og hvað skipti máli og hvað ekki.  

Gegn alls konar fastheldni og sveigjanleika í afstöðu manna kemur Jesús og ræðst oft á í fari manna sem áttu að vera leiðbeinendur fólksins til betri vegar og sanngjarnari en voru bara er á reyndi þeirra helstu afvegaleiðendur og sjálfir haldnir og merktir venjum og siðum tíðaranda hvers tíma og eða eigin skoðunum.  Þeir vilja auðvitað nýjungar en sjá ekki leiðina að þeim.